Αυτές τις μέρες δε μπορώ να γράψω τίποτα. Μπροστά στα αθώα παιδικά μάτια που σε κοιτάζουν με απορία, παίρνοντας το δρόμο του ξεριζωμού, δεν υπάρχουν λέξεις, μόνο σιωπή. Εκεί που αρχίζει ο πόλεμος σταματούν τα επιχειρήματα. Αν δεν είχα τη φρίκη μπροστά μου, θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι η Ρωσία οδηγήθηκε στην έσχατη λύση, όμως ποτέ δεν θα υποστηρίξω την έσχατη λύση. Εν μέσω πολέμου δεν θα ήθελα να γράψω για το ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, του ΝΑΤΟ και Ε.Ε , ούτε να θυμίσω, προηγούμενα εγκλήματα της “Δημοκρατικής” Δύσης.
Αυτές τις μέρες όμως δεν μπορώ να μη γράψω με κεφαλαία την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ και τον ΜΑΚΑΡΘΙΣΜΟ που κυριαρχεί με ένα πογκρόμ διώξεων για ότι έχει σχέση με την Ρωσία. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην ισοπεδωτική στάση της Δύσης, απέναντι στον πολιτισμό μιας μεγάλης χώρας, που έχει προσφέρει τόσα πολλά στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Δεν είναι ο Πούτιν και οι ολιγάρχες του, η Ρωσία.
Το παρακάτω το έγραψα με αφορμή τα καραγκιοζιλίκια, που ελάμβαναν χώρα στην πόλη μας, κατά τον εορτασμό της 11ης Αυγούστου, καθώς και την περίοδο, της διοργάνωσης της κατ’ επίφασης ρωσικής εβδομάδας στην Κέρκυρα και στα Ιόνια Νησιά, σε μια προσπάθεια να μεταφέρω μια αύρα Ρωσίας από τον πολιτισμό αυτής της μεγάλης χώρας.
Πριν δώδεκα χρόνια είχα επισκεφτεί την Αγία Πετρούπολη.
“Ούτε ο Στάλιν, ούτε ο Γιέλτσιν, ούτε ο Πούτιν.
Κανείς δεν μπορεί να σημαδέψει τις λευκές της νύκτες. «Την πλατεία των Δεκεμβριστών την είχα σε καρτ ποστάλ. Τη λεωφόρο Νέβσκι ούτε που ήλπιζα να τη διαβώ. Ο Ναός της Αναστάσεως μου άρεσε ακριβώς για τον υπότιτλο: «Σωτηρίας το αίμα». Αλλά Αγία Πετρούπολη σήμαινε πάνω απ' όλα Ντοστογιέφσκι και Πούσκιν, ήταν οι εκκλησιές, οι γέφυρες, οι φτωχοί, το πάθος, η ποίηση, η σαλότης και η παραφορά. 'Ήταν εκείνη η καθοριστική μονομαχία, η Άννα Καρένινα ήταν, το τρένο, ο έρως κι ο θάνατος, κι ένα φαινόμενο που δεν συμβαίνει αλλού πουθενά: λευκές νύχτες!
Επαληθεύει η ζωή, ως φαίνεται, τα πιο βαθιά σου όνειρα. Κι εκεί που ούτε το σκέφτεσαι, ξαφνικά λες και ανοίγουν οι ουρανοί.
Αγία Πετρούπολη, η επινοημένη πόλη του Πέτρου, το απόλυτο παραμύθι.
Ο Ακολουθώντας δυο δρόμους, βιώνοντας τα δυο πρόσωπα της Ρωσίας. Του Πούσκιν τον αριστοκρατικά παράφορα ερωτικό και θανατερό και του Ντοστογιέφσκι, τον ταπεινό μετά πάθους και πίστης, που καθαγιάζει μέσα στον χρόνο τον τόσο ιδιαίτερο ρωσικό Λαό.
Επέστρεψα. Όλα όσα πίστευα παραμύθια ήταν αλήθεια και ήταν εκεί. Αλλά μετά γύρισα κι έγιναν πάλι παραμύθια…»
Πως νοείται ο κόσμος χωρίς τον Ντοστογιέφσκι, τον Πούσκιν, τον Τσέχοφ, τον Γκόρκι. Χωρίς τον Τσαΐκόφσκι, τον Ραχμάνινοφ , το Σοστακόβιτς. Χωρίς μια ταινία του Ταρκόφσκι, ένα χορό από τα περίφημα μπαλέτα Μπολσόι, χωρίς τον Μέγιστο Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι.
Αυτό που γίνεται σήμερα να διώκεται ο Ρωσικός πολιτισμός, προσβάλει την Δύση, μας πηγαίνει πολύ πίσω, πιο πίσω και από την περίοδο του ψυχρού πόλεμου. Ο Πούτιν δεν αντιπροσωπεύει μια χώρα που έκανε την οκτωβριανή επανάσταση, άλλαξε τον ρου της ιστορίας και μάτωσε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με 20 εκατομμύρια νεκρούς για να μην περάσει ο φασισμός.
Δυστυχώς:
“Στην εποχή μας το χρήμα είναι το πιο γλυκό μέλι...” όπως γράφει ο Φ. Ντοστογιέφσκι.
