“Τέτοιες προσωπικότητες στο "πολύ" τους ή στο "λίγο" τους, ζουν ανάμεσα μας. Ο αυτοσεβασμός είναι ό,τι σημαντικότερο μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά μας, στις κόρες μας.” σχολιάζει σε μια ανάρτηση της η Αλίκη Κατσαρού, για το δολοφόνο των "γλυκών νερών".
Πολλοί άνθρωποι, αν δεν είχαν ακούσει από άλλους τη λέξη έρωτας, δε θα ερωτεύονταν ποτέ...Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ανήκουν σε αυτό ή σε εκείνο, δεν είναι αυτό ή εκείνο - αλλά κάτι ανάμεσα. Πρόκειται για κάτι “ δροσερούς” τύπους, γέννημα μιας εποχής που αποζητά το μέσο όρο, αποτελούν κλώνους μιας βιομηχανίας, που επιδιώκει την ουδετερότητα. Είναι αυτοί που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, και προσπάθησαν με βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι.
Νοιώθουν, ότι είναι κάποιοι και ας μη ξεχωρίζουν. Αρκούνται σε μια επίπλαστη τακτοποίηση, χωρίς αναζητήσεις, χωρίς όνειρα. Θα πεθάνουν χωρίς να έχουν κάνει την προσπάθεια να ανακαλύψουν τον εαυτό τους. Παίρνουν εύκολα τους τρόπους των άλλων, όπως τα ψάρια παίρνουν το χρώμα του περιβάλλοντός τους. Πιστεύουν ότι η αποδοχή, τους προσφέρει εκείνο που δεν έχουν.
Είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι μέσα τους δε υπάρχει τίποτα ατόφιο. Η συγκρότηση του χαρακτήρα τους αποτελείται από ένα μείγμα δανεικών τρόπων.
“Δεν ξέρουν να συνδέσουν τον ήλιο με τη βροχή, την ηδονή με την συνακόλουθη λύπη, ούτε βέβαια τη φιλία με την έχθρα που ακολουθεί. Γι’ αυτό άλλωστε μπροστά στο χρόνο παραμένουν άποροι και αμήχανοι. Ζώντας πλαστά και άτοκα, περιμένουν πάντα έξωθεν το νεύμα, που θα τους δείξει τη νέα κίνηση”.
“Ήξερε απόλυτα τι έκανε ο πιλότος και πως το έκανε. Δεν είναι τρελός. Δεν είναι έγκλημα πάθους", απλά δεν ήξερε να συνδέσει τον ήλιο με τη βροχή, την ηδονή με την συνακόλουθη λύπη, ούτε βέβαια τη φιλία με την έχθρα που ακολουθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου