Άνοιξη και στη ψυχή μας

Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού μονοπώλησε τις τελευταίες ημέρες το ενδιαφέρον της στήλης, με αποτέλεσμα να δεχτώ παράπονα από παραδοσιακούς αναγνώστες, ίσως να μην κατάφερα να διευκρινίσω, όλα αυτά τα χρόνια ότι και η αριστερά είναι έρωτας, είναι πάθος, είναι βάσανο, είναι πόνος και καημός. Απ’ όσο θυμάμαι ήττες μετράμε και αν αντέξαμε, είναι ο έρωτας που μας κράτησε. Φαντασθείτε εκεί που γράφει «αριστερά» να βάλουμε «δεξιά», ποιος θα μπορούσε να ξεστομίσει τέτοια λόγια. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν ερωτεύονται οι δεξιοί, όχι αυτοί που ψηφίζουνε δεξιά, αυτοί που σκέφτονται και λειτουργούν δεξιά.
Στις πρώτες μέρες της Άνοιξης, που κοντεύει τα πενήντα. Αναρωτιέμαι αν τα αισθήματα ενηλικιώνονται, αν ο έρωτας ενηλίκων έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κάνει διαφορετικό.
Πρέπει να αφήσω πίσω μου αυτά που είναι πίσω μου και να βάλω σε μια τάξη τις ηλικίες μου. Να συμμαζέψω το μυαλό μου, που όλό να κοιμάται στο κορμί μου πριν τρεις δεκαετίες θέλει. Να σταματήσει επιτέλους να αναζητάει απαντήσεις σε χαζές ερωτήσεις του τύπου «τι είναι αγάπη»; Και να ενθουσιάζεται τώρα στα γεράματα από τους μεταμεσονύκτιους ραδιοφωνικούς προβληματισμούς της βραχνής κυρίας ανάμεσα από δύο ερωτικά τραγούδια. Συγχορδία λέει, είναι η αγάπη αντιθέσεων, διαπλοκή αντιφάσεων, το ταξίδι της μεγάλης μέρας στην ακόμα μεγαλύτερη νύχτα, η ζωή σου ο, κατά τακτά διαστήματα, θάνατος μου. Αλήθεια, τι είναι αυτό που μας κάνει, θαλασσινούς ανθρώπους να τριγυρίζουμε στην τρύπα του ηφαιστείου;
Εκεί που πήγε να δώσει την εξήγηση έβαλε το ερωτηματικό, αυτό που βάζω και εγώ κάθε φορά που προσπαθώ με την λογική να πνίξω το πάθος.
Δεν εξηγούνται όλα αυτά με λόγια. Μια καλή λύση είναι οι…ιατρικές εξετάσεις… Μια γοητευτικότερη είναι να αφεθείς στις σιωπές του άλλου, να περπατήσεις στις σκιές της, να χαϊδέψεις τα χαμένα της, κι όταν την φέρουν πάλι πίσω τα όνειρα, να την καλοδεχτείς σαν την πρώτη σας φορά. Γιατί ειλικρινής μπορεί να είναι αυτός που τα λέει όλα, αληθινός όμως είναι πάντα εκείνος που έχει το θάρρος να αποσύρεται στον εαυτό του και ταυτόχρονα να είναι διαθέσιμος. Έτσι κάναμε τόσα χρόνια και με την αριστερά και με τις γυναίκες. Όσο για την ηλικία αυτή, δεν αστειεύεται.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα

Η εσωστρέφεια υπήρξε πάντα για την αριστερά νόσος ανίατη. Ακόμα και σήμερα που γίνεται ποτάμι και απειλεί να γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα ή για να ακριβολογούμε που θα γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα, εμφανίζει τα πρώτα σημάδια φαγούρας. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να συμφωνούν. Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αρχίζει να εμπιστεύεται την αριστερά σαν την μόνη δύναμη που μπορεί να μπει σφήνα ανάμεσα στα μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται όλα αυτό το μακρό διάστημα της μεταπολίτευσης στην εξουσία. Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, προπορεύονται ίσως ακόμα και αυτού του ίδιου του χώρου που καλείτε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μέρες που έρχονται.
Ο δικομματισμός μπορεί να σταθεροποίησε την δημοκρατική λειτουργία της χώρας μας, στα δύσκολα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης στην συνεχεία όμως κυριάρχησε ο λαϊκισμός, προκείμενου να αποφευχθεί το πολιτικό κόστος, το πολιτικό κόστος που έμπαινε φραγμός σε όποιες επωφελείς αποφάσεις για τον τόπο και το λαό μας. Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι προς όφελος μόνο του ΣΥΝ είναι προς όφελος ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, που θα καταφέρει να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της εναλλαγής δύο πανίσχυρων κομματικών μηχανισμών στην εξουσία. Είναι δίκαιο λοιπόν, να εμπιστεύεται ο κόσμος την αριστερά για την «Νέα Μεταπολίτευση».
Άδικο, και «αμαρτία απ΄ το Θεό» είναι μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, από τα ενθαρρυντικά μηνύματα των δημοσκοπήσεων, να γυρίζουμε στην βολική θέση της εσωστρέφειας.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα προέχει η επικέντρωση στο σημαντικό, γιατί με όλα αυτά τα ασήμαντα που λαμβάνουν χώρα στις παραδοσιακές ατέρμονες συζητήσεις μπορεί να χαθεί το σημαντικό.
Σήμερα η αριστερά περνάει από την θεωρία στην πράξη, από την διαμαρτυρία στην εκπόνηση προγραμματικών θέσεων για τα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία. Πέρα από την ενίσχυση των ποσοστών της και την αποδοχή της κοινωνίας χρειάζεται και ενίσχυση στους κόλπους της.

Άνοιξη

Έτσι ξαφνικά. Όχι βέβαια. Η αποδόμηση του πολιτικού συστήματος έχει ξεκινήσει προ πολλού. Η αμφισβήτηση των κομμάτων που κυριάρχησαν στην μεταπολιτευτική περίοδο, μπορεί να μην εκφράστηκε σε εκλογικά ποσοστά, σιγόκαιγε όμως όλα αυτά τα χρόνια τα σωθικά τους. Δεν είναι οι συγκυρίες που ευνοούν την για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Και στο παρελθόν υπήρξαν ευκαιρίες, μόνο που στο παρελθόν δεν υπήρξε μια αριστερά, που να πείθει. Το ΚΚΕ σε μια προσπάθεια αυτοσυντήρησης περιχαράκωσε τις δυνάμεις του αρνούμενο οποιαδήποτε θέση ευθύνης και ο ΣΥΝ είχε καταντήσει φυτώριο στελεχών που στην συνέχεια θα μεταπηδούσαν στο ΠΑΣΟΚ. Μεγάλα κοινωνικά στρώματα και κυρίως η Νεολαία δεν είχαν πολιτική εκπροσώπηση, δεν υπήρξε μια πρωτοπορία που να δραστηριοποιήσει όλες αυτές τις δυνάμεις, με αποτέλεσμα να βιώνουμε για πολλά χρόνια κρίση στο πολιτικό μας σύστημα, μια κρίση που συνομολογούνταν ακόμα και απ’ αυτά τα κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία.
Ο ΣΥΝ ήταν η σπίθα που άναψε την φωτιά, την πυρκαγιά για να γκρεμισθεί το σαθρό οικοδόμημα, ώστε να μιλάμε σήμερα για Άνοιξη της πολιτικής μας Ζωής. Δεν είναι τυχαία τα μεγάλα ποσοστά που σημειώνει στις δημοσκοπήσεις, βγήκε στην κοινωνία, λειτούργησε με όρους κοινωνίας και ξύπνησε δυνάμεις που όλα αυτά τα χρόνια ήταν στην αδράνεια.
Διάβασα χθες μετά την τελευταία δημοσκόπηση, που δημοσίευσε το «Βήμα της Κυριακής», για κρίση στο πολιτικό μας σύστημα. Την απάντηση την έδωσε με το καλύτερο τρόπο ο Αλέκος Αλαβάνος. «Δεν είμαστε εμείς μέρος του προβλήματος. εμείς είμαστε η λύση». Και πράγματι λύση για μια κοινωνία είναι να συμμετέχει η ίδια στις διεργασίες, και αυτό ο ΣΥΝ το έχει κατανοήσει και πρωτοπορεί να σηκώσει τον κόσμο από τον καναπέ.
Δεν ξέρω αν αυτά τα υψηλά ποσοστά που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις, (18,4% η χθεσινή «Βήμα της Κυριακής») εκφραστούν και στις εκλογές, όπως και να έχει πάντως ο ΣΥΝ δίνει ελπίδες για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και αυτό, του το χρωστάμε…