Της άνοιξης που είναι και δεν είναι

Αυτές τις μέρες συνήθως συμβαίνει. Tης άνοιξης που είναι και δεν είναι. Πρώτη φορά γράφτηκε στο περιοδικό ΕΧΙΤ του Παναγιώτη Περιστέρη, τέτοιες μέρες πριν 7 χρόνια έφυγε από κοντά μας. Επανέρχεται πάντα σε χρόνο αναμονής. Αυτές τις μέρες της άνοιξης της αναποφάσιστης, με κυνηγάει μια σιωπή. Όχι για να με προφυλάξει. Να κρατήσει προσπαθεί μια στάση ζωής, που δε θέλει να γίνεται ρετάλι. Αρνείται την πλειοδοσία και τα ισοδύναμα, όταν πρόκειται για θέματα ψυχής. Αλήθεια πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να γίνει διαχειριστής του εσωτερικού κόσμου του άλλου; Όχι. Μόνο λέξεις χωρίς ήχο στις παρούσες καταστάσεις, που ο καθένας ψιθυρίζει μέσα του, δίνουν μια ασφαλή εικόνα.

Μια μέρα μόνος, μακριά από το μικρόκοσμο του παρόντος και τη φρίκη του μέλλοντος. Μακριά από τα «θέλω» των άλλων, με τα δικά μου «θέλω», που χάνονται μέσα στην φασαρία. Με τα δικά μου «θέλω», που δεν θέλουν τίποτα από τους άλλους. Με αυτά τα αδικημένα «θέλω», που κάποια στιγμή επαναστατούν και ζητούν τα δίκια τους… από μένα.

Μια μέρα μόνος, μακριά από τη φασαρία του ασήμαντου και τη μιζέρια της αγοράς. Ναι αυτό το τελευταίο πρέπει να το επαναλαμβάνουμε από δω και πέρα και μάλιστα στο πληθυντικό (αγορές), μέχρι η λέξη να πέσει σε ανυποληψία.

Μια μέρα μόνος, σε εκπαιδευτικό σεμινάριο διαχείρισης της μοναξιάς. Εδώ στον πεθαμένο όρμο, όλα είναι πραγματικά...

Η θάλασσα φτάνει ως πέρα. Το καρνάγιο βουβό και νεκρό. Το κύμα αφρίζει άνοιξη αναποφάσιστη. Τα σπίτια κυκλώνουν τον όρμο. Στο χρώμα της ώχρας. Παλιά. Τριακόσια χρόνια εκεί. Παράθυρα ανοιχτά τείχη ερείπια. Στενά που εμπορεύονται μνήμες. Τα χνάρια εδώ. Τα σημάδια στους τοίχους.Τι άραγε γίνανε οι άνθρωποι;

Είναι όμορφο να αφουγκράζεσαι σιωπές. Είναι ωραίο να ζεις εδώ αδέσποτος και ευάλωτος. Η λήθη και η μοναξιά έχει το χρώμα του νερού.
Μια ζωή άμετρος, πρέπει επιτέλους να παραδεχτώ, ότι ο κύκλος μιας εποχής πήρε τέλος. Ο χρόνος, η έκταση, ο χώρος και η αίσθηση, χωρίς τελεία και παύλα, χωρίς στόχο. Μόνη τροχοπέδη ένα ηλίθιο συναίσθημα και το καθήκον. Αμάν πια αυτό το καθήκον...
Μέσα μου ένας ερημίτης ζητάει δικαιώματα και εγώ συνεχώς αναβάλλω. Η ιερότητα της μοναξιάς όπου δεν έχει πλαίσιο χλευάζει ξένα, ό,τι προκύπτει σαν παραλλαγή. Και ο πεθαμένος όρμος ήταν μια παραλλαγή. Δεν μπορούσε να είμαι ποτέ μόνος σ’ αυτό το πραγματικό και ζωντανό τόπο με μνήμες αιώνων. Ποτέ δεν θα μπορούσα να νοιώσω τη μοναξιά με φιλικά φαντάσματα που με συντρόφευαν και μου έλεγαν αλήθειες.

Τα ίδια και χειρότερα

Μια συρραφή αποσπασμάτων παλαιότερων κειμένων, για να θυμηθούμε ότι τα συσσωρευόμενα προβλήματα που πνιγούν σήμερα τον τόπο δεν είναι σημερινά.

«Όλα τα μέτωπα ανοιχτά, σ’ αυτήν τη μικρή μας πόλη και εμείς στην δυσάρεστη θέση της επανάληψης. Και πώς να γίνει διαφορετικά; Στα καθημερινά προβλήματα που κάνουν κύκλους περνώντας επιδειχτικά από μπροστά μας, για να μας επιβεβαιώσουν ότι οι επιπόλαιες προσπάθειες για την αντιμετώπιση τους, έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα, μια τρυπά στο νερό.
Ναυαγοί σ’ αυτή την πόλη σε μια απέλπιδα προσπάθεια, με χέρια και πόδια να βουλώνουμε τρύπες, μπας και γλιτώσουμε το καράβι.
Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω, η απογοήτευση μεγαλώνει όταν η αλληλουχία των προβλημάτων δεν σου επιτρέπει να επικεντρωθείς σε κάποιο μέτωπο. Ευάλωτοι από παντού με τα νώτα ακάλυπτα συμμετέχουμε σε μια κατάσταση πανικού».

«Έχετε περπατήσει στις γειτονιές της πόλης να δείτε το μέγεθος της αναρχίας που επικρατεί; Το επισημαίνω γιατί μπορεί να προηγείται το κέντρο της πόλης, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι γειτονιές έχουν το δικαίωμα της αυτονόμησης. Αν κάνει κάποιος μια βόλτα στο ιστορικό προάστιο του Μαντουκιού θα διαπιστώσει, ότι για πολλές δεκαετίες, οι νόμοι δεν έχουν αγγίξει την περιοχή. Χιλιάδες πολεοδομικές παραβάσεις. Αυτοκίνητα παρκαρισμένα στην μέση στενοσόκακων, που εμποδίζουν ακόμα και πεζούς. Οικειοποιημένες αυλές σε κοινοχρήστους χώρους. Ένα καθεστώς πλήρους αυτοδιαχείρισης, που σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί, σε κάποιες όμως, όταν χρειαστεί κάποιος να πάρει το νόμο στα χέρια του, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Σε αυτά τα μέρη δεν υπάρχει αστυνομία, τροχαία, η Δημοτική Αστυνομία. Μόνο κατόπιν καταγγελιών αλλά αυτές δεν λύνουν το πρόβλημα. Το παραπάνω σαν ένα κοντινό παράδειγμα, γιατί αν προχωρήσουμε στην ύπαιθρο, εκεί ισχύσει άλλο δίκαιο…»

«Στα δικά μας. Με την σεμνότητα που επιβάλλεται στην κηδεία. Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου. Γιατί τι άλλο από δίκες παρωδίες παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλο από διαρκή στρατοδικεία, στα κόμματα, στις παρέες, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκες, των μεν για τους δε και ανάποδα;
Ποιες αμαρτίες πληρώνουμε, και τόπος μας εκδικείται; Έχουν μαζευτεί πολλά όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν και τότε δεν μπορείς να ξεφορτωθείς από πάνω σου άλλη μια σακούλα ευθύνες, γιατί αυτό που θα πετύχεις είναι να μεγαλώσεις ακόμα περισσότερο το ψηλό βουνό των προβλημάτων, που απειλεί να μας πλακώσει.
Να πάρουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Μήπως και αναστήσουμε, αυτόν τον τόπο που μας γέννησε και μας ανέχεται ακόμα».

Τα παραπάνω αποσπάσματα δημοσιεύτηκαν πριν 9 χρόνια. Τα παραπάνω αποσπάσματα δημοσιεύονται σήμερα . Τα ίδια και χειρότερα.

Βάλε λίγο μουσική...

Πως το λένε εκείνο το τραγούδι, “είκοσι χρονών και κλαις … “ Βάλε λίγο μουσική και σταματά να τα δραματοποιείς όλα σε τούτη τη ζωή.

Σήκω και πάρε δυο στροφές, δίωξε τους ίσκιους, που σε ακολουθούν κατά πόδας. Κόψ' τους το θάρρος, που τους έχεις δώσει όλα αυτά τα χρόνια.  Όλα αυτά τα χρόνια, που νόμιζες ότι η ζωή είναι ένας ωραίος φιόγκος. Κόμπος ήτανε, που λίγο έλειψε να σε πνίξει.  Δίωξε τους πόνους και τους φόβους, που φτιάχνεις στο αθώο μυαλουδάκι σου. Η ζωή είναι αλλού, με πόνους και φόβους και χαρές πολλές. Από αλήθειες όμως. 

Δεν είναι οι καλλίτερες μέρες ας μην τις κάνουμε χειρότερες. Γιατί πόνος χωρίς πόνο; Που να βρεις δάκρυα όταν τα ξοδεύεις για το παραμικρό; Ένα χιλιοστό το μυαλό ν’ αλλάξει θέση, και να το φως. 

Όταν μας παρέσερναν οι αέρηδες, σε άγνωστες χαράδρες, πάντα μια αλήθεια τους έκοβε τη φόρα. Πως νομίζεις φτάσαμε μέχρι εδώ; Πως αντέξαμε τις μπόρες; Με τη ζωή που αγαπήσαμε. 

Με την ευκολία του απέξω θα μου πεις. Και με το θυμό του μέσα. Όλοι κάποια στιγμή τα έχουμε περάσει. Νύχτες ξάγρυπνες για μια γρατσουνιά. Μια κουταλιά νερό που φάνταζε ποτάμι έτοιμο να μας καταπιεί. Μέχρι που ήρθε, αυτό που είχαμε ξεχάσει για να μας περάσει απέναντι. 

Βγες στο παράθυρο το ανατολικό, και άφησε το βλέμμα σου ελεύθερο να πέσει. Μη φοβάσαι δεν θα χτυπήσει. Κοίταξε τα όλα από εκεί ψηλά, είδες πόσο αρμονικά κινούνται λες και χορεύουν. Χορεύουν. Με τη μουσική σου. Παίζουν στο ρυθμό σου. Πάρε επιτέλους την μπαγκέτα στα δικά σου χέρια και κάνε δικό σου το τραγούδι «Ψάξε στ’ όνειρό σου, μήπως και βρεις πουθενά τον εαυτό σου, ίσως το λάθος να μην ήτανε δικό σου.
Ψάξε στ’ όνειρό σου, μήπως έχεις πια ξεχάσει, αυτό που απέναντι μπορεί να σε περάσει…» 

Στείλε επιτέλους στο διάολο όλα αυτά τα ψεύτικα, που σου κάνουν τη ζωή μαύρη. Και ζήσε. Χωρίς περιτυλίγματα. Γυμνή. Σαν την αλήθεια.