Ένα θέλω

Ένα “θέλω”,που δεν μπόρεσα να εμποδίσω να βγει στο φως. Μέρες που είναι ας του κάνω το χατίρι...

“Ω, πόσο τρελά θέλω να ζήσω:
Το υπαρκτό ν’ αθανατίσω
Τ’ απρόσωπο να προσωποποιήσω
Τ’ ανύπαρκτο να σωματοποιήσω !
Το βαρύ της ζωής όνειρο ίσως με πνίξει,
Ίσως στραγγαλιστώ στο όνειρο μέσα σ’ αυτό, –
Κι όμως μπορεί, μια ευφρόσυνη νεότης
Για μένανε σε χρόνο μελλούμενο να πει :
Στη θλίψη του συχώρεση αξίζει – μήπως δεν ήταν
Η μυστική του μηχανή αυτή;
Αφού ολόκληρος είναι παιδί φωτός και καλοσύνης
Αφού είναι ολόκληρος της λευτεριάς γιορτή!"
Αλεξάντρ Μπλοκ

Τι άλλο να θέλω...

Το καράβι ήταν χάρτινο. Καμία αμφιβολία.
Καταστρέφω κύκλους, και κάθε πλαίσιο εμπόδιο στην πνοή μου.
Το χθες δεν υποστήριξε το χρόνο του.
Σε χρόνο άχρονο έμεινε να υπερασπίζεται τον ενεστώτα.
Είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών.
Τι θέλω θαλασσινός άνθρωπος στην τρύπα του ηφαιστείου;
Τι θέλω; Τη θέλω ντυμένη με το άσπρο του πάγου και το κόκκινο της φωτιάς.
Τη θέλω για μια ζωή Ύμνο στην Ελευθερία.

Κάτω από τα σκουπίδια κρύφτηκαν τα πάντα

Εστιάζοντας στο πρόβλημα των απορριμάτων, όλα αυτά τα χρόνια, χάσαμε το δάσος. Δυστυχώς κάτω από τα σκουπίδια κρύφτηκαν τα πάντα.
Οι υποδομές, ο δημόσιος χώρος, η ποιότητα ζωής, ο πολιτισμός, αποτελούν σήμερα είδη πολυτελείας, απλησίαστα για τους κατοίκους αυτής της πόλης.
Βεβαίως είναι μεγάλο το πρόβλημα της διαχείρισης, όμως εν έτη 2020, δεν θα έπρεπε να το συζητάμε, θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στα αυτονόητα, όπως τρώμε, πίνουμε κοιμόμαστε, εργαζόμαστε, κάνουμε έρωτα.

Κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε, ότι πέρα από τα σκουπίδια, υπάρχουν και άλλα πράγματα που πρέπει να κάνουμε. Και είναι πολλά, τόσα, που αν κάποτε καταφέρουμε να λύσουμε το πρόβλημα, θα συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν είναι μόνο σκουπίδια αυτή η ζωή.
Χωρίς τα σκουπίδια, θα φανερωθούμε γυμνοί, εκτιθέμενοι στην εποχή μας. Με ένα δημόσιο χώρο κατακρεουργημένο, με φρούρια παραμελημένα και κλειστά, με ένα δημοτικό θέατρο ντροπή, με ένα ιστορικό κέντρο γιουσουρούμ, και την εκκλησία του Αγίου Σούπερ Μάρκετ. Με το κυκλοφοριακό αλαλούμ. Λεωφορεία ανοιχτά και κλειστά, άμαξες, τραινάκια, να δημιουργούν νευρική κρίση τους μήνες αιχμής. Με χώρους στάθμευσης ανύπαρκτους, οδικό δίκτυο βομβαρδισμένο, με νερό ακατάλληλο προς πόση, με κτίρια σχολείων τρώγλες, και αίθουσες προκάτ, με τις μικρές δημοτικές πλαζ τις μόνες που διαθέτει η πόλη νοικιασμένες, και τη νησίδα Βίδο πριβέ.
Θα αντικρίσουμε μια πόλη εχθρική, με τραπεζοκαθίσματα να επικαλύπτουν πλατείες, πεζοδρόμια, πεζόδρομους, κάθε σπιθαμή δημόσιου χώρου τους περισσότερους μήνες του χρόνου και στις περισσότερες περιπτώσεις παρανόμως, αφού η άδεια των δέκα τραπεζιών γίνεται 50. Το άλσος της Γαρίτσας αυλή φαγάδικων που ξεχειλίζουν στο πλαστικό. Εκείνος ο περίφημος κανονισμός αστικής λειτουργίας βρίσκεται χρόνια τώρα σε διαβούλευση, ο παλαιός του 2008 δεν εφαρμόζεται. Οι ποδηλατοδρόμοι; Άλλη αμαρτία... και όλα αυτά εδώ στο άστυ, αν βγούμε παραέξω βασιλεύει η ανομία, η άναρχη δόμηση, η κατεστραμμένη αγροτική οδοποιία, η καταστροφή του ελαιώνα, η ρύπανση των παραλιών και... και…. Και τι να πρωτοθυμηθώ...
Φοβάμαι ότι αν απαλλαγούμε από τα σκουπίδια θα αναφωνήσουμε εκείνο το καβαφικό “Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς σκουπίδια. Το πρόβλημα αυτό ήταν μια κάποια λύσις.”

Δεν είναι

«Η τηλεόραση είναι καθρέπτης της κοινωνίας» λέμε, θέλοντας να θίξουμε τις ευθύνες όλων μας. Αν υποθέσουμε ότι η τηλεόραση είναι καθρέφτης της κοινωνίας, σήμερα θα λέγαμε ότι ο καθρέφτης είναι παραμορφωτικός. Αντανακλά ορισμένες μόνον όψεις της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται και από την οποία πηγάζει, και μάλιστα αυτές τις όψεις τις επιστρέφει διαθλασμένες.

Η πολιτική διεξάγεται στις οθόνες, με όρους θεάματος. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αναζητεί ακροατήριο και ψήφους στο γυαλί. Η κοινωνία όμως βρίσκεται εκεί πράγματι; Βρίσκεται εγκλωβισμένη μπροστά και γύρω από τηλεοπτικές οθόνες; Όχι, η κοινωνία είναι αλλού. Η ελληνική κοινωνία, κατά συντριπτική πλειονότητα, είναι δυσαρεστημένη από την τηλεοπτική ενημέρωση. Δεν ικανοποιείται, δεν ενημερώνεται, δεν μαθαίνει. Μεγάλα τμήματα της και σίγουρα τα πιο αξιόμαχα, δεν αναγνωρίζονται σε αυτόν τον καθρέφτη που εκχυδαΐζει και διαστρεβλώνει.
Οι δραματοποιημένες ειδήσεις, οι τσακωμοί στα παράθυρα, το χυδαίο κουτσομπολιό, τα στημένα τοκ-σόου, προκαλούν αγανάκτηση και εκνευρισμό στο μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης. Ουδείς αξιοπρεπής πολίτης αναγνωρίζει τον εαυτό του σ’ αυτόν τον τηλεοπτικό πολτό, που κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει πού τελειώνει η είδηση, το πραγματικό, και πού αρχίζει η μυθοπλασία, η υπερβολή, η δραματοποίηση και ο εξευτελισμός.
Αυτού του είδους η ενημέρωση, όχι μόνο δεν αντικατοπτρίζει την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ούτε καν την αφορά.