Κάτι θα γίνει θα δεις…

Ανάσταση και Πρωτομαγιά: Εμείς που δίνουμε σημασία στους συμβολισμούς, τα συνδυάζουμε αυτά τα δύο, τα ερμηνεύουμε με τα όνειρά μας, «κάτι θα γίνει θα δεις» λέμε. Το Μάη λένε πως θα βρέξει και μπορεί να συμβεί. Το Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα. Και επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ο Μάης ο κόκκινος, πάντα κόκκινος μένει και όχι από τις παπαρούνες.

1η του Μάη, των λουλουδιών πλέον. Αργία τα τελευταία χρόνια. Και όχι απεργία. Λήθη και όχι μνήμη. Την έκαναν τη δουλειά τους τελικά. Αυτά που χάθηκαν και μας οδήγησαν δεκαετίες πίσω χάθηκαν. Ο χρόνος που προηγήθηκε, υπήρξε καταλυτικός. Ισχυρές δόσεις, μαζικής
ενοχοποίησης, συνοδευόμενες από μια άνευ προηγούμενου κινδυνολογία, κατάφεραν να ακινητοποιήσουν την κοινωνία, που παρακολουθεί μουδιασμένη και ανήμπορη ν’ αντιδράσει, μπροστά στη γιγαντιαία επιχείρηση αφαίμαξης κατακτήσεων δεκαετιών.
«Οι Πρωτομαγιές της πατρίδας μας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών, τα τραγούδια τους έφερναν άλλοτε σε οργισμένα θούρια κι άλλοτε σε μοιρολόγια και το ροδόσταμό τους έπαιρνε μια γεύση στάχτης. Κάτω από τον ακκισμό των περίτεχνα πλεγμένων στεφανιών όλο και ξασπρίζουν τα ξόδια αθροιζόμενων συνοικιακών επιταφίων και η ζέστη δε στεγνώνει την υγρασία των τελευταίων ασπασμών”.
Μοιραίο είναι σ’ αυτή την πατρίδα να μη θριαμβεύουν οι Πρωτομαγιές. Και πώς αλήθεια; Όλου του κόσμου τα
μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ’ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων;»
Τον Μάη λένε πως θα βρέξει και μπορεί να συμβεί. Το Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα. Και επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ο Μάης ο κόκκινος, πάντα κόκκινος μένει και η ελπίδα πάντα παρούσα, επιμένει. Κάτι θα γίνει θα δεις…

Μεγάλη Παρασκευή… σαν Mεγάλη Παρασκευή

Ξύπνησα, σήμερα φορτωμένος με όλο το άγχος, τον τρόμο και την αγωνία των ημερών που κουβαλάω από τα προηγούμενα χρόνια. Πότε θα κλείσουν οι δρόμοι; που θα βρω ένα μονοπάτι να ξεφύγω από τα στίφη, που κατακλύζουν το νησί. Ουφ ξέχασα, είμαστε κλειδωμένοι, εκτίουμε το δεύτερο έτος της ποινής που μας έχει επιβληθεί , για την αμετροέπειά μας, για την απληστία μας για την βλακεία μας. Φυσικά και δεν είναι για τα παραπάνω, αλλά θα μπορούσε με αυτά που έχουν προηγηθεί.

Ποιος θα το πίστευε... Μεγάλη Παρασκευή, σαν μεγάλη Παρασκευή. Νεκρική σιγή.
Περπατούσα στην άδεια πόλη. Φυσικά και δεν είμαι ευχαριστημένος μ’ αυτήν την εικόνα, μου προκαλεί θλίψη η ερημιά, όπως μου προκαλούσε θλίψη και οργή η παράνοια των εορταστικών εκδηλώσεων που ζούσαμε τα προηγούμενα χρόνια.

Δεν θα διαλέξω ανάμεσα στην ερημιά και στην παράνοια, δεν είμαι ανάμεσα σε εκείνο ή σε τούτο, θέλω να ζήσω την κατάνυξη των ημερών, με το βάρος της παράδοσης, τις λιτανείες, τις λατρευτικές τελετές, τα έθιμα και τις εκδηλώσεις, που συνθέτουν το μοναδικό κερκυραϊκό Πάσχα. Το δικό μας Πάσχα. Το Πάσχα, που αποτελεί εμβληματικό στοιχείο της πολιτισμικής μας κληρονομιάς.
Έχω μπροστά μου την άδεια πόλη, ένα μοναδικό σκηνικό. Ας οραματιστούμε, είναι η ευκαιρία να ξαναγεννηθεί, το πιο όμορφο Πάσχα και να μην είναι ψέμα.
Γιατί φέτος που έχουμε ησυχία μπορούμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Θυμάστε ένα οργισμένο κείμενο που είχα γράψει εδώ και 5 χρόνια; Αυτά που έγραφα τότε δεν ήταν μια αιρετική θέση, ήταν η γνώμη της μεγάλης πλειοψηφίας των Κερκυραίων. Σήμερα που τ΄ ακούω και τα διαβάζω από άλλους συμπατριώτες μας, ελπίζω ότι το επόμενο ελεύθερο Πάσχα, οι εορταστικές εκδηλώσεις θα έχουν την ποιότητα που μας αξίζει.
Καλή Ανάσταση
http://marmenis.blogspot.com/2016/05/blog-post.html
Για όσους δεν έχουν διαβάζει το οργισμένο κείμενο...