Μακριά κι αγαπημένοι

Μπορεί να μην κατάφερα να γράψω ένα βιβλίο από κοινού, με την Ελένη Γκίκα, όταν μου πρότεινε το εγχείρημα και την άφησα να γράψει μόνη της «Χαίρε παραμύθι μου», όμως πριν επτά χρόνια γράφαμε εναλλάξ στην τελευταία σελίδα αριστερά την στήλη «ιδεολογικά ύποπτοι».
Ο πρώτος έρωτας είναι σαν το τατουάζ όπως και η γενέτειρα γη…
«Είναι κάποιοι τόποι, που, όταν οι άνθρωποι τους φεύγουν γι’ αλλού τους παίρνουν μαζί. Παίρνουν το τοπίο, την πόλη, το ποτάμι από εδώ και το ακουμπούν μακριά. Είναι και άλλοι τόποι που δεν κάθονται στ’ αυγά τους, πάνε αργότερα μόνοι τους και τόνε βρίσκουν τον φυγάδα»
Ο δικός σας τόπος είναι όμορφος τόπος. Είναι ένας πολύ όμορφος τόπος. Είναι σαν εκείνους τους τόπους, που όταν οι άνθρωποι τους φεύγουν γι’ αλλού, τους παίρνουν μαζί.
Παίρνουν τα καντούνια το πράσινο, τη θάλασσα και την Παλαιοκαστρίτσα, παίρνουν την πόλη και εκείνα τα ήρεμα και πανέμορφα χωριά από εδώ και τ’ ακουμπούν μακριά.
Το έζησα αυτό στα φοιτητικά μου χρόνια με έναν συντοπίτη σας και συμφοιτητή μου. Κάθε του βήμα κι αναστεναγμός: «όμως, η Κέρκυρα…» αλλά κι αργότερα. Οι βαθιές αψυχολόγητες κατ’ εμέ ανάσες στη ψαραγορά: « πως θες να καταλάβεις, εσύ είσαι βουνίσια».
Πραγματικά, ο δικός μου τόπος είναι απ΄ εκείνους εκεί τους τόπους «που δεν κάθονται στ’ αυγά τους» έρχονται αργότερα μόνοι τους και βρίσκουν τον φυγάδα. Είναι όπως η Κρήτη και συγκεκριμένα τα Σφακιά της Καρυστιάνη Είναι όπως η Μάνη του Βρεττάκου, είναι τα άγρια και αλλοπρόσαλλα βουνά της Αττικής. Ο Υμηττός είναι που, όχι αδίκως, όλοι μας, τον αποκαλούμε κρυφογελώντας « τρελό»
Πέρασαν χρόνια για να τα καταλάβω όλα αυτά το ότι «οι διαφορετικές ζωές, δηλαδή, έφτιαχναν και διαφορετική τη σκέψη», αλλιώς όταν σε περιζώνει η θάλασσα και αλλιώς όταν σε περικυκλώνουν τα βουνά.
Χρειάστηκαν ακριβώς είκοσι χρόνια για να καταλάβω.
«Στα μέρη τα δικά σας γίνονται ακόμα εγκλήματα τιμής» μου είχε πει πριν από είκοσι χρόνια ο Μάκης. Κι εγώ περήφανη γέλασα , χωρίς να το καταλάβω.
Αλλά επιτρέψτε μου εμένα να σας πω για τα βουνά μου. Για κείνα τα μικροπράγματα που καμιά φορά γράφουν πολύ μεγάλη ιστορία. Και για τον πρώτο έρωτα που είναι σαν τατουάζ. Ένα σημάδι μόνιμο στ΄ αριστερό το μπράτσο, εμβόλιο ζωής. Για κείνους τους τόπους που σε κυνηγάνε, και δεν το συγχωρούνε το φυγάδα».
Αυτά από μακριά τα έλεγα, τώρα οι αναστεναγμοί δεν βγαίνουν από νοσταλγία αλλά από την σκληρή, πραγματικότητα που ο κάθε μόνιμος κάτοικος αυτού του νησιού έχει απέναντι του.