Το αίμα νερό δεν γίνεται

Το αίμα νερό δεν γίνεται, πόσο μάλλον της Ελένης το αίμα, που έχει ποτιστεί από μελάνι και χαρτί. Είναι αυτό που λέμε, κάποια πράγματα δεν αλλάζουνε ποτέ και στην περίπτωση μας, ευτυχώς που δεν αλλάζουν. Πολύ χαίρομαι που είμαι ένας από τους φίλους της, που γνώρισε στα αλήθεια και όχι μέσω διαδικτύου, αλλιώς αέρας θα ήμουνα και εγώ γι’ αυτήν όπως τόσοι, με τόση ευκολία καταθέτουν τα γλυκόλογα τους, χωρίς την δυσκολία των απέναντι ματιών.
Χθες μού ανακοίνωσε ότι επιστρέφει στις ρίζες, στην «Άννα Καρένινα» στον «Ηλίθιο» και στο «Μικρό πρίγκιπα» που την συντροφεύουν από παιδί, επιστρέφει, ο λόγος το λέει, ξέρω καλά ότι ποτέ δεν αποχωρίστηκε την μυρωδιά του βιβλίου, ποτέ δεν πρόδωσε τις παλιές αγάπες για την εικονική πραγματικότητα. Ένας ενθουσιασμός της ευκολίας ήταν, με την αναμενομένη θνησιγενή κατάληξη. Της αφιερώνω ένα παλαιότερο κείμενο μου με τίτλο «Η Ελένη στο διαδίκτυο», για να της θυμίσω ένα πολύ παλαιότερο δικό της και να ενισχύσω, το παραπάνω. «Το αίμα νερό δεν γίνεται»

«Η φίλη μου η Ελένη Γκίκα, δεν ξέρω αν κάνει τίποτα άλλο στην ζωή της, από το γράφει και να διαβάζει. Δημοσιογράφος στο «Έθνος» και κριτικός βιβλίου, συγγραφέας με πλούσιο συγγραφικό έργο και υπεύθυνη των λογοτεχνικών εκδόσεων στην «Άγκυρα»
Πολλές φορές κατά το παρελθόν έχουμε διαφωνήσει με την μονοσήμαντη σχέση της, με τη ζωή. Όλα για την Ελένη περιστρέφονται γύρω από ένα βιβλίο.
Εσχάτως ανακάλυψε και το διαδίκτυο, αντιλαμβάνεστε την επιδείνωση στο κόλλημα της. Στήλη άλατος θα γίνει και μάλιστα καθιστή μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή.
Πριν μερικά χρόνια δημοσίευσε ένα χρονογράφημα της με τίτλο «Δεν ξέρω πώς να του συμπεριφερθώ» αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα αποσπάσματα για δείτε τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος με την εξέλιξη της επικοινωνίας.
«Όταν πρωτόφτασε στα χέρια μου, έκανα ενός λεπτού σιγή. Στην αρχή, δεν πίστευα στα μάτια μου. «Ηλεκτρονική βιβλιοθήκη. Διαμαντή Φλωράκη»: «εσχατολογική ουτοπία» βιβλίο 1ο. «επιστροφή στο Μέλλον» ( Μυθιστόρημα ουτοπίας) διαβάζεται σε Windows 3.1.
‘Έτσι το πρώτο βιβλίο της ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης των εκδόσεων «άπειρον» είναι γεγονός.
Ακριβώς πίσω μου μια τεραστία βιβλιοθήκη φιλοξενεί φέτος τα προς παρουσίαση βιβλία της χρονιάς. Παίρνω κι’ αυτό στα χέρια μου και δεν γνωρίζω πώς να του συμπεριφερθώ. Τ’ αφήνω στο ράφι, εξαφανίζεται. Το βάζω πάνω απ’ τ’ άλλα βιβλία, θυμίζει δελτίο τύπου. Τοποθετείτε τελικά, στο γραφείο μου, μαζί με τα χαρτιά και τις δισκέτες
«Καλώς ορίσατε στον κόσμο της ηλεκτρονικής λογοτεχνίας» Στην οθόνη ο χαιρετισμός θα με κάνει ν’ ανατριχιάσω, κι αργότερα ένα ποντικός που τρέχει συνέχεια θ’ αποκαλύπτει κεφάλαια θα φέρει κοντά μας προθέσεις και τα στοιχεία του συγγραφέα, το κείμενο σε συνεχόμενη ροή και με την δυνατότητα, της αν πάσα στιγμή ανάτρεξης σε σημεία συγκεκριμένα.

Χαμογελώ αμήχανα και αρνούμαι να το διαβάσω το θεωρώ σαν χρέος μου, στην «Άννα Καρένινα» στον «Ηλίθιο» και στο «Μικρό πρίγκιπα» που με συντροφεύουν από παιδί.
Το θεωρώ σαν υποχρέωση μου σ’ όλους εκείνους τους αντιγραφείς παπύρων, το θεωρώ προσβολή στις κίτρινες πολυκαιρισμένες σελίδες που υπογράμμισα και τσάκισα, που μύρισα, αγάπησα και με έμαθαν να ονειρεύομαι. Γιατί το βιβλίο είναι και αφή και οσμή. Σαν την κούκλα μου είναι. Όπως του μάγκα το κομπολόι
….Τηλεφώνησα στον έκδοτη, η απάντηση του ήταν ότι το εγχείρημα δεν περπάτησε. Στους δύο μήνες που κυκλοφορεί, μόνο δέκα βιβλία πουλήθηκαν.
Δεν περίμενα να ακούσω περισσότερα. Αφήνω το ακουστικό πασιχαρής και βλέπω την «Άννα Καρένινα» να μου κλείνει το μάτι. Πολύ αργότερα σκέφτηκα ότι…κι αυτά τα δέκα πολλά είναι! Εκτός κι αν τ’ αποκτήσεις ως είδος περίεργον.»
Αυτά έγραφε η Ελένη πριν κάποια χρόνια. Σήμερα έχει δική της σελίδα στο διαδίκτυο και μου τηλεφώνησε με υπερηφάνεια να μου το ανακοινώσει..»
Δεν έχουμε τίποτα με το διαδίκτυο και εγώ και η Ελένη θα συνεχίσουμε να το χρησιμοποιούμε με την αναγκαία απόσταση ασφαλείας, αυτήν που μας εξασφαλίζει η αφή και η οσμή του Βιβλίου.

«Μπομπαρνταμέντο θέλει»...

Είναι κάποια πράγματα που όσο η ζωή κι’ αν επιτάσσει, αυτά μένουν εκεί, στάσιμα. Δυστυχώς σε μια κοινωνία, που χαρακτηρίζεται από υψηλές ταχύτητες, εφοδιασμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογία, υπάρχει κάπου η ανορθογραφία της, για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Λυμένα πράγματα από καιρό, τα επαναφέρουμε στο τραπέζι των ατέρμονων συζητήσεων, για να τα μπερδέψουμε και ράβε ξήλωνε δουλειά να μην μας λείπει. Και είναι το φαινόμενο σήμερα, πιο ορατό από ποτέ γιατί η αντίθεση μεγαλώνει και κάνει το περπάτημα σημειωτών.
Η τελευταία πρόταση συνήθως παραπέμπει σε μια επιτροπή. Η τελευταία ελπίδα, σχεδόν πάντα σε μια επιτροπή πνίγεται. Πολλά ζητήματα που θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν με ένα καταφατικό νεύμα, βαλτώνουν για χρόνια, ανάμεσα σε επιτροπές αναρμόδιων, που το μόνο που ξέρουν καλά είναι να ρίχνουν πάσες στο κέντρο του γηπέδου. Ούτε ένα βήμα μπροστά. Και αν κατά λάθος η μπάλα ξεπεράσει τα όρια της καθυστέρησης, εκεί μόνο τρέχουν για την επαναφέρουν. Σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα Ο Νίκος Δήμου μεταξύ άλλων αναφέρει:
«… Η δική μας κατάσταση θυμίζει κλασική ταινία του Σαρλό. Όπου ο πρώτος διαβάτης που περνάει πέφτει στην τρύπα με τα βρομόνερα, αγανακτεί, χειρονομεί, υβρίζει. Και ο δεύτερος που τον ακολουθεί, που τον είδε, που χτυπήθηκε στα γέλια με το πάθημα του, πέφτει (φυσικά) κι αυτός στην ίδια τρύπα. Κάποια κωμική (ή τραγική) νομοτέλεια τον υποχρεώνει να επαναλάβει αυτό, που κάλλιστα θα μπορούσε να αποφύγει.
Εδώ το κοινό γελάει. Αλλά οι Έλληνες κλαίμε. Γιατί δεν μπορούμε πια να ζήσουμε σ' αυτόν τον τόπο. Και γιατί αυτό, που είναι μια κωμική σκηνή του βωβού κινηματογράφου, είναι μαζί και η συντομότερη περιγραφή της μοίρας μας. Βλέπαμε, βλέπαμε τους άλλους να προχωράνε: άλλοι να πέφτουν στην τρύπα, άλλοι να την αποφεύγουν εγκαίρως. Κι εμείς…»
Δεν χρειάζεται να σας περιγράψω τη σημερινή ζωή μας. Ένα αίσθημα ασφυξίας έχει καταλάβει τους Έλληνες. Ο αέρας μας δεν αναπνέεται, οι τροφές μας δεν τρώγονται, οι πόλεις μας δεν είναι πια κατοικήσιμες. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε ούτε καν για χαμηλή ποιότητα ζωής. Ίσως μόνο για φαυλότητα ζωής. Και ο τόπος πεθαίνει.
Κι όμως: Όλα μπορούσαν να έχουν προβλεφθεί και αποφευχθεί - γιατί όλα είχαν ήδη συμβεί και ξεπεραστεί κάπου αλλού!
Τι είδους νοητική μυωπία, τι μεγέθους πνευματικό αστιγματισμό είχαν πάθει οι ιθύνοντες σ' αυτή τη χώρα (και δεν εννοώ μόνο τους πολιτικούς) τα τελευταία τριάντα χρόνια, Ήταν δυνατόν να μην έβλεπαν που οδηγούσαν οι εξελίξεις; Μια ξένη εφημερίδα να διάβαζαν, ένα ταξίδι να έκαναν έξω - θα είχαν το μέλλον της Ελλάδας μπροστά στα μάτια τους.
Και ήταν τόσο εύκολα το '50, το '55 και το '65 να προγραμματίσουν, να χωροδιατάξουν, να απαλλοτριώσουν (τότε που γινότανε). Να χαράξουν δρόμους, να προβλέψουν γκαράζ και πάρκινγκ, να ορίσουν τις βιομηχανικές ζώνες, να αντιγράψουν τις προδιαγραφές ρυπάνσεως, να μιμηθούν τους ξένους οικοδομικούς κανονισμούς.
Τίποτα! Δεν έγινε τίποτα! Με τη μηχανική ακρίβεια της κωμικής (ή τραγικής) ειμαρμένης, πέσαμε στη λούμπα με τα βρωμόνερα, αρκετή ώρα αφού οι προηγούμενοι (ή «προηγμένοι») είχαν ήδη βγει από μέσα.
Και το χειρότερο: Εμείς θα μείνουμε μέσα.
Κάποτε ρώτησαν ένα γέρο Κερκυραίο, τι χρειαζόταν η πόλη του για να βελτιωθεί.
«Τι να θέλει, παιδάκι μου;», είπε. “Μπομπαρνταμέντο θέλει”.

Η κρίση που γεννάει ελπίδες

Σε τι να ελπίζουμε; Σε ένα μεγάλο μπουμ, έγραφα παλιότερα. Αρχίζω να βλέπω με συμπάθεια την κρίση που ξέσπασε, άλλωστε εμείς της γης οι κολασμένοι μια ζωή χαμένοι είμαστε, αν στερηθούμε και κάτι ακόμα, λίγο το κακό. Και αφού οι εξεγέρσεις είναι δύσκολες στις μέρες μας και οι τράπεζες φορούν αλεξίσφαιρα γιλέκα, ας τιναχτούν από μόνες τους στον αέρα.
………………………………………………………………………………………….

Και πώς να βρεις εφαρμογή σ’ αυτόν τον κόσμο. Το κακό είναι ότι όποιος δεν μπορεί να αφομοιωθεί, να εξομοιωθεί να γίνει φωτοτυπία, τον απομακρύνει, τον αποκόπτει, τον ξερνάει. Όποιος κάνει μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιεί τον βηματισμό του βρίσκεται εκτός. Ο κόσμος όταν δεν βουλιάζεις στα νερά του, είναι μια ξένη πόλη.
…………………………………………………………………………………………..
Μια κόπια, κακέκτυπο, πλημμυρισμένη από παράξενα υβρίδια, η πόλη μας. Θύμα κι αυτή της διαπλοκής. Της διαπλοκής που χρόνο με το χρόνο πιπιλίζοντας την καραμέλα της ανάπτυξης έγινε εξουσία. Όλα σε ένα. Δεν υπάρχουν πλέον ρόλοι διακριτοί. Και επιχειρηματίας και πολιτικός και καθοδηγητής της κοινής γνώμης. Σε τι να ελπίζουμε;.
…………………………………………………………………………………………..
«Σε ένα μεγάλο μπουμ, που τα πλάνα της καταστροφής, θα είναι η πιο σύγχρονη μορφή τέχνης. Τι να κάνει η ζωγραφική, η φωτογραφία, η ποίηση; Η σπουδαιότερη τέχνη είναι η ίδια η ζωή. Η ζωή η τεμαχισμένη, η πολτοποιημένη, αυτή που κρέμεται σε φέτες από τα νύχια του ισχυρού, τα σώματα που θα γεμίσουν το χώμα σάπια όνειρα, οι ανάσες που θα παύσουν για να αυξηθεί το οξυγόνο στον πλανήτη, η οικολογική καταστροφή που θα επέλθει για να επιπέσουν οι ντιζαινάτοι αρχιτέκτονες να χτίσουν πόλεις επιστημονικής φαντασίας πάνω στα κόκαλα των σκοτωμένων»
…………………………………………………………………………………………..
Όταν η ερμηνεία της ανάπτυξης, στα σύγχρονα λεξικά θα σημαίνει καταστροφή, ίσως τότε να είναι αργά για να σώσουμε την παρτίδα. Για την ώρα παρακολουθούμε «τα όλα σε ένα» να γεμίζουν τις τσέπες τους και να υποθηκεύουν το μέλλον.
…………………………………………………………………………………………..
Μια κόπια κακέκτυπο, πλημμυρισμένη από παράξενα υβρίδια η πόλη μας. Τα εντός εισαγωγικών χρησιμοποιούνται ως πρωτότυπο.

Κακή ηλικία η μεσαία

Προσπαθώντας να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Μάσκες οι νόμοι και η παρανομία βασίλισσα κρυμμένη πίσω τους, χορεύει αδιάφορη στο πραγματικό καρναβάλι της καθημερινότητας. Τι κάνουμε εμείς; Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας κάθε τόσο το νερό της λησμονιάς.
«Κάντε τόπο να περάσει η Ελλάδα» δήλωσε στα Γιάννενα ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεότερος και μείς βεβαίως αδιαμαρτύρητα ανοίγουμε το δρόμο για να περάσει, όπως το κάναμε παλιότερα και για τον πατέρα του, όπως το κάναμε και για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και εν συνεχεία για τον ανιψιό του, τον σημερινό πρωθυπουργό. «Κάντε τόπο να περάσουμε εμείς γιατί εμείς είμαστε η Ελλάδα», εσείς περιμένετε τη σειρά σας, για να χειροκροτήσετε. Και μείς με τη λήθη να έχει σβήσει και τα πρόσφατα, θα το κάνουμε και ας μην θέλουμε να είναι η Ελλάδα μια οικογενειακή υπόθεση. Ας μη θέλουμε, βέβαια είναι σχήμα λόγου, γιατί θέλουμε και δεν θέλουμε. Έτσι θα πορευτούμε και ας λέμε το αντίθετο, δεν θα γλυτώσει η Ελλάδα αν δεν απαλλαγεί πρώτα από μας.
Γιατί λέτε με απασχολούν οι ηλικίες; Γιατί λέτε τα βάζω με την ηλικία μου; Προσπαθώ να υπερασπίσω την ύπαρξη μου, γιατί…
Κακή ηλικία η μεσαία, μάχεται χωρίς όνειρα χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς στόχο. Έχουμε φύγει και επιμένουμε ότι είμαστε εδώ. Δυστυχώς η ζωή που δεν τολμήσαμε βρίσκεται καταχωνιασμένη σε κείνα τα χαρτόκουτα «Νουνού», βαθιά πίσω στο πατάρι. Εκεί θα μείνει. Θα την βρουν όταν θα πάμε στο ουράνιο ταξίδι και θα δουν πόσο λάμπει το μυστικό, ευτυχώς δεν θα είμαστε εκεί να χρεωθούμε την δειλία μας.
Κακή ηλικία η μεσαία, είναι και δεν είναι. Ένα πόδι μέσα ένα έξω, «αλλάξτε τον κόσμο, αλλά περιμένετε λίγο», «κάντε ότι νομίζετε αλλά δεν είναι σωστό έτσι», «εμείς δεν ανακατευόμαστε, αλλά προσέχετε μην το κάνετε έτσι».
Με μισόλογα κρύβουμε την ανασφάλεια μας και υπερασπιζόμαστε την ύπαρξη μας.
Η μάχη που δίνουμε δεν είναι πλέον για να αλλάξουμε τον κόσμο αλλά για να μην μας αλλάξει ο κόσμος.
Την ύπαρξη μας υπερασπίζουμε.

Μια τέτοια μέρα κλαις και δεν γιορτάζεις

Ποτέ δεν συμφώνησα με τους γενικούς αφορισμούς, οι Έλληνες είναι έτσι, οι γυναίκες είναι αλλιώς, οι άνδρες, η νεολαία, οι πολιτικοί και όλα αυτά τα γνωστά που μπαίνουν κάτω από μια ταμπέλα ισοπέδωσης.
Ημέρα της γυναικάς η χθεσινή. Κατά καιρούς από την στήλη έχω εκφράσει τις απόψεις μου, σήμερα θα δώσω την σκυτάλη σε μια γυναικά, που προτιμάει να κλαίει παρά να γιορτάζει αυτή την ημέρα.

«Η ημέρα της «Μαχόμενης για τα εργατικά δικαιώματα γυναίκας» που είναι η 8η Μαρτίου έχει καταντήσει να χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα: Στο μεν πρώτο ανήκουν οι γυναίκες χαμηλού IQ που νομίζουν ότι γιορτάζουν και χαίρονται με λουλούδια σαν να δέχονται και πρόταση γάμου. Στο δεύτερο στρατόπεδο ανήκουν εκείνες που έχουν γνώση του εορτασμού και που γράφουν-γράφουν, λένε-λένε για την ισότητα της γυναίκας στην εργασία και στην κοινωνία. Υπάρχει και μία μερίδα γυναικών που γνωρίζει ότι μία τέτοια ημέρα κλαις και δεν γιορτάζεις.
Οι γυναίκες δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται δεν αγαπούν τις γυναίκες. Κατάφεραν με τους αγώνες τους, να θεωρείται επιτυχημένη η ξανθιά μπούκλα της τηλεόρασης, η αβασάνιστη βουλευτής που σώνει και καλά θέλει να μας πείσει ότι έχει πολιτικό λόγο, η επιτυχημένη διαφημίστρια που βάζει τον κώλο μιας άλλης γυναίκας στο προϊόν που... θέλει να πουλήσει και τέλος μία ολόκληρη νέα γενιά κοριτσιών που όνειρο έχει το μανικιούρ και τον καλλωπισμό.
Η γυναίκα άνοιξε εδώ και χρόνια ένα λάκκο θεωρώντας ότι κατέκτησε δικαιώματα.
Ποια είναι τα δικαιώματα; Να έχεις δικαίωμα στην δουλειά, να έχεις δικαίωμα στη μητρότητα, να έχεις δικαίωμα στα κοινά και να λένε όλοι: «Μα καλή μου, πώς τα καταφέρνεις;» Νιώθεις μία περηφάνια για τα καλά λόγια αλλά κρύβεις ότι φόρεσες λευκό νυφικό για να δηλώσεις δημοσίως την αλώβητη παρθενία σου, ότι κάνεις δίαιτα του γιαουρτιού και των δημητριακών γιατί φοβάσαι πως ο σύζυγός σου θα βρει κάποια που δεν έχει επιδράσει η βαρύτητα στο κορμί της (ακόμα), ότι δεν κάθεσαι στην κορυφή του τραπεζιού γιατί εθιμοτυπικά αυτή ανήκει στον άντρα, ότι έχεις συνηθίσει να βλέπεις διαφημίσεις που κατασπαράζουν την γυναικεία αξιοπρέπεια αγκαλιά με τις κόρες σου στον καναπέ, ότι θα σε χαρακτηρίσουν «πουτάνα» αν τολμήσεις και ερωτευθείς κάποιον στην διάρκεια του γάμου σου, ότι θα πλύνεις και τα πιάτα μετά από το 10ωρο εργασίας και θα ξεπεράσεις το σχόλιο: «Έχω να φάω σπιτικό φαγητό από τότε που ζούσα με τη μάνα μου».
Οι γυναίκες τα έκαναν μαντάρα στην προσπάθεια να μπούνε στον κόσμο τον αντρικά φτιαγμένο χωρίς να τους περάσει ούτε μία στιγμή από το μυαλό ότι έπρεπε να φτιάξουν έναν άλλον κόσμο. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε τις γυναικείες φωνές διαμαρτυρίας για την 17χρονη Ιρακινή που λιθοβολήθηκε γιατί ερωτεύθηκε, όταν η γειτόνισσά μας ουρλιάζει κάθε Σάββατο από το ξύλο που τρώει από σύζυγο και γιο.
Οι γυναίκες που είναι «στα πράγματα» ξέρουν πολύ καλά γιατί είναι εκεί.
Βάζουν και αυτές το λιθαράκι τους στην κατάντια της γυναικείας ύπαρξης.
Σιώπησαν για να μπουν στο σύστημα. Κοίταξαν την πάρτη τους αφήνοντας έξω από τον χορό γυναίκες που τραβούν πραγματικά ζόρια.
Τίποτα δεν κέρδισαν οι γυναίκες από την στιγμή που σε κάθε μητροπολιτικό δήμο υπάρχει υποστήριξη για κακοποιημένες γυναίκες. Αναρωτιέσαι απλά πώς είναι δυνατόν να βρίσκεσαι ως γυναίκα στην Βουλή όταν γνωρίζεις ότι υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα οικογενειακά «Γκουαντανάμο».
Κάντε μας λοιπόν την χάρη, γυναίκες της 8ης Μαρτίου, να βγείτε να το γιορτάσετε με τις φίλες σας γιατί η απιστία τέτοια ημέρα δεν πιάνεται, εθιμοτυπικά.
Μόνο να γνωρίζετε ότι όταν ξεπεράσετε αυτό το αναθεματισμένο ταμπού του σεξ, από το παιδικό σας φλερτ στον σύζυγο και από αυτόν μέχρι τον προϊστάμενό σας, ίσως τότε καταλάβετε ότι οι δήθεν αγώνες σας μεταμόρφωσαν απλά τον φερετζέ σε στρινγκ…»