Οι αυταπάτες που μας στοίχισαν

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αριστερό κόμμα και δεν είχε κυβερνητικές σκοτούρες, ιδού τι υποστήριζε για τον Καλλικράτη:

“Οι συνέπειες του «Καλλικράτη» στο θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης του πρώτο βαθμού (Δήμος), όχι μόνο σε οικονομικό, αλλά και σε θεσμικό, δημοκρατικό και συμμετοχικό επίπεδο, είναι ήδη περισσότερο από ορατές. Βασικά χαρακτηριστικά του «Καλλικράτη» αποτελούν: το γραφειοκρατικό, περίπλοκο και αντιδημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, οι δραστικές περικοπές πόρων, οι απολύσεις εργαζομένων, το κλείσιμο δομών, ιδίως σχετιζόμενων με την άσκηση κοινωνικής πολιτικής, ο συγκεντρωτικός και χωρίς κριτήρια χωροταξικός σχεδιασμός, που δυσχεραίνει την επαφή των πολιτών με τα τεκταινόμενα στους Δήμου. Πρόκειται, με δύο λόγια, για την εφαρμογή όλων των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και στοχεύσεων στο χώρο της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης, γεγονός που έχει επιδράσει διαλυτικά στο θεσμό αυτό. Η αυτοδιοίκηση του πρώτου βαθμού έχει «φορτωθεί», μέσω των κυβερνητικών σχεδιασμών, μεγάλο μέρος της κοινωνικής δυσαρέσκειας, λόγω της κατάρρευσης σημαντικών κοινωνικών δράσεων των Δήμων (παιδικοί σταθμοί, πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» κ.λπ.), ενώ παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη μία εκστρατεία κατασυκοφάντησης του θεσμού, ότι δήθεν οι ελληνικοί ΟΤΑ είναι οι πλέον χρεωμένοι, διεφθαρμένοι και κακοδιοικούμενοι.

Η βασική κριτική μας στον «Καλλικράτη» σε σχέση με το Δήμο (α’ βαθμό αυτοδιοίκησης) εντοπίζεται στα εξής :(α)την αντιδημοκρατική και συγκεντρωτική λειτουργία του (υπερπλειοψηφικό εκλογικό σύστημα,

δημαρχοκεντρικός χαρακτήρας), (β) την πολυπλοκότητα του θεσμικού πλαισίου (ταλαιπωρία των πολιτών, γραφειοκρατία, σύγχυση αρμοδιοτήτων μεταξύ Δήμου και Περιφέρειας, αδιέξοδες ρυθμίσεις για τον Συμπαραστάτη του Δημότη κ.λπ.),(γ) την αδιαφανή λειτουργία του και την ελλιπή δημόσια λογοδοσία των δημοτικών αρχών, (δ) τον πρόχειρο, άνευ λειτουργικών κριτηρίων χωροταξικό σχεδιασμό, που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μεγάλων διαστάσεων Δήμων, χωρίς τις απαραίτητες υποδομές και χωρίς την

απαιτούμενη εσωτερική οικονομική, συγκοινωνιακή, κοινωνική, ιστορική και πολιτισμική συνοχή, και την απομάκρυνση των πολιτών από το θεσμό, (ε) την απουσία θεσμών ουσιαστικής κοινωνικής συμμετοχής (απουσία ρυθμίσεων για κοινωνική εκπροσώπηση, συμμετοχή φορέων, τοπικά δημοψηφίσματα, συμμετοχικό προϋπολογισμό,

διαστρέβλωση και υποβάθμιση του ρόλου που θα μπορούσαν διαδραματίσουν τα συμβούλια των τοπικών και δημοτικών κοινοτήτων κ.λπ.) και (στ) τον ασφυκτικό έλεγχο επί των ΟΤΑ,

ο οποίος προσκρούει στην πραγματικότητα στη

συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτοτέλειά τους (πολύπλοκοι και αλλεπάλληλοι έλεγχοι που στραγγαλίζουν την ελεύθερη δράση τους, οικονομική επιτροπεία με το ΠαρατηρητήριοΟικονομικής Αυτοτέλειας ΟΤΑ κ.λπ.).

Είναι απαραίτητη η ανακατανομή ρόλων και αρμοδιοτήτων μεταξύ κεντρικού Κράτους και Αυτοδιοίκησης.

Ο «Καλλικράτης» δεν διορθώνεται. Καταργείται. Τον αντικαθιστούμε με ένα πλαίσιο δημοκρατικό, συμμετοχικό και διαφανές."

Τα θυμήθηκα όλα τα παραπάνω, περπατώντας σε μια πόλη πνιγμένη στο σκουπίδι. Αιτία, όπως είναι γνωστό, τα ανασφάλιστα οχήματά της Υπηρεσίας καθαριότητας του Δήμου. Θα μου πείτε τι σου φταίει ο “Καλλικράτης”. Πέρα από την ευθύνη της υπηρεσίας που είναι μεγάλη, ένα τέτοιο πρόβλημα από τη στιγμή που έγινε γνωστό θα έπρεπε να λυθεί ακαριαία. Μιλάμε για ασφάλεια οχημάτων και όχι για κάποια φιέστα. Μονο η Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών δεν συνεδρίασε για να δώσει έγκριση να ασφαλιστούν τα απορριμματοφόρα.

Ο “Καλλικράτης” δεν διορθώνεται καταργείται έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι δεν έλεγε ψέματα,μια ακόμα αυταπάτη.

Όποιος το όνειρο του ξεπουλά, είναι ικανός να ξεπουλήσει το όνειρο του κόσμου όλου.

Οι γενικεύσεις που ακολουθούν, δεν με ακολουθούν, σαν σχήμα λόγου να τις εκλάβετε, που χωράει πολλές αφαιρέσεις, αλλά γιατί όχι και προσθέσεις, αν νοιώσετε την αγανάκτηση να σας πνίγει.

Τους παρακολουθώ με επιείκεια να προσθέτουν αφειδώς παράσημα στα ένδοξα χρόνια της νεότητας τους, προκειμένου να ισορροπήσουν τις απώλειες που ακολούθησαν. 

Φαίνεται πως πίστεψαν και οι ίδιοι, αυτό που επιδερμικά πέρασε στην ιστορία. Η αγωνία να διατηρήσουν το μύθο τους, επιβεβαιώνει την ήττα τους. Σκλάβοι του εαυτούς τους από την ημέρα που αντίκρισαν τον κόσμο και όπως όλα βεβαιώνουν, σκλάβοι και μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα έρθει η ώρα τον εγκαταλείψουν.

Το ξέρουν όμως το παιγνίδι…Οι άνθρωποι γύρω τους, βλέπουν μονάχα ό,τι φαίνεται. Ποτέ δεν ξεχωρίζουν ό,τι ανασαίνει κρυμμένο. Αλλά όποιος τον εαυτό προδίδει, προδίδει ολόκληρο τον κόσμο. Και όποιος το όνειρο του ξεπουλά , είναι ικανός να ξεπουλήσει το όνειρο του κόσμου όλου.

Και αυτοί ξεπουλημένοι από πάντα, έρχονται οι δειλοί, συμμαχώντας με τη λήθη, να κλέψουν ιστορία για να ενισχύσουν την ανυπαρξία τους. Γίνανε αλήθεια ατομιστές από την βία των καιρών, ή ήταν πάντοτε; Υπήρξε ο παλιός αληθινός τους εαυτός και κατά πόσο αληθινός ήταν;

Τους παρακολουθώ χαμένους να μνημονεύουν τα κατόρθωμα τους και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι άνθρωποι τελικά τίποτα δεν ξεπούλησαν, γιατί τίποτα δεν είχαν να ξεπουλήσουν. Πως είναι δυνατόν ξεπουλήσει κάποιος και μάλιστα τον εαυτό του, εάν είναι ανύπαρκτος; Προδίδει κανείς μες την ακινησία του; Μπορεί κάποιος να κάνει επανάσταση ανενόχλητος για μια ζωή;

Αλλάζοντας η μένοντας ίδιος ξεπουλάει κανείς τον εαυτό του; Κι όταν εμείς αλλάζουμε εξακολουθούμε να έχουμε το ίδιο ασάλευτο παρελθόν; Παιγνίδια με τον χρόνο τα παραπάνω και τα ερωτηματικά, βάση για μια πορεία, που θα οδηγήσει τα βήματα μας πέρα από το σκοτάδι.

Για το χρόνο λοιπόν, που μονίμως μας παίζει κρυφτούλι και αδιάκοπα πονά. Υπάρχει άνθρωπος που νικά το παρελθόν του;

“Και είναι το παρελθόν μαχαίρι που πονά. Ακόμα κι όταν εσύ έχεις φροντίσει να βγεις επιτέλους από την πληγή. Ο πόνος είναι εκεί και η ουλή, όπως ο πόνος στο πόδι του ανάπηρου, ακόμα και αν το πόδι λείπει”

Δεν είμαστε οι κακοί κι όμως χάσαμε

Όχι από το ένα, που έγραφα χθες.  Από το μηδέν να ξεκινήσουμε. Να συνεχίσουμε, απ’ αυτό το οριακό σημείο που δεν σου ξεκαθαρίζει αν έχεις μπροστά σου ανηφόρα ή κατηφόρα. 

Είναι μια από εκείνες τις παράξενες μέρες, που τις μετράμε με λεπτά. Προσπάθησα να ξεφύγω κοιτώντας συνεχώς το ρολόι μου. Κακή επιλογή.
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, που δεν είναι στιγμή αλλά εικοσαετία, όσο περνάει ο καιρός, έχω την αίσθηση ότι περισσεύω σε ένα παρελθόν που προσπάθησα να γίνει μέλλον, γιατί αυτό που ήθελα, ήταν μόνο το μέλλον του.

Σ’ αυτή τη στάση, πριν την κατηφόρα, που είναι ανηφόρα, τι άλλο από κρυφές ματιές μπρος πίσω μπορείς να κανείς; Σκέφτομαι εκείνα τα παραμύθια τα μαγικά, που μας μετέφεραν σε κόσμους, που όλα καλώς καμωμένα ήταν και αναρωτιέμαι, που καταλήξαμε τελικά. Δεν είμαστε οι κακοί που στο τέλος πάντα έχαναν. Γιατί το μαγικό ραβδάκι της καλής νεράιδας μας έστειλε στην κόλαση; Δεν είμαστε οι κακοί και όμως χάσαμε.

Παρακολουθώντας χθες ένα παλαιότερο ελληνικό σήριαλ γυρισμένο το 1995, πάλι για οικονομική κρίση ο λόγος και όμως χωρίς να την ξεπεράσουμε ποτέ, αντέξαμε.
Πολύ χειρότερη από την χρεοκοπία, ίσως και από την μακρά ύφεση που αναγγέλλεται, είναι η μοιρολατρία, το άφημα στην πτώση, η αποδοχή της ήττας χωρίς αγώνα, χωρίς σκέψη. Δεν μας αξίζει αυτό.
Το πολιτικό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων, αφού στο ενεργητικό του, εμπορεύτηκε ελπίδες, πώς να εμπνεύσει πίστη και κουράγιο στον δοκιμαζόμενο λαό.
Η ιστορία όμως του καθενός, που πολλές φορές σ’ αυτή τη διαδρομή την έχει κλείσει σε χαρτόκουτα, για άλλη μια φορά θα εγγυηθεί τη συνέχεια της πορείας και το δικαίωμα στο όνειρο.

«Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου»

Τώρα   το Μάη που αρχίζει  το μέτρημα,  από το ένα θα ξεκινήσουμε,  για να φτάσουμε και πάλι στο ένα. Για το χρόνο σήμερα , παραμονές γενεθλίων, μέχρι την επανεκκίνηση.  Εδώ που φτάσαμε   η στάση είναι απαραίτητη. Η αναθεώρηση, όσο και αν βλάπτει  τα δόγματα, που μας νανούριζαν, επιβεβλημένη.

11.55 μ.μ. Σε λίγα λεπτά ψηφίζεται το φορολογικό  και ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Μεγαλώνουμε.  Αυτός ο τελευταίος χρόνος,  μου κλόνισε τις σταθερές, αυτές τις σταθερές, που χρειάστηκαν χρόνια για να της αποκτήσω. Μου αφαίρεσε ζωτικότητα και όρεξη. Μου έσπειρε αμφιβολίες.  Νοιώθω  σαν τον Στρατή Μπουρνάζο, επιμελητή της συντακτικής ομάδας , των ενθέτων της Κυριακάτικης «Αυγής»,  που αποχώρησε μαζί με την ομάδα του, γιατί  ήταν αντίθετος με την πολιτική της κυβέρνησης.  «Νιώθω πια πολύ μακριά από τον Σύριζα και την κυβέρνηση, πιστεύω ότι ο κορμός της πολιτικής τους είναι λάθος  και –κάτι ακόμα πιο βαρύ– δεν νιώθω πλέον πολιτική εμπιστοσύνη  απέναντί τους. Την ίδια στιγμή, ενώ είμαι βέβαιος για το λάθος, δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό, τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση. Νιώθω κάθε μέρα να με πνίγουν  πολλά ….Και ξέρω όμως ότι όταν νιώθεις έτσι, όντας σε μια θέση δημόσιας παρέμβασης, δεν κάνεις πια για τούτη τη δουλειά: αν δεν μπορείς να μιλάς για τα «οικεία κακά», ήρθε η ώρα να αποσυρθείς από το πόστο αυτό.  […]

Τα κείμενα δεν είναι μόνο (άψυχες) λέξεις, σελίδες στο χαρτί και την οθόνη. Είναι οι άνθρωποι που τα γράφουν και τα διαβάζουν· είναι οι σχέσεις, τα συναισθήματα οι ιδέες, οι σκέψεις  που  τα παράγουν και τα οποία παράγουν, με τη σειρά τους. Δεσμοί, σχέσεις, διαδρομές ανθρώπων.  “Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου”.

Για τον χρόνο ξεκινήσαμε.  Όσο και αν προσπαθώ να τον  ξεγελάσω ,   ξεκινώντας από το ένα,  έρχονται στιγμές μνήμης, που δεν τις αντέχω και όσο δεν τις αντέχω, μέσα τους τρέχω.

12. 55μ.μ.  Ψηφίστηκε το φορολογικό και ασφαλιστικό νομοσχέδιο. «Με απουσίες μετράμε τον χρόνο. Με ονόματα που σβήνουμε. Με φίλους που χάθηκαν, που έγιναν ξένοι, που έφυγαν απ’ τη ζωή τη δική τους και τη δική μας. Με έρωτες που μαράθηκαν, με έρωτες που τελείωσαν άδοξα, με γεγονότα που ξεθώριασαν από το χρόνο».

Για το χρόνο, που κάποιοι λένε ότι τρέχει, εμείς όμως εκεί, στάσιμοι, καρφωμένοι στο σημείο που το μυαλό άφησε να το παρασύρουν όλοι οι δυνατοί άνεμοι για να έχει να λέει για τα ταξίδια. Ακίνητοι και φευγάτοι.