O παράδεισος είναι απαίτηση

Είναι κάποια γεγονότα που δεν σου επιτρέπουν να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού. Φαντάζει ιεροσυλία να γράψω για οτιδήποτε άλλο. Νοιώθω τα μάτια των τρομαγμένων παιδιών από τους βομβαρδισμούς στη Συρία, να με παρακολουθούν. Νοιώθω τον πατέρα που κρατάει το άψυχο κορμί της κορούλας του, και ο θυμός του με διαπερνάει. Η καθημερινότητα, μου φαίνεται γελοία, ακόμα και αυτή η οικονομική κρίση, ωχριά μπροστά στις αγριότητες.
Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να καλύψω τη στήλη με παλαιότερα κείμενα, η οργή, μου υπαγορεύει άλλα πράγματα να γράψω, και είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα το μετανιώσω.
Ποτέ δεν υπήρξα οπαδός του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού». Τι φταίνε τα παιδιά;
 

Στη σιωπή αυτές τις ώρες και στη περισυλλογή.
Στους ποιητές που έπνιξαν τη οργή τους, θα
Ακουμπήσω. Στους ποιητές εκείνους που απαίτησαν τον παράδεισο.
«Άργησα πολύ να καταλάβω», μας λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να καταλάβεις.
Μια μέρα που ένοιωθα να με έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στη ψυχή μου, τράβηξα, εκεί που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτήρια, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ’κοψα και το ’φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ’ αυτή στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.
Ναι ο παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία, ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν δικαίωμα.

Πράσινα όνειρα... και πράσινα άλογα

Με αφορμή τις εκλογές στην Αμερική. Καμία έκπληξη. Καμία ανησυχία. Ανησυχία βεβαίως παντοτινή από την διαχρονική εγκληματική στάση τους απέναντι στους λαούς της γης. Ανησυχία από την ιδεολογία τους, που έβαλαν το χρήμα πάνω από τους θεούς τους και καθόρισαν την λειτουργία τους με βάση τις διακυμάνσεις των αριθμών. Εφευρέτες του δικομματισμού, έστησαν ένα σύστημα διακυβέρνησης, με δυο κόμματα δίδυμους δεινοσαύρους, που τίποτα δεν μπορεί να χωρέσει ανάμεσά τους. Η εκλογή Τραμπ αποτελεί τον καθρέφτη ενός Λαού, που τα όνειρα του είναι πράσινα, στο χρώμα του χρήματος.

Τα παραπάνω παρεμπιπτόντως, για να είμαστε συμβατοί με την επικαιρότητα και να συνδέσουμε τα πράσινα όνειρα με μια εποχή, που η χώρα μας ζούσε το δικό της όνειρο, το νόμισμα διέφερε. Παρακολουθώντας μια αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά, γύρισα πίσω στη δεκαετία του ’90, σε εκείνες τις εύκολες μέρες που αποπειράθηκαν να ζήσουν οι Έλληνες, πιστεύοντας, τρομάρα τους, ότι έχουν και αυτοί δικαίωμα στο αμερικάνικο Όνειρο. Χρηματιστήρια, γιάπηδες Σημίτηδες, Μαντέληδες Τσουκάτοι, να μη ξεχάσω και τον Παπαντωνίου. Το Όνειρο δεν άργησε να γίνει εφιάλτης. Οι Αμερικανοί για να ζήσει η πλουτοκρατία τους αυτό το Όνειρο, δεν διστάζουν, χρόνια τώρα να ματοκυλίζουν τους Λαούς και μεις, πιστέψαμε ότι μπορούμε να γίνουμε Αμερικάνοι.
Πρέπει να ξαναγίνουμε Αργοναύτες, υποστηρίζει σε μια συνέντευξη του ο Μίμης Ανδρουλάκης, ελπίζοντας στη δύναμη της αυτοσυντήρησης, του αγώνα για επιβίωση, της προσαρμογής, της εξέλιξης, της αλλαγής. Η πίεση της μεγάλης ανάγκης θα μας κάνει καλύτερους. Οι εύκολες και καλές μέρες χάλασαν τον Έλληνα. Αμβλύνθηκε το ένστικτο του «Οδυσσέα» που είχε μέσα του, του αγωνιστή, του δημιουργού, του καινοτόμου.
Ας πάψουμε επιτέλους να σκεφτόμαστε αμερικάνικα. Εμείς ό,τι κατακτήσαμε το κατακτήσαμε με μεγάλη προσπάθεια δεν πατήσαμε επί πτωμάτων. Αυτοί που επιδίωξαν την εύκολη ζωή δεν δίστασαν να βουτήξουν τα χέρια τους στο αίμα. Αυτοί που έκαναν θεό τους το χρήμα και θεοποίησαν τις αγορές ποτέ δεν θα καταλάβουν την αξία της πραγματικής ζωής, αυτής της ζωής που οι Έλληνες μέσα από τα δίκτυα αλληλεγγύης, που ανέκαθεν υποστήριζαν και συμμετείχαν, έχουν ζήσει μέχρι σήμερα.
“Mέχρι τα ουράνια σώματα με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες...”