Το εγώ είναι εμείς

Για να εξηγούμαστε! Δεν πρόκειται για εξομολόγηση. Αν το μυαλό δεν είχε βάλει τους αναγκαίους περιορισμούς, εγώ δεν θα έγραφα θα έφτυνα.
Για να μην ρωτάτε τι μου συμβαίνει, θέλω να σας διαβεβαιώσω: ποτέ δεν έχω εξομολογηθεί με την εκκλησιαστική έννοια του όρου. Έχω εξομολογηθεί σε φίλες και φίλους. Aποσπασματικά, ανάλογα πως ο καθένας είναι διαθέσιμος, τι θέλει και τι μπορεί να ακούσει. Για να γίνω πιο κατανοητός. Τι άλλο από ένα χέρι συγκατάβασης περιμένει κανείς από μια κατάθεση ψυχής; Για να το έχεις όμως πρέπει να μπορεί να σε καταλάβει ο άλλος. Υπάρχουν φίλοι αγαπημένοι που δεν μπορούν να καταλάβουν για την ερωτική απογοήτευση γιατί απλούστατα ποτέ τους δεν βίωσαν κάτι τέτοιο. Άλλοι σε κοιτάζουν αμήχανα όταν τους μιλάς για κάποιο πρόβλημα με τα παιδιά σου και είναι φυσιολογικό αφού δεν έχουν παιδιά. Πώς να μεταφέρεις την πίκρα για την ήττα της ομάδος σου στη γυναίκα σου που χασκογελάει, όχι για την ήττα αλλά γιατί ποτέ δεν έχει καταλάβει γιατί μαζεύονται εκατό χιλιάδες άνθρωποι σε ένα γήπεδο για να δουν 22 μαντραχαλάδες να τρέχουν πάνω κάτω επί ενενήντα λεπτά και να κλωτσάνε μια μπάλα. Πώς να σε καταλάβει ο πλούσιος φίλος σου που δεν ξέρει τι σημαίνει τα είσαι επτά μήνες απλήρωτος; Συμπέρασμα δεν υπάρχει εξομολόγηση εφ όλης της ύλης και αυτή που γίνεται στους παπάδες για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας ενώπιον του Θεού, δεν έχει νόημα. Το βάρος θα συνεχίσουμε να το κουβαλάμε ενώπιον των ανθρώπων και πρωτίστως ενώπιον του εαυτού μας.
Για να εξηγούμαστε: δεν βγάζω τα απωθημένα μου, απ’ αυτήν εδώ την στήλη. Με όσο επαγγελματισμό διαθέτω, προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις λέξεις τέτοια, που το προσωπικό να εισχωρεί βαθιά στο κοινωνικό, σαν μια μετάγγιση αίματος με τις δόσεις μετρημένες με ζυγαριά ακριβείας. Δεν με αφορούν μόνο, μας αφορούν.
Σε έναν επίλογο παλαιοτέρου κειμένου, είχα δώσει μια εξήγηση, φαίνεται, όμως πως η περιέργεια κάποιων αναγνωστών επιβάλλει να ξαναδώσουμε εξηγήσεις.
«Δεν ξέρω τι με έπιασε, θέλω να γράψω για τη μοναξιά του έρωτα. Την ερημιά του πλήθους και την παρηγοριά της γραφής. Το βάσανο που γίνεται βάλσαμο αλλά όμως δεν μεταβάλλει την ζωή. Μονάχα εκείνο το δηλητήριο στο αίμα μας το μετατρέπει σε τοξίνη των γραμμάτων. Κι αυτό το αντιλαμβάνεται ο τυχαίος παραλήπτης, ο ευαίσθητος. Ενώνει τα δικά του βιώματα κι είναι κι αυτό, ξέρετε, μια δύναμη μια ζεστασιά…»
Για να εξηγούμαστε, δεν μου συμβαίνουν πάντα, αυτά που καταθέτω κάθε μέρα, με αφορούν όμως. Και αν τα καταθέτω σε πρώτο πρόσωπο, είναι γιατί αυτή η σχέση όλα αυτά τα χρόνια, απέκτησε αυτό το δικαίωμα. Να το παίρνω πάνω μου. Σας αφορούν και με αφορούν, με αφορούν και σας αφορούν.

Τελειώστε επιτέλους

Κάθε μέρα τα ίδια σε μια ευθεία γραμμή, σε ένα ατελείωτο σύρσιμο. Τελειώστε επιτέλους, να έρθουν φρέσκα προβλήματα να μας ανανεώσουν τη διάθεση. Ούτε ελεύθερο θέμα σήμερα, ούτε επιβαλλόμενο. Στέρεψα. Η επανάληψη με σκοτώνει. Δεν έχω καμία αμφιβολία, τα προβλήματα δεν τελειώνουν, θα μπορούσε όμως να μην είναι τα ίδια.
Τι να γράψω πάλι, τελειώστε, με το νέο νοσοκομείο, το βομβαρδισμένο οδικό δίκτυο, τους απλήρωτους συμβασιούχους, το κλείσιμο της χωματερής. Τελειώστε με τα φρούρια που αργοπεθαίνουν, το κυκλοφοριακό, την τουριστική κρίση, την ανεργία, τον πολιτιστικό μεσαίωνα, τη φονική τηλεόραση, τελειώστε! Βαρέθηκα να με γράφουν για όλα αυτά που έχω γράψει.
Είναι οδυνηρό να παρακολουθείς, ένα κύκλο προβλημάτων που περιστρέφεται χρόνια τώρα από μπροστά σου και να είσαι υποχρεωμένος να επαναλαμβάνεις, κάθε φορά που η επικαιρότητα επιβάλλει, τα ίδια πράγματα. Τα είπαμε. Τα γράψαμε. Τέλος.
Σε μια εποχή που τρέχει και δεν φτάνει, τα προβλήματα σέρνονται, τα ίδια και τα ίδια και μαζί τους, είναι μέρες που σέρνομαι και εγώ.
Να φταίει άραγε εκείνη η ατζέντα με τα «πρέπει», που φυλακίζει το μυαλό; Να φταίει το βράδυ που υποδέχεται με μοναξιά όμοια την επιτυχία και την αποτυχία; Να φταίνε κι αυτά τα πρωινά , που όσο κυλάει ο χρόνος στερούνται εκπλήσσεις;
Δεν ξέρω τη φταίει! Μπορεί το αμερικανικό όνειρο. Μπορεί κάποια κρυφή τελειομανία. Μπορεί η ανικανοποίητη αίσθηση δικαιοσύνης ή δικαίωσης. Μπορεί η αγάπη που περίσσεψε απ’ το χρόνο μας . Μπορεί και κάποια ματαιοδοξία που έμεινε ακάλυπτη. Μπορεί η προδομένη επανάσταση. Μπορεί η ιστορία που μας ξέβρασε άγονα. Μπορεί οι ψεύτρες μέρες μας, Μπορεί οι φτωχές καρδιές μας, Μπορεί και η άνοιξη που ανθίζει τζάμπα.
Στα χρόνια προβλήματα που μας ταλαιπωρούν, προστέθηκε και η κόπωση, τελειώστε επιτέλους. Πάμε λίγο παρακάτω. Για μια δεκαετία τα πρωτοσέλιδα επαναλαμβάνονται. Βαρεθήκαμε κουραστήκαμε, κάψαμε λέξεις, κάψαμε τα μυαλά μας, σπάσανε τα νεύρα μας εξανεμίστηκε και ο θυμός μας. Κινδυνεύουμε να πάθουμε κατάθλιψη.

Όλα συχωρεμένα;

«Δεν ξεχνώ», ένα σύνθημα για την Κύπρο, κόντρα στη λήθη, που απειλεί να ισοπεδώσει ότι προηγήθηκε. Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Στη λήθη που εξαπλώνεται με ρυθμούς πανδημίας και οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην.
Δεν είναι τυχαίο που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης αναζητώντας δεύτερη, τρίτη τέταρτη και πάει λέγοντας ευκαιρία. Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα όπως και οι πολιτικοί την επομένη των εκλογών. Η διαπίστωση διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, φτάνει μέχρι και τη μικρή, μικρή μας πόλη.
Τώρα θα με ρωτήσετε, χρειάζεται απάντηση; Αφορμή φήμες που φτάνουν στα επίπεδα του παραλόγου. Εκδήλωση φιλοδοξιών που προσπαθούν να στηριχθούν σε μια ανώδυνη συγνώμη. Εν τω μεταξύ το πρόσκαιρο μικροσυμφέρον ικανοποιείτε και με ο παραπάνω. Για να ακριβολογώ, συνεχίζει να ικανοποιείται της μετρητοίς. Που στηρίζεται; Σ’ αυτό το « δεν ξεχνώ» που το «δεν» γράφτηκε κατά λάθος
Είναι επιστήμη η πολιτική και αυτοί που ασχολούνται πρέπει να είναι σχετικοί με το αντικείμενο. Η πολιτική χρειάζεται ελιγμούς, αλλά και ήθος, χρειάζεται βήματα μπροστά και πίσω, αλλά και αξιοπιστία. Δεν μπορούν να υπηρετούν την πολιτική οι πολιτικά άσχετοι. Η πολιτική θέλει καθαρά πρόσωπα και όχι μασκαράδες. Δυστυχώς βιώνουμε τον ερασιτεχνισμό σε όλο του το μεγαλείο.
Τα λάθη των πολιτικών τα πληρώνει κυρίως ο Λαός και πόσες συγνώμες πια να δεχτούμε. Εντάξει, κάνατε λάθος κύριε να σας συγχωρέσουμε, αλλά πηγαίνετε και σπίτι σας, μπορεί κάπου αλλού εκτός πολιτικής να είσαστε χρήσιμος, που λέει ο λόγος, εγώ δεν το λέω.
Το ότι όλα μπερδεύονται δεν το συζητώ. Εμείς τι φταίμε; Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος, επιθυμώ την μετακόμιση και δεν μπορώ να φύγω. Το μόνο που μπορώ, είναι να βλέπω όλα αυτά με επιείκεια.
Εκεί στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, η πόλη κλείνει πάλι τα κάστρα της και ξαναρχίζει να τρώει τις σάρκες της. Η ελληνική επαρχία συνεχίζει τον επιθανάτιο ο ρόγχο της.
……………………………………………………………………………..
Όταν οι φήμες επαληθευτούν θα επανέλθω …

Τρελαίνει η εξουσία;

Στη συνέχεια του ψυχογραφήματος ο ψυχίατρος έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά
Το αμερικάνικο μοντέλο, κατ’ εξοχήν εύπεπτο κυριαρχεί. Η εικόνα που παρουσιάζεται είναι τραγική. Η γελοιότητα είναι το κυρίαρχο στοιχείο.
Ποια είναι τα κίνητρα όλων αυτών που έχουν μπει στη ζωή μας, πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι της πολιτικής σκηνής; Χωρίς αιδώ προβάλουν την φιλοδοξία, προσθέτοντας πάντα ότι είναι θεμιτή. Βεβαίως υπάρχουν και κίνητρα μικροσυμφερόντων, ανασφάλειας, αδυναμίας επιβεβαίωσης, τακτοποίησης εκκρεμών οικογενειακών υποθέσεων, επίδειξης στο άλλο φύλλο.
Στην περίπτωση που διαπραγματευόμαστε, το κυρίαρχο στοιχείο είναι η τρέλα. Η τρελά, που αναδεικνύεται από την υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι τρελοί φορούν καπέλο Ναπολέοντα.
Ασκεί τελικά τόση γοητεία η εξουσία που τρελαίνει τους ανθρώπους; Για χάρη της πουλάνε την ψυχή τους διάολο. Αλλάζουν θέσεις από την μια μέρα στην άλλη. Γίνονται υποστηρικτές σήμερα πράσινου, αύριο του γαλάζιου . Τι είναι τελικά αυτή η εξουσία, γκόμενα δύμετρη που κλέβει τις ψυχές και τις καρδιές κάποιων που έχουν βάλει αυτοσκοπό της ζωής τους να την κατακτήσουν;
Δυστυχώς αυτή η εμμονή οδηγεί και σε μεθόδους, που δεν έχουν σχέση με την αισθητική μας, με τον πολιτισμό μας με την νοοτροπία μας. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ας είναι και αμερικάνικα
…………………………………………………………………………………………. «Πλαστικοί Αι Βασίληδες γέμισαν τα κεραμίδια των σπιτιών μας, πολύχρωμα φώτα αντικατέστησαν το κερκυραϊκό φως, φιέστες και βεγγαλικά επιβραβεύουν και θριαμβολογούν για το «τίποτα» και το κιτς επιβάλλεται όχι μόνο στην εξωτερική όψη της πόλης αλλά και στο μυαλό μας».
…………………………………………………………………………………………
Μην περιμένετε διάγνωση είναι καινούργιο το φαινόμενο και θα πάρει χρόνο μέχρι να καταλήξουν οι επιστήμονες

Σαν να κλαίει. Και όμως γελά

Γαϊδουριά, κυκλοφόρησε το τελευταίο μυθιστόρημα της φίλης μου της Ελένης και ούτε μια αναφορά. « Πλήθος είμαι» ο τίτλος του και να το αγοράσετε. Στην άμυνα και η Ελένη και θα κρατήσει, στην άμυνα που είναι καλύτερη επίθεση. Από μια πρόχειρη ματιά στο οπλοστάσιο της, η νίκη είναι προδιαγραμμένη. Έμαθε, όπως και εγώ, να κάνει την αδυναμία της προτέρημα, αν προσθέσεις και τα αδιαφιλονίκητα προσόντα, η ήττα δεν πλησιάζει.
Τελικά η Ελένη είναι συγγραφέας και ξέρει καλά να το υποστηρίζει, τόσο που είναι ευτυχισμένη. Αν κάτι της διαταράξει την πορεία, έχει δοκιμασμένες συνταγές για να το προσπεράσει. Ιδού:

«Θέλω να ζήσω με τον εαυτό μου,
να χαρώ το καλό που χρωστάω στους ουρανούς,
μόνος, χωρίς κανένα μάρτυρα,
απαλλαγμένος από αγάπη, από ζήλια,
από μίσος, από ελπίδα, από την έγνοια...»

«... Ένας συγγραφέας, αλλά και κάθε άνθρωπος, πρέπει να πιστεύει πως ό,τι και να του συμβεί, είναι ένα εργαλείο: καθετί μας δίνεται για ένα σκοπό, κι αυτό ισχύει πολλώ μάλλον προκειμένου για έναν καλλιτέχνη. Ο,τι του συμβαίνει, και δεν εξαιρώ και τις ταπεινώσεις, ούτε τις ντροπές, ούτε τις κακοτυχίες, ό,τι του συμβαίνει, λοιπόν, του προσφέρεται σαν πηλός, σαν πρώτη ύλη για την τέχνη του. Πρέπει να το δεχτεί. Να για ποιο λόγο μιλώ σ' ένα ποίημα για την αρχαία τροφή των ηρώων: ταπείνωση, δυστυχία, διχόνοια. Όλα αυτά μας δίνονται για να τα μεταπλάσουμε, για να μεταμορφώσουμε τις άθλιες περιστάσεις της ζωής μας σε κάτι που είναι - ή φιλοδοξεί να είναι- αιώνιο....»

"Η τυφλότητα" από τις "Εφτά νύχτες", "Δοκίμια" του Χ.Λ.Μπόρχες

Μια γεύση από το μυθιστόρημα «Πλήθος είμαι», που θα σας συντροφεύει στις διακοπές



Τα εύθραυστα εκείνα που αντέχουν στον χρόνο

«Τα μόνα πράγματα που αντέχουν στον χρόνο, είναι εκείνα που δεν υπήρξαν ποτέ», σκέφτεται και βιάζεται. Ως συνήθως. «Γι’ αυτά που δεν υπήρξαν ποτέ».
Η γυναίκα χαμογελά μ’ ένα χαμόγελο σαν κλάμα και ανεβαίνει φορτωμένη σακούλες χάρτινες τη σκάλα. Για μια στιγμή κοντοστέκεται’ ν’ αφήσει τις μισές κι ύστερα πάλι. Όσο πετά μια πεταλούδα η σκέψη κι ύστερα βιαστικό βάδισμα, πού να τις αφήσει τώρα, αφού τις κρατά. Γερά να μη της ξεφύγουν απ’ το χέρι. Σαν πεπρωμένο τις κρατά.
Το πρώτο που έφτασε ως εκείνη ήταν ο κρότος. Ένας ήχος υπόκωφος με αντήχηση στο χαρτί. Στο χρώμα της άμμου με μπλε πεταλούδες. Από την ώρα που την συσκεύασε κοιτούσε μαγεμένη αυτό το φίνο χαρτί. Κοιτούσε μαγεμένη την τεράστια χάρτινη στο χρώμα της άμμου με τις μπλε πεταλούδες σακούλα. Και τώρα την κοιτά σαστισμένη, δεν το τολμά να σκεφτεί. Μπαίνει στο δωμάτιο, σχεδόν θολωμένη, διστακτικά.
Την υποδέχονται οι γυναίκες του Γκατζουράκη, ο άνδρας του Θεοφίλη χωρίς χαρακτηριστικά κι ένα κυβιστικό χρώματα- χρώματα που της φτιάχνει το κέφι. Κάθε βράδυ όταν βάζει το κλειδί στην πόρτα για να μπει στο άδειο της σπίτι, της φτιάχνει το κέφι.
Δεξιά, ο τυμπανιστής της οροφής την κοιτά τρυφερά. Στην πόρτα του διαδρόμου ο κλόουν’ σα να κλαίει, αλλ’ όμως γελά…

Η καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα...

Η σημερινή εικόνα δεν μας δίνει την παραμικρή ελπίδα για πορεία προς τα εμπρός. Η ιστορία εξουθενωμένη από όλα αυτά τα άλματα που σημειώθηκαν κατά τις δύο προηγούμενες χιλιετίες, αρχίζει να κινείτε ταχύτατα, με βήματα προς τα πίσω.
Άμυνα είναι το κεντρικό σύνθημα. Να σταματήσουμε έστω και για λίγο αυτήν την οπισθοδρόμηση.
Δείτε τα γεγονότα. Δεν είναι οπισθοδρόμηση να πολεμάμε ακόμα; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να ζώνονται άνθρωποι με εκρηκτικά και να παίρνουν μαζί τους στο θάνατο αθώους και ένοχους για τα ην πίστη την αγία; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να γκρεμίζονται οι δίδυμοι πύργοι στο κέντρο της Νέας Υόρκης; Δεν είναι οπισθοδρόμηση η τηλεοπτική ξεφτίλα, η ανεργία η μόλυνση του πλανήτη, η μετάλλαξη της φύσης; Δεν είναι, οπισθοδρόμηση η μειωμένη απασχόληση, η μείωση του ελεύθερου χρόνου, η αποστήθιση της μάθησης;
Άμυνα λοιπόν. Ας σταματήσουμε την εξέλιξη στα κινητά τηλέφωνα και στα μοντέλα αυτοκίνητων και να αμυνθούμε για να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα. Να προστατεύσουμε το περιβάλλον για να προλάβουμε τα χειρότερα .
Λίγο καθαρό αέρα χρειαζόμαστε για να πάρουμε βαθιές ανάσες. Λίγο ραδιόφωνο τα βράδια να μας βάζει ερωτηματικά για να ονειρευτούμε.
………………………………………………………………………………………….
«Στα όνειρα μου οι άνθρωποι είναι αρτιμελείς, φορούν ωραία ρούχα, χαμογελάνε. Τα παιδιά μεγαλώνουν με ασφάλεια. Οι ενήλικοι οδεύουν προς την δύση τους με αξιοπρέπεια. Όταν ξυπνάω δεν υπάρχει τίποτα. Σπασμένα αγάλματα, παραμορφωμένοι έρωτες, πλάσματα – φωτοτυπίες που περιμένουν στη σειρά, τη σειρά τους. Για τι; Για που; Κανείς δεν ξέρει. Όλα κινούνται μηχανικά, φαγητό. δουλεία σεξ, φαξ, e-mail, SMS, MMS, ύπνος, ύπνος, ύπνος.
Το κινητό σου βγάζει φωτογραφίες; Το δικό μου βγάζει κραυγές. Τι μπέρδεμα! Γιατί νομίζω ότι ξυπνάω όταν κοιμάμαι;»