Υπερβάλλω;

Το έγραψα όταν ο Μητσοτάκης προχωρούσε σε αθρόες απολύσεις. Ακολούθησαν τα χρονιά της “πρώτης φοράς αριστερά”, που έκανε ότι μπορούσε για να τον επαναφέρει.
Για μας, που οι συμβολισμοί αποτελούν μέρος της ουσίας στη ζωή μας, που ζούμε τις στιγμές, καλές και κακές με τον δέοντα σεβασμό, το χειρότερο μας, είναι να πάμε τζάμπα. Από φιλικά πυρά. Από εξοστρακισμό κάποιας σφαίρας. Από καλοκάγαθους που πίστεψαν, ότι θα εκσυγχρονίσουν την Ελλάδα παρέα, με αυτούς που την κατέστρεψαν. Ενώ με τον Μητσοτάκη, καθαρά πράγματα. Ζεις τη στιγμή ενεργοποιώντας όλους τους μηχανισμούς άμυνας που διαθέτεις και πέφτεις ηρωικά, αλλά ήσυχος γιατί ξέρεις ότι ο απέναντι σου θέλει να σε σκοτώσει. Σε έχει προειδοποιήσει άλλωστε.
Τα πράγματα αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις μέρες μας. Βλέπεις το πρόσωπο του κακού, απέναντι σου και είσαι σαν έτοιμος από καιρό, για το χειρότερο, με μια υποβόσκουσα ηδονή, να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Ζεις τον εφιάλτη με όλες τις αισθήσεις σε πλήρη λειτουργία. Το βέβαιο είναι, ότι δεν θα σε πιάσει στον ύπνο. Βλέπεις τα μάτια να γουρλώνουν και είσαι βέβαιος πλέον, ο δράκουλας διψάει για αίμα, το αίμα σου, ο θάνατος σου η ζωή του. Υπερβάλλω; Υπερβάλλω. 

Για συμβολισμούς μιλήσαμε στην αρχή, δεν μπαίνουμε στην ουσία των προσώπων. Η υπερβολή άλλωστε ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα. Και αν υπερβάλλουμε εστιάζοντας στα μάτια εκείνου που μόλις έμεινε χωρίς δουλειά, αν δείχνουμε τα τραύματα πίσω από το ένα πρόσωπο, δραματοποιώντας κατά κάποιο τρόπο το γεγονός, για να έχουμε μια εικόνα αναφοράς, είναι ελάχιστο μπροστά στα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα της πραγματικότητας. Εκείνα τα νούμερα, έχουν μάτια, κρύβουν οικογένειες, κρύβουν παραπονεμένα παιδικά βλέμματα. Κρύβουν τραγωδίες.
Να επανέλθουμε στον Μητσοτάκη και στην προσπάθεια που κάνουμε να αποθεώσουμε, την επικείμενη καταστροφή, ώστε να ζήσουμε την στιγμή με την ένταση που απαιτούν οι περιστάσεις. Και ύστερα…
«Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο»

Μέχρι εδώ όμως…

Τα ίδια πρόσωπα της καταστροφής, σε μια άνευ προηγουμένου ανακύκλωση, μας ζητούν επιτακτικά μια ακόμα ευκαιρία… Για να μας σώσουν. Να τη δώσουμε, άλλωστε δεν έμεινε και τίποτα να καταστρέψουν. Ο καθένας απ’ όλους αυτούς, προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτό του, αποποιείται τις ευθύνες και επανέρχεται στο προσκήνιο άσπιλος και αμόλυντος. Απύθμενο θράσος, που επιβεβαιώνει, ότι ο κόσμος της πολιτικής, είναι ξεχωριστός, με δικές του αξίες και αρχές, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτές των ανθρώπων.

Τους βλέπω καμαρωτούς στους τηλεοπτικούς δέκτες, να διορθώνουν το ψέμα με άλλο ψέμα. Να σβήνουν την ιστορία και να μιλούν εξ’ ονόματος του Λαού. Του Λαού που τον έχουν γραμμένο στα παλιά τους τα παπούτσια.
Να δεχτώ ότι δεν είχαν κακές προθέσεις. Να δεχτώ ότι έκαναν λάθος υπολογισμούς. Να επικαλεστώ και τους αστάθμητους παράγοντες, τη διεθνή συγκυρία, τη σοδιά που την έφαγε ο δάκος και ό,τι άλλο ακόμα που θα τους απαλλάξει απ’ την κρεμάλα. Μέχρι εδώ όμως. Είναι πρόκληση να εμφανίζονται ενώπιών μας. Είναι θράσος οι αρχιτέκτονες της καταστροφής, να περπατούν πάνω στα χαλάσματα
Το έχετε αντιληφτεί άλλωστε, με την εξουσία πάντα είχα θέμα. Δεν είμαι «αντιεξουσιαστής», απλά μέχρι σήμερα δεν έτυχε να βρεθούμε σε κοινό τόπο. Από εκεί αυτή, από εδώ εγώ. Ποτέ δεν την είδα από το πλάι. Η εικόνα της, πάντα από την απέναντι οπτική γωνία. Απωθητική, ξενέρωτη, αντιερωτική. Σε πολλές περιπτώσεις κυνική, ψεύτικη, απάνθρωπη. Πέρα και έξω από τη δική μου, αισθητική.
Παρ όλα αυτά δεν σας κρύβω: ποτέ δεν είχα φανταστεί, ακόμα και στα χρόνια της «επαναστατικής» μου νεότητας, που η οργή έκαιγε τα χλωρά μαζί με τα ξερά, αυτή τη ξεφτίλα.
Η εξουσία, που είχα πάντα απέναντι μου, πέρα από την απωθητική εικόνα της, έχει γίνει πλέον επικίνδυνη, πολύ επικίνδυνη!

Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει

Σήμερα ψηφίζουμε. Φυσικά και δεν θα γράψω για εκλογές, αρκετά ακούσαμε αυτές τις μέρες. Δυστυχώς όσο οι επαναλήψεις, αποτελούν μέρος της επικαιρότητας, τόσο σκάβουμε πιο βαθιά το λάκκο μας. Τόσο μένουμε σε χρόνο νεκρό από τα ίδια και τα ίδια. Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαλλαγούμε από τον θύτη, με τα θύματα όμως; Πώς να υπάρξουν ανατροπές, όταν το μεγάλο σώμα του κοινωνικού ιστού, παραμένει σταθερό σε νοοτροπίες, παρελθόντων ετών; Ο,τι λέμε και ό,τι κάνουμε, υπαγορεύεται από μια σκοπιμότητα, κληρονομιά των χρόνων της επίπλαστης ευμάρειας και της εικονικής πραγματικότητας που προηγήθηκαν.
Αυτό περιμένουμε τελικά, τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και τα σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε ατομικά. Μας κατακερμάτισαν και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά. Δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή.
Μάταια ψάχνω κάποιες λέξεις. Δεν υπάρχουν τέτοιες, που να μπορούν να κλείνουν τους δρόμους, τους πεπατημένους. Τα βήματα τις περισσότερες φορές αυτενεργούν. Εμείς μένουμε να σχολιάζουμε. Εκ του ασφαλούς δε λέω, όμως μέχρι εκεί. Τώρα δεν έχω άλλες. Και οι ίδιες χάνουν την αξία τους, αν επαναληφθούν.Μόνο στο χρόνο ελπίζω. Και στο φως. Ας μην μείνουμε άλλο στις σκιές, θα μελαγχολήσουμε. “Ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια σε μια ζωή που μας διέψευσε. Πολύ μουντάδα και αυτό το ξεπλυμένο κόκκινο χώμα, που άφησε τη φυσική του θέση, και ταξίδεψε στον ουρανό για να μας κρύψει τον ήλιο, που θα πάει, πάλι στο χώμα θα βρεθεί.

Τελικά η μάχη που δώσαμε και χάσαμε δεν μας δίνει σήμερα τη δυνατότητα ν' αντέξουμε την ήττα. Άλλο είναι γενναίοι και ηττημένοι και άλλο ηττημένοι δειλοί και προδομένοι...