Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Το παραμύθι έχει δράκο και είναι αληθινό




«Αρκεί να πονέσουμε  ξανά», θα μπορούσε να είναι ο τίτλος, στο παρακάτω κείμενο της αναγνώστριας και φίλης, που θυμήθηκε τον Καραγάτση, με αφορμή τη σημερινή πραγματικότητα. Εκείνα τα συναισθήματα τα ακουμπισμένα στο ράφι ύστερα από την ανάγνωση, μπορεί, να γίνονταν αέρας και καπνός την επόμενη στιγμή,   βοήθησαν όμως τη μνήμη και τη ψυχή,  να μην γίνει λήθη και πέτρα.  Σήμερα η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία,  το παραμύθι έχει δράκο, όχι ζωγραφιστό και δεν είναι παραμύθι:
«Τον Καραγάτση τον διαβάσαμε νωρίς, κι όπως ακουμπούσαμε το βιβλίο στο ράφι, ακουμπούσαμε και την ντροπή, τον πόνο, τον πόθο, την ταπείνωση. Ακουμπούσαμε και τον έρωτα μαζί και το θάνατο στο ράφι, γιατί δεν είχαμε γνωριστεί τότε ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλο. Το γιάπικο κουστούμι και η τσάντα με μονόγραμμα παριζιάνικο, δε χωρούσε καραγατσικά συναισθήματα. Οι βουτιές στα βαθιά, οι λάσπες και οι μπόρες, ήταν άγνωστα εδάφη και μακρινά. Άλλωστε η ευεξία και η ησυχία αγοράστηκε με πολλές πιστωτικές κάρτες για δεκαετίες.
Η είδηση διαδόθηκε από οθόνη πλάσμα, σε στέρεο απόδοση. Εμείς αλλάξαμε λίγο στάση στο σουηδικής εταιρίας καναπέ μας και την επικοινωνήσαμε από τα iphone, ipad, άη στο καλό μας.
Όμως ναι, το θυμηθήκαμε, είμαστε απόγονοι του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, ελάχιστα νεότεροι του Καραγάτση. Τραγικοί Έλληνες, που όσα τους έμοιαζαν μακρινά μπήκαν στη ζωή τους με φόρα. Ήρθαν, η ξενιτιά και ο θάνατος, παρόντες στην κάθε μας μέρα. Καμία σχέση με το παρών του Κουβέλη και της Γκερέκου. Άλλο παρών. Αληθινό, απελπιστικό, τραγικό. Ο γείτονας αυτοκτόνησε, η Μαριάνθη φεύγει για Αυστραλία, ο Σταύρος δεν βρίσκει φάρμακα. Οι Έλληνες πεινούν και κρυώνουν. Στους δρόμους πέφτει ξύλο. Τα Πανεπιστήμια είναι κλειστά. Φτάνει… Πάγωσα. Φτάνει, ούτε ο Καραγάτσης δε με θέλει.

Πού τον θυμήθηκες και κόλλησες, μου λέω. Η αλήθεια μου τον θύμισε αλλά οι ήρωες οι δικοί του είχαν συνείδηση της απελπισίας τους. Εμείς, όσο και όσοι ακόμα έχουμε αναμμένο καλοριφέρ, φαγητό, βενζίνη, σχολεία, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την κατάσταση μας. Προσποιούμαστε πως πονάμε και αγωνιζόμαστε με πολλά like και πολλά share στην πλασματική  διαδικτυακή επικοινωνία μας με τους άλλους. Μια οθόνη μας συνδέει με την έξω κακομοιριά και καμωνόμαστε πως συμμετέχουμε.
Μα δεν έχει από μηχανής θεό εδώ. Οι έτοιμες λύσεις τέλειωσαν και η θεά Αθηνά κρύφτηκε. Μόνος θεός, ο εαυτός μας. Εσύ, εμείς, εκείνοι, εγώ είμαστε η λύση. Όχι απ’ το διαδίκτυο, με like και κουραφέξαλα, ούτε βρίζοντας την λαμπερή τηλεπαρουσιάστρια των ειδήσεων.
Με όποιο κόστος, με όποιο πόνο, πρέπει να δούμε και να ομολογήσουμε την αλήθεια. Να καταγγείλουμε τη σαπίλα, να σαμποτάρουμε τη διαφθορά, να ξεμπροστιάσουμε την υποκρισία, και κυρίως να μην ανεχτούμε άλλα, να μην συγκαλύψουμε. Η ανοχή έγινε ο χειρότερος εχθρός μας, χρόνια τώρα. Διπλωμάτες και ευγενικοί, βλέπαμε και βλέπουμε το έγκλημα και το βουλώνουμε. Μαθαίνουμε και τα παιδιά μας να το βουλώνουν και να ακολουθούν το σίγουρο ρυάκι της ησυχίας. «Μη ρισκάρετε, μην μπλέξετε, μην εκτίθεστε» τους λέμε. Παρόντες χωρίς κατάφαση και χωρίς άρνηση. Βασικά παρόντες για μια ολόκληρη εποχή που κατέληξε σαν τραγικό μυθιστόρημα πόνου, θανάτου και ξενιτιάς.
Το είπαμε, ο από μηχανής θεός, δε θα’ρθει. Μήπως να έρθει η Κάθαρση;»

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Μετράμε αντίστροφα



Μέρες  απεργιακών κινητοποιήσεων. Κάπως έτσι μετράμε το χρόνο τελευταία. Σκληρά, άδικα αναποτελεσματικά μέτρα τη μια, αντίδραση με απεργίες και διαμαρτυρίες την άλλη. «Ο σκληρός χειμώνας του 2011» έγραφα πέρυσι, «έτοιμος να γράψει ιστορία. Και θα είναι ένας, γιατί δεύτερος δεν θα μας βρει εδώ. Θα το θυμόμαστε, όπως το σκληρό κατοχικό χειμώνα του 1941». Και που να ήξερα τον ακόμα σκληρότερο Χειμώνα του 2012, που και αυτός μας βρίσκει  στους δρόμους, όρθιους ακόμα, να μετράμε μέρες απεργιακών  κινητοποιήσεων  και νίκες  θάρρους και αξιοπρέπειας, απέναντι σε μια αδίστακτη «κεντρική εξουσία».  
Η εικόνα της χώρας, έρχεται σιγά σιγά, να επιβεβαιώσει πλάνα ταινίας, επιστημονικής φαντασίας. Πωλητήρια - ενοικιαστήρια αγγελτήρια θανάτου, μιας στρεβλής αγοράς, που αργοπεθαίνει. Άνεργοι, απολυμένοι φοβισμένοι, περιμένουν τα χειρότερα. Περιμένουν το χειμώνα, χωρίς καμία προσδοκία. Βιάζονται να έρθει, για να φύγουν  μαζί του  και τα τελευταία υπολείμματα, μιας περιόδου, που οδήγησε τη χώρα στο κενό. Η φτώχεια, δεν παίζει πλέον συμβολικό ρόλο στις διεκδικήσεις. Tα αόριστα ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν συγκεκριμένα. Κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσει η κοινωνία, απέναντι σ’ αυτό το βιασμό κατ’ επανάληψη. Κανείς δεν ξέρει πως θα μας βρει η επόμενη μέρα.  Εκείνο που ξέρουμε όλοι  είναι ότι   μετράμε αντίστροφα  το τέλος της μιας μακράς περιόδου, που ξεκίνησε με τις καλλίτερες προϋποθέσεις  και μας  διέψευσε παταγωδώς. Μιας ουτοπικής περιόδου, που αποθέωσε το χρήμα, και του έδωσε αξία πάνω από την αξία του. Μιας περιόδου που μας βρήκε κρεμασμένους σε τεράστια μπαλόνια - φούσκες που μόλις έσκασαν… 

ΣΗΜ. Και πέρασε ο Χειμώνας του '12 και του '13 και του '14 και του '15 και ετοιμάζεται να περάσει και του '16. Οι τελευταίοι 3 σκληροί χειμώνες με κυβέρνηση δυστυχώς της αριστεράς.
 

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Λίγο χειρότερα από τις προβλέψεις...




Το παρακάτω κείμενο είχε γραφτεί ένα χρόνο πριν, κυνηγός ο χρόνος έγραφα τότε, για το χρόνο που  μας αποχαιρετούσε, σήμερα κυριολεκτώ ξεκινώντας.  Κυνηγός ο χρόνος, μας παίρνει τα χρόνια και μας λευτερώνει από το βάρος τους.
Κάθε φορά αυτές τις μέρες, που ο χρόνος μας αποχαιρετά, ο μίζερος λογιστής που κρύβεται μέσα µου, ζητά απολογισμό πεπραγμένων. Ποτέ δεν ανταποκρίθηκα με συνέπεια, απεναντίας το μόνο που μου απομένει είναι ένα τσούρμο ενοχές, ενοχές που με προσγειώνουν και με βάζουν στην διαδικασία να συντάξω με τις καλλίτερες των προθέσεων τον καινούργιο προϋπολογισμό.
Ωραίο πράγμα οι προϋπολογισμοί. Ακόμα και οι πιο σφιχτοί έχουν την άπλα τους. Είναι σαν τα όνειρα που κάνουμε όταν ξυπνάμε. Αν βάλουμε και λίγο παραπάνω δεν χάθηκε και ο κόσμος. Τώρα για τις ενοχές, για όλα αυτά που έτσι και αλλιώς δεν θα πραγματοποιηθούν, έχουμε δώδεκα μήνες μπροστά μας.
Α… να μην ξεχάσουμε και το τέλος του κόσμου στις 22 Δεκεμβρίου του 2012,σύμφωνα με τους Μάγια. Το περιγράφει σε σημείο εκνευρισμού η πολυσυζητημένη ταινία «2012». Ανοίγει η γη και καταπίνει πόλεις, ανθρώπους, ηπείρους ολόκληρες, δε μένει τίποτα. Δεν ξέρω πως θα τελειώσει ο κόσμος, κανείς δεν ξέρει, όπως κανείς δεν ξέρει πως θα τελειώσει και ο ίδιος. Το 2012, πάντως δεν θα τελειώσει. Θα είναι πιο φτωχός, πιο συνειδητοποιημένος, μπορεί και πιο αποφασισμένος.

Τα καταφέραμε και φέτος, και μπορεί του χρόνου καλύτερα. Πάντα υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, κρυμμένο σε μια άκρη του προϋπολογισμού, αόρατο δια γυμνού οφθαλμού. Δεν θα τελειώσει ο κόσμος, και ας προσπαθούν να τον τελειώσουν, καταστρέφοντας το περιβάλλον, αφαιρώντας κρίκους από την αλυσίδα της αλληλεγγύης των γενεών. Δεν θα τελειώσει γιατί οι δυνάμεις τους είναι κατώτερες των προθέσεων τους.
Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου, υπερασπιζόμαστε, όχι τις ελπίδες και τις προσδοκίες αλλά την ανάγκη να ξεκουραστούμε για έναν ακόμα χρόνο στην σκιά ενός Ονείρου.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Αφού ακόμα τριγυρίζουμε γύρω από τον Παρθενώνα...




Δόση με δόσεις, Δόση δηλητήριο. Οι δανειστές πλέον ζητούν ενέχυρο, ένα εξαθλιωμένο λαό, στρατιές  ανέργων, μισθούς πείνας,   την εθνική μας ανεξαρτησία,   την εδαφική μας κυριαρχία, την κρατική  περιουσία  και ό,τι τέλος πάντων μπορεί να έχει κάποια αξία σ’ αυτόν τον τόπο. Αυτές τις μέρες, είναι αλήθεια, δύσκολα μου βγαίνουν οι λέξεις. Ακόμα και τα παραμύθια ημιτελή τα παρατάω.
Τα δάκρυα έπονται, προηγούνται οι συμβιβασμοί οι ταπεινώσεις, οι εκποιήσεις οι αλλοτριώσεις, οι εκρήξεις, η φρίκη, έτσι που και με τον άνθρωπό σου γίνεσαι εχθρός και με τον εαυτό σου ξένος.
Είναι αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Είναι αυτά που αν ξεφύγουν από την ψυχή μας, εξαερώνονται. Είναι αυτά που δεν χωρούν στην πραγματικότητα.
Ημιτελή παραμύθια, με επίλογους από λάστιχο. Τα δικά μας παραμύθια, που παίρνουν μορφή ανάλογα με τους καιρούς. Σήμερα βρέχει, αύριο θα έχει λιακάδα και το βράδυ ξαστεριά.
Δεν είναι η κρίση σημερινή. Πάντα σε κρίση βρισκόμαστε, βιώνοντας το παρόν και αδιαφορώντας για το μέλλον. Αυτό κάνουμε και σήμερα, το παρόν βιώνουμε δανειζόμενοι, παραχωρώντας ως εγγύηση  ό,τι  ιερό και όσιο,  κάτω από τη σκληρή επιτήρηση των δανειστών μας, όχι βεβαίως για να εξασφαλίσουν το μέλλον μας, αλλά τα χρήματα που μας δάνεισαν.
Από όσο θυμάμαι μια ζωή αυτός Λαός, θυσίες κάνει, χωρίς ακόμα να κατορθώσει να έχει την εύνοια των θεών.

Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα. «Έχει θεός», για το αύριο και κάπως έτσι περνάμε τις μέρες, τσιμπολογώντας.
Η ανακύκλωση των προβλημάτων, η μάχη της καθημερινότητας, οι προσωρινές λύσεις, μας έχουν καταδικάσει σε μια διαχείριση του σήμερα, χωρίς επιπλέον δυνάμεις και δυνατότητες.
Ένα οικοδόμημα χωρίς θεμέλια, που μοιάζει περισσότερο με ημιυπαίθριο, που να στηρίξει το μέλλον, πώς να σταθεί αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται.
Τα καταφέραμε και φέτος, για του χρόνου… « Έχει ο θεός»
Τα γράφω με καμάρι. Αφού ακόμα τριγυρίζουμε γύρω από τον Παρθενώνα, το κάθε αύριο γίνεται σήμερα και είμαστε εδώ, αισιόδοξοι για το θαύμα που δεν θα γίνει μιας και από μόνοι μας είμαστε ένα θαύμα!
Είναι θαύμα ότι υπάρχουμε σαν χώρα σήμερα. Και αύριο θα υπάρχουμε ακόμα και χωρίς την βοήθεια των Θεών...



Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Είναι οι μέρες, μη δίνετε σημασία




Χριστούγεννα και πάλι, με την κρίση να ψαλιδίζει ταπεινές επιθυμίες,  ο μόνος σύμμαχος το παρελθόν που ζήσαμε.  Πιο βαρύς  ο χειμώνας φέτος, αναμενόμενο και ο  χρονικός ορίζοντας σκοτάδι.  
Χριστούγεννα και πάλι. Τελευταίες μέρες και αυτού του χρόνου, που φεύγει, χωρίς δυστυχώς να μας απελευθερώνει. Οι χρόνοι είναι κάθετες γραμμές που περικλείουν ότι θυμόμαστε και ότι μας αρέσει, ακόμα και αυτά που μας πληγώνουν αλλά που χρειάζεται που και που να μπαίνουν στα έξοδα για να βγαίνει το υπόλοιπο χωρίς χρέη. Κάπως έτσι είναι η λογική σειρά, κάπως έτσι συνέβαινε, σήμερα μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό, η μεταφορά υπολοίπου μας έχει δεσμεύσει, όχι μόνο για τον χρόνο που έρχεται, αλλά για μια ζωή.
Η βαρυθυμία αυξάνει καθώς πλησιάζουμε στις γιορτές. Η οικονομική κρίση ήρθε να ενισχύσει τη συνεχιζόμενη πολιτική κρίση, να οξύνει την κοινωνική και να επιβεβαιώσει την κρίση θεσμών και αξιών. Το ξέσπασμα των νέων του Δεκέμβρη του 2008 φαίνεται που ακόμα δεν έχει ξεσπάσει… Σπίθα ήταν η εξέγερση εκείνου του Δεκέμβρη, το μέγεθος της φωτιάς που ακολουθεί, κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί.
Χριστούγεννα και πάλι,  με την ευκαιρία που μου δίνει η καθημερινή επαφή μαζί σας, αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου δεν τις σπαταλάω με τίποτα. Γιατί είναι σπατάλη χρόνου, η συμμετοχή στην επανάληψη της καθημερινότητας. Οι συνομήλικοι το έχουν παρατηρήσει: τρέχει πιο γρήγορα το ρολόι του χρόνου, τώρα που μεγαλώσαμε. Όχι δεν χάλασε, το μυαλό μας χάλασε που αρνείται να ονειρευτεί. Αν γυρίσετε προς τα πίσω οι δεκαετίες της αγίας νεότητας μας, φαντάζουν αιώνες. Ήταν γεμάτες με δράση μα πιο πολύ με όνειρα. Σήμερα μια ευθεία, ένα τρενάκι που τρέχει στο κάμπο χωρίς μηχανοδηγό. Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει η άνοιξη. Ώσπου να γίνει πανσέληνος έχουμε χάσιμο φεγγαριού.

Τι ονειρεύομαι; Ίσως η περιφρόνηση σ’ αυτό το σάπιο σύστημα που μας περιβάλει, αποτελεί σήμερα την πλέον επαναστατική στάση όλων αυτών που σέβονται τον εαυτό τους. Αν γελαστείς και ακολουθήσεις την τρέχουσα επικαιρότητα, μοιραία θα ενισχύσεις αυτή την σαπίλα της πολιτικής ζωής, που βιώνουμε σαν χώρα, αλλά και σαν τοπική κοινωνία.
Τι άλλο μπορώ να κάνω εκτός από την περιφρόνηση; Να διαφυλάξω σαν κόρη οφθαλμού τους σπόρους της αναρχίας μου, σε ένα σύστημα που έχει κατορθώσει να του ανήκουν όλοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μάλιστα στοιχισμένοι στο ίδιο λόχο, του ίδιου τάγματος, του ίδιου συντάγματος, της ίδια στρατιάς, του ίδιου παγκόσμιου στρατού.
Αυτά λίγο πριν κοιμηθώ, φοβάμαι ότι με τις πρώτες ανακοινώσεις θα μπω και πάλι στο χορό της μιζέριας και το ρολόι θα αρχίσει και πάλι να τρέχει σαν τρελό…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...