Η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης, μας έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο περιθώριο της συζήτησης στην Βουλή, συμπεριφορές που δικαιολογούν γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ.
«Ο Νίτσε, ο Μπαλζάκ, ο Φλομπέρ πρόλαβαν να μιλήσουν για την
απειλή μιας εξαθλίωσης που επιτελείτε με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού. Τι
νόημα έχει να ζητάμε τη ψήφο ενός ανθρώπου που δεν του δώσαμε τη δυνατότητα να
έχει γνώμη; Τούτο σημαίνει ότι αν γνωμοδοτώ παρότι δεν έχω γνώμη, το πιθανότερο
είναι ότι εκφράζω μια γνώμη που μου επιβάλλεται…»
Ο λόγος για τους κυβερνητικούς βουλευτές, άλλωστε αυτοί σήκωσαν
το βάρος της σύγκρουσης με τον εαυτό τους.
Στις πεντάλεπτες ομιλίες τους , συνοδευόμενες
από οδηγίες χρήσεως , διαπίστωνε κανείς την αγωνία τους, να απαλλαγούν όσο πιο σύντομα από τις ξένες
λέξεις, που τους δόθηκαν από ανώτερα κλιμάκια
για να τις απαγγείλουν. Ανάγνωση μονορούφι,
χωρίς χρώμα, χωρίς ψυχή. Μια επανάληψη. Μια θλίψη.
Βεβαίως και ήταν υποχρεωμένοι να στηρίξουν την κυβέρνηση με την ψήφο τους, άλλωστε αν διαφωνούσαν δεν θα περίμεναν την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ για να άρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση και από τα κόμματα που την στηρίζουν και στα οποία ανήκουν. Με τη ψήφο τους όμως. Με ένα Ναι και αυτό ξεψυχισμένο, για να μην προκαλεί.
Αντίθετα οι περισσότεροι, σαν καλοί μαθητές πήραν τις φωτοτυπημένες
οδηγίες τους και είπαν το μάθημα τους . Άχαρος ρόλος
να σου βάζουν λόγια και συ να ακούς αυτά που διάβασες από τους συναδέλφους
σου, προηγούμενους και επόμενους. Άχαρος ρόλος να μεταφέρεις
ξένες «εξυπνάδες»
και να περιμένεις να γελάσουμε. Η παρουσία των βουλευτών της Ν,Δ
και ΠΑΣΟΚ, επιεικώς ήταν για κλάματα.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας, θα περίμενε κανείς περισσότερη ανθρωπιά.
Θα περίμενε κανείς χαμηλότερους τόνους. Θα περίμενε σιωπή.
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ
σ’ αυτά τα απίθανα που ακούστηκαν. Ας αναπαυθούν
στα πρακτικά της Βουλής. Το μόνο που ήθελα
να επισημάνω , είναι η διαβεβαίωση του
πρωθυπουργού, ότι εκλογές θα γίνουν το 2016... Σε λίγους
μήνες δηλαδή. ..
