Η πλατεία ήταν γεμάτη…

Είναι πραγματικά δύσκολα να ερμηνεύσει κανείς, με παλαιό οπλοστάσιο επιχειρημάτων, αυτά που συμβαίνουν και αυτά κυρίως που θα ακολουθήσουν.
Μετά τις πλατείες του αραβικού κόσμου, που γέμισαν και γεμίζουν αγανακτισμένους πολίτες και ρίχνουν σκληρά καθεστώτα και οι πλατείες της Ευρώπης αρχίζουν σιγά σιγά να αντιστέκονται, κατά των γερασμένων πολιτικών συστημάτων, που οδηγούν τους Λαούς στην εξαθλίωση.
Και στην Ελλάδα, που αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα θύμα του μονεταρισμού και των ασαφών οικονομιών, αυτή η επίγνωση της καταστροφής άρχισε να ξεσηκώνει το Λαό και κυρίως τους νέους και να τους οδηγεί στις πλατείες, σε μια επίδειξη μηδενικής ανοχής προς την κυβέρνηση και το τρέχον πολιτικό σύστημα. Οι αγανακτισμένοι πολίτες δεν ανταποκρίνονται σε κομματικό ή συνδικαλιστικό κάλεσμα, αντιδρούν με το δικό τους αυθόρμητο τρόπο, στο κουρασμένο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης.
Είναι οι νέοι και πάλι που θα βγάλουν τα καστανά απ’ τη φωτιά. Όπως γίνεται συνήθως θα μας ξεσηκώσουν και μας από τη βολή του καναπέ, από τις υποχρεώσεις που μας φόρτωσαν, από τους φίλους που δεν έχουμε, από τους προγραμματισμούς για μια μίζερη ζωή, από το χρόνο που κλέψαμε πιστεύοντας ότι μπορούμε να τον πληρώσουμε… ακόμα και αν κάποτε είχαμε μπερδευτεί στην πορεία, από το Πολυτεχνείο του 1973 μέχρι το Πολυτεχνείο του 2011 υπάρχει χάσμα αξεπέραστο.
Είναι αυτό το χάσμα που απομάκρυνε την αλληλεγγύη των γενεών και έκοψε απότομα μια αλληλουχία. Την κληρονομιά την ξοδέψαμε στα χρηματιστήρια και στο ευ ζην. Ξεπουλήσαμε τη ψυχή μας στο διάολο και τώρα οι πλατειές της αντίδρασης μας φαίνονται αφιλόξενοι τόποι

Τα παιδιά έχουν δικό τους μπαϊράκι. Αντιδρούν αυθόρμητα, αυθεντικά, γενναία. Υπάρχει χάσμα γενεών και ρήγμα ανάμεσα στη νέα γενιά και τον πολιτικό κόσμο. Δεν εκπροσωπούνται οι νέοι και δεν αντιπροσωπεύονται απ' τον κόσμο των μεγάλων.
Αυτά τα παιδιά, του κόσμου της Ευρώπης της Ελλάδας, που δεν πρόλαβαν να τους ελέγξουν το μυαλά, σήκωσαν πολλούς από τους καναπέδες.
Όλα μπροστά θα πάνε . Θα ξεκουτιάνουμε. Θα καθαρίσει το μυαλό μας. «Βλέπω τα παιδιά να γελούν με μια αθωότητα που ομολογώ είχα ξεχάσει και σκέφτομαι, όση καταστροφή και αν πίνουμε, δεν τέλειωσε ο κόσμος. Απέναντι μας γίνονται οι καθρέπτες που αποφεύγουμε, γίνονται η αντανάκλαση της νεότητας μας. Μας ανακαλούν στην τάξη των αισθημάτων που πέρασαν πίσω από τις υποχρεώσεις. Γίνονται οι τύψει και η μετάνοια μας συγχρόνως».
Όσα ζούμε και αυτά που θα ζήσουμε αυτές τις μέρες, είναι αποτέλεσμα μιας βαθύτερης κρίσης που ξεχειλίζει.
Μια σπίθα είναι αρκετή για να λαμπαδιάσει η οργή. Μια οργή που σωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ένα μίσος, που φώλιαζε, για μια γενιά πολιτικών που θεωρούν την αυθαιρεσία κανονικότητα. Για τα σκάνδαλα που κουκουλώνονται. Ένας κόσμος απαξιωμένος, μια γενιά προδομένη, που δεν περιμένει τίποτα απ’ αυτούς που έχουν την υποχρέωση να την στηρίξουν, μια γενιά που δεν έχει πλέον σύμμαχο την αλληλεγγύη.
Αυτό το αίσθημα της αδικίας, επιδεινωμένο από τη βεβαιότητα ότι όλες οι θυσίες πάνε χαμένες οδηγεί τους νέους στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Γαλλία, στην Ιταλία και στην Ελλάδα στις πλατείες της αντίδρασης.
«Να μεγαλώνει / η φωτιά να μεγαλώνει / να γίνεται ολοένα ψηλότερη / εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη»... στίχοι του Νίκου Καρούζου από τα βάθη του μέλλοντος …

μνήμη παρούσα

Η τηλεόραση προμηνούσε τον όλεθρο. Την έκλεισα βιαστικά. Περίμενα τις σειρήνες του πόλεμου να ηχήσουν. Άκρα ησυχία. Το σπίτι δεν είχε καεί ακόμα. Άναψα όλα τα φώτα. Άνοιξα τα παράθυρα. Άνοιξα όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών. Η ζωή ήταν εκεί και η μνήμη παρούσα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ο ουρανός ξεπρόβαλε τα αστέρια του και οι πυγολαμπίδες έκανα τον καθιερωμένο τους περίπατο. Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Οι αισθήσεις ανταποκρίθηκαν κανονικά, όπως παλιά. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η χώρα είναι στη θέση της. Το νησί επίσης. Είναι Μάης του 2011 και με βεβαιότητα σας λέω, σε λίγες μέρες έρχεται ο Ιούνης. Ούτε αλλάξαμε . ούτε βουλιάξαμε. Στην δεύτερη γουλιά κρασί το πείρα απόφαση, τα νέα θα τα μαθαίνω από την έγκυρη πηγή της μνήμης…
Τα παραπάνω, για να σας μπάσω στο κλίμα. Απόπειρα μιας αμυντικής διαδικασίας. Ασπίδα στα καταστροφικά σενάρια και πρόταση για ένα βιβλίο για το καλοκαίρι.
«Τα αγάλματα φορούν κάποτε τα καλά τους και μας επισκέπτονται», γράφει η φίλη μου η Αλεφ, παρουσιάζοντας το βιβλίο «Ο ύπνος των αγαλμάτων» του Νίκου Διακογιάννη
«Νομίζαμε πως ελέγχουμε τα πράγματα...Ακριβώς! Νομίζαμε!»
Έτσι αρχίζουν όλα σ' αυτό το σημειολογικό μυθιστόρημα, από τον ψευδαισθησιακά θεωρούμενο «απόλυτο έλεγχο». Ο Μάνος, ήρωας του βιβλίου και μεταφραστής στο “Γάλα των αγαλμάτων” του Σαραμάγκου επισκέπτεται το Μουσείο της Ακρόπολης, όταν η ανθρωπότητα μοιάζει να ζει έναν απίστευτο εφιαλτικό παραβολικό ολέθριο θρήνο. Διότι στο καινούργιο του μυθιστόρημα «Ο ύπνος των αγαλμάτων» ο Νίκος Διακογιάννης αποφασίζει και τολμά να καταλύσει τον χωροχρόνο στην τέχνη και να αγγίξει την ουσία και το χρέος της Μνήμης.

Χρησιμοποιώντας ως μεταχρονολογημένο μότο, φράση του Ζοζέ Σαραμάγκου και πάλι «Αυτό που είναι να γίνει θα γίνει και δεν αλλάζει, μη στρώνεις τραπέζι με το πεπρωμένο, γιατί τρώει τα γινωμένα και σου δίνει τα άγουρα», αναφέρεται στην προφητική δύναμη της τέχνης, στην υπερβατική δύναμη των ονείρων και στην δυναμική της γραφής.
Η ιστορία επί τω προκειμένω, και όσον αφορά την καθημερινότητα ξαφνικά αρχίζει να γίνεται εφιαλτική. Τα αγάλματα σε όλα τα μεγάλα μουσεία του κόσμου αρχίζουν ξαφνικά να ραγίζουν, να θρυμματίζονται και να αποτελούν απειλή. Λες και κάποια αόρατη τρομοκρατική οργάνωση έχει βάλει στο στόχο της την Ιστορία και τον ανθρώπινο πολιτισμό, αυτή καθ' εαυτή την ανθρώπινη μνήμη.
«Ο συγγραφέας, μεταφέρει την συγγραφική σκυτάλη με σημειολογικά μότος από χώρα σε χώρα. Κάποιος φύλακας, αρχαιολόγος, τουρίστας, τυχαίος, θα βρεθεί εκεί αντιμετωπίζοντας την απολύτως ακατανόητη μεν αλλά και άκρως ρεαλιστική καταστροφή. Ο Σαραμάγκου και «Το γάλα των αγαλμάτων» που μεταφράστηκε στο εξής, παίρνει πια διαστάσεις προφητείας: «Αλήθεια, αν ποτέ ζωντάνευαν αυτά τα αγάλματα, ποιο δρόμο θα έπαιρναν; Και τι θα είχαν να ομολογήσουν ή να μοιραστούν με τους περαστικούς; Μήπως είναι επιλογή τους τούτη η σιωπή, η ακινησία;»
Στο μεταξύ, τα δεδομένα ανταλλάσσουν την μοίρα των αγαλμάτων με το ανθρώπινο πεπρωμένο και μια ζοφερή, αλλόκοτη νόσος αρχίζει να πλήττει τον κόσμο. Ενώ τα αγάλματα κονιορτοποιούνται, οι άνθρωποι που υποπίπτουν σ' αυτήν... αγαλματοποιούνται! Υποφέρουν από φοβερούς πυρετούς στην αρχή, παγώνουν μετά και πέφτουν ωσεί νεκροί σε χειμέρια νάρκη! Ο κόσμος όλος γεμίζει τρόμο, απόγνωση, εγκλείστους, ασθενείς σε γκέτο, και το μόνο που φαίνεται πια να λειτουργεί είναι η διαδικτυακή επικοινωνία.
Ο Νίκος Διακογιάννης για να φτάσει στη λύση και να λύσει τον γρίφο καταφεύγει σε όλα τα αφηγηματικά μέσα, πρωτοπρόσωπη και τριτοπρόσωπη αφήγηση, αλληλογραφία, μέιλς, περιγραφή, και αναφέρεται σε κάθε θρησκευτική, φιλοσοφική και μυθολογική δοξασία. Ο καινούργιος ακίνητος, αμίλητος, άβουλος, άγευστος, ακίνδυνος, αμνήμων άνθρωπος – αλήθεια μήπως μας θυμίζει κάτι όλο αυτό;- μοιάζει πια παγκόσμιο εφιαλτικό γεγονός, και εδώ έρχεται η συγγραφική τεχνική να εγκιβωτίζει την Ιστορία μέσα στην ιστορία, το όνειρο μέσα στο όνειρο και ένα βιβλίο μέσα σε ένα άλλο βιβλίο. Αφήνοντας ορθάνοιχτα βέβαια τα σύνορα τέχνης – ζωής και τα ερωτηματικά, το τί προηγείται στην όντως ζωή τελικά, και αν είχε δίκιο ο Πούσκιν που ισχυρίστηκε ότι ο κάθε ποιητής δεν μπορεί παρά να είναι προφήτης.
Παγκόσμιες λέσχες που ελέγχουν τον κόσμο, νέα τάξη πραγμάτων, η ελπίδα του Προμηθέα και το μαρτύριο του Σισύφου ενσκήπτουν και πάλι και είναι παντού, αναδεικνύοντας το παγκόσμιο πρόβλημα ως πνευματικό πρόβλημα, πρωτίστως.
Με γλώσσα ατμοσφαιρική, ποιητική, ενίοτε ρεαλιστική και με γρήγορη και απολύτως κινηματογραφική πλοκή, το μυθιστόρημα φλερτάρει με πολλά είδη: αστυνομικό, θρίλερ, υπαρξιακό και φιλοσοφικό, αλληγορικό...
Το αποτέλεσμα, διαφορετικό, όπως το αντέχει αναγνωστικά ο καθένας. Επειδή «τα αγάλματα μιλούν στους ποιητές, αφουγκράζονται την ανάσα των απελπισμένων, μικραίνουν, ταπεινώνονται, μένουν αιώνες στη βροχή, το κρύο. Ριγούν στη σκιά βέβηλων χεριών που ήρθαν με λοστούς να τα πάρουν μακριά». Και διότι «τα αγάλματα φορούν κάποτε τα καλά τους και μας επισκέπτονται. Μας παίρνουν από το χέρι, ή φορές πάλι, μας ανεβάζουν στους δυνατούς ώμους τους. Έπειτα εμείς μικραίνουμε, γινόμαστε μια σταλιά, κομμάτια μαρμάρου, κομμάτια ακατέργαστων εμβρύων. Στον ύπνο μας φτάνουν τραγούδια αρχαίων μελωδιών, ήχοι βαρείς, πλάγιοι. Θηλάζουμε αθανασία».
Ένα βιβλίο για την Μνήμη, την Τέχνη, τον Χρόνο. Με πολλαπλές αναγνώσεις και μεγάλες ρωγμές στον ξανακερδισμένο, τελικά, Χρόνο.

Είμαστε μέρος του ολοκαυτώματος

Τι είπατε; Δεν σας πιάνουν τα νέα μέτρα; Απέλυσαν το διπλανό σας και δεν ανησυχείτε; Κλείνουν τα μαγαζιά και σεις εξυπηρετείστε απ’ αυτά που ακόμα παραμένουν ανοιχτά; Το παιδί σας ευτυχώς βρήκε δουλειά, ενώ του γείτονα είναι άνεργο; Πόσο τέλος πάντων οι φλόγες να πλησιάσουν, για να κατανόησε ότι είστε μέρος του ολοκαυτώματος;
«Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε, δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε». Το σύνθημα των ξάγρυπνων νέων κάθε βράδυ στην Πουέρτα ντελ Σολ της Μαδρίτης. Σύνθημα βγαλμένο από το Μάη ’68. Πέρασαν 43 χρόνια και ο κόσμος πήγε πίσω. Το ’68 οι νέοι ζητούσαν να έρθει η φαντασία στην εξουσία, τώρα ζητούν την υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειας. «Eίμαστε απλοί άνθρωποι… Αν σαν κοινωνία μάθουμε να μην εμπιστευόμαστε αφηρημένες οικονομικές αποδόσεις που ποτέ δεν ωφελούν τους πολλούς, μπορούμε να εξαλείψουμε τις καταχρήσεις, την αδικία από την οποία σήμερα όλοι υποφέρουμε.
Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση… Αυτό είναι ένα συμβάν. Και ως τέτοιο, ένα συμβάν ικανό να δώσει νέα νοήματα στις πράξεις μας και τον λόγο μας. Γεννήθηκε από την οργή. Αλλά η οργή μας είναι φαντασία, δύναμη, εξουσία του πολίτη.»
Οι νέοι που ξεσηκώνονται στην Ισπανία είναι άνεργοι και οργισμένοι. Κοντά στα 5.000.000 ανέργους έχει η χώρα, 21,3% επί του ενεργού πληθυσμού. Η Ισπανία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία η Ιρλανδία, έχουν υποθηκεύσει το μέλλον της νέας γενιάς. Της νέας γενιάς, που δεν βολεύετε, που δεν εφησυχάζει, που δεν παζαρεύει, που αντιστέκεται συλλογικά στις αφηρημένες οικονομίες, υπερασπιζόμενοι τα όνειρα της, με μάτια ανοιχτά. «Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε, δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε»
Τι είπατε; Δεν σας πιάνουν τα νέα μέτρα; Μην ανησυχείτε στα επόμενα θα είστε μέσα.
Το σπίτι του γείτονα κάηκε. Τι περιμένετε…

Ο Θεός είναι Αμερικάνος

Πρόσφατη έρευνα έδειξε, ότι το 90% των αμερικανών πιστεύει στο Θεό, ενώ το 80% πιστεύει και στα θαύματα. Συνήθως λέμε, ότι για ότι κακό συμβαίνει δεν ευθύνονται οι λαοί, αλλά οι κυβερνήσεις τους. Δεν θα το έλεγα αυτό για τους αμερικάνους.
Σε μια έρευνα του περιοδικού «Τάιμ», το 36% των Αμερικανών πιστεύει ότι «η Βίβλος είναι ο λόγος του Θεού και θα πρέπει να παίρνουμε ό,τι λέει στην κυριολεξία », το 59% πιστεύει ότι «οι προφητείες στο Βιβλίο της Αποκάλυψης θα επαληθευθούν», το 35% υποστηρίζει ότι, μετά την 11η Σεπτέμβρη, «παρακολουθεί προσεκτικά τα καθημερινά γεγονότα για να ανακαλύψει συσχετισμούς τους με ένα επικείμενο τέλος του κόσμου»! Το 36% «υποστηρίζει το Ισραήλ, διότι πιστεύει στις βιβλικές προφητείες που θέλουν τους Εβραίους να κυριαρχούν στο Ισραήλ πριν την επιστροφή του Χριστού». Η λαϊκή θρησκευτικότητα στις ΗΠΑ έχει χαρακτηριστεί από αυτές τις δοξασίες ανεξάρτητα από το δόγμα του καθενός.
Αυτή η θρησκευτική παράνοια, επιτρέπει στις επιχειρηματικές, πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ των ΗΠΑ, να επιβάλλουν την πολική τους σε βάρος των φτωχών, των μειονοτήτων, και των εργαζομένων, οδηγώντας έτσι σε μια ιδιότυπη φασιστικοποίηση και απανθρωποποίηση την κοινωνία.

Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, όπως υποστηρίζει σε παλαιότερο άρθρο του ο Συγγραφέας: Θόδωρος Ντρίνιας, «η σύμπλευση των «γερακιών», του λόμπυ της πολεμικής και ενεργειακής βιομηχανίας και των νεοσυντηρητικών κύκλων που ονειρεύονται την «Αυτοκρατορία», με την πολιτική εκπροσώπηση των χριστιανών φονταμενταλιστών, είναι κάτι παρά πάνω από εμφανής. Η περιφρόνηση για τις διεθνείς συνθήκες και τους διεθνείς οργανισμούς βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε ένα θρησκευτικό περιβάλλον που θεωρεί τους διεθνείς οργανισμούς ελεγχόμενους από τον … «666»! Η άσκηση πλανητικής ηγεμονίας και οι ξεδιάντροπες επεμβάσεις όπου γης για την προάσπιση των αμερικανικών συμφερόντων κι επιδιώξεων δικαιολογούνται αφού η Αμερική είναι προορισμένη από τον Θεό να δώσει τη μάχη ενάντια στο …Κακό! Η επιβολή του «αμερικάνικου τρόπου ζωής» σε κάθε γωνιά του πλανήτη συναντάει τον ιεραποστολικό ζήλο ενός τηλε – ευαγγελιστή».
Για να επανέλθουμε, στα αποτελέσματα της έρευνας. Πίσω από το γελοίο κρύβεται μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση. Αυτή η θρησκοληπτική παράνοια «λειαίνει τα μυαλά και την κρίση εκατομμυρίων ανθρώπων στις ΗΠΑ, ώστε να γίνονται αποδεκτές οι πολιτικές της κοινωνίας των 2/3 στο εσωτερικό και της κτηνώδους επίδειξης δύναμης στο εξωτερικό. Εκτός από το δολάριο και το Χόλιγουντ, η Βίβλος γίνεται το νέο όπλο διείσδυσης των ΗΠΑ σε αρκετές περιοχές του πλανήτη».