Αν δεν υπήρχαν τα εμβόλια, σήμερα θα είμαστε είδος προς εξαφάνιση

Ο χρόνος είναι εκείνος, που μου απαγορεύει να απαντήσω σε όσους εξέφρασαν αντιρρήσεις σχετικά με το χθεσινό μου κείμενο, ώστε να συμβάλλω με την σειρά μου σε έναν δημιουργικό διάλογο.

Δεν έχω σκοπό να μπω σε αντιπαράθεση μεταξύ όλων αυτών που υπερασπίζονται την αναγκαιότητα του εμβολιασμού και αυτών που αρνούνται.

Βαθύτερος σκοπός του χθεσινού κειμένου ήταν να καταδείξει την αναγκαιότητα της συνοχής, της αλληλεγγύης, της συλλογικής προσπάθειας της κοινωνίας απέναντι στους μεγάλους κινδύνους που την απειλούν. Απέναντι στον πόλεμο, την οικονομική κρίση, την φτώχεια, του ξεριζωμούς, την πείνα, την δίψα τις πανδημίες.
Αν ωφελούν οι εμβολιασμοί δεν χωράει επιχειρηματολογία. Αν δεν υπήρχαν τα εμβόλια, μπορεί σήμερα να ήμασταν είδος προς εξαφάνιση. Συμμερίζομαι τις ενστάσεις για τον περιορισμένο χρόνο προετοιμασίας του εμβολίου για τον Covid 19, να μην ξεχνάμε όμως την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ζούσε και ζει η ανθρωπότητα. Κανείς δεν αμφιβάλλει για τον πόλεμο μεταξύ των εταιρειών και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από κάποιες αποφάσεις. Συμφωνώ για τον άθλιο ρόλο των ΜΜΕ που χρηματοδοτήθηκαν για να κάνουν προπαγάνδα, σπέρνοντας φόβο και πανικό. Συμμερίζομαι βεβαίως το δικαίωμα κάποιων να αρνηθούν να εμβολιστούν. Μέχρι εδώ όμως, δεν θα μπω στην παγίδα της συνωμοσυολογίας.
Από την πανδημία έχουν πεθάνει μέχρι σήμερα 3.470 000 στον πλανήτη και 11.822 στην Ελλάδα . Αυτοί δεν είχαν προφτάσει να εμβολιαστούν.
Από το εμβόλιο εξ αιτίας παρενεργειών, κάποιοι "τυχεροί" που όπως περνούσε ο αετός από πάνω τους, του ξέφυγε η χελώνα και τους έπεσε στο κεφάλι, χάθηκαν - ευτυχώς ελάχιστοι.
Είμαι με την επιστήμη, εμπιστεύομαι την επιστήμη, που λέει ότι όσο μεγαλώνει το ποσοστό των εμβολισμένων, τόσο αποκτάει μεγαλύτερη ανοσία η κοινότητα, αφού περιορίζει το ζωτικό χώρο στον ιό. Εμπιστεύομαι την επιστήμη που υποστηρίζει ότι όσοι είναι εμβολιασμένοι μειώνουν σημαντικά τις πιθανότητες να μεταδώσουν τον ιό.
Για αυτό μιλάω για εγωισμό και ατομισμό, που μπορεί να εκδηλώνεται κυρίως εξ αιτίας του φόβου - για να συμφωνήσω και με ένα σχόλιο μιας φίλης - δεν παύει όμως να δημιουργεί ρήγματα. Η κοινωνία δεν είναι οι άλλοι, η κοινωνία είμαστε εμείς και εμείς μπροστά στους μεγάλους κινδύνους δεν πρέπει να είμαστε διχασμένοι.

 “ Δεν πρόκειται να κάνω το εμβόλιο για τον κορωνοϊό” φώναζε σήμερα ένας νευριασμένος στην ομήγυρη. Η απόφασή του, άσχετα αν στρέφεται πρωτίστως εναντίον του, υποδηλώνει έναν άκρατο εγωισμό. Αυτό περιμένει τελικά, τη δική του σωτηρία. Ελπίζει ότι αυτός θα επιβιώσει και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και τα σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά.

Η κοινωνία είναι οι άλλοι, όλος ο κόσμος εκτός από εμάς. Εντελώς ασυνείδητα, κάνουμε ένα βήμα πίσω, εξαιρώντας τον εαυτό μας από το σύνολο. Το αποτέλεσμα, ένα σύνολο χωρίς μονάδες, μια κοινωνία χωρίς ανθρώπους. Ένα μηδέν.
Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες.

Ο γυμνός βασιλιάς δεν είναι ο τραγουδιστής, αλλά η κυρίαρχη ευρωπαϊκή τάξη

Δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι καινούργιο για την Γιουροβίζιον. Ακόμα και οι προσπάθειες που πάνε κόντρα στο συρμό, σκοπιμότητες εξυπηρετούν. Για την Ελλάδα δεν θα κάνω ιδιαίτερη αναφορά, ένα κομμάτι της ασκήμιας άλλωστε είναι η εκάστοτε συμμετοχή της. Αν αυτός ο διαγωνισμός αποτελούσε κίνητρο για μουσικές δημιουργίες, σήμερα η Ευρώπη δεν θα είχε μουσική. Ευτυχώς, που ακόμα και αυτοί που το παρακολουθούν στην τηλεόραση - και είναι πολλοί - οι περισσότεροι δεν τον αποδέχονται. Ο συντονισμός όμως απέναντι σ’ αυτήν την βλακεία εκατομμυρίων τηλεθεατών, θα πρέπει να μας ανησυχεί. Και θα πρέπει να μας ανησυχεί γιατί σιγά σιγά η σαχλαμάρα γίνεται εθνικό ζήτημα και απειλεί να στραγγαλίσει ότι καινούργιο γεννιέται. Ορθά η Μαριάννα Τζιαντζή σε παλαιότερο άρθρο της αναφέρει «Ο γυμνός βασιλιάς δεν είναι ο τραγουδιστής, αλλά η κυρίαρχη ευρωπαϊκή τάξη που παρελαύνει καμαρωτή με τα (ανύπαρκτα) καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα».

Δεν θα πέσω στην παγίδα συμβάλλοντας έστω και με αρνητική κριτική σ’ αυτήν την αθλιότητα, ένα απόσπασμα από το ποίημα του Πάμπλο Νερούδα, κόντρα, στις λογικές του μεσαίωνα, έρχεται να μας υπενθυμίσει, τι σημαίνει πολιτισμός.
“Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
...Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής”
«Όταν ο Λαός εκπαιδεύεται να καταναλώνει μουσικά σκουπίδια, εύκολα μπορεί να συμβιβαστεί με κάθε είδους πολιτική απρέπεια. Η συλλογική συμφιλίωσή μας με την ασχήμια είναι ένα ασφαλές βήμα, για τη συμφιλίωση μας με την αδικία, την εκμετάλλευση, την αδράνεια τον εφησυχασμό, τον παραλογισμό, την παρακμή… 

Ρε που καταντήσαμε...

Αυτό είναι το "ευχαριστώ" της Κυβέρνησης προς την Κέρκυρα... Να στείλει τον γνωστό Βορίδη να την εκπροσωπήσει στις εκδηλώσεις για την 157η επέτειο της ένωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των ριζοσπαστών προγόνων μας, που έδωσαν το αίμα τους για την πολυπόθητη ελευθερία από τους ξένους κατακτητές.

Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην. Δεν είναι τυχαίο, που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης, για να μας έρθουν απαλλαγμένοι από το το μαύρο κουστούμι και τον φασιστικό πέλεκυ και με νέα ενδυμασία χρώματος μπλε, να μας μιλούν για δημοκρατία.

Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα όπως και οι πολιτικοί, την επομένη των εκλογών.

Πόσο μυαλό πια χρειάζεται. Πόσα χρόνια αμνησίας πρέπει να περάσουν;

Δυστυχώς, η μνήμη μας σβήνει πολύ εύκολα το παρελθόν, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε το παλιό σαν νέο.

Τι κάνουμε; Δυστυχώς, τίποτα από ό,τι συμβαίνει γύρω μας δεν μας εμπνέει την έξαρση κάποιας δράσης. Και εγώ εκεί που χρησιμοποιούσα κοφτές προτάσεις και τελείες, γέμισα μακρινάρια και ερωτηματικά.

Για άλλη μια φορά θα μαζέψω τα κατεστραμμένα σκηνικά της φαντασίας μου και θα προσαρμόσω το όνειρο επάνω σε κρανίου τόπο.

Είναι ασφαλέστερες οι ψευδαισθήσεις απ’ αυτήν την πραγματικότητα.