Από τον εαυτό του πώς να κρυφτεί κάνεις…

Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει.
Πάντα λάτρευα τους κύκλους, όχι αυτούς, του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς στην ελευθερία και επιβάλλουν το σύστημα. Τους κύκλους εκείνους του χρόνου που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη.

Τι το θυμήθηκα… Αυτές τις μέρες τα έχω βάλει με τη μνήμη μου. Με ποια κριτήρια κάνει επιλογές ανάμεσα στις αναμνήσεις. Αναρωτιέμαι γιατί μου έφερε στο προσκήνιο αυτό και όχι κάποιο άλλο.
Οκτώβριος, ένας ανάποδος μήνας. Υπήρξαν στιγμές του, που δεν θα ήθελα να τις θυμάμαι, ευτυχώς που το μυαλό μου τις περισσότερες φορές υπήρξε συνεργάσιμο σ’ αυτήν μου την επιθυμία.
Ξεφυλλίζω άλμπουμ παλιών φωτογραφιών, παλιές ατζέντες, δυσδιάκριτες σημειώσεις, προκαλώντας τον Οκτώβρη να μου φέρει ενώπιον μου, το γεμάτο συρτάρι του αρχείου του.
Σεργιανάω σε μέρες εκλογών, από το 1974. Χάνομαι μέσα σε μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις, δυναμικές διεκδικήσεις. Οι στόχοι δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Απογοήτευση. Ύστερα απολογισμός. Διαβάζοντας τις θέσεις της καθοδήγησης, που την ήττα την βάφτιζε νίκη έπαιρνα θάρρος για τη συνέχεια, μια συνέχεια που οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα.. Να υποστώ αυτή τη την κατάσταση ή να τη διαμορφώσω; Με ενοχλούσε πολύ η ιδέα ότι μπορώ να πεθάνω εν άγνοια μου.
 

Τα γεγονότα από μόνα τους, δεν διαθέτουν νου, δεν έχουν καρδιά, δεν έχουν άποψη, στάση ζωής, δεν διαθέτουν ιδεολογία φιλοσοφία, δεν φιλτράρονται από καμία συνείδηση.
Το «πως έγινε» τελικά δεν έδειχνε τίποτα. Η απλή περιγραφή χωρίς την αιτία δεν μπορούσε να με δικαιώσει, ή να με καταδικάσει. Έπρεπε να ψάξω το «γιατί», αυτό που συγκεντρώνει τελικά και όλη την ευθύνη.
Η απάντηση, που έψαχνα βαθιά στο υποσυνείδητο μου και τις περισσότερες φορές την δημοσιοποιούσα, αυτή τελικά έπρεπε να κριθεί, αυτή έδειχνε την πραγματικότητα και τα όποια γεγονότα ωχριούσαν μπροστά της. Η ζυγαριά ποτέ δεν κάνει λάθος, παρ’ ότι κάποιες φορές δείχνει να προσποιείται. Από τον εαυτόν του όμως, πως να κρυφτεί κανείς. Το όλον ζήτημα, λοιπόν βρίσκεται στις προθέσεις. Είχε καλές προθέσεις, παρότι οι πράξεις του σε επιδερμικό επίπεδο έδειχναν άλλο. Σ’ όσους συνέβη το αντίθετο, έκαναν δηλαδή με κακές προθέσεις πάντα το σωστό, δεν πρόκειται να με καταλάβουν και αν υποστηρίξουν ότι η κόλαση είναι στρωμένη με κακές προθέσεις, θα τους απαντήσω: ο παράδεισος δεν ανέχεται τους υποκριτές…

 

Είναι άδικο για το Σεπτέμβρη να ντύνεται στα μαύρα

Το έχω σε κακό να φύγει ο  Σεπτέμβρης και εγώ να γράφω για μαύρα.  Δυστυχώς όμως,  πράγματα που θα έπρεπε  να έχουν περάσει στην ιστορία,  βγήκαν από εκείνο το «χρονοντούλαπο», που μας έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου   και φτου απ’ την αρχή.

Για τον Σεπτέμβρη, που μας ταρακούνησε και μου στέρησε το ετήσιο προσκύνημα στα βιβλιοχαρτοπωλεία. Κάθε χρόνο ανελλιπώς,  αυτήν την εποχή αγοράζω κασετίνες, μολύβια γόμες πλαστελίνες τετράδια διαβήτες ξύστες και κάποιες φορές, όταν έχει φθαρεί, σχολική τσάντα. Για μένα όλα αυτά. Τι τα κάνω; Ξορκίζω το χρόνο και ενισχύω τη μνήμη. Ένα παλαιότερο κείμενο, γιατί μπορεί ο ουρανός να μαύρισε, ποτέ όμως δεν θα ξεχάσει το γαλάζιο.

Στον ουρανό γεμάτες βαριές μάζες σύννεφα, προμηνύουν την καταιγίδα.
Αυτή την ώρα της ημέρας που άρχισε φανερά να μικραίνει, χαραμάδες ρόδινες και χρυσές σου δημιουργούν απορίες. Ένα κράμα από μυρωδιές του
Φθινοπώρου, που επιβεβαιώνει την παρουσία του και του καλοκαιριού που φεύγει, διαπερνούν την ατμόσφαιρα. Είναι γοητευτική αυτή η στιγμή της αμφιβολίας.

Δεν ξέρω γιατί έχω συνδυάσει αυτόν το μήνα με τις μετακομίσεις, όσες έκανα στην ζωή μου πάντα Σεπτέμβρη τις έκανα. Από τις φοιτητικές μέχρι τις σημερινές των ρήξεων και των κατεδαφίσεων.
Πολλές μετακομίσεις σ’ αυτή τη ζωή. Κάθε μετακόμιση και απώλεια για να μειώνεται το φορτίο. Κάθε μετακόμιση και ξεμπέρδεμα, τα βιβλία, οι φωτογραφίες, τα παλιά ενθύμια, τα CD, τα σώβρακα και οι γραβάτες, όλα στο τραπέζι της διαλογής, με τις αναμνήσεις να συννεφιάζουν το τοπίο.
Αν η ζωή μου δεν έχει την ποιότητα που επιθυμώ τι να την κάνω. Αφέθηκα στις πρόχειρες λύσεις έκανα μόνιμο το προσωρινό. Συμβιβάστηκα με το χαλαρό και ας απείχε χιλιόμετρα από την ψυχή μου. Με κέρδισαν τελικά οι ποσότητες;
Στο μεταίχμιο αυτής της εποχής σε εκείνο ακριβώς το σημείο που σε ξεγελάει, ανασύρω απ’ τα συρτάρια της μνήμης μου όλες εκείνες τις πράξεις που μου δίνουν το δικαίωμα να καταδικάσω τον εαυτό μου. Η ρομαντική εφηβεία μου ξεσηκώνεται και αρχίζει τις διαδηλώσεις. Το μεγάλο πλακάτ μου θυμίζει εκείνα που ήθελα να υπηρετήσω. Που είναι όμως η ποιότητα ζωής; Συντρίφτηκε στην καθημερινότητα.
Θα αφήσω ελεύθερη την πλημμυρίδα των αισθημάτων μου, μήπως και γλιτώσω από την αφόρητη ξηρασία της σιωπής. Θα κλειστώ όλος σ’ ένα λευκό φύλλο για να γεννηθεί η αιχμηρή μαγεία των λέξεων, αυτών που οδηγούν στην πράξη, στο αποτέλεσμα ενός όμορφου χειροποίητου μοντέλου. Αρνούμαι να συμπλεύσω σε ρεύμα προς τα πίσω. Η κόλαση που κουβαλάω εδώ, εκτεθειμένη στο άπλετο φως που μας χρειάζεται, οι καπνοί δεν εμποδίζουν τον ουρανό, ποτέ δεν θα τον κάνουν να λησμονήσει το γαλάζιο.

Λίγο λίγο. Μπλε μπλε μπλε… ήρθε και το μαύρο

Για να είμαστε ειλικρινείς, είχαν προηγηθεί πολλά κρυφά και φανερά, για να φτάσουμε στην ευκολία να στηριχτεί ένα φασιστικό μόρφωμα,  από  425. 990  αποτυπώματα που «βρέθηκαν πάνω στο μαχαίρι  του φονιά», όπως ευρηματικά γράφει ένα πανό που ανήρτησαν  στο γήπεδο οπαδοί της «Ομόνοιας» Κύπρου.

Μπορεί να θεωρούνταν αιρετικά  τα κείμενα,  τότε που εξέφραζα με  κάθε τρόπο την αντίθεση μου, σε κάθε είδους εθνικιστικές εκδηλώσεις, ακόμα και  με αφορμή κάποιες  επιτυχίες, σε διάφορα αθλητικά γεγονότα.   Πολλοί  από εκείνους  τους  ελληνάρες με  τα  βαμμένα γαλανόλευκα πρόσωπα,  ξέρετε με πόση ευκολία  έντυσαν την φασιστική οργάνωση με κοινοβουλευτικό μανδύα;  

Πέρα λοιπόν  από την κρίση,  είχαμε  για χρόνια, μια  κομπλεξική στάση του δικομματισμού, όπως εκείνη  "της μεγάλης ιδέας"  για  να καλύψει η χώρα την ανεπάρκεια της, μέσα από κάποιες τυχαίες  και σε πολλές περιπτώσεις ντοπαρισμένες αθλητικές επιτυχίες.

Για του λόγου το αληθές: 

Φορέσανε και χθες τις πανοπλίες τους, τις περικεφαλαίες τους, τα δάφνινα στεφάνια, βάφτηκαν στα χρώματα του πολέμου και πήγαν να εκτονωθούν. Να ξεχάσουν για λίγο την πραγματικότητα και να συνεχίσουν το ταξίδι που ξεκίνησε το 2004. Τα θαύματα όμως δεν επαναλαμβάνονται. Ανώμαλη προσγείωση από τον πρώτο κιόλας αγώνα. Γλιτώσαμε. Από τις υστερίες τα κορναρίσματα, τα εθνικιστικά συνθήματα, τις μισαλλοδοξίες, τους ξέφρενους πανηγυρισμούς, τα ψηλά τακούνια που φοράμε για να κρύβουμε το μπόι μας. Μπορεί να ακούγονται αιρετικά όλα αυτά, αλλά δεν αισθάνομαι μόνος. Δεν χρειάστηκε αυτή η πρώτη ήττα για να τα γράψω, να σας θυμίσω ότι πριν λίγες μέρες με άφορμή την υπόθεση ντόπινγκ του πρωταθλητή της κολύμβησης τα ίδια έγραφα για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου από την ελληνική ομάδα.
 

«Δεν ξέρω αν οι αριστερές μου καταβολές ευθύνονται, που δεν βγήκα να πανηγυρίσω στους δρόμους με την γαλανόλευκη την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, από την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου. Οι εθνικιστικές εξάρσεις, πάντα μου προκαλούσαν αλλεργία. Για να είμαι ειλικρινής το χάρηκα, όπως μπορεί να χαρεί κάποιος μια νίκη σε ένα παιγνίδι, ο φανατισμός όμως που ακολούθησε, δεν το κρύβω, αν μπορούσα θα χάριζα αυτή την νίκη για μη συμβεί.
Εκείνα τα « Ελλάς ελλήνων χριστιανών», «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα», «Η Βόρειος Ήπειρος είναι ελληνική», «πότε θα πάρουμε την πόλη», «η Κύπρος είναι ελληνική», «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», μου προκαλούν ανατριχίλα.
Για εκείνο που είμαι σίγουρος είναι, ότι δεν συνέβαλα με το δικό μου χειροκρότημα, στις απανωτές κατραπακιές από την υπόθεση ντόπινγκ, που καθιστούν τις νίκες των πρωταθλητών μας χάρτινες, και την χώρα μας έκθετη πλέον στα μάτια του κόσμο.
«Δυο - τρεις μήνες πριν», έγραφε  ο Παντελής Μπουκάλας «το πρόσωπό του, φωτισμένο από το χαμόγελο της νίκης, φαινόταν ολοκάθαρο και στη μικρή οθόνη και στις φωτογραφίες. Καθαρές ήταν και οι λέξεις που περιέγραφαν το κατόρθωμά του, «θάμπωσε την Ευρώπη ο Έλληνας πρωταθλητής της κολύμβησης». Σήμερα άλλο ένα χρυσό, όπως αυτά των πρωταθλητών του στίβου, της άρσης βαρών αποδείχθηκε δηλητηριασμένο από ισχυρά αναβολικά, που χορηγούνται στους αθλητές μας, με την προσδοκία να τονώσουμε την εθνική μας υπερηφάνεια και συνεχίζει:
«Σίγουρα πάντως λιγότερα παιδιά θα ντοπάρονταν αν δεν τα ζάλιζε η εθνική μας μέθη, υπό το κράτος της οποίας εξισώνουμε με φυλετικό θρίαμβο μια πρωτιά στα εκατό μέτρα πεταλούδα ή ένα ρεκόρ στο αρασέ· και πιο ισχυρό αναβολικό από την εθνική μας αλκοόλη δεν υπάρχει».
Ακριβώς αυτό το αναβολικό σε μια κοινωνία που δυστυχεί και πρέπει να ξεχνά την καθημερινότητα, την πείνα την ανεργία, την φτώχεια, είναι γραμμένο σε κάθε συνταγή της εξουσίας, που θέλει να βλέπει μια τέτοια εκτόνωση του λαού που δυναστεύει,
Και είναι παλιά η συνταγή από το «άρτος και θεάματα» στο «αμερικάνικο όνειρο», από το «κάθε πόλις και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο», «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»… Λίγο λίγο,  Μπλε μπλε μπλε, ήρθε και το μαύρο... 

Αυτοί που μπορούν την επιθυμία να την κάνουν άρνηση. Ήταν εκεί

Αυτά τα φαινόμενα της σήψης που παρακολουθούμε σε συνέχειες όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι  σενάρια της φαντασίας, δεν παίζουν ηθοποιοί. Είναι η σκληρή πραγματικότητα που απ’ ό,τι φαίνεται, έχουμε ασκηθεί πλέον τόσο, ώστε να μην μας εντυπωσιάζει. Ακόμα και αυτό το ακραίο  γεγονός  με την δολοφονία Παύλου Φύσσα την περασμένη εβδομάδα, έχω την αίσθηση ότι από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας,  παρότι καταδικάζει την εγκληματική ενέργεια,  το αντιμετωπίζει με την συνήθη απάθεια.  Χόντρυνε πολύ το πετσί στα χρόνια που προηγήθηκαν  και φυλάκισε  τα συναισθήματα.   
Έχει ειπωθεί πως όλο και περισσότερο βλέπουμε τον κόσμο μπροστά ή πίσω από ένα γυαλί: είτε εκείνο του παρμπρίζ του αυτοκινήτου είτε της οθόνης της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Η περιπλάνηση, η άσκοπη διαδρομή στην πόλη μυρίζει ναφθαλίνη. Οι άξονες έχουν το λόγο, οι ασφαλτοστρωμένοι ιμάντες πάνω στους οποίους κινείται το ανθρώπινο εμπόρευμα σε μια γιγάντια αλυσίδα παραγωγής και αναπαραγωγής: από τον τόπο κατοικίας στους τόπους εργασίας, ψυχαγωγίας και κατανάλωσης χωρίς ενδιάμεσες στάσεις και παρεκτροπές.
 

Και όσο δεν υπάρχουν παρεκτροπές, όσο σαν πρόβατα επί σφαγής ακολουθούμε την προκαθορισμένη πορεία, τόσο τα φαινόμενα θα γιγαντώνονται, τόσο οι πρωταγωνιστές  του κακού που παρακολουθούμε, θα αλωνίζουν. Δεν είναι όλα θέαμα, για να χειροκροτούμε στο τέλος της παράστασης. Δεν μπαίνουν στο σπίτι μας μέσω του τηλεοπτικού κουτιού για να μας ψυχαγωγήσουν, μπαίνουν για να μας κλέψουν. Τα εκατομμύρια που μαζεύουν στους προσωπικούς τους λογαριασμούς είναι τα ελλείμματα που καλούμαστε εμείς κάθε φορά, σφίγγοντας κι’ άλλο το ζωνάρι να καλύψουμε.
Δεν είναι όλα παιγνίδι, για να στοιχηματίζουμε το νικητή. Σ’ αυτό που παρακολουθούμε, αν δεν σηκωθούμε από τον καναπέ, οι νικητές είναι δεδομένοι και οι χαμένοι εμείς.

Μόλις γύρισα από μια πορεία. Δεν ήταν ικανοποιητική η συμμετοχή. Δεν γκρινιάζω. Ήταν εκεί αυτοί που επιμένουν ότι δεν υπάρχουν στιγμές αγώνα χαμένες. Αυτοί,  που μέσα  στους δύσκολους καιρούς, επιμένουν να εκπαιδεύουν όχι μόνο το μυαλό τους,  αλλά και τα συναισθήματά τους. Ήταν εκεί όσοι αντέχουν. Και αντέχουν γιατί γνωρίζουν και μπορούν την επιθυμία να την κάνουν άρνηση…

Τι δεν καταλαβαίνεις

Αυτό ήθελα να το γράψω από την αρχή,  η φόρτιση των στιγμών όμως, δεν το επέτρεπε.

Τι δεν καταλαβαίνεις; Αυτή είναι η  φασιστική πολιτική.  Η βία, ο τρόμος,  το πνίξιμο κάθε διαφορετικής φωνής.  Ήταν θέμα χρόνου,   αυτή η φασιστική  οργάνωση να δείξει καθαρά το απεχθές της  πρόσωπο.  Αυτό το πρόσωπο  που δείχνουν  σήμερα τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε. Αυτό το πρόσωπο που γνώριζαν  και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να το εξωραΐσουν.  Τώρα αναγκασμένοι  από  τη στυγερή δολοφονία και τη λαϊκή κατακραυγή, αρχίζουν να την ανακαλύπτουν.

Έπρεπε ένας αδελφός μας, ένας γιος μας, να θυσιαστεί για να ομολογήσουν όλοι ξεκάθαρα  πως  πρόκειται  για να ένα ναζιστικό κόμμα,  για νοσταλγούς του Χίτλερ.  Όταν κτυπούσαν τους άμοιρους μετανάστες, (αυτοί δεν είναι άνθρωποι),  που ήταν όλοι αυτοί που σήμερα σχίζουν τα ιμάτια τους;  Ελάχιστες φωνές από το χώρο της αριστεράς  αντιδρούσαν και αυτές πνίγονταν  στη ξενοφοβία που κυριαρχούσε.  Και αναφέρω την αριστερά  ειδικά, γιατί η αριστερά είναι η κύρια δύναμη που πολεμάει το φασισμό και  ο φασισμός  αυτήν θεωρεί κατά κύριο λόγο αντίπαλό της. Και για να μην ξεχνιόμαστε. Αριστερός αντιφασίστας ήταν ο Παύλος  Φύσσας που δολοφόνησαν  άνανδρα.   

Τι δεν καταλαβαίνεις, ότι   τα «τάγματα εφόδου»  δεν τα έχουν για παρελάσεις, αλλά  για να δέρνουν και να δολοφονούν;   Παρακρατική οργάνωση σε βελτιωμένη έκδοση αφού διαθέτει παραστρατιωτικά τμήματα, που  επιδιώκουν να  υποκαταστήσουν την αστυνομία.   Το χειρότερο, όπως μαθαίνουμε,  υπάρχουν θύλακες μέσα στην αστυνομία.  Αν είσαι «τυχερός», να φωνάξεις αστυνομικό σε βοήθεια και να σου τύχει Χρυσαυγίτης «Ξύλο εις διπλούν»

«Το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτοί». Γράφει σε άρθρο του με τίτλο  «Είναι φασισμός ηλίθιε…»  ο Γιώργος Χελάκης,   «Πρόβλημα είσαι και εσύ που τους ψηφίζεις, τους ανέχεσαι και τους δικαιολογείς. Είναι ανάγκη, να το ξανασκεφτείς και να αλλάξεις στάση πριν να είναι αργά. Χτες ήταν ο Παύλος Φύσσας.

Αύριο μπορεί να είναι ο φίλος σου, ο συγγενής σου ο συνάδελφός σου. Ο φασισμός δεν κάνει διακρίσεις. Αρχίζει από τους μετανάστες, συνεχίζει με τους ομοφυλόφιλους και επεκτείνεται στους «διαφορετικούς». Όπου διαφορετικός, είναι όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους και κάνει το «λάθος» να το δηλώσει.
Έχε το νου σου. Τους ψηφίζεις και τους υποστηρίζεις για «τιμωρούς», αλλά αυτοί στο τέλος της ημέρας θα τιμωρήσουν εσένα. Σου αρέσει που τα βάζουν «τάχα» με τους διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά δεν παίρνεις χαμπάρι ότι υπηρετούν τα ίδια αφεντικά με τους διεφθαρμένους. ..»

Τι δεν καταλαβαίνεις; Είναι φασισμός ηλίθιε...