Καρναβάλι και εκλογές

Για τις μετακομίσεις έχουμε γράψει. Πολλές σ’  αυτή  τη ζωή. Πολλές απώλειες κάθε φορά και πολλές ελπίδες. Την ίδια στιγμή που συσκευάζεις το παρελθόν σου σε χαρτόκουτα, την ίδια στιγμή, ανοίγεις δρόμους για το μέλλον. Για όλα αυτά κάποια άλλη στιγμή, σήμερα μια μαυρίλα απλώνεται στη χώρα, οι ψυχές πλακώνονται από απαισιοδοξία, από την ταγκή γεύση της ήττας.

Το πολιτικό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων, αφού στο ενεργητικό του, εμπορεύτηκε ελπίδες ,καλλιέργησε τη συναλλαγή, έσπειρε τη διαφθορά, πώς να εμπνεύσει πίστη και κουράγιο.
Η ιστορία όμως του καθενός, που πολλές φορές σ’ αυτή τη διαδρομή την έχει κλείσει σε χαρτόκουτα, για άλλη μια φορά θα εγγυηθεί τη συνέχεια της πορείας και το δικαίωμα στο όνειρο.

Καρναβάλι και εκλογές, συνδυασμός που σκοτώνει.   Αυτές τις μέρες, επιτέλους μπορούν να γίνουν όλα αληθινά, γατί οι μάσκες δεν είναι αόρατες, όπως αυτές που φοριούνται όλο το χρόνο. Αυτές που χαμογελούν ψεύτικα, που κλαίνε ψεύτικα, αυτές που κρύβουν μέσα από τον τσαμπουκά την αδυναμία, μέσα από την επιθετικότητα την ανασφάλεια. Αυτές οι μάσκες της καθημερινότητας, θα μείνουν για μετά το καρναβάλι, τώρα έχουμε τις πραγματικές.
 

Η μάσκα σαν ένα σύνολο αλήθειας και ψεύδους, ειλικρίνειας και πλάνης, θα υπάρχει πάντα. Θα υπάρχει ακόμα και σήμερα που οι θεότητες αποτραβήχτηκαν.
Στο καρναβάλι της ζωής μας, το χωρίς προσωπεία, δεν πέφτουν οι μάσκες στο τέλος της γιορτής, αυτές είναι κολλημένες στα πρόσωπα και έχουν απ’ ευθείας σύνδεση με το αίμα και την ψυχή. Τελικά τις μέρες του καρναβαλιού πέφτουν οι μάσκες, τις άλλες…

«…Η ιστορία όμως του καθενός,  για άλλη μια φορά θα εγγυηθεί τη συνέχεια της…» Μεγαλώνουμε για να μαθαίνουμε. Γι’ αυτό και η απώλεια της νιότης περνάει ανώδυνα. «Τι ωραία που μεγαλώνουμε» και το «ωραία» κολλάει σ’ αυτό που προσθέτει γνώση και αφαιρεί κακές συνήθειες του παρελθόντος. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κανόνας, έχω την αίσθηση όμως, ότι με τα χρόνια μεγαλώνει και η ψυχή μας!

Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας το νερό της λησμονιάς.

Σε μια προσπάθεια να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Μάσκες οι νόμοι και η παρανομία βασίλισσα κρυμμένη πίσω τους, χορεύει αδιάφορη στο πραγματικό καρναβάλι της καθημερινότητας. Τι κάνουμε εμείς; Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας κάθε τόσο το νερό της λησμονιάς.

Πάλι πίσω,   για να θυμηθούμε,  τότε που η νέα διοικητική μεταρρύθμιση γεννούσε προσδοκίες και  ο «Καλλικράτης»,  υποσχόταν καλλίτερες μέρες, στην πολύπαθη Περιφέρεια. Ύστερα, ήρθε η οικονομική κρίση,   που εκτός των δεινών αποτέλεσε και μιας πρώτης τάξεως δικαιολογία, για όλη την ανεπάρκεια που ακολούθησε.

«Μπορεί ο «Καλλικράτης» να γεμίζει προσδοκίες για μια σύγχρονη αυτοδιοίκηση, οι δυνάμεις όμως που θα κλιθούν να υλοποιήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα, δείχνουν έντονα σημάδια πολιτικής ανεπάρκειας. Το πρόβλημα είναι συνυφασμένο με την γενικότερη πολιτική κρίση που ταλανίζει τη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, μια κρίση που τα επακόλουθα της, φαίνονται σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.
Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα αν υπήρχε πολιτική λειτουργία τέτοια, που να στηρίζεται σε κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο με επίκεντρο πάντα το κοινωνικό συμφέρον.
 

Κάνοντας μια ανάδρομη σε πρόσωπα και σχήματα που έλαβαν μέρος σε περασμένες εκλογικές αναμετρήσεις, θα διαπιστώσει κανείς, ότι αυτό το πάρε δώσε, με προσχωρήσεις , αποχωρήσεις, ανεξαρτητοποιήσεις, και πάλι από την αρχή, δημιούργησαν ένα περιβάλλον χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς όραμα και προοπτική, που καθήλωσε την τοπική κοινωνία στη μιζέρια.
Όπως όλα δείχνουν και τα επόμενα βήματα σ’ αυτόν το δρόμο θα βαδίσουν, μια
ξαναζεσταμένη σούπα.
Η αποστασία του 1965 αποτελεί ένα μελανό σημείο στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Στις αντιπαραθέσεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής της χώρας, ανασύρεται πολλές φορές σαν επιχείρημα, εναντίον αυτών που πρωτοστάτησαν. Οι μικρές και μεγάλες αποστασίες, που ακολούθησαν, κεντρικά ή στις τοπικές κοινωνίες, στις μέρες μας περνούν απαρατήρητες, γίνονται μέρος του παιγνιδιού και σε πολλές περιπτώσεις νομιμοποιούνται από το εκλογικό σώμα. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Οι αποστάτες αλλάζουν χώρους σαν τα πουκάμισα, προκειμένου να εξυπηρετήσουν συμφέροντα, η προσωπικές φιλοδοξίες, με την ανοχή της κοινωνίας, που σε πολλές περιπτώσεις επικροτεί τη στάση τους .
Οι ελπίδες που γεννά η νέα διοικητική μεταρρύθμιση φοβάμαι, που θα πνιγούν στο «προσωπικό», που εδώ και χρόνια έχει αντικαταστήσει το κοινωνικό…

.

   

Η φαντασία υποκλίνεται

Αυτό το τελευταίο δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ξεφεύγει από τα όρια της  χοντρής πλάκας,  που έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα και αγγίζει, χωρίς υπερβολή, τις παρυφές της τραγωδίας!

Κατά καιρούς, η στήλη, κάνει αναφορά και σε μια άλλη πλευρά,  της κοινωνικής και πολικής ζωής της μικρής μας κοινωνίας, θέλοντας έτσι  να ξεφύγει από τη μίζερη πραγματικότητα και να δώσει ένα τόνο χαράς και αισιοδοξίας.

Είπαμε πλάκα,  μέχρι το σημείο, που οι συμμετέχοντες  άτυπα έχουν συμφωνήσει, πέρα από εκεί, τα πράγματα   αρχίζουν να σοβαρεύουν επικίνδυνα.

Μου τηλεφώνησε χθες, στέλεχος του κεντρικού πυρήνα  της θρυλικής πλέον «συμμορίας» των εντιμοτάτων, με φωνή που δεν έκρυβε την ανησυχία του και μου είπε επί λέξει «το Μ που λείπει, δεν λείπει πλέον. Η ηχηρή απουσία έγινε  ηχηρή παρουσία, σε αυτοδιοικητικό συνδυασμό, που ξεπερνά κάθε πονηρή σκέψη. Η φαντασία υποκλίνεται».  Ο συγκεκριμένος, που μου τηλεφώνησε,  έχει την ικανότητα να καίει συμβατικά σενάρια και με δεξιοτεχνία,  να κτίζει  μύθους που θα τους ζήλευε και ο Εριχ φον Ντένικεν. Δεν τον πίστεψα. Μέχρι που ήρθε η επιβεβαίωση δημοσιευμένη. Οι περγαμηνές που συνοδεύουν την ανακοίνωση,   φανερώνουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα, που έχει  καταφέρει να περάσει προς τα έξω και αποδεικνύουν, γιατί μπορεί  να κινείται με  ζηλευτή  άνεση, σε όλα τα επίπεδα του πολιτικού οικοδομήματος.  Φυσικά τα ανυποψίαστα θύματα στην συνέχεια θερίζουν θύελλες.  Μαθαίνουν όμως!  

Το γράμμα που λείπει, αφού υποσχέθηκε σε όλα τα υπόλοιπα της αλφαβήτου, από το πλάνο  Β΄  του Αλαβάνου, την Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη, τη συγκυβέρνηση και την αντιπολίτευση, τα μνημονιακά  και αντιμνημονιακά κόμματα, κατέλεξε να παίζει μπάλα στην Αναγέννηση Καρδίτσης.

Βεβαίως και το καταστατικό,  της από οκταετίας ιδρυθείσης «συμμορίας» των εντιμοτάτων φίλων, προβλέπει το παιγνίδι να παίζεται χωρίς κανόνες, χωρίς νικητές και ηττημένους, με τον κάθε παίκτη  να λειτουργεί κατά μόνας και με δικαίωμα να συμμαχεί με όποιον θέλει.  Ο Μ όμως ξέφυγε, μαζί του ξέφυγε και η κατάσταση, που δεν είναι πλέον διαχειρίσιμη.

Στην αρχή σκέφτηκα ότι η στάση του απέναντι στην πολιτική  πραγματικότητα της μικρής μας κοινωνίας, ήταν συμβολική. Ήθελε δηλαδή να δείξει  με την υπερβολή,  πατώντας με σαράντα πόδια σε όλους τους πολικούς σχηματισμούς του νησιού και των διαποντίων,  τη σάπια εικόνα του συστήματος, οι εξηγήσεις όμως που έδωσε στο στρογγυλό τραπέζι, όχι μόνο δεν ήταν επαρκείς, ανάγκασαν και το ψυχίατρο να αποχωρήσει.

«Ένα ισχνότατο στρώμα της κοινωνίας κυριαρχεί και κυβερνά»

Συνεχίσουμε με κείμενα προθέρμανσης. Γράψε, γράψε, κάτι μπορεί να μείνει.      Στην δίνη των εκλογικών αναμετρήσεων, των προσωπικών φιλοδοξιών, των οικονομικών συμφερόντων, το χάνουμε το σημαντικό. Και δεν το χάνουν οι εμπλεκόμενοι, οι οποίοι συνειδητά λειτουργούν με τα παραπάνω κριτήρια, το χάνει ίδιος ο Λαός, που παρακολουθεί το παιγνίδι, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το αποτέλεσμα τον αφορά.

Τι προέχει σήμερα, στη σκέψη ενός πολιτικού; Να αλλάξει την κοινωνία, να προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες, ή να αναρριχηθεί στην εξουσία; Θέλει και ρώτημα; Από την στιγμή που ο πολίτης προσδιορίζεται καλύτερα με τους όρους «πελάτης - καταναλωτής», μην περιμένετε να ξημερώσει. Ο καβγάς στις μέρες μας, γίνεται για το πάπλωμα. Το είχε γράψει ο Καστοριάδης, χωρίς να γνωρίζει τα σημερινά ακραία φαινόμενα. ...Ο τύπος του ανθρώπου με την ανεξάρτητη κρίση και το ενδιαφέρον για τα ζητήματα γενικής εμβελείας... επαναμφισβητείται σήμερα. Δεν λέω ότι έχει εξαφανιστεί πλήρως. Αλλά αντικαθίσταται βαθμιαία και γρήγορα από έναν άλλο τύπο ατόμου, επικεντρωμένο στην κατανάλωση και στην απόλαυση, απαθή μπροστά στις γενικές υποθέσεις, κυνικό στη σχέση του με την πολιτική, τις περισσότερες φορές ηλιθίως επιδοκιμάζοντα και κομφορμιστή.
...Πρέπει να διερωτηθούμε (πράγμα που δεν κάνουν οι υμνωδοί του περιρρέοντος ψευδό-ατομικισμού) ποιου τύπου κοινωνίας μπορεί να είναι φορέας ο σύγχρονος άνθρωπος; Σε τι θα επέτρεπε η ψυχολογική του δομή στους δημοκρατικούς θεσμούς να λειτουργήσουν; ...ποιο είναι το όραμα του για το μέλλον της κοινωνίας; Όλα αυτά σχηματίζουν μια μάζα δίχως μπούσουλα, που ζει μέρα με τη μέρα, δίχως ορίζοντα - όχι μια κριτική - ανακλαστική/στοχαστική συλλογικότητα...
...Οι σημερινοί πολιτικοί θεσμοί δεν έχουν μήπως ως τελικότητα να απομακρύνουν τους πολίτες από τις δημόσιες υποθέσεις και να τους πείσουν ότι είναι ανίκανοι να ασχολούνται μ’ αυτές; Καμία σοβαρή ανάλυση δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα καθεστώτα που αυτοανακυρήσσονται δημοκρατικά είναι στην πραγματικότητα αυτό που κάθε κλασικός πολιτικός φιλόσοφος θα ονόμαζε καθεστώτα ολιγαρχίας.

Ένα ισχνότατο στρώμα της κοινωνίας κυριαρχεί και κυβερνά. Διαλέγει τους διαδόχους του. Ασφαλώς είναι φιλελεύθερο (περισσότερο ή λιγότερο...) και επικυρώνεται κάθε τέσσερα χρόνια από την ψήφο του λαού. Αν το κυβερνών κλάσμα αυτής της ολιγαρχίας υπερβάλλει πολύ, θα αντικαταστεί - από το άλλο κλάσμα της ολιγαρχίας, που είναι ολοένα και περισσότερο όμοιο με το πρώτο. Εξ ου και η εξαφάνιση κάθε πραγματικού περιεχομένου μέσα στην αντίθεση της «αριστεράς» και της «δεξιάς». Το απίστευτο κενό των σημερινών πολιτικών λόγων αντικατοπτρίζει αυτήν την κατάσταση…

Θα προτιμούσα να είναι ανεπίκαιρο

Είχε γραφτεί πριν πέντε χρόνια πάλι  για εκλογές. Θα προτιμούσα να είναι ανεπίκαιρο σήμερα,  για μια κατάσταση που έχει βελτιωθεί. Απεναντίας είναι ανεπίκαιρο με την ένταση των φαινομένων. «Τα φαινόμενα πολιτικού τυχοδιωκτισμού που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια στην μικρή μας κοινωνία, δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογέννησης. Είναι η φυσική συνέπεια, πρόσκαιρων συμμαχιών, εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών, μεγάλων η μικρών συμφερόντων, που αποτελούν ξένα στοιχεία στην προσπάθεια για μια δημιουργική, προοδευτική κατεύθυνση, που έχει ανάγκη ο τόπος. Στοιχεία, ξένα προς την πολιτική πραγματικότητα που επιθυμεί το σύνολο της κοινωνίας.
Περιμένοντας την άνοιξη που δεν αποτελεί μόνο περίοδο προσωπικών διεργασιών, αλλά πρωτίστως κοινωνικής ανασύνταξης και αφετηρία ελπίδας για καλύτερες μέρες, μερικές σκέψεις για να μπαίνουμε σιγά σιγά στο κλίμα.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απαραίτητο συστατικό στη συλλογική πολιτική λειτουργία. Έχω πεισθεί ότι η πολιτική χωρίς το ερωτικό στοιχείο, με όλη την ευρύτητα του όρου, δεν μπορεί να λειτουργήσει εποικοδομητικά. Τα περιστασιακά πολιτικά σχήματα, και οι συμμαχίες εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών, εκτός από το άδοξο τέλος, ποτέ δεν προσέφερα ουσιαστικό έργο στο Λαό.
Από το αλισβερίσι που παρατηρείτε κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, μέχρι το Βατερλό που ακολουθεί στην μετεκλογική περίοδο, αποδεικνύεται ανάγλυφα πως εννοούν τη φιλία αυτοί που την επικαλούνται αλλά και τι ασημαντότητες καθορίζουν την πολιτική τους στάση. Όσο για τον λόγο τον ανδρικό αυτός μπάζει από χίλιες τρύπες.
Δεν είμαι υποστηρικτής της άποψης ότι η πολιτική είναι «πουτάνα» και αυτοί που ανακατεύονται πρέπει να κάνουν «πουτανιές». Η πολιτική είναι στίβος δοκιμασίας, που μέσα εκεί ο καθένας καταθέτει τη ψυχή του για το κοινωνικό σύνολο. Είναι δοκιμασία ανθρωπίνων σχέσεων που ξεχωρίζει η πραγματική φιλία, που ξεχωρίζει, η εντιμότητα, η σταθερότητα, το ήθος.

Όλοι αυτοί οι εφταπαντιέρηδες δεν έχουν θέση στην πολιτική. Η πολιτική θέλει πρωτοπορίες ορκισμένες σε σκοπούς ιερούς, με σεβασμό μεταξύ των μελών τους και πολύ, πολύ αγάπη.
Η απογοήτευση είναι προτιμότερο να σε οδηγήσει στο σπίτι και στον εαυτό σου, παρά στον αντίπαλο.
Χρειάζεται να καταθέσουμε τη ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη, σ’ αυτόν τον έρωτα σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας.
Είναι ανάγκη εμείς οι πιο ψύχραιμοι να ξεφύγουμε, από τα συνθήματα, και τα ΘΑ. Να ξεφύγουμε από τα χάρτινα πρόσωπα και τα ιλουστρασιόν προγράμματα. Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλλίτερη ποιότητας ζωής.
Εργατικότητα, μετριοφροσύνη φαντασία και πολύ ψυχή, είναι τα απαραίτητα υλικά σ’ αυτόν τον αγώνα.
Ψυχή θέλουν όλα για να είναι αληθινά.
Τα μεγάλα προβλήματα, που δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν είναι δυνατόν να λυθούν με μαγικά ραβδάκια. Χρειάζεται αέναη προσπάθεια, σε μια κατεύθυνση προοδευτική. Πάντα θεωρούσα το μέτρο εκμαγείο του μετρίου και το αποστρεφόμουν. Η αληθινή ζωή είναι όλα ή τίποτα, όμως το «όλα» γι’ αυτήν την πόλη είναι βήμα - βήμα η προοδευτική πορεία..
Ότι πετά και κάνει θόρυβο, είναι επικίνδυνο. Και είναι άδικο για τα πουλιά…»