Έτσι μόνο φτιάχνεται η αγάπη...

«Στην αρχή είναι ένας ψίθυρος. Ακούς αλλά τον διώχνεις, δεν θέλεις να σε αφορά. Το ξέρεις το θέμα, είναι παντού γύρω σου, όμως, νομίζεις πολύ μακριά από εσένα.

Ώσπου γίνεται βοή, κραυγή και παύεις να κλείνεις τα αυτιά σου.
Ναρκωτικά.

Ναι. Εδώ στην μικρή μας πόλη, όπου όλα είναι σε καταστολή, το αφήσαμε και πέρασε σαν ένα ποσοστιαίο νούμερο. Στην ουσία το απομακρύνουμε, φοβούμενοι μην κολλήσουμε, όμως την πατήσαμε νομίζοντας ότι ο δίπλα υποφέρει και πεθαίνει και εμείς μπορούμε απλά, απείρως προσποιούμενοι, να κάνουμε ότι λυπόμαστε.
Τα παιδιά είναι μάρτυρες σε μια κοινωνία που κρύβεται, που βαριέται και βαρυγκωμάει μέσα σε ατέλειωτες δικαιολογίες. Τα αρπάξαμε και τα ρίξαμε βορρά στον καιάδα του ακλήρωτου δανείου της ασυμφωνίας χαρακτήρων, του δεν βαριέσαι, ντοπάροντας έτσι τον μικρόκοσμο μας, ότι όλα «βαίνουν καλώς».
Έτσι λοιπόν το παιδί αρχίζει και τρελαίνεται δεν φταίνε μόνο οι ορμόνες της εφηβεία .
Φωνάζει ακούστε το.
Ας μην σηκώνουμε τα χέρια ψηλά φοβούμενοι για τις συνέπειες.
Υπάρχει λύση. Ενημέρωση
Παντού. Ειδικά στα σχολεία. Απαιτείστε το.
Να δείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε. Ότι είμαστε κοντά. Έτσι μόνο φτιάχνεται η αγάπη».

Μια κραυγή απόγνωσης από μια Κερκυραία μάνα. Εγώ να προσθέσω ένα σχόλιο ανάμεσα από δυο τραγούδια της Βιτάλη, μιας μεταμεσονύκτιας μουσικής παρηγοριάς, που κάτι ξέρει.
«Ανεμώνες φύονται και εδώ, όχι μόνο στο Σικάγο. Ήμερες και άγριες. Δεν τις πολυπαίρνουμε χαμπάρι γιατί κρύβονται σε σώματα κοριτσιών που χορεύουν ξέφρενα και σε κορμιά αγοριών που έχουν στη φλέβα αλκοόλ και στο μυαλό αγγέλους. Παιδιά που βλέπουν χωρίς τα αδιέξοδα και τις εκπτώσεις και πάνε και κρύβονται στην ακρότητα της αντοχής: εκεί που για να υπάρξεις πρέπει να αφομοιωθείς. Να ντύνεσαι, να φέρεσαι να σκέφτεσαι να μιλάς ίδια με τους άλλου. Να γίνεις χαλικάκι στο ψηφιδωτό της μάζας, όμοιος, ίδιος απαράλλαχτος ετοιμοπαράδοτος στη χειραγώγηση. Διαφορετικά σε περιμένει η άσφαλτος, διαλυμένο, ματωμένο με τα μαλλιά κολλημένα στην πίσσα, φευγάτο για την χώρα των ανυπάκουων»
Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών σήμερα . Ας μην μείνουμε σε ευχολόγια. “Να δείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε. Ότι είμαστε κοντά. Έτσι μόνο φτιάχνεται η αγάπη”

Ανάβουμε φωτιές στις γειτονιές

Όσο και να πολεμάς με τον εαυτό σου, έρχεται η τραγωδία μιας κοινωνίας να σου υπενθυμίσει ότι είσαι και εσύ μέλος της. Ειδικά αυτές τις μέρες… Είναι τόση η πίκρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από τις αναμνήσεις. Εκεί που νομίζω πως έχω κερδίσει την προσωπική μου μάχη, βλέπω ανθρώπους με σπασμένες φτερούγες, ναυάγια της ζωής, που αλλιώς την ονειρεύτηκαν. Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό. Μπορεί η τηλεόραση να απέκτησαν υψηλές αναλύσεις χρωμάτων, η ζωή μας όμως έγινε ασπρόμαυρη. Δεν μαθαίνουμε, οι συμπεριφορές παρά τα δύσκολα που μας έχουν βρει, έχουν περάσει το πετσί μας, κυλούν στο αίμα μας.

Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί μας. Θα ήταν πλεονασμός να τα γράψω. Τι κάνουμε; Τα έχουμε βάλει στη μέση και χορεύουμε το χορό του πόλεμου γύρω απ’ αυτά, τρεφόμαστε από τους αλληλοσπαραγμούς. Τρώμε τις σάρκες μας. Πίνουμε το αίμα ο ένας του άλλου. Ζούμε γι΄ αυτά. Αυτό το πρόβλημα δεν έχει γραφτεί πουθενά, αυτό το πρόβλημα, που τα συντηρεί όλα, που τα σκεπάζει όλα, που αποτελεί την ανάγκη της ύπαρξης μας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συνοχή και συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που απειλή να μας κάψει. Ατομισμός. Ομάδες μικρές ή μεγάλες, εταιρείες με μαύρα βιβλία.
Το απέραντο εγώ κυβερνά τους επιθυμούντες την εξουσία και το ίδιο εγώ κυβερνά τους πολίτες της πόλης μας που βολεύονται καθένας για τον εαυτό του ή τη μικρή του ομάδα. Κι αφού το εγώ ποτέ δεν υπηρετεί τις ανθρώπινες αξίες, αυτές υποσκελίζονται μπροστά στο στόχο. Ο σεβασμός στον συμπολίτη και ο σεβασμός στον πολίτη, κύρια αξία της δημοκρατίας, μοιάζουν να μην έχουν θέση σ’ αυτήν τη χώρα ούτε σε αυτήν την πόλη. Ο χορός, στήνεται γύρω από τα συντρίμμια ή από την επικείμενη κατάρρευση, δε στήνεται για να την προλάβει, αλλά για να τη γιορτάσει. Έχασες εσύ για να κερδίσω εγώ. Όχι χάσαμε. Ο πρώτος πληθυντικός, μάλλον άγνωστη γραμματική φόρμα, για τους περισσότερους. Οι συμπεριφορές του παρελθόντος δυστυχώς ακόμα αντέχουν. Και αντέχουν εν μέσω πανδημίας και κρίσης, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Ανάβουμε φωτιές στις γειτονιές και όχι του Αι Γιαννιού του Λαμπατάρη

Μέσα του δεν υπήρχε τίποτα ατόφιο

“Τέτοιες προσωπικότητες στο "πολύ" τους ή στο "λίγο" τους, ζουν ανάμεσα μας. Ο αυτοσεβασμός είναι ό,τι σημαντικότερο μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά μας, στις κόρες μας.” σχολιάζει σε μια ανάρτηση της η Αλίκη Κατσαρού, για το δολοφόνο των "γλυκών νερών".

Πολλοί άνθρωποι, αν δεν είχαν ακούσει από άλλους τη λέξη έρωτας, δε θα ερωτεύονταν ποτέ...Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ανήκουν σε αυτό ή σε εκείνο, δεν είναι αυτό ή εκείνο - αλλά κάτι ανάμεσα. Πρόκειται για κάτι “ δροσερούς” τύπους, γέννημα μιας εποχής που αποζητά το μέσο όρο, αποτελούν κλώνους μιας βιομηχανίας, που επιδιώκει την ουδετερότητα. Είναι αυτοί που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, και προσπάθησαν με βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι.
Νοιώθουν, ότι είναι κάποιοι και ας μη ξεχωρίζουν. Αρκούνται σε μια επίπλαστη τακτοποίηση, χωρίς αναζητήσεις, χωρίς όνειρα. Θα πεθάνουν χωρίς να έχουν κάνει την προσπάθεια να ανακαλύψουν τον εαυτό τους. Παίρνουν εύκολα τους τρόπους των άλλων, όπως τα ψάρια παίρνουν το χρώμα του περιβάλλοντός τους. Πιστεύουν ότι η αποδοχή, τους προσφέρει εκείνο που δεν έχουν.
Είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι μέσα τους δε υπάρχει τίποτα ατόφιο. Η συγκρότηση του χαρακτήρα τους αποτελείται από ένα μείγμα δανεικών τρόπων.
“Δεν ξέρουν να συνδέσουν τον ήλιο με τη βροχή, την ηδονή με την συνακόλουθη λύπη, ούτε βέβαια τη φιλία με την έχθρα που ακολουθεί. Γι’ αυτό άλλωστε μπροστά στο χρόνο παραμένουν άποροι και αμήχανοι. Ζώντας πλαστά και άτοκα, περιμένουν πάντα έξωθεν το νεύμα, που θα τους δείξει τη νέα κίνηση”.
“Ήξερε απόλυτα τι έκανε ο πιλότος και πως το έκανε. Δεν είναι τρελός. Δεν είναι έγκλημα πάθους", απλά δεν ήξερε να συνδέσει τον ήλιο με τη βροχή, την ηδονή με την συνακόλουθη λύπη, ούτε βέβαια τη φιλία με την έχθρα που ακολουθεί...

Καμία σχέση

Παρακολουθώντας το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και τα παραλειπόμενα γύρω απ’ αυτό, σκέφτομαι πόσο λάθος είχαμε παλαιότερα να βάζουμε ποδοσφαιρικούς όρους για να προσδιορίσουμε την πολιτική μας ζωή. Καμία σχέση, καμία σύγκριση. Κανένας πολιτικός δεν θα τολμούσε σήμερα να τα βάλει με την κόκα κόλα, όπως έκαναν την περασμένη εβδομάδα επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, την ώρα της καθιερωμένης συνέντευξης τύπου. (αφαίρεσαν το χορηγικό προϊόν από μπροστά τους , και ζήτησαν νεράκι του Θεού).

Γιατί φίλοι μου, στο ποδόσφαιρο υπάρχουν κανόνες, μεταγραφές με αυστηρούς όρους συμβολαίων. Δανεισμοί με προκαθορισμένο χρονικό ορίζοντα, ρήτρες μεταπώλησης, επαγγελματισμός, χωρίς να χάνει το ιδικό βάρος η φανέλα. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ακόμα ψυχή και πόδια που μπαίνουν στη φωτιά, και τσακίζονται. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν φίλαθλοι που δεν περιμένουν στο προθάλαμο βουλευτικών γραφείων, που υποστηρίζουν την ομάδα τους χωρίς ανταλλάγματα. Δεν υπάρχουν αναποφάσιστοι, που καθορίζουν το αποτέλεσμα, υπάρχουν αποφασισμένοι πρωταγωνιστές και οπαδοί. Στο ποδόσφαιρο χύνεται ιδρώτας και αίμα.
Καμία σύγκριση λοιπόν. Είναι άδικο για το ποδόσφαιρα να συγκρίνεται με την πολιτική.

Γιατί νομίζετε ψάχνω ένα ανοιχτό παράθυρο; Γιατί η μικρή μας πόλη που δέχτηκε να με αναθρέψει, πάντα ζητούσε αντάλλαγμα έναν κομμένο ορίζοντα… 

Η μοναξιά είναι μοίρα κοινή

Ο φόβος για την μοναξιά, τελικά παραμένει η πιο μεγάλη μοναξιά μας. «Κι έτσι εύκολα φορτωνόμαστε μια αλυσίδα συμβιβασμού. Σε επίπεδο φιλίας, επαγγέλματος και νοσταλγίας, σε επίπεδο έρωτα, επιδιώξεων, κοινωνίας.

‘Ο,τι μάθαμε, μάθαμε και ας μην ταράξουμε τις σταθερές μας. Ο, τι πάθαμε, πάθαμε και ας παραμείνουμε εδώ να γλείψουμε τις πληγές μας . Αλλά στο μεταξύ τρέχει ο χρόνος, εις βάρος μας και μεις χανόμαστε μέσα στην εξωτερική πραγματικότητα, αγνοώντας πως όλα αυτά είναι δικό μας δημιούργημα. Με αποτέλεσμα τα όρια μας να μην τα μάθουμε ποτέ» .
Ο φόβος για το φόβο είναι η μόνη τροχοπέδη μας. Είναι ο φόβος για το ενδεχόμενο μιας απώλειας, η οποία όπως ο γράφει Μπαρτ « …έχει ήδη συντελεσθεί από την πρώτη στιγμή που σ’ ερωτεύτηκα, που μαγεύτηκα. Κάποιος θα πρέπει να μπορούσε να μου πει: μην αγωνιάς, αυτόν που αγαπάς τον έχεις κιόλα χάσει». Και συμπληρώνει ο Νατόλι. «Η οδός της οδύνης οδηγεί τον άνθρωπο στην ολοκλήρωση του ως άτομο για τον απλό λόγο ότι κανείς δεν μπορεί να πάρει τη θέση του στον θάνατό του».
Η οδύνη όμως καιροφυλακτεί πάντα . Aκόμη κι όταν μας παρουσιάζεται η ευκαιρία να ζήσουμε μια αυθεντική σχέση, φοβόμαστε για τα αισθήματα μας . Αυτά ωστόσο αντιπροσωπεύουν την πιο αληθινή έκφραση της ύπαρξης μας. «Είμαστε αυθεντικοί μόνο στις παρορμήσεις της ψυχής, που είναι πάντοτε ο καρπός , το αποτέλεσμα ενός απόλυτα προσωπικού βιώματος . Επομένως είμαστε εξαιρετικά τρωτοί στην περιοχή των αισθημάτων, που γι’ αυτό φυλάμε τόσο ζηλότυπα» ( Aldo Carotenuto)
Η μοναξιά είναι μοίρα κοινή για όσους φοβούνται και για όσους δεν φοβούνται…