Η συνέχεια με πιο ενδιαφέροντα θέματα

Στον καθημερινό πόλεμο, με όπλα μόνο τις λέξεις, προσπαθώ να υπερασπιστώ τη ζωή, ντύνοντας την πολλές φορές με εκκωφαντικές λέξεις και προστατεύοντας την με απλήρωτες σιωπές.
Γι’ αυτό τα βήματα εξοκείλουν, διαφορετικά βήματα περπατάς, όταν δεν έχεις και προσπαθείς να δώσεις. Βλέπεις το βουνό και πλέον κοιτάς τι δρόμο μπορείς να χαράξεις. Δρόμο από την αρχή, δικό σου, που θα σε οδηγήσει εκεί που θέλεις, ακόμα και στο γκρεμό που θα έχεις επιλέξει όμως...

Πολύ λίγους ενδιαφέρουν αυτά που γράφω τελευταία. Ο κόσμος έχει προβλήματα, νοιώθει ανασφάλεια φόβο και μοναξιά Η συνέχεια με πιο ενδιαφέροντα θέματα, ξεχωριστά για τον καθένα και κοινά για όλους, όσους έχουν μάθει να πληρώνουν με κομμάτια της ψυχής τους. Μπορεί η επιστήμη να κατασκευάζει τεχνητά συκώτια, σπλήνες καρδιές χέρια πόδια, αισθήματα όμως…
«πληρώνουμε με της καρδιάς το αίμα» λέει η λαϊκή παροιμία. Τι ωραία πληρωμή. αναλλοίωτη στους αιώνες, ασύμβατη με την πλαστικοποίηση.
Στην ραδιοφωνική εκπομπή, που με συντρόφευε αργά το βράδυ, αναρωτιόνταν η γυναικεία φωνή:
«φαντάζεστε να έρθει η ώρα που θα υπάρχουν κάρτες και γι’ αυτές τις συναλλαγές; Θα λέμε: Με πλήγωσες, χρέωσε την κάρτα της καρδιάς μου με 5.000 ευρώ. Και μετά θα τραβιόμαστε με τους τόκους»
 

Ευτυχώς που κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Τεχνητά αισθήματα δεν γίνεται να κατασκευαστούν, γι’ αυτά δεν έχουμε ανάγκη την βοήθεια της επιστήμης, τα φτιάχνουμε μόνοι μας.

Πολλούς ενδιαφέρουν αυτά που γράφω παραπάνω. Ο καθένας χωριστά στο εργαστήρι της ψυχής του, έχει δουλέψει πολύ σκληρά για να χτίσει το δικό του κόσμο των συναισθημάτων. Μικρές οι διαφορές, τα περισσότερα μας ενώνουν και όταν κάποιος τα δημοσιοποιήσει, αυτός που τα διαβάζει είναι σαν να τα έχει γράψει ο ίδιος.
Υπάρχει τόσο έδαφος για να συναντηθούμε και εγώ ασχολούμαι με την “αριστερά” και τη “δεξιά” αυτά δηλαδή που μας θέτουν απέναντι. Στο κόσμο των συναισθημάτων πρέπει να πορευτούμε, όπως τον σμίλεψε, ο καθένας χωριστά, με τα δικά του χέρια και όταν έγιναν τα αποκαλυπτήρια η αγάπη ήταν σε πρώτο πλάνο .
Όλοι έχουμε πληρώσει, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο με της καρδιάς το αίμα και αυτή είναι σπουδαία πληρωμή. Τις διαφορές από τις πλαστικές συναλλαγές μπορούμε να τις λύσουμε.

Η πλατεία είναι άδεια

Ποια μαγική δύναμη σπρώχνει κάποιους ανθρώπους στην φιλόξενη αγκαλιά της τηλεόραση για να γίνονται ρεζίλι;

Μια άλλη άποψη για τις άθλιες τηλεοπτικές εκπομπές κοινωνικού περιεχομένου, που συνεχώς πληθαίνουν. Αν ψάξουμε τα βαθύτερα αίτια, θα δούμε τι οδήγησε όλους αυτούς τους άμοιρους ανθρώπους να λένε τον πόνο τους μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα.
Άκουσα το Διονύση Σαββόπουλο, παλαιοτέρα να υποστηρίζει, ότι αυτού του είδους οι εκπομπές, έχουν αντικαταστήσει την πλατεία του χωριού. Την πλατεία του χωριού που νέκρωσε, την πλατεία που ήταν ο κατεξοχήν χώρος που έβγαινα τα άπλυτα στη φόρα. Παρένθεση: οι παλιοί Κερκυραίοι, κυρίως στην ύπαιθρο, την πλατεία την έλεγαν “φόρο”.
Τι να κάνει ο απελπισμένος, Το κράτος απέναντι του εχθρικό. Με τους δικούς του στα μαχαίρια. Τα καφενεία έγιναν καφέ. Η πλατεία του χωριού έχει κατεβάσει ρολά. Κάπου πρέπει να πει τον πόνο του. Έρχεται η τηλεόραση, του ανοίγει διάπλατα τις αγκάλες της, του δίνει την ευκαιρία να εκπληρώσει την ανάγκη του. Θέλει να φωνάξει για το δίκιο του, αυτό που τέλος πάντων που νομίζει ότι έχει. 

Θέλει να δοκιμάσει, να αντιπαρατεθεί, να ξεσπάσει, ν’ ακούσει τους άλλους να του πουν ότι έχει δίκιο ή άδικο. Θέλει να ξεθυμάνει.
Οι γύρω του είναι κρυμμένοι στο καβούκι τους, ξαπλωμένοι στον καναπέ, απέναντι από μια άψυχη συσκευή, να δέχονται μηνύματα, αυτός πρέπει να βρει τρόπους να τους δώσει τα δικά του. Από την πλατεία έχουν χαθεί, από την κοινωνία έχουν χαθεί. Εντάχθηκαν πλέον στην κοινωνία της τηλεόρασης.
Αν υπάρχουν βέβαια κάποιες δικαιολογίες είναι για όλους αυτούς τους απελπισμένους, γι’ αυτούς που έχουν εξαντλήσει όλα τα όρια, που απέναντι τους ο τοίχος είναι απροσπέλαστος, που νοιώθουν την ανάγκη κάπου να τα πουν, έστω και στην τηλεόραση και ας ξέρουν τη ξεφτίλα που τους περιμένει.
Θα μου πει κάποιος αυτοί μες στην απελπισία τους επιχειρούν με τρόπο ανορθόδοξο, η τηλεόραση γιατί; Γιατί;;;

Αν ήξερε η μικρή πλατεία, που τόσο στοργικά δέχτηκε πίκρες και χαρές με τον σεβασμό που απαιτούσε η κάθε περίσταση, αυτήν την τραγική εξέλιξη, θα είχε ακόμα ανοιχτή την αγκαλιά της…

Οι δυνάμεις τους είναι κατώτερες των προθέσεων τους

Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου, υπερασπιζόμαστε, όχι τις ελπίδες και τις προσδοκίες αλλά την ανάγκη να ξεκουραστούμε για έναν ακόμα χρόνο στην σκιά ενός Ονείρου.

Είχα γράψει ένα κείμενο πολύ σκληρό, πριν είχα σπάσει δυο ποτήρια κρασιού, κατά λάθος. Τριακόσιες εβδομήντα λέξεις έγραφε ο καταμετρητής, δεν έμεινε ούτε μία. Έκανα μια προσπάθεια να το ξαναγράψω, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Η κεντρική ιδέα, δεν ήταν ικανή να βάλει τις θυμωμένες λέξεις στη σειρά, μπορεί να με φύλαξαν οι θεοί. Πάμε παρακάτω.

Στο τέλος και στην αρχή. Είναι οι ευκαιρίες που μας δίνει ο χρόνος, να ξαναπροσπαθήσουμε. Ίσως αυτό να είναι το δώρο του. Θα συμφωνήσω, με μείον ξεκινάμε. Και το μείον αποτέλεσμα είναι, το θέμα είναι πως το αντιλαμβανόμαστε. Δε λέω έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, η πορεία όμως γίνεται πιο ελκυστική. Με μειονέκτημα, αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή. Όλος ο χρόνος μπροστά μας. Και ό,τι ήρεμο, δεν είναι πάντα όμορφο  και εύκολο να διαχειριστεί. Πνίγει!

Τα καταφέραμε και φέτος για του χρόνου έχουμε χρόνο. Που ξέρετε, μπορεί να είναι και καλύτερα τα πράγματα. Τι κι αν ο Παπαδιαμάντης δεν κατάφερε να μας παρηγορήσει και το ψεύδος του παραμυθιού, που το κουβαλάμε από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες, να μην στάθηκε ικανό να μας στηρίξει, πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο. Δεν θα τελειώσει ο κόσμος, και ας προσπαθούν να τον τελειώσουν. Δεν θα τελειώσει γιατί οι δυνάμεις τους είναι κατώτερες των προθέσεων τους.

Πάντα στο τέλος αυτών των χρονικών διαστημάτων, που μετρούνται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, εκεί ακριβώς που σβήνουν τα φώτα και γεμίζουν τα ποτήρια για τη νέα άφιξη, με πιάνει μια βιασύνη. Περπατάω με μεγάλα βήματα. Το επόμενο θέλω. Ίσως γιατί το τωρινό δεν μου πρέπει.

Με μείον ξεκινάμε. Δεν μπορεί να γίνει  διαφορετικά.  Η αφαίρεση δεν τελειώνει στα χαρτόκουτα, με τις παλιές φωτογραφίες.  Πρέπει να ξεριζώσει και μέρος εκείνου του πλαστού εαυτού,  που καλοπιάναμε όλα αυτά τα χρόνια. Να του αφαιρέσουμε τη ψευτιά για να τον βρούμε. Απ’ αυτό το σημείο, μπορούμε να ξεκινήσουμε με ασφάλεια. Να βρούμε  τον εαυτό  μας για να μπορέσουμε και να τον χάσουμε. Έτσι θα βρούμε τον έρωτα, την αλήθεια, την αγάπη.  

Πούλησαν φτηνά, όχι τα αεροδρόμια, τη ψυχή τους

Με πόνο ψυχής έβαλε την υπογραφή του, για τη χαριστική βολή στο ξεπούλημα των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, ο Υπουργός Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων κ.Σπίρζης. Να πονέσουμε και μεις μαζί του. Να πονέσουμε για τη δοκιμασία που υφίσταται η κυβέρνηση να κάνει την πόρνη, συναλλασσόμενη με τους κατακτητές, για το καλό της πατρίδας. Μου θύμισε εκείνες τις ελληνικές ταινίες που η ωραία Ελληνίδα πρωταγωνίστρια, με πόνο ψυχής πηδιόντανε με Γερμανούς αξιωματικούς για να δίνει πληροφορίας στην αντίσταση “Κατάσκοπος Νέλλη”, “Γυναίκες στην αντίσταση”, “Η μεσόγειος φλέγεται” , “Κονσέρτο για πολυβόλα” και πολλές άλλες.

Αν το δούμε απ' αυτήν την άποψη, επιμηκύνονται τα όρια της υπομονής μας, άλλωστε κατοχή έχουμε και σήμερα. Η μόνη διαφορά είναι ότι σε εκείνη την κατοχή υπήρχε και αντίσταση, αντίσταση με κορμό την αριστερά . Τώρα που η αριστερά “αμάρτησε για το παιδί της” και το ΕΑΜ παρέδωσε τα όπλα, με πόνο ψυχής παραδίδουμε εκτός των ακινήτων και ο,τι άλλο μας έχει απομείνει ως ενθύμιο μιας εποχής, που παρά την ήττα, μας έκανε να νοιώθουμε υπερήφανοι.

Που να φανταστεί η κατάσκοπος “Νέλλη” που έδινε το κορμί της στους κατακτητές, για να βοηθήσει τους αντάρτες, ότι τζάμπα ξεπουλήθηκε. Που να φανταστούν οι χιλιάδες αγωνιστές της αντίστασης που για μια ιδέα, έδιναν τη ζωή τους, ότι οι σημερινοί της “αριστεράς και της προόδου”, θα πούλαγαν τόσο φτηνά, όχι τα αεροδρόμια, αλλά την ψυχή τους. Και μαζί την ίδια την αριστερά.

Υπερβάλω; Υπερβάλω. Γιατί και να ήθελε να παραδώσει την “αριστερά” μια κυβέρνηση που αυτοπροσδιορίζεται “αριστερή”, δεν θα μπορούσε, δεν θα μπορούσε, γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που έχουν όραμα, που παλεύουν για κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία ελευθέρια . Που αντιστέκονται στις αγορές, που επιβάλουν ανεξέλεγκτες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Είναι αυτοί που σημάδεψαν την κοινή συνείδηση με την εικόνα της αριστεράς, που λειτουργεί με ανιδιοτέλεια.

Τι να κάνει και αυτή η κυβέρνηση θα μου πείτε, εσείς οι περισσότερο επιεικείς μπροστά σ΄ αυτό το χάος που παρέλαβε. Τι να  κάνει μέσα σ΄ αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον. Τι να κάνει με ένα μαχαίρι στο λαιμό; Να παραδεχτεί την ήττα και να είναι περισσότερο ειλικρινής. Γιατί αν σε πρακτικό επίπεδο “αριστερά” σήμερα δεν σημαίνει τίποτα, θα μπορούσε να σημάνει τουλάχιστον ειλικρίνεια.

Σήμερα έχω την αιώνια ηλικία της πρώτης φοράς

Σε τροχιά εορτών και πάλι. Φεύγει ο χρόνος χωρίς, δυστυχώς, να μας απελευθερώνει και μεiς κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική από τις απώλειες, όμως κάπως έτσι περνούν τα χρόνια και επειδή πλέον είμαστε υποψιασμένοι, δεν θα αφήσουμε να μας πάρει από κάτω.

Όσο για τα δικά μας παραμύθια με τους «καλικάντζαρους», καλό είναι να μην τα διηγούμαστε στα παιδιά. Είναι τα παραμύθια αυτής της δήθεν πόλης, αυτών των δήθεν που πρωταγωνιστούν. Γι’ αυτό αποφεύγω και φεύγω, συνθλίβοντας στη μνήμη τη μιζέρια που μας βασανίζει στα στενά των οριζόντων.

Είμαστε πάνω από το μέσο όρο και ως εκ τούτου οι όποιες σκέψεις για να έχουν μια ισορροπία, δεν μπορούν να στηριχτούν σε κακά παραδείγματα. Ναι, υπάρχουν και καλά, μόνο που μειοψηφούν. Γι’ αυτά πάντα υπάρχει ένας λόγος, έστω και αποσπασματικός.

«Οι πιο όμορφες συναντήσεις,. είναι αυτές που δεν έγιναν» υποστηρίζει στα «παράδοξα» ο Ευγένιος Αρανίτσης και μας ταξιδεύει στην παιδική μας ηλικία, στην δεκαετία του ’70, που αλλού φυσικά από την αγαπημένη του πόλη.

Οποιοδήποτε απόσπασμα το αδικεί, το εξαιρετικό κείμενο.

Θα παραθέσω τον επίλογο:

 

«Έτσι αφού αδυνατείς να συναντήσεις κάποιον, αδυνατείς εξίσου και να αποφύγεις την συνάντηση μαζί του, όπως έκανα εγώ στην δεκαετία του ’70 παγιδευμένος ηρωικά στην παροιμιώδη συστολή του ερωτευμένου. Δεν είσαι πια σε θέση να αναβάλεις μια συνάντηση. Άνθρωποι σαν τον ομιλούντα που η κοινωνία μολονότι δεν το ομολογεί απερίφραστα, επιμένει να αντιμετωπίζει με καχυποψία και ίσως να θεωρεί μισότρελους, είδαν κάποτε, χωρίς να την συναντήσουν την σελήνη ακουμπισμένη στο περβάζι του παραθύρου. Διαμάχες ξέσπασαν για το αν η σελήνη εκεί στο παράθυρο διάβαζε η κεντούσε. Εκ των υστέρων μπορεί να σας φαίνεται παιδαριώδες αλλά συνέβη. Είδα τη σελήνη και το θυμάμαι. Χρώμα της ήταν το ασημί, στοιχείο της το νερό, ημέρα η Παρασκευή και θέση το ναδίρ. Ηλικία η εφηβική. Μέταλλο ο υδράργυρος, και φυτό το δενδρύλλιο που ονομάζεται κουμ κουάτ.»

«Κι έτσι αργά και κρυφά ξεδιπλώνεται η ζωή, μακριά  από χλαλοές και ξεσκίσματα. Γιατί η ζωή κρύβεται όπως η φύση. Κινείτε από μυστικό σε μυστικό, από φύλλο σε φύλλο. Ο ποιητής ψαύει το φύλλο» Αντρέι Ταρκόφσι για ποιητή πρόκειται και ας έκανε τον σκηνοθέτη.

Οι πιο όμορφες συναντήσεις λοιπόν είναι αυτές που δεν έγιναν κ. Αρανίτση.

Και οι πιο μικρές αποστάσεις είναι αποστάσεις αδιάβατες. Δεν είναι τα σύνορα και τα συρματοπλέγματα που μας φράζουν το δρόμο, αλλά η απόγνωση μιας ζωής.

Η φράση - κλειδί «ήρθες αργά». Και στο φινάλε είναι αλήθεια.

Μπορεί να γέμισα με μελάνι πολλά μονόστηλα,. Μπορεί να γέμισα με λέξεις χίλιες δύο δικαιολογίες, για να φέρω στο φως ετούτη εδώ τη φράση. Μια φράση για να πω αυτό που δεν μπορώ να πω. Για τη χαρά που μου φανερώνεται, που ξεχειλίζει και με αποσπά από τα πάντα, για να με παραδώσει ξανά στον εαυτό μου και να αποκαλύψει πόσο μικρό είναι αυτό που ονομάζουμε «εαυτό». Πόσο αδύναμο και δίχως αληθινή συνοχή.

Πριν απ’ αυτόν τον έρωτα ήμουν αγέννητος. Σήμερα έχω την αιώνια ηλικία της πρώτης φοράς. Από το ένα διαμέρισμα στο άλλο, δέκα μέτρα. Οι πιο μικρές αποστάσεις είναι αποστάσεις αδιάβατες.