Δεν αξίζει η Αυτοδιοίκηση τέτοιες συμπεριφορές

Αν επιχειρήσει κάποιος να τοποθετήσει σ’ ένα διάγραμμα συνδυασμούς και υποψηφίους, που φλερτάρουν με την ιδέα της υποψηφιότητας στις επικείμενες εκλογές, για την Περιφέρεια και το Δήμο ή τους Δήμους και δίπλα τα κόμματα, τα βουλευτικά γραφεία, καθώς και μια σειρά άλλα κέντρα και παράκεντρα και αρχίσει με την μέθοδο των συγκοινωνούντων δοχείων να χαράζει γραμμές, η εικόνα που θα προκύψει θα είναι μια τεράστια μουτζούρα. 
Μεγάλο ενδιαφέρον, όχι για το Δήμο, όχι για την Περιφέρεια, όχι για την Αυτοδιοίκηση. Μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση, που στο όνομα φιλοδοξιών, συμφερόντων μικρών και μεγάλων, ντυμένη με ανυπόληπτες λέξεις, επιδιώκει να βάλει συμμέτοχο τον Λαό για να καταλάβει την εξουσία. Μια εξουσία απόντος πάντα του Λαού. Ποιος χάνει; Οι Δήμοι χάνουν, οι πόλεις χάνουν, οι δημότες χάνουν, η αστική ζωή, η δημοκρατία. Στο τέλος, όλοι χαμένοι είμαστε. Η πολύπλευρη χρεοκοπία που βιώνουμε, κτίστηκε πάνω σε τέτοιες λογικές.

Δεν αξίζει η αυτοδιοίκηση τέτοιες συμπεριφορές, για να λειτουργήσει και να πάει μπροστά ένας τόπος, χρειάζεται ενότητα, συλλογική προσπάθεια, ανθρώπους που έχουν δείξει με την πορεία, και την προσφορά τους, την αγάπη τους για τον τόπο. Ανθρώπους που έχουν δώσει δείγματα γραφής με έργα και όχι με κούφιες προεκλογικές υποσχέσεις. Ανθρώπους που δεν έχουν ανάγκη σήμερα καμία επιβεβαίωση, γιατί την έχουν κατακτήσει. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, γιατί ακόμα και μέσα σ’ αυτήν την μαυρίλα, υπάρχουν σημάδια καθαρά. 
Χρειάζεται να καταθέσουμε τη ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη σ’ αυτό το νησί , σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας.
Είναι ανάγκη εμείς οι πιο ψύχραιμοι να ξεφύγουμε από το κλίμα το προεκλογικό. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ. Να ξεφύγουμε από τα χάρτινα πρόσωπα και τα ιλουστρασιόν προγράμματα. Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλλίτερη ποιότητας ζωής. 
Τα μεγάλα προβλήματα, που δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής, όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν, δεν είναι δυνατόν να λυθούν με μαγικά ραβδάκια. Χρειάζεται αέναη προσπάθεια, σε μια κατεύθυνση προοδευτική. 
Πάντα θεωρούσα το μέτρο εκμαγείο του μετρίου και το αποστρεφόμουν. Η αληθινή ζωή είναι όλα ή τίποτα, όμως το «όλα» γι’ αυτήν την πόλη είναι βήμα - βήμα η προοδευτική πορεία..
Ότι πετά και κάνει θόρυβο, είναι επικίνδυνο. Και είναι άδικο για τα πουλιά…

Έτσι πεθαίνουν οι λέξεις

Υπάρχουν μέρες που δεν σου χρειάζονται λέξεις, μπορεί καλύτερα να εκφραστείς, με μια αποστροφή του προσώπου, μια ματιά, μια κίνηση του χεριού που δεν θα χαιρετάει, μια κλωτσιά, μια φτυσιά.
Παραμονή εθνικής επετείου. Για άλλη μια φορά το μπλε μου φέρνει αποστροφή, αποστροφή για τα όσα προηγήθηκαν. Αποστροφή, που στο βωμό του εθνικού ιδεώδους, εγκλημάτησαν, στέρησαν την ανθρώπινη ελευθέρια. Και όμως το μπλε είναι της θάλασσας και  του ουρανού. Έτσι πεθαίνουν οι λέξεις.

Και όμως, σ’ αυτήν την επέτειο τιμάμε τους νέους με τα «πρησμένα γόνατα που τους έλεγαν αλήτες». Δικαίως θα με ρωτήσει κάποιος. Τίποτα αισιόδοξο, τίποτα θετικό δεν φαίνεται στον ορίζοντα; Τόσες λέξεις κάθε μέρα για μαύρες περιγραφές; Είναι θέμα οπτικής. Από την δική μου, οι προβληματισμοί χρησιμεύουν σαν ενισχυτικό φωτισμού. Όσο περισσότερο μαύρο, τόσο περισσότερο φως. Χρησιμοποιώ το χειμώνα, έχοντας πάντα στο μυαλό μου την άνοιξη, ανάβω κεριά του επιταφίου για να υποδεχτώ το αναστάσιμο φως. Πως αλλιώς, θα μπορούσαμε να πορευτούμε; Πως αλλιώς θα βγει αυτή η ανηφόρα, αν εκεί στο τέρμα, δεν μας περίμενε ένα ποτήρι νερό; Και φως υπάρχει στον ορίζοντα… Πίσω από τις λέξεις, που δεν χαϊδεύουν, κρύβεται η ζωή. Από εδώ πάνω φαίνεται καθαρά: Είμαστε ακόμα ζωντανοί και μπορούμε να αντιστρέψουμε τα πράγματα. Παραμονή εθνικής επετείου. «Σε αυτή τη γιορτή του έθνους και του Λαού δεν υπάρχει χώρος για προδότες και για επιγόνους των προδοτών», έγράφε ο Στάθης στο «ναυτίλο»«αυτός που κρατάει τη σημαία είναι που της δίνει το νόημά της, άλλο η σημαία στα χέρια του Παπαφλέσσα κι άλλο στα χέρια ταγματασφαλίτη συνεργάτη των Ναζί. Άλλο η σημαία στα χέρια του αντάρτη παπά και του ελεύθερου πολιορκημένου στο Πολυτεχνείο, κι άλλο στα χέρια του αληταρά που χαιρετά φασιστικά».

Δε γλυτώνουμε !

Στην πρώτη μαλακία που έπεσε στην ομήγυρη, οι περισσότεροι υπερθεμάτισαν, κάποιοι μάλιστα την έκαναν μαλακία στο τετράγωνο, μερικοί διαλλαχτικοί κούνησαν καταφατικά το κεφάλι τους. Η όποια αντίθετη φωνή, που φυσικά δεν ακούστηκε, ήταν καταδικασμένη να πνιγεί στο θόρυβο του όχλου. Δε γλυτώνουμε! Άκουσα κάτι γενικεύσεις του κερατά που μου σηκώθηκε η τρίχα «όλοι ίδιοι είναι», «όλοι κλέφτες», «όλοι απατεώνες» όλοι και όλες εκτός απ’ αυτούς, τους αδέκαστους κριτές των πάντων. Μια ντουζίνα άνθρωποι, που δίκασαν καταδίκασαν, έστησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα και πάτησαν και την σκανδάλη. Δεν γλυτώνουμε και αυτό το βεβαιώνουν οι αριθμοί. Είναι η πλειοψηφία ρε γαμώτο.

Γύρισα στο σπίτι μόνος. Απόγευμα Κυριακής,  πώς να μη  σε τυλίξει η μοναξιά. Έκανα ένα κρύο ντουζ να φύγει ο θυμός, καλύτερα να είχε μείνει, γιατί  το γύρισε σε  απογοήτευση. Έβαλλα ένα ποτήρι,  κρασί.  Δεν μπορεί ο καθένας μόνος του,  να λέει  τέτοιες καραμπινάτες μαλακίες,   μάλλον η ψυχολογία του όχλου θα φταίει.  Και έπρεπε να βρω απαντήσεις που, θα μου επέτρεπαν σε κάποια δεδομένη στιγμή να τους υπερασπιστώ. Όχι σήμερα.Είναι γνωστό  ότι στην συμπεριφορά του όχλου επικρατεί περισσότερο το συναίσθημα παρά η λογική, περισσότερο η παραπληροφόρηση παρά η σωστή ενημέρωση, περισσότερο το υποσυνείδητο παρά η ορθή κρίση. Γι’ αυτό και είναι άκρως επικίνδυνος. Η ψυχολογία του όχλου εκφράζει την απόγνωση των χρονίως καταπιεσμένων, την άφατη πικρία των, έναντι των θεσμών που τους απογοήτευσαν και την εκδίκηση που ζητεί το υποσυνείδητο για την ικανοποίηση του περί δικαίου αιτήματός του.

Ο όχλος δημιουργείται όταν η συνείδηση και η προσωπικότητα των ατόμων που αποτελούν το πλήθος εξαφανίζονται. Τα αριθμητικά δεδομένα δεν παίζουν σχεδόν κανένα ρόλο, γιατί μπορεί χιλιάδες άτομα συγκεντρωμένα να μην αποτελούν όχλο, ενώ είναι δυνατόν μισή δωδεκάδα ανθρώπων να  τον αποτελέσουν. Μια κοινότητα ανθρώπων που δεν έχει μεταβληθεί σε όχλο λειτουργεί σωστά, γιατί τα άτομα που την αποτελούν δεν έχουν χάσει την ατομικότητα τους, την υπευθυνότητα, την ωριμότητα και το άτομο διατηρεί στο ακέραιο την αυθυπαρξία του, την αυτοσυνειδησία, άρα και την ανεξαρτησία. Στη μάζα το άτομο όλα αυτά τα έχει χάσει, κυριαρχεί η ομοιομορφία, δεν υπάρχει ατομικότητα, υπευθυνότητα και ανεξαρτησία. Ηρέμησα όμως τίποτα δεν αλλάζει, αν δεν ονειρευόμαστε κάτι καλύτερο από αυτό που υπάρχει.

Γιατί μπορούμε, την επιθυμία να την κάνουμε άρνηση

Από κάποια Δευτέρα ξεκίνησα την αφαίρεση στο λόγο.Ακόμα δεν έχω περάσει απέναντι, όμως θαυμάζω, εκείνους που τα κατάφεραν, τους ποιητές και αυτούς που ελαφρά την καρδία αποκαλούμε τρελούς. Αυτούς δηλαδή που δεν άντεξαν την μάταια φθορά της ψυχής τους.

«Γράφω για να νικήσω την απώλεια, κορόιδευα. Τον εαυτό μου πρώτα κι ύστερα τους άλλους. Να σε ξανακερδίσω θέλω, γι’ αυτό γράφω. Να μη σε χάσω, μη σε ξεχάσω να μη χαθώ».

Έχουν παραλήπτη τα γραπτά; Έχουν. Αυτούς που ξέρουμε που θα τα διαβάσουν, αυτούς που ξέρουμε και ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα τα διαβάσουν και αυτούς που δεν ξέρουμε και ελπίζουμε κάποια στιγμή να γνωρίσουμε.

Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης χαμένα. Και τα δικά μας χρόνια, ήταν παραμυθένια. Από τον Χατζηδάκη, στο Θεοδωράκη, από την «όμορφη πόλη» στην οδό ονείρων». Αν δεν κουβαλούσαμε, αυτά τα πολύτιμα χρόνια, πως θα σιγοψιθυρίζαμε σήμερα τα τραγούδια.
Και τα δικά μας τραγούδια δεν παλιώνουν, δεν είναι απ’ αυτά που κάνουν μακαρόνια με κιμά, είναι απ΄ αυτά που έγραψαν ποιητές και μεγάλοι συνθέτες, «σ’ αγαπώ μα δε θα ‘ρθω», επιθυμία και άρνηση στο ίδιο ποτήρι νερό, έλξη και άπωση στον ίδιο πόλο του μαγνήτη. Τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη πριν πενήντα χρόνια.
Τα ηλικιακά νιάτα διαρκούν όσο τους πρέπει. Τα δικά μας νιάτα κουβαλούν τα κερδισμένα χρόνια, τη δύναμη και την υπομονή.
Αντέχουμε γιατί γνωρίζουμε και μπορούμε, ακόμα και την επιθυμία να την κάνουμε άρνηση…