Όνειρα και παραμύθια θα μου πεις, πες μου και αλλά

Για το χρόνο χθες, για το χρόνο και σήμερα. Ωραία φεύγουν τα χρόνια και σε απελευθερώνουν από το βάρος τους, για να πάρουμε και την αισιόδοξη άποψη. Οι απολογισμοί είναι το πρόβλημα, γιατί όπως και να το κάνουμε δεν πρέπει να κάνουμε ταμείο; Οι χρόνοι είναι κάθετες γραμμές που περικλείουν ότι θυμόμαστε και ότι μας αρέσει, ακόμα και αυτά που μας πληγώνουν αλλά που χρειάζεται που και που να μπαίνουν στα έξοδα για να βγαίνει το υπόλοιπο χωρίς χρέη.
…………………………………………………………………………………………..
Αυτό που μας λερώνει γύρω μας είναι η ζωή και η πραγματικότητα. Ζητήσαμε εμείς τέτοια ένδεια αισθημάτων; Ονειρευτήκαμε εμείς την εξορία της ηθικής; Έτσι έγινε; Οι αγάπες που χάσαμε είναι όλα τα λεφτά; Ή εκείνες που δεν ήρθαν ποτέ; Κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική με τις απώλειες.
………………………………………………………………………………………….. Ο χρόνος δεν μετράει για όλους το ίδιο, σε μερικούς αρκούν οι ισολογισμοί των λογιστών. Αρκεί το συν των υλικών για να είναι ευτυχισμένοι. Ο λόγος γι’ αυτούς που κρατάνε άρρηκτους τους δεσμούς με την παιδική αθωότητα και με μια σπίθα μπορεί ακόμα να πάρουν φωτιά, όχι για να καούν αλλά για να φωτίσουν.
Οι άλλοι θα καούν, από τριβή μεταξύ τους, θα πέσουν στο λάκκο που άνοιξαν και θα χαθούν στα έγκατα. Αλλά και χωρίς αυτά έτσι και αλλιώς είναι καμένοι και δεν χρειάζεται φωτιά γι’ αυτό.
…………………………………………………………………………………………..
Για μας που κάνουμε όνειρα για το χρόνου, όπως: «του χρόνου θα πάρω ποδήλατο», «θα ξεκινήσω γυμναστική», «θα κόψω το τσιγάρο»,«θα πάω ταξίδι στη Κούβα», «θα διαβάσω ένα βιβλίο το μήνα», «θα πάρω γάτο. Μπορεί και να ερωτευτώ. Για μας που κάνουμε όνειρα για του χρόνου, πώς να σημειώσουμε την ήττα μας σ΄ αυτό το αχανές τοπίο της λησμονιάς;

Χριστούγεννα και πάλι

Είναι ο χρόνος που οδηγεί στους απολογισμούς, κάτι σαν χαιρετισμός αυτού που φεύγει σ’ αυτόν που έρχεται. Το δράμα είναι ότι θα συνεχίσουμε το κυνήγι μαγισσών, αγνοώντας επιδεικτικά τις αποτυχίες του παρελθόντος, και χωρίς κανένα σημείο βεβαιότητας για το αποτέλεσμα.
Εκείνη την ελευθέρια που αναζητούσα, ακόμα δεν κατάφερα να την συναντήσω. Ακόμα μια βουτιά στα μαρξιστικά μου ιδεώδη, μήπως και βρω μια εξήγηση. Οι πράξεις των πρώην συντρόφων μου με απογοήτευσαν. Παρ’ όλα αυτά επιμένω στη θεωρία, ας είναι μακριά από την πράξη, ίσως μου δώσει μια εξήγηση, κάποια αμυδρά ελπίδα, ότι μπορεί με άλλες εφαρμογές κάτι να γίνει.
…………………………………………………………………………………………Η καταστροφή επικυρωμένη από το χρόνο αποκτά ιδιαίτερη αξία. Χρειάζεται χρόνος τελικά για να αποκτήσουν τα γεγονότα κάποια αξία. Όταν μετά από χρόνια θα παρακολουθούμε την σημερινή πραγματικότητα, σε κάποια ταινία - δεν θα είναι επιστημονικής φαντασίας - ίσως τότε αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής.
…………………………………………………………………………………………..
Μήπως ο χρόνος περνάει πιο γρήγορα τώρα που μεγαλώνουμε;. Νοιώθω τη ζωή να μου ξεφεύγει από τα χέρια. Ένα τρενάκι που τρέχει στο κάμπο χωρίς μηχανοδηγό. Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φθάσει άνοιξη. Ώσπου να γίνει πανσέληνος έχουμε χάσιμο φεγγαριού. Οι άνθρωποι δεν κάνει να σκέφτονται, ούτε που ονειρεύεται κανείς σήμερα, είναι λέει χάσιμο χρόνου. Άκοσμα και ο έρωτος στα χρέη τους μπαίνει, και τον αποκαλούν δημόσιες σχέσεις.
…………………………………………………………………………………………..
Μήπως ο χρόνος τρέχει, ανάλογα με την ταχύτητα της εξέλιξης; Στο τέλος θα μας μείνουν οι συσκευές. Προχθές δεν είχαμε Χριστούγεννα; Πάλι;

Φαίνομαι, άρα υπάρχω

Σε εθνικό θέμα τείνει να εξελιχθεί η τηλεοπτική διαμάχη Λαζόπουλου - Καρβέλα. Η Ελλάδα ζει περιμένοντας, το επόμενο κτύπημα του ενός προς τον άλλο. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί, με απληστία αναπαράγουν τον «καβγά», με την ελπίδα να εισπράξουν και αυτοί με τη σειρά τους ένα κομμάτι θεαματικότητας, με ακραίο παράδειγμα τη «ζούγκλα» του κ. Τριανταφυλλόπουλου, που φιλοξένησε κεκλεισμένων των θυρών τον κ. Καρβέλα. Η παραπάνω αναφορά γίνεται για να δείξουμε την βουλιμική λειτουργία της τηλεόρασης και όχι για να μειώσουμε την πολύ καλή εκπομπή του κ. Λαζόπουλου, επίσης για να συμφωνήσουμε με τον Παντελή Μπουκάλα που σε παλαιότερο άρθρο του, υποστηρίζει ότι η τηλεόραση δεν αρκείτε στον επικοινωνιακό της ρόλο, αλλά επιδιώκει η ίδια να γίνει πλήρης κοινωνία στη θέση της κοινωνίας.
Δεν τείνει να υποκαταστήσει μόνο τη Bουλή η τηλεόραση και να γίνει το μοναδικό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης (ενός ξεθυμασμένου ομοιώματός της δηλαδή). Bουλιμική καθώς είναι (πώς αλλιώς, όταν τόσα κανάλια λειτουργούν σε εικοσιτετράωρη βάση, ενώ η καθαυτό παραγωγή τους με το ζόρι θα κάλυπτε ένα οχτάωρο, σε ορισμένα δε ούτε καν ένα τρίωρο;), δεν της αρκεί ο επικοινωνιακός της ρόλος αλλά επιζητεί να γίνει η ίδια πλήρης κοινωνία στη θέση της κοινωνίας· δεν της αρκεί να είναι καταγραφέας κοινωνικών συμβάντων αλλά επιζητεί να γίνει και παραγωγός τους, κι όχι από ανιδιοτελές ενδιαφέρον παρά από τον ανίατο καημό της θεαματικότητας. Eπιζητεί δηλαδή να υποκαταστήσει τα συνδικάτα, τα κόμματα, τις πολιτικές ενώσεις, τους ποικιλώνυμους συλλόγους, όλους τέλος πάντων τους «πληθυντικούς» σχηματισμούς διά των οποίων το άτομο και οι ομάδες διεκδικούν τα δικαιώματά τους (και οι οποίοι, κακά τα ψέματα, στην πλειονότητά τους εμφανίζονται ήδη ενδοτικοί, αν όχι εκμαυλισμένοι).
Tο τηλεοπτικό δόγμα είναι απλό, και για τούτο παντοδύναμο: «Φαίνομαι, άρα υπάρχω». Kαι φαίνομαι όταν με δείχνουν, όταν με παίζουν στην τηλεόραση, δημιουργώντας μου έξυπνα (ή ύπουλα) την αίσθηση πως είμαι πρωταγωνιστής, μολονότι δεν είμαι άλλο από άθυρμα. Eχουμε ήδη προσέξει πολλές φορές πόσο πιο δυνατά φωνάζουν οι συγκεντρωμένοι (αγρότες, μαθητές, γονείς και κηδεμόνες κ.τ.λ.) μόλις εμφανιστεί η κάμερα. Eχουμε επίσης προσέξει άλλες τόσες φορές πως η κάμερα καταφθάνει «στον τόπο» πριν από την αστυνομία, την πυροσβεστική, την EMAK, την EYΔAΠ κ.τ.λ., προφανώς επειδή οι «αυτόπτες» έκριναν ότι το μείζον είναι να ειδοποιήσουν πάραυτα ένα κανάλι· πού να θυμάσαι άλλωστε τόσο δύσκολους τηλεφωνικούς αριθμούς, 100, 199 κ.ο.κ.
Aναρίθμητοι άνθρωποι έχουν πειστεί ότι τίποτε δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους, με το σταυρό στο χέρι, κι ότι για να βρουν το δίκιο τους, το προσωπικό ή το συλλογικό, πρέπει να φωνάξουν τον ένα ή τον άλλον εφημερεύοντα αστέρα (της πρωινής ιδίως ζώνης) για να «κάνει αυτοψία», ή απλώς να απειλήσουν ότι θα τον φωνάξουν και να τρομάξουν έτσι τον «άκαρδο γραφειοκράτη». Kαι ιδού ο δημοσιογράφος (αν πια ταιριάζει αυτός ο χαρακτηρισμός) σαν εισαγγελέας, σαν βουλευτής, σαν δήμαρχος ή νομάρχης, σαν διοικητής κάποιας κρατικής υπηρεσίας, να αποφασίζει, να απειλεί, να επιβάλλει. Aκούμε έπειτα στο δελτίο ειδήσων ότι «χάρη στην εκπομπή του Tάδε βρήκε δουλειά ή θέση στο νοσοκομείο ο Δείνα» και ησυχάζουμε, σίγουροι ότι τα «συμφέροντα του λαού» βρήκαν επιτέλους άγρυπνους φρουρούς.

Μια φορά και ένα καιρό…

Σήμερα το πρωί είχα μια συζήτηση για τους παλιούς κερκυραίους. Για την αγάπη που έδειχνα για το θέατρο και τη μουσική και αυτό ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη. Πλούσιοι και φτωχοί, είχαν εντάξει στις προτεραιότητες τους τις τέχνες και τις υποστήριζαν κατά τρόπο μοναδικό.
Σήμερα, όσοι έζησαν εκείνα τα χρόνια, διακρίνεις στα μάτια τους, τη στιγμή της αναπόλησης, μια γλυκιά μελαγχολία.
«Αν η σκέψη και τα ενδιαφέροντα της Κέρκυρας είναι στο παρόν, η ψυχή της πλανάται στα περασμένα», γράφει ο κορυφαίος χρονογράφος Παύλος Παλαιολόγος.
Μια φορά και έναν καιρό εδώ που βλέπετε…Πουθενά αλλού δεν θα δείτε τόση έντονη την αναπόληση. Έντονη, όχι όμως συντριπτική. Δεν είναι η νοσηρή νοσταλγία που προκαλεί την αδράνεια. Είναι η ενατένιση ενός κόσμου, του κόσμου τους, που από μέρα σε μέρα αλλάζει και χάνεται. Τον βλέπουν, κάνουν τις συγκρίσεις τους και μελαγχολούν. Από την Σκοπιά του ο καθένας. Μελαγχολεί ο μέσος κερκυραίος, γιατί νομίζει ότι άρχισε να κάμπτετε στους νέους ανθρώπους η παλιά κερκυραϊκή αβρότητα.. Μελαγχολεί ο ευγενής, γιατί ξεκληρίστηκε το αρχοντολόι. Θλιμμένοι οι ποπολάροι για τα τραύματα που άνοιξε στο νησί τους ο πόλεμος. Απαρηγόρητος ο μουσικός γιατί δεν είναι όσος έντονος ήταν άλλοτε ο μουσικός οίστρος.
………………………………………………………………………………………………………………
Πώς να ξεφύγει η Κέρκυρα από τον τυφώνα, των αλλαγών, που θέλει να επιβάλλει ένα μέσο όρο για όλους, μια ουδετερότητα άχρωμη και άοσμη, που δεν θα αφήσει τίποτα ύστερα από χρόνια για θυμόμαστε.
………………………………………………………………………………………………………………
Είναι αλήθεια ότι εκείνα τα χρόνια ήταν πιο δύσκολα. Τις παραστάσεις του λυρικού θεάτρου, με θυσίες και στερήσεις τις παρακολούθησε ο κερκυραϊκός λαός. Όμως το χρόνο τον οδηγούσε ο άνθρωπος, ενώ σήμερα συμβαίνει το αντίθετο και έτσι έχουμε χρόνους άγραφτους να προσθέτονται στην ηλίκια μας, χωρίς να μπορούμε να τους αναπολήσουμε, γιατί δεν υπάρχουν σημάδια να τους θυμίζουν.

Το σύνδρομο της κατοχής

Είναι οι μέρες, πάντα έτσι συμβαίνει τις παραμονές. Ότι και να λέμε για αυτοσυγκράτηση, η μανία του καταναλωτισμού θερίζει χωρίς διακρίσεις, το δράμα βεβαίως το αντιμετωπίζουν οι οικονομικά αδύνατες τάξεις, που πιέζονται για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στην υπερβολή των ημερών. Το σύνδρομο της κατοχής, να μην μας λείψει κάτι.
Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί.
Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.
Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο το άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή.
Ευελπιστώ ότι θα έρθει κάποια στιγμή που οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι πιο υπέροχο πράγμα από τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, τη ζωή, τις βόλτες και την δημιουργία δεν μπορεί να υπάρξει. Όλα τα υπόλοιπα, όλη η προσπάθεια του ανθρώπου να αγοράσει ένα σούπερ μάρκετ και να το χώσει σε ένα ψυγείο θα είναι μάταιη.
………………………………………………………………………………………………………………
Τα Χριστούγεννα τα έχουμε συνδέσει με τα παιδιά, με την ελπίδα δηλαδή της κάθε κοινωνίας. Ευτυχώς οι γενιές δεν μοιάζουν, το σύνδρομο της κατοχής και η φρίκη του πολέμου δεν μπορούν να επηρεάσουν τους νέους. Ο νέος άνθρωπος έρχεται να δώσει μια νέα εικόνα στην κοινωνία και να την ανανεώσει. Η παράδοση κρατιέται στην ψυχή. Οι 20άρηδες σήμερα είναι πολύ πιο ειλικρινείς με τον εαυτό τους, είναι πολύ πιο σκληροί απέναντι στους άλλους, είναι πολύ πιο ολοκληρωμένοι από τους μεγάλους, έχουν πολύ πιο ωραίο τρόπο να σε πλησιάζουν. Δεν είναι ευγενείς με την έννοια της ευγένειας, είναι διακριτικοί με μια αλήθεια πολύ πιο ωραία. Σου κλείνουν το μάτι πιο ωραία. Δεν σε ενοχλούν…σε κάνουν να νιώθεις άνετα, δεν σε κομπλάρουν. Δεν σε βάζουν σε μια διαδικασία να πρέπει να αποδείξεις κάτι. Και για να κλείσω θα έλεγα, ότι είναι και λιγότερο καταναλωτικοί

Νοσταλγοί του rock ant roll

«Νοσταλγοί του παρελθόντος». Κάτι προς χούντα, η βασιλεία δεν σας θυμίζει; Είναι από τις φράσεις που πολυχρησιμοποιήθηκαν για τους συμπαθούντες ή αυτούς που ταυτίστηκαν με αυτές τις ζοφερές περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και κάηκαν. Ξεκινάω έτσι για μην χαρακτηριστώ, οπισθοδρομικός, που πολλές φορές γίνομαι νοσταλγός του παρελθόντος, όχι βέβαια για χούντες και βασιλείες, αλλά για πράγματα που πολλά απ’ αυτά είχα απορρίψει, κινούμενος από προοδευτική διάθεση.
………………………………………………………………………………………………………………
Κάθε εποχή έχει τα δικά της πρότυπα. Ποια είναι τα πρότυπα σήμερα των νέων; Αμφιβάλω αν τα παιδιά μπορούν να απαντήσουν. Και δεν μπορούν γιατί απλούστατα η ισοπέδωση, όλα σε μια ευθεία, δεν τους δίνει τη δυνατότητα να διακρίνουν.
Από τα επαγγέλματα που μπορούσαν να αποτελέσουν πρότυπα στην εποχή μας, σχεδόν κανένα δεν έχει σήμερα κύρος και αίγλη. Οι πλούσιοι, δεν είναι πια οι αυτοδημιούργητοι, Οι πολιτικοί είναι πρόσωπα εντελώς αναξιόπιστα. Οι στρατιωτικοί έχασαν τη λάμψη τους και οι καθηγητές πανεπιστήμιου υποαμειβόμενοι δίνουν αγώνα για να επιβιώσουν. Τι ισχύει στη σημερινή μας κοινωνία; Τι πρότυπα μπορούν να ακολουθήσουν τα παιδιά μας; Γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι, τα πρότυπα είναι απαραίτητα. Όταν ξεκινάμε μια πορεία, κάπου θέλουμε να φτάσουμε.
Σε παλαιότερο άρθρο του ο Νίκος Δήμου με Τίτλο « Η παρακμή των προτύπων, μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Ποιους ζηλεύει ο σύγχρονος Έλληνας; Σε ποιων τη θέση θα ήθελε να είναι; Ποιους, ενδόμυχα η φανερά, θαυμάζει; Σίγουρα εποφθαλμιά τον πλούτο — αλλά τα ΕΤΟΙΜΑ λεφτά. Να τα κληρονομήσει, όχι να τα φτιάξει. (Ο παλιός αυτοδημιούργητος χαιρόταν τη δημιουργία — τον πλούτο δεν προλάβαινε να τον ζήσει!). Άλλοι θέλουν αξιώματα και εξουσία και δόξα, αλλά κι αυτά απ' έξω, έτοιμα. Δι' απονομής!
Γι αυτό, όταν επιθυμούν το χρήμα, πρότυπο δεν είναι πια ο επιχειρηματίας, αλλά ο κομπιναδόρος, ο απατεών που πλουτίζει γρήγορα και άκοπα. Όταν σκέπτονται, αξίωμα, πρότυπο είναι ο δημόσιος υπάλληλος που προάγεται αυτόματα, χωρίς να διακινδυνεύει,. Ή, ακόμα περισσότερο, ο κομματικός παράγων, που γίνεται σύμβουλος, γενικός διευθυντής οργανισμού, ακόμα και υπουργός, με μια απλή απόφαση.
Αλλά, βέβαια, ούτε ο κομπιναδόρος, ούτε ο κομματόσκυλος μπορούνε να αποτελέσουν πραγματικά πρότυπα. Δεν έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν, να γεμίσουν μια νεανική ψυχή, να εμψυχώσουν. Είναι μοντέλα βολέματος, και όχι ιδανικά. Έτσι, αν εξαιρέσει κανείς μερικούς ποδοσφαιριστές και τραγουδιστές (εφήμερα είδωλα), οι νέοι μας σήμερα ζούνε χωρίς πρότυπα. Δεν πιστεύουν, δεν θαυμάζουν, δεν αξιολογούν. Όλα είναι λίγο-πολύ ίδια, αδιάφορα.
Σε έναν τέτοιο κόσμο, χωρίς σημεία αναφοράς, χωρίς σαφείς προσανατολισμούς, έχουν πια μόνον οδηγό τις επιθυμίες, τους φόβους, τα ένστικτα τους. Αντιδρούν παρορμητικά και άτσαλα. Άγονται και φέρονται από τους δημαγωγούς που καθησυχάζουν και κολακεύουν τη μετριότητα».Γι αυτό μιλάω για νοσταλγία του παρελθόντος, ακόμα και για πράγματα, που χαρακτηρίζονταν από υποκρισία, που ήταν αποτέλεσμα ανάγκης και συμβιβασμών, που είχαν πολλά σκάρτα. Και όταν μιλάμε για νοσταλγία μιας εποχής που αγωνιστήκαμε για να αλλάξουμε, κάτι δεν κάναμε σωστά στη διαδικασία της αλλαγής.

Ο Αλαβάνος κάνει τη διαφορά

Μήνυμα ότι σύντομα η νέα γενιά θα έρθει στο πολιτικό προσκήνιο έδωσε ο Αλέκος Αλαβάνος, μιλώντας χθες το βράδυ στο συνέδριο της νεολαίας του ΣΥΝ. Επισημαίνοντας την ανάγκη ανανέωσης της πολιτικής ζωής, αναφέρθηκε στη γενιά των νέων ανθρώπων που μένει ακάλυπτη στις πολύμορφες επιθέσεις του νεοφιλελευθερισμού και η οποία τελικά θα βγει στο προσκήνιο να διεκδικήσει τα δικαιώματα της.
Ο Αλέκος Αλαβάνος εγκαινιάζει ένα καινούργιο ύφος, ελπιδοφόρο, στην πολιτική ζωή του τόπου μας, ανοίγει νέους δρόμους, στηρίζοντας την νέα γενιά που αποτελεί εκ των πραγμάτων την ελπίδα της κάθε κοινωνίας
Ο Αλαβάνος βρίσκεται μέσα σ’ αυτούς τους πολίτες και τους πολιτικούς που σε παλαιότερο κείμενο μου, ξεχώρισα για το άρωμα και την γεύση που δίνουν στην ζωή μας.
«Στις σημερινές διεργασίες, που έχουν αναπτυχθεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, θέλω να ξεχωρίσω κάποιους, που από την φύση τους και την ιδιοσυγκρασία τους, δεν μένουν στάσιμοι. Είναι αυτοί, που ο αυθορμητισμός τους, τους οδηγεί σε μια συγκεκριμένη στάση, αποτέλεσμα ιδεαλιστικών κινήτρων. Αυτοί οι πολιτικοί ή οι πολίτες που δεν τα πάνε καλά με τα μαθηματικά, που στη ζωή τους δεν έμαθαν να υπολογίζουν και να αποβλέπουν, που δεν έμαθαν να συναλλάσσονται και να επιδιώκουν ανταλλάγματα, αυτοί, που διαθέτουν φαντασία και όραμα μπορούν σε μια δεδομένη στιγμή να κάνουν την διαφορά.
Η κοινωνία μας έχει κατακλυσθεί από μέτριους λογιστάκους, κακούς διαχειριστές κοινοχρήστων, φτηνούς διεκδικητές συμφερόντων, ισορροπιστές και γεφυροποιούς, συντηρητικούς και αδέξιους υπαλλήλους της εξουσίας. Μέσα σ’ αυτό το χλωμό τοπίο οι αυτόφωτοι απρόβλεπτοι, ρομαντικοί κρατούν μια σπίθα αναμένη, που μπορεί όταν δοθεί η ευκαιρία να πυροδοτήσει εξελίξεις που σήμερα φαντάζουν μακρινές.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι του προβληματισμού και της έρευνας, μου μετακινούνται διαρκώς, που είναι συνεχώς ανικανοποίητοι που αυτοσαρκάζονται, που συγκρούονται χωρίς να υπολογίζουν καρέκλες και αξιώματα. Αυτοί οι μόνιμοι ταξιδευτές στην διαρκή αναζήτηση της Ιθάκης, είναι αυτοί που πάντοτε έδιναν και θα δίνουν γεύση στη ζωή μας».

Η γλώσσα είναι ο Θεός

Τι άλλο από βιβλία θα μπορούσε να προτείνει η στήλη για δώρα, αυτες τις μερες.
Μέσω της φίλης μου Ελένης Γκίκα ένα βιβλίο για τη γλώσσα από τον Θοδωρή Καλιφατίδη
«Ηταν το πρώτο ταξίδι στην πατρίδα του μετά από τριάντα πέντε χρόνια. Να ακούει γερμανικά, να μιλάει γερμανικά… Του έδωσαν πίσω την αυθεντική του φωνή. Η ζωή ξανάγινε αυτονόητη. Ηταν σαν να κολυμπούσε ανάσκελα στην πιο μεγάλη θάλασσα: τη γλώσσα του»…
Και βέβαια τα γερμανικά για τον Θοδωρή Καλλιφατίδη στο καινούργιο του μυθιστόρημα «Στο βλέμμα της» ήταν το πρόσχημα. Για τα ελληνικά, ήθελε να μιλήσει και πάλι: «Υστερα από τόσες δεκαετίες στη Σουηδία και πάνω από τριάντα βιβλία στα σουηδικά, η γλώσσα μου παρέμεινε η ελληνική. Πρώτον γιατί δεν έχω προφορά, δεύτερον γιατί μονάχα στα ελληνικά τραγουδάω». Εγραφε πριν από λίγα χρόνια στην «Ολγα της αγάπης», αποχαιρετώντας την Ολγα, την φίλη του. Συνθέτοντας μια ελεγεία για την γλώσσα και πάλι: «Αν ο Θεός είναι η αλήθεια, τότε η γλώσσα είναι ο Θεός». Εγραφε. Κι ύστερα: «Φέρομαι στη γλώσσα μου σαν να είναι η ερωμένη μου, της ψιθυρίζω ερωτόλογα, την αποκαλώ «κοριτσάκι μου», της δίνω γαμήλιες υποσχέσεις».
Μονάχα στη γλώσσα μας, άλλωστε, μπορεί να μας συμβούν τα πιο βαθιά και αληθινά μας: να ερωτευθούμε, να σταθούμε απέναντι στη γέννηση και τον θάνατο, να τραγουδήσουμε τον καημό μας και τη χαρά μας, να κάνουμε τέχνη αναζητώντας το απόλυτο. Νανουρίσματα, μοιρολόγια, δημοτικό τραγούδι και αμανές, ραβασάκια, προσευχές και ποίηση μονάχα στη γλώσσα μας μπορούμε να κάνουμε.
Και αν η γλώσσα μας δεν είναι τα γαλλικά, τα γερμανικά ή τα πανταχού παρόντα κι επιβληθέντα αγγλικά, εμείς δεν γίνεται παρά να υπεραμυνθούμε. Του δικαιώματός μας να γεννιόμαστε, να ερωτευόμαστε, να ελπίζουμε, να διεκδικούμε και να πεθαίνουμε μονάχα στη γλώσσα μας. Γιατί και τα τραγούδια διαμαρτυρίας δεν γίνεται παρά να είναι στη γλώσσα μας.
Δίχως αυτή τη γλώσσα, αλήθεια, τι θα ήταν άραγε ο Βιζυηνός και ο Παπαδιαμάντης; Εξόριστοι σήμερα, ακόμα και στην ίδια τη γλώσσα μας.
Γιατί ακόμα και η σιωπή σε άλλη γλώσσα γίνεται, εν τέλει, άλλη σιωπή. Και η αλήθεια, ξέρετε, καμία φορά κρύβεται εκεί, στη σιωπή. Η ψυχή μας στο ρυθμό και η άδηλη αλήθεια στη σιωπή και στην αθέατη πλευρά της ζωής μας.
Κι η γλώσσα, το παντοτινό λιμανάκι μας, εμπεριέχοντας την εσαεί επιστροφή μας: «Ηταν ώρα να ξαναγυρίσω στο γραφείο μου και να ξαναπιάσω το σκάψιμο στο μόνο χωράφι που είχα ποτέ στην Ελλάδα: τα ελληνικά μου».
Διότι σε ένα χωράφι μπορεί ν’ ανθίσει κανείς.

Ένας χρόνος παραπάνω

Δεκέμβριος. Τελειώνει σιγά και αυτή η χρόνια. Ένας χρόνος παραπάνω. Η μελαγχολία αναπόφευκτη και το παρελθόν σύμμαχος για αυτές τις ώρες, αυτό έμεινε, κάποιες μυρωδιές και κάποιες μουσικές ,να μας θυμίζουν, εποχές ένδοξες.
Τώρα κρατάω σημειώσεις, Τώρα που ο χρόνος σιγά - σιγά αρχίζει να με βαραίνει. Παλιότερα δεν σημείωνα σχεδόν τίποτα, τα πάντα βασίζονταν στην μνήμη. Κακώς, κομμάτια μεγάλα της ζωής μου είχαν σβηστεί.
Για να ξαναβρεθώ στην ατμόσφαιρα έπρεπε πλέον να μου έρθει μια ξύλινη μυρωδιά, ένα τραγούδι που το έβαζα επί δέκα στο τζου - μποξ. Εκεί γύρω στα σαράντα, άρχισα πλέον να εκτιμάω πράγματα που πέρασαν απαρατήρητα στα χρόνια της επανάστασης.
Ξαναδιάβασα Παπαδιαμάντη, Βρήκα ενδιαφέρον στα αρχαία κείμενα, στην Ιστορία, Ήταν σαν να διαβάζω Πλάτωνα για πρώτη φορά. Άρχισα να εκτιμάω τα αγυάλιστα μπακίρια.
Πέρασα μια μέρα σαν αυτές που θέλω να σβήσω από την μνήμη μου. Αν ήξερα πως τέτοιες μέρες έχει η ζωή, ίσως ο θάνατος να είναι ανάσταση. Όμως δεν έχει μόνο αυτές. Σήμερα μύρισα, ιδρώτα φιδίσιου νεανικού κορμιού. Μπορεί να μην κρατάω σημειώσεις αλλά πως να ξεχάσω το κορμί μιας πεταλούδας που σπαρταρούσε στα νεανικά μου χέρια.
Και τώρα εκεί ρίχνω το βάρος μου.
Στην εποχή της ωριμότητας έχω πλέον όλες τις προϋποθέσεις για να εκτιμήσω. Να γευτώ λεπτές γεύσεις, να μυρίσω μυρωδιές και να διακρίνω το είδος του ξύλου που τις παράγει.
Τώρα οι αισθήσεις του βρίσκονται στην καλύτερη φυσική κατάσταση, γυμνασμένες μέσα στο χρόνο, μου δείχνουν την πραγματική διάσταση.
Τώρα μπορώ να διαβάσω, να ερωτευθώ και να κάνω έρωτα. Τώρα μπορώ να δώσω ότι μάζεψα τα χρόνια που πέρασαν.
Κι ας μην κρατούσα σημειώσεις.

Τα τέρατα της «ανάπτυξης»

Ο σύγχρονος πολιτισμός χτύπησε το κεφάλι μου. Αναρωτιέμαι, ποσά μπορεί ακόμα να χωρέσει χωρίς να σπάσει. Για την ώρα χάνω αρμαθιές κλειδιά και κινητά.
…………………………………………………………………………………………..

Χθες έκανα 25 λεπτά από το Σορόκο στην Πλατυτέρα, όχι με αυτοκίνητο αλλά με μοτοσικλέτα! ………………………………………………………………………………………….
Και αυτό είναι το γαμώτο, κάναμε τόση προσπάθεια για να επιστρέψουμε στις πεζοπορίες; Η «ανάπτυξη» είναι δυσανάλογη τελικά με την ποιότητα της ζωής μας.
………………………………………………………………………………………….
Δυστυχώς αυτό το περιβάλλον της μιας χρήσεως, είναι δικό μας δημιούργημα. Δικό μας έργο. Και ας αρνούμαστε σήμερα να παίξουμε.
«Ποιος μας χρειάζεται σ’ αυτόν τον κόσμο; Ποιος θέλει δίπλα του, κοντά του ανθρώπους με ίσκιο και δροσιά; Όλα είναι μιας χρήσεως. Και τα αισθήματα. Πληκτρολογείς το ΡΙΝ και η εικονική πραγματικότητα σε απαλλάσσει από τον κόπο του σχετίζεσθαι. Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, αυτή μας φτύνει, μας διαψεύδει, μας εκτροχιάζει. Τι κι αν σκαλίζουμε την πέτρα; Το τελικό άγαλμα θα είναι από πλαστικό και θα φλέγεται φωτίζοντας τους νέους γκρεμούς των τοπίων που αγαπήσανε, επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε, και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου».
…………………………………………………………………………………………..
Αυτά που μονολογεί η συνομήλικη μου κυρία, το βραδύ που πέφτει το σκοτάδι, που κοπάζει ο θόρυβος, και μπορεί να ακούσει τη φωνή της. Αυτά μονολογούμε, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις πράξεις μας και δεν υπάρχει θυμός, για να μας φρενάρει.
…………………………………………………………………………………………..
Το ποτάμι της «Ανάπτυξης» υπερχείλισε και απειλεί πλέον να μας πνίξει

Ο στρουθοκαμηλισμός των ημερών

Είθισται αυτήν την περίοδο να καταθέτουμε τα όπλα. Παραμονές Χριστουγέννων και γιορτές αγίων πολλές. Για άλλη μια χρονιά θα βρούμε τον τρόπο να ξεχάσουμε, την σκληρή πραγματικότητα, και από κεκτημένη ταχύτητα που υπαγορεύει η δύναμη των εθίμων να μεταθέσουμε το ασφαλιστικό, την ακρίβεια της ΔΕΗ, τους επί πλέον φόρους, την Ολυμπιακή για αργότερα. Μετά εορτών θα υποστούμε το δεξιό χέρι στην τσέπη μας, για να μην γράψω κάτι άλλο.
………………………………………………………………………………………….
Επιλέγουμε την αμνησία και στρουθοκαμηλίζουμε, όμως: ότι συμβαίνει Χριστούγεννα κολλάει από την υπερβολή των ημερών. Το κακό γίνεται χειρότερο και το καλό καλλίτερο. Τα γεγονότα αποκτούν ιδιαίτερο βάρος και εκτυπώνονται με ανεξίτηλα χρώματα στη μνήμη, κεφαλαιοποιώντας έτσι την περασμένη περίοδο. Γίνονται σημάδια οριοθέτησης και σημεία αναφοράς του καθενός μας.
Όμως, επιθυμούμε να μην κουνήσουμε τα νερά, «άσε μετά τις γιορτές» λέμε και μεταθέτουμε γεγονότα, για να μη τα φορτίσουμε με το πνεύμα των ημερών.
Και αυτό είναι το μεγάλο λάθος.
Για να πλατσουρίσουμε μέσα στα ήρεμα νερά χάνουμε στιγμές σημαντικές.
…………………………………………………………………………………………..
Καλύτερα να μεταθέταμε τις γιορτές παρά την σκληρή πραγματικότητα που μας περιμένει στην γωνία.

Πολύ φασαρία για το τίποτα

Δεν λέω η κάθε μικρή τοπική κοινωνία, είναι μια μικρογραφία μιας μεγαλύτερης, τα στοιχεία όμως στον τοπικό τύπο μεγάλωσαν και οι φωτογραφίες είναι δυσανάλογες των γεγονότων. Η υπερβολή της επαρχίας.
........................................................................................................................................

Το παρακάτω κείμενο το έγραψα πριν μου δοθεί αφορμή από τα παραπάνω

…………………………………………………………………………………………

Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένουμε; Δεν είναι τόσο σπουδαία, για να μπούνε στην βιτρίνα. Τα μεγεθύνουμε για να χωρέσει το επαρχιώτικο κόμπλεξ, για να δούμε τον μικρόκοσμό μας, μεγάλο. Για να επισημοποιήσουμε την ύπαρξη μας.
Η τοπική επικαιρότητα με γεμίζει θλίψη. Δεν μπορεί η μικρογραφία μιας μικρής επαρχιακής πόλης να αντιγράφει την πρωτεύουσα. Είναι αστείο να μετράμε υπό μορφή κλίμακας ανάγκες που δεν έχουμε, μόνο και μόνο για να συμπορευτούμε στο γενικότερο μοντέλο.
«Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του» λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του. Εμείς επιμένουμε να σκηνοθετούμε την πραγματικότητα για να μας χωρέσει. Δε μας αρκεί η ήπια βόλτα στα στενά σοκάκια, δε βολευόμαστε με την γαλήνη που μας δωρίσανε, γι’ αυτό κάνουμε φασαρία χωρίς αιτία. Γι’ αυτό βαφτίζουμε τα σοκάκια λεωφόρους.
Διάβασα πρόσφατα σε ένα μονόστηλο με ψηλά γράμματα, αθηναϊκής εφημερίδας τους αντιδημάρχους που όρισε ο Δήμαρχος Αθηναίων, δεν γνώριζα κανέναν.
………………………………………………………………………………………….

«Σκηνοθετούμε την πραγματικότητα για μας χωρέσει.» πόσα χρόνια περάσαμε επιχρωματίζοντας το σώμα μας, να μην φαίνονται ουλές και τραύματα; Φορέσαμε στη καρδιά μας αθλητικά παπούτσια για να φαντάζει δρομέας μακρινών αποστάσεων και ας τα έχει φτύσει στο πρώτο κατοστάρι»
…………………………………………………………………………………………..

Σκηνοθετούμε γεγονότα και ύστερα παίρνουμε την βολική θέση του θεατή, σχολιάζουμε κιόλας. Μπαίνουμε στο ψέμα και το ζούμε. Το βαφτίζουμε σημαντικό για να κερδίσουμε όσο τον δυνατόν περισσότερο χρόνο βρασμού. Στο ζουμί μας.

Από που πηγάζουν οι εξουσίες;

Συναντάω μερικές φορές κάποια κείμενα, που είναι σαν τα έχω γράψει εγώ. «Από πού αντλούν τη μικρή η τη μεγάλη δύναμη τους οι πολιτικοί και που νομίζουν οι ίδιοι ότι οφείλουν να αναζητούν την νομιμοποίηση και την επικύρωση της ισχύος τους;» αναρωτιέται Παντελής Μπουκάλας σε άρθρο στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής.
Η απάντηση θα έπρεπε να ήταν από τον Λαό, το λέει και το σύνταγμα, άρθρο πρώτον: «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό» Οι πολίτες τους ψηφίζουν, κατά συνέπεια σε αυτούς θα όφειλαν να δίνουν αναφορά. Θα έπρεπε , όμως δεν συμβαίνει. Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί που έχουν καταλήξει να πιστεύουν ότι την ισχύ που τυχαίνει να διαθέτουν τους την δανείζει η Τηλεόραση και μάλιστα υπό σκληρότατους όρους. Ο τρόπος τους και ο πόθος τους είναι η εικόνα τους, η εμφύτευση της εικόνας τους στο προσκήνιο. Αν δεν φαίνονται δεν υπάρχουν, αυτό πιστεύουν και αυτό τους πανικοβάλει.
«Το αποτέλεσμα της εξάρτησης «μισοψυχολογικής – μισοπολιτικής» υποστηρίζει ο αρθρογράφος «το γευόμαστε κάθε μέρα, και είναι πικρό: υπουργοί, υφυπουργοί και γενικοί γραμματείς, όποιο κόμμα και αν άρχει, ζούνε με τον τρόμο όχι των συνδικάτων, επί παραδείγματι και των εκδηλώσεων κοινωνικής διαμαρτυρίας, αλλά του κάθε κ. Αυτιά η κ. Ευαγγελάτου, που θα τους τα ψάλει». Το ίδιο θα μπορούσε να μεταφερθεί και στην τοπική κοινωνία.
«Χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, κυβέρνηση πέφτει – κυβέρνηση ανεβαίνει, τα στελέχη της πολιτείας, υπουργοί, δήμαρχοι, νομάρχες, συνεχίζουν να «εκτίουν την ποινή τους» για να θυμηθούμε και τον Πολύδωρα, όχι στο γραφείο τους, αλλά στα τηλεοπτικά πάνελ και παράθυρα, αυτουποβιβαζόμενοι έτσι εκουσίως σε τηλεοπολιτικούς, δαγκωμένοι από το άγχος της δημοσιότητας, και από την αγωνία μην στεναχωρήσουν τον ένα η τον άλλο καναλάρχη η εκπομπάρχη με τους οποίους ταυτίσουν τον κόσμο στο σύνολο τους»
Ακριβώς αυτό συμβαίνει αντί οι πολιτικοί να ακολουθούνε τις λαϊκές επιταγές Πάνε πίσω από την τηλεόραση. Πρόκειται για μια απερίγραπτη σύγχυση ρόλων σ’ αυτόν τον άνοστο χυλό τον οποίο κατασκευάζει ακατάπαυστα και δίχως σοβαρές αντιστάσεις το γυάλινο μίξερ.

Το μπολερό δεν ήταν του ραβέλ ή η ελεγεία της σοκολάτας

Δημοσιεύω ένα κείμενο σήμερα, που ήθελα να το δημοσιεύσω από καιρό. Μου το έστειλε η φίλη μου, δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελένη Γκίκα με την υποσημείωση: «αν υποψιαστώ που δεν σ’ αρέσει θα πεθάνω». Εγώ δεν θα μπορούσα να γράψω ποτέ ένα τέτοιο κείμενο ακόμα και αν λάτρευα την σοκολάτα και αυτό έχει να κάνει με το φύλλο. Η γυναικεία γραφή, χαρακτηριστικό δείγμα τα παρακάτω, στέλνει τα δικά της ερεθίσματα και οριοθετεί τους ρόλους στο ερωτικό παιγνίδι.
«Εχει χαρακτηριστεί μαγική, θεραπευτική, αγχολυτική, παυσίπονη, αντιβηχική, καρδιοθεραπευτική, καταστροφική, τροφή των θεών αλλά και… θάνατος ηδονικός και υποκατάστατο. Αμαρτία που ή την απολαμβάνεις χωρίς έλεγχο ή δεν τη συζητάς καν… Η Ζυλιέτ Μπινός στο «Σοκολά» δεν έσπασε τζάμπα ταμεία. Αλήθεια, υπάρχει άνθρωπος που δεν την συζητά καν;
Την πρώτη σοκολάτα την τρως μικρός, σου μένει αυτό το καλόπιασμα - γεύση μετά από τόση μπεμπελάκ, φρουτόκρεμα και νουνού. Κατόπιν δεν την ξεχνάς ποτέ. Σ’ αυτήν καταφεύγεις, ειδικά όταν σε… ξεχνά η ζωή. Μαύρη, άσπρη, πραλίνα, με γέμιση φράουλα, κεράσι, μπανάνα, με ολόκληρο αμύγδαλο, φουντούκι, σταφίδες, με κάστανο, πορτοκάλι ή με λικέρ, σκληρή, μαλακή, ζουμερή, γάλακτος ή αμυγδάλου, με… ρύζι, με σύκο, με τσέρι, με δαμάσκηνο ή με καρύδι, σε… σοκολατάκι, σε μέγεθος κανονική ή γίγας, κρύα, ζεστή, σε μους, παγωτό ή σε κέικ, ίδια μανία και τρέλα και ας σε πονά το συκώτι, και ας γεμίζει η φιλαρέσκειά σου σπυράκια. Και ας κρυφογελούν οι πάντες γύρω σου ψιθυρίζοντας εκείνα τα σόκιν ανέκδοτα περί σεξ. Αυτή την ώρα είσαι εσύ και ο παράδεισός σου. Εσύ και η… θεά, με ή χωρίς… ονοματεπώνυμο.
Ταινία (Σοκολά), βιβλίο (Νερό σε καυτή σοκολάτα), τραγούδι (Ασπρη σοκολάτα), ρούχα κι εσώρουχα (Chocolate Show), γλυπτά (γυναίκα, αμάξι, χειροβομβίδα έως… νεκροκεφαλή, όλος ο κύκλος της ζωής σε μαύρο - γλυκό), το κακαόδεντρο με τις ρίζες στους Αζτέκους, τους Μάγια και στο κακάο της μαμάς, αποτελεί νυν και αεί την πιο θεραπευτική γάζα: στον φόβο, στον τρόμο, στη νύχτα, στην άγευστη ζωή ή τη μοναξιά. Η τοξίνη του σώματος, το σουσάμι άνοιξε στον παράδεισο.
Απείρως καλύτερη απ’ όλα. Και… απ’ το σεξ. Για τους εξής κάτωθι, καθοριστικούς λόγους:
Μπορείς να την πάρεις, όποτε θέλεις. Σε ικανοποιεί ακόμα και αν έχει μαλακώσει. Μπορείς να την έχεις με ασφάλεια, ακόμα και οδηγώντας. Μπορείς να την απολαμβάνεις όσο χρόνο σου αρέσει. Μπορείς να την απολαμβάνεις και μπροστά στη μαμά σου. Αν την δαγκώσεις, δυνατά, δεν θα την πειράξει. Η λέξη υποχρέωση δεν την τρομάζει. Δεν σε αφήνει έγκυο ποτέ. Μπορείς να την έχεις οποιαδήποτε μέρα του μήνα. Μπορείς να την βρεις εύκολα και να είναι καλή. Μπορείς να έχεις όσες ταυτόχρονα θέλεις. Ποτέ δεν είσαι πολύ μεγάλος ή πολύ μικρός γι΄ αυτή. Όταν την τρως το βράδυ, δεν ξενυχτάς τους γείτονες. Ποτέ μια σοκολάτα δεν θα προσποιηθεί ότι είναι σοκολάτα.
Είναι το μόνο Μπολερό που δεν ήταν του Ραβέλ αλλά το πιο ουράνιο παγωτό σοκολάτα.

........................................................................................................................

"Απείρως καλύτερη απ' όλα . Και ...απ' το σεξ". Πως να μου πάει το χέρι να το γράψω..

«Πάντα γελαστοί και γελασμένοι»

30% αύξηση μαγειρεύει η ΔΕΗ. Μήπως οι παραισθήσεις μας, είναι ασφαλέστερες από την πραγματικότητα;
………………………………………………………………………………………..
Και αυτό θα περάσει με την πρέπουσα απάθεια. Τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μας δεν μας εμπνέει την έξαρση κάποιας δράσης. Εκεί που χρησιμοποιούσα κόφτες προτάσεις και τέλειες γέμισα μακρινάρια και ερωτηματικά. Ο κόσμος αισθάνεται απογοητευμένος, ταπεινωμένος και εξαπατημένος απ’ όλες τις μεριές. Μια ανυπόφορη ψευδολογία που δεν ξεγελά πια κανένα. Η εξουσία, όπως η Αγια τριάδα. Πατήρ, Υιός και Άγιο Νεύμα. Εμπλεκόμενα ή καλύτερα διαπλεκόμενα
Για άλλη μια φορά θα μαζέψω τα κατεστραμμένα σκηνικά της φαντασίας μου και θα προσαρμόσω το όνειρο επάνω σε κρανίου τόπο
Έχω ανάγκη να πιαστώ από κάποια φαντασίωση. Δεν μπορώ να παραδεχτώ πως τούτη η φτηνή και ηλίθια πραγματικότητα είναι η τελική μου μοίρα. Δεν μπορεί να εξαντλήθηκαν τα όρια μου πρέπει πάλι, έστω με κάποιο ψέμα να κινήσω την προσοχή μου, να ερεθιστώ. Γι’ αυτό σας χρειάζομαι, μάρτυρες στις σκηνές, της φαντασία μου. Σ΄ αυτές τις στιγμές που η τόλμη της σκέψης ξεπερνά τα όρια, θέλω κάποιον να με παρακολουθεί
………………………………………………………………………………………...
«Πάντα γελαστοί και γελασμένοι», μεγάλη κουβέντα από τον Άλκη Αλκαίο, στους φίλους του Χάρου απευθύνεται. Εμείς έτσι θα φύγουμε γελασμένοι. «Τα έξυπνα πουλιά ας μείνουν να πετούν πάνω από τα χαλάσματα, ας ξαναφτιάξουν εξάδυμους πύργους και σιδερένια χαλάσματα. Εμείς θέλουμε να πεθάνουμε στον ίσκιο ενός ονείρου, στην άκρη μια ιδέας, στην αγκαλιά μια λυτρωτικής ψευδαίσθησης. Γελασμένοι κοροϊδεμένοι, γοητευμένοι από ένα θαύμα που δεν καταφέραμε.»
…………………………………………………………………………………………..
Είναι ασφαλέστερες οι ψευδαισθήσεις απ’ αυτήν την πραγματικότητα

Ποιος θα μας πιστέψει;

Θα συνεχίσω, με ανώδυνα κείμενα, που είναι προτιμότερα, από όλα αυτά που μας έχουν κιτρινίσει την ζωή. Τουλάχιστο αυτά τα γενικά όλο και κάποια ψυχή θα αγγίξουν ειδικά. Όλο και κάποιο μυαλό θα ξυπνήσουν, να ξεκουμπιστεί από τον ύπνο του δικαίου. Τα άλλα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που ενδιαφέρουν το μικρόκοσμο μας και αναπαραγάγουν τα Πινόκιο, θα τα συνεχίσουν οι άλλοι, που έχουν αναλάβει την εργολαβία της αποχαύνωσης.
…………………………………………………………………………………………..
Ακόμα δεν έχω περάσει απέναντι, όμως θαυμάζω, εκείνους που τα κατάφεραν, τους ποιητές και αυτούς που ελαφρά την καρδία αποκαλούμε τρελούς. Αυτούς δηλαδή που δεν άντεξαν την μάταια φθορά της ψυχής τους.
Όταν ήμουνα μικρός, θυμάμαι τις διηγήσεις των γονιών μου. Ο πατέρας μου το πρωί πριν πάει σχολείο είχε υποχρέωση να μαζέψει ένα κοφίνι ελιές από ένα κοντινό κτήμα. Οι αναφορές για την κατοχή, την πείνα τον εμφύλιο, ήταν στην ημερήσια διάταξη. Εμείς σήμερα επί της ουσίας δεν έχουμε να επικαλεστούμε τέτοιες τραγικές καταστάσεις επιβίωσης. Τηρουμένων των αναλογιών μεγαλώσαμε κάτω από καλές συνθήκες και τα παιδιά μας ακόμα καλύτερες.
Ποιος θα πιστέψει ότι ζοριστήκαμε για ένα όνειρο, ότι υποφέραμε για μια ιδέα, ότι από την πολύ επικοινωνία μείναμε μόνοι, ότι προσπαθήσαμε πολύ σκληρά να κρατήσουμε τα μάτια και το μυαλό μας ανοιχτά και ότι όλοι αυτοί οι λόγοι ήταν επαρκείς δυσκολίες και ουσιώδεις; Ποιος θα μας πιστέψει, ότι κάθε μέρα προσθέτουμε στο κατάλογο των αναγκών μας και από άλλη μια, καινούργια που διαφήμισε πρόσφατα η τηλεόραση; Ποιος θα μας πιστέψει, που χρειαζόμαστε δύο και τρεις δουλειές για να πληρώνουμε τις δόσεις και τις κάρτες; Ποιος θα μας πιστέψει για τα τόσα και τόσα πιο σκληρά από τον πόλεμο την πεινά και την κατοχή, του άθλιου καιρού μας;
………………………………………………………………………………………….
Ποιος θα μας πιστέψει ότι με δυσκολία κρατιόμαστε στο κόσμο των λογικών και δεν σαλτάρουμε απέναντι;

Του Μάκη που του άρεσε τότε και ακόμα περισσότερο σήμερα

Είμαι πολύ χαρούμενος, που «Τα κορίτσια του Σίτυ μπουμ – μπουμ» του Βασίλη Αλεξάκη, παρά τα 32 χρόνια που φορτώθηκαν στην πλάτη τους, από την πρώτη έκδοση, όχι μόνο διατηρούν την νεανική του φρεσκάδα, αλλά προσελκύουν ακόμα περισσότερους θαυμαστές. Τα κορίτσια του Βασίλη, ξαναβγήκαν στη σκηνή και τράβηξαν όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους. Τα βλέπω πως χορεύουν και καμαρώνω, που όταν πρωτοδιάβασα αυτό το βιβλίο με τις εικοσάρες πρωταγωνίστριες ένοιωσα το ίδιο πάθος και σήμερα που το ξαναδιάβασα και ας έχουν πενηνταρίσει. Θα μεταφέρω μερικά αποσπάσματα από την σελίδα της Αλεφ «Γράφοντας σκηνοθετώ τη ζωή μου» είναι ο τίτλος και κάτω από τον Πύργο του Αιφελ, νάτα πάλι τα κορίτσια του Σίτυ μπουμ – μπουμ. Και πιο κάτω, η αφιέρωση
«Του Μάκη που του άρεσε πάντοτε»
Στα «Κορίτσια του Σίτυ Μπουμ - Μπουμ» σε τόνο ανάλαφρο και αφόρητα χιουμοριστικό, το ίδιο κουβάρι. Η άβυσσος, ακριβώς, της ίδιας ψυχής που επιδιώκει διακαώς την πτώση της. Βγαίνοντας μετά από έναν ελπιδοφόρο Μάη ’68 και πιστεύοντας ότι όλα απ’ εδώ και στο εξής θα είναι… Μάης και γιορτή. Το σκηνικό προτού η ανθρώπινη ψυχή… εάλω, με έναν τρόπο που αποδεικνύει ότι από τότε, «πού πια καιρός». Αυτό το «μοντέλο επιτυχίας» από τα σπάργανα ήδη αποτυχημένο.Εξάλλου ο ήρωας του βιβλίου το δηλώνει, δεν είναι επαναστάτης, είναι μικροαστός:«Να σου πω ποιο είναι το πρόβλημά μου: δεν γαμάω αρκετά». Φράση που επαναλαμβάνεται και όχι τυχαία και πρώτη φράση του βιβλίου.Αλλά πρόβλημά του είναι και η «Οικογενειακή Κυριακή» στην οποία γράφει αντί για την «Αστραπή» ή την «Εφημερίδα». Η συνεννόησή του με την σπουδαιότερη (τουλάχιστον κατά κόσμον, αυτή θα δουλέψει στην τηλεόραση, αυτή κερδίζει περισσότερα χρήματα) γυναίκα του, με τους συναδέλφους, τους φίλους του και με τον εργοδότη του, ο… γρύλος που κάνει στο κεφάλι του τόσο αριστοτεχνικά:«Θ’ αναπολήσουμε πάλι το παρελθόν; Θα θυμηθούμε πάλι την πρώτη μας συνάντηση; Θα προσπαθήσουμε πάλι να φανταστούμε το μέλλον μας; Θα υποθέσουμε πάλι ότι δεν θα περάσουμε μαζί όλη μας τη ζωή; Θα την ρωτήσω πάλι αν θα παρευρεθεί στην κηδεία μου; Θα ισχυριστεί πάλι ότι εκείνη θα πεθάνει πρώτη;»Συγγραφικό παιχνίδι όχι και τόσο αθώο, που ο Αλεξάκης επαναλαμβάνει πολλές φορές: «Έχω την εντύπωση ότι θα έχω ζήσει αρκετά σε λίγο καιρό. Ότι θα έχω ονειρευτεί αρκετά, θα έχω κάνει αρκετά τηλεφωνήματα. Η ζωή μου θα μ’ έχει βαρεθεί. Τι θα κάνω τότε; Θα ξανοιχτώ στο πέλαγος πάνω σε μια εύθραυστη σχεδία μια νύχτα με δέκα μποφόρ; Θα αυτοκτονήσω με ένα περίστροφο στο γραφείο μου όπως συνηθίζεται; Θα κόψω τις φλέβες μου; Θα κόψω το λαιμό μου; Θα πιω δηλητήριο;»Τα κορίτσια του Σίτυ Μπουμ- Μπουμ, η πιο ανάλαφρη εκδοχή αυτού του «παιχνιδιού»: Η Βιργινία, η Ιουλιέτα, η Δουλτσινέα, η Ευρυδίκη, η Εύα, η Μαργαρίτα που τσακίζονται για το τι ακριβώς θα αρέσει στον Πωλ.Σε μια ιστορία που εναλλάσσει πραγματικότητα κι όνειρο, με το όνειρο να κυριαρχεί των πάντων και να διεκδικεί τον τίτλο. Επειδή, όσο κι αν η ζωή να τον προσγειώνει, η καρδιά του Πωλ διαρκώς χτυπά σαν τρελή: «Θα το βάλουν όπου να ‘ναι. Σίγουρα θα πάρω ένα σωρό γράμματα αναγνωστών. Μια όμορφη Βιετναμέζα, εγκαταστημένη στο Κλερμόν- Φεράν, θα μου γράψει: «Σας ερωτεύτηκα από την πρώτη γραμμή». Ο Ζαν ντε λα Τουρ- Μπομπούρ, που διευθύνει την Εφημερίδα θα με καλέσει το Σαββατοκύριακο στο εξοχικό του. Τα μεσάνυχτα η κόρη του, που δεν θα φοράει παρά ένα διαφανές νυχτικό, θα μπει αθόρυβα στο δωμάτιό μου. Την επομένη ο καιρός θα είναι υπέροχος. Θα είναι η πιο όμορφη Κυριακή του Μαρτίου που γνώρισε η Γαλλία από το 1826. Θα φάμε στον κήπο…»Εξάλλου την δικαιούται ο ήρωας αυτή την προοπτική. Διότι, όπως ο Αλεξάκης, έτσι και ο Πωλ στο βιβλίο, γράφει βιβλίο. Και όσο κι αν η πραγματικότητα είναι φρικτή, όσο κι αν γίνεται το όνειρό του, τελικά, εφιάλτης, όλα τα μπορεί!Ένα βιβλίο για ό,τι υπήρξε και ό,τι έχει επακολουθήσει, ένα βιβλίο που προβλέπει κι αυτοσαρκάζεται, ελπίζει και ξεκαρδίζεται. Μια ιστορία που, όπως τα χέρια του Πωλ, επιδιώκει να χάνει τον έλεγχο. Μοναδικές σελίδες του βιβλίου αυτές όπου τα ανυπάκουα χέρια του Πωλ επιχειρούν να τον πνίξουν: έτσι δεν γίνεται;Και σίγουρα, ένα βιβλίο - σημαντικός Αλεξάκης.

Φθινόπωρο και Κυριακή

Κυριακή απόγευμα Βρέχει, βρέχει συνεχώς. Να τες πάλι οι Κυριακές μετά το μεσημέρι, ώρες - λαιμητόμοι. Να τες πάλι οι Κυριακές και πριν και τώρα ίδιες σκληρές και αδυσώπητες. Πάλι Κυριακή πριν λίγα χρόνια έγραφα ότι θα έγραφα και σήμερα
«Κυριακή απόγευμα. Ο ουρανός είναι βαθύγκριζος και σε μεριές – μεριές έχει κόκκινες θαμπάδες. Ο χρόνος σε μια απεριόριστη διαδρομή γεμάτος αγωνία. Δεν είχα τύψεις, γυρνούσα πίσω αναζητώντας σταθερές. Μ’ αυτά και μ’ αυτά άντεχα.. Όταν δεν φαίνεται διέξοδος, ο πόνος φώτιζε σαν βεγγαλικό. Γράφω για να ξορκίσω το κακό. Ο υπαρξιακός προβληματισμός σε συνέχεια, . βάλθηκα μέσα από μια στήλη να στοιχειώσω την εικόνα μου. Γράφω την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν πιστεύει.
Πολύ θα ήθελα να είχα την απαραίτητη ανθεκτικότητα και να ξανάρχιζα. Έχω μπει σε ένα ρόλο και χρησιμοποιώ όλη μου την ενέργεια για να σκοτώσω τον καιρό μου. Υπαινίσσομαι την απογοήτευση μου, μέσα σε κοινές φράσεις, «δεν γίνεται τίποτα» η «τώρα είναι αργά». Μια αόριστη επιπόλαιη δυσαρέσκεια, που μου κρατά συντροφιά στις επιτόπιες διαδρομές μου.
Σε κάτι τέτοιες ώρες καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι άνθρωποι προτιμούν την τρέλα, είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσεις τη εικόνα σου, το μαγικό κουτί να ξαναβρείς τον χαμένο σου καιρό.
Δεν ξέρω, δεν ξέρω πράγματι τι σκεφτώ και τι να πω με όλα αυτά. Δεν με διακατέχουν συναισθήματα αυτολύπησης. Δεν γυρίζω την πλάτη στη ζωή, αλλά να, αυτές οι βόλτες τις κρύες φθινοπωρινές νύχτες, είναι αυτό που μπορώ να αφήσω. Αυτό είναι όλο και όλο. Επιτόπιες διαδρομές μέσα στη νύχτα, σκοτεινές τρύπες παρανοϊκές και ματωμένες, άσκοπες βόλτες, παρέα με τα παράλογα όνειρα μας.Εκ των υστέρων μετράμε τα κέρδη και τις φθορές, από τα συντρίμμια αναζητάμε τον χαμένο χρόνο και την απούσα αγαπημένη, αυτά είναι τα πιο σημαντικά που έχω να εκθέσω όλα τα άλλα χάρτινες πανοπλίας, καρναβαλίστικες φορεσιές».

Παραμορφωτικός καθρέπτης

«Η τηλεόραση είναι καθρέπτης της κοινωνίας», μου σχολίασε ένας αναγνώστης, θέλοντας να θίξει τις ευθύνες όλων μας. Αν υποθέσουμε ότι η τηλεόραση είναι καθρέφτης της κοινωνίας, σήμερα θα λέγαμε ότι ο καθρέφτης είναι παραμορφωτικός. Αντανακλά ορισμένες μόνον όψεις της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται και από την οποία πηγάζει, και μάλιστα αυτές τις όψεις τις επιστρέφει διαθλασμένες.
Η πολιτική διεξάγεται στις οθόνες, με όρους θεάματος. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αναζητεί ακροατήριο και ψήφους στο γυαλί. Η κοινωνία όμως βρίσκεται εκεί πράγματι; Βρίσκεται εγκλωβισμένη μπροστά και γύρω από τηλεοπτικές οθόνες; Όχι, η κοινωνία είναι αλλού. Η ελληνική κοινωνία, κατά συντριπτική πλειονότητα, είναι δυσαρεστημένη από την τηλεοπτική ενημέρωση. Δεν ικανοποιείται, δεν ενημερώνεται, δεν μαθαίνει. Μεγάλα τμήματα της και σίγουρα τα πιο αξιόμαχα, δεν αναγνωρίζονται σε αυτόν τον καθρέφτη που εκχυδαΐζει και διαστρεβλώνει.
Οι δραματοποιημένες ειδήσεις, οι τσακωμοί στα παράθυρα, το χυδαίο κουτσομπολιό, τα στημένα τοκ-σόου, προκαλούν αγανάκτηση και εκνευρισμό στο μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης Ουδείς αξιοπρεπής πολίτης αναγνωρίζει τον εαυτό του σ’ αυτόν τον τηλεοπτικό πολτό, που κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει πού τελειώνει η είδηση, το πραγματικό, και πού αρχίζει η μυθοπλασία, η υπερβολή, η δραματοποίηση και ο εξευτελισμό.
Αυτού του είδους η ενημέρωση, όχι μόνο δεν αντικατοπτρίζει την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ούτε καν την αφορά.

Να το γκρεμίσουμε

Να συνεχίσουμε το χθεσινό, γιατί αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί Όταν τα μέσα ενημέρωσης γίνονται μέσα χειραγώγησης, επιβολής και εκχυδαϊσμού, τότε πρέπει να επισημάνουμε ότι βλάπτουν και τη δημοκρατία και την κοινωνία. Η ενημέρωση, η κριτική, η έρευνα δεν πρέπει να γίνονται τηλεοπτική ζούγκλα. Γιατί ο κανιβαλισμός των ειδήσεων και των γεγονότων, ο κανιβαλισμός των προσώπων και των θεσμών, τελικά λειτουργεί εναντίον της πολιτικής, εναντίον της πολιτείας και εναντίον της κοινωνίας.
Σε πρόσφατη συνέντευξη του, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος υποστηρίζει:
«Είναι ανάγκη να μπει πλαίσιο. Πλαίσιο αυτορύθμισης, πλαίσιο δεοντολογίας και πλαίσιο νομικών κανόνων. Δεν είναι ποτέ δυνατόν η Ελλάδα να είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που έχει αφήσει έτσι ξέφραγο αμπέλι το τηλεοπτικό τοπίο. Το χρέος της η πολιτεία να το κάνει δια της νομοθετικής οδού. Όχι με περιορισμούς και απαγορεύσεις, με νέους νόμους περί Τύπου, αλλά με ρυθμίσεις διαφάνειας και υπευθυνότητας. Και από την άλλη πλευρά, και οι ιδιοκτήτες των Μέσων οφείλουν να ρυθμίσουν την επιχειρηματικότητά τους όταν αυτή η δραστηριότητα διαχειρίζεται δημοσίου ενδιαφέροντος αγαθά, όπως είναι η ενημέρωση, η πληροφόρηση, η ειδησεογραφία. Αλλά και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι. Κανείς από τους νέους δημοσιογράφους και κανείς από τους παλιότερους, που θέλουν στην πράξη να εφαρμόζουν, να καταξιώνουν το λειτούργημά τους, δεν μπορεί να αισθάνεται περήφανος από ορισμένες πια, εκτροπές. Η είδηση δεν μπορεί να γίνεται σκηνοθετημένο προϊόν και να πλασάρεται προς πώληση με περιτύλιγμα που την κάνει εύπεπτη στην αχόρταγη αγορά της τηλε-διαφήμισης. Το δόγμα που λέει «ό,τι μετριέται, πουλιέται» κάνει τους πολίτες καταναλωτές και τις μετρήσεις, τις διάφορες μετρήσεις τις αναγορεύει σε μηχανισμούς χειραγώγησης της κοινωνίας και νόθευσης του ποιοτικού τηλεοπτικού τοπίου». Όπως βάλλαμε όλοι το χεράκι μας για να κτισθεί αυτό το τερατούργημα, και πάλι θα χρειαστεί όλοι μαζί να το γκρεμίσουμε.

Έχουν βρωμίσει

Μπορεί σιγά - σιγά η πόλη να ξεβρωμίζει από τους όγκους των απορριμμάτων, που είχαν συσσωρευτεί τις τελευταίες μέρες, από τα άλλα σκουπίδια όμως της πληροφόρησης, που μπαίνουν στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης, θα πάρει χρόνο για να απαλλαγούμε. Θα απαλλαγούμε όμως, γιατί έχουν βρωμίσει. Αργυρώνητοι, αλλάζουν αγαπητικούς σαν τις «πουτάνες» και δεν διστάζουν να επιστρέφουν σ’ αυτούς που έχουν ξεφτιλίσει αρκεί η πρόσκληση να έχει το χρώμα του χρήματος.
Έγραφα πρόσφατα, γι’ αυτό το τηλεοπτικό σκουπιδαριό που μας πνίγει, επιχειρώντας να συγκρίνω το πρόβλημα, με το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων.
«Ο μικρός στρουμπουλός χιτλερούλης, μεγάλωσε, δυνάμωσε, με την δική μας συνδρομή και τώρα απειλεί να μας κατασπαράξει».
Αχόρταγοι, άπληστοι, αδίσταχτοι, μεσάζοντες σε αλληλοσπαραγμούς, που δανείζονται δύναμη από τους εκάστοτε ισχυρούς πελάτες τους, για να την χρησιμοποιήσουν, εναντίον αυτών που δεν μπορούν η δεν θέλουν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους.
Το κακό παράγινε και δεν έχει τα χαρακτηριστικά του παρελθόντος. Οι δοσίλογοι κάλυπταν το πρόσωπο τους, όταν παρέδιδαν τους πατριώτες στον εχθρό. Αυτοί καλύπτονται πίσω από παραποιημένους ρόλους και ρουφιανεύουν μαζικά, ακουμπώντας στην εγκυρότητα του μέσου. «Το άκουσα στην τηλεόραση» επικαλούνται οι τηλεθεατές, «άρα είναι αλήθεια». Ε! λοιπόν δεν είναι αλήθεια και η αξιοπιστία των μέσων, με τέτοια διαχείριση θα πάει περίπατο.
Πόσες φορές δηλαδή, πρέπει να δούμε το έργο, για να σχηματίσουμε ένα μέτωπο αντίδρασης απέναντι τους; Η το έχουμε δει τόσες πολλές φορές που πιστέψαμε ότι έτσι πρέπει να είναι;
Δυστυχώς αν συνεχισθεί αυτή η κατάσταση σε λίγο θα τους επιτρέπουμε να παίρνουν μάτι και στο κρεβάτι μας.
…………………………………………………………………………………………..Κύριε Κάρτερ, μπορεί να είναι και χειρότερα τα πράγματα στο χώρο μας, απ’ αυτά που περιγράφετε στο βιβλίο που μου στείλατε.







.

Ο ψεύτικος θυμός

Δεν θέλω να γράψω για το ΠΑΣΟΚ σήμερα, άλλωστε με βάση αυτά που προηγήθηκαν δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι ο καβγάς έγινε για το Πάπλωμα.. Τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω αν υπήρξε καβγάς και σε προηγούμενες συγκρούσεις για κάτι άλλο, για ένα πράγμα είμαι βέβαιος, ιδεολογικές διαφορές στο κόμμα δεν υπάρχουν.
Είπα που δεν θα γράψω, αλλά θα σκάσω αν δε εκφράσω αυτό, που αυθόρμητα σκέφτηκα χθες το βράδυ, παρακολουθώντας τα στελέχη στα τηλεπαράθυρα, να προσπαθούν να στρογγυλοποιήσουν τα πράγματα , ύστερα από το αποτέλεσμα.
Εκεί στο ΠΑΣΟΚ δεν ξέρουν ούτε να τσακωθούν. Τρέμουν να διαχωρίσουν την θέση τους. Δεν τολμούν τη διάσπαση, δεν περνάει από το μυαλό κάποιων να πάνε σπίτι τους, έστω και για λίγο μέχρι να περάσει ο θυμός. Τελικά δεν θυμώνουν και όταν δείχνουν θυμωμένοι ψεύτικα το κάνουν.
…………………………………………………………………………………………..
Γράφτηκε ένα σχόλιο στην ηλεκτρονική μου σελίδα για «Το κόκκινο του Σπύρου Αλαμάνου από την Αλεφ. Το δημοσιεύω, γιατί έχει μεγαλύτερη άξια στο χαρτί., και αυτό αρέσει και στο Σπύρο. Το δημοσιεύω επίσης, γιατί αρκετά με το ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν και άλλα πράγματα σ΄ αυτήν ζωή που χρειάζονται την προσοχή μας.
…………………………………………………………………………………………..
«Το ξέρεις ότι το κόκκινο, είναι χρώμα του πένθους στο Μεξικό γι' αυτό και όποτε πενθώ είναι με κόκκινο? Οτι το νεκρολούλουδό τους είναι η δική μας κατακκόκινη χριστουγεννιάτικη Αλεξανδρινή, άρα το κόκκινο στο μαύρο είναι πένθος στο πένθος? Για το Παιδί που ήταν κάποτε ο ζωγράφος, για το παιδί που είμαστε κάποτε κι εμείς και δεν θα σταματήσει και ποτέ να μας ζητάει ρέστα! Εμείς, αλήθεια, τί υπήρξαμε? 'Ανθρωποι - δρόμοι ή άνθρωποι- θάλασσα? Μπα, για αθώους δεν μας έκρινα ποτέ! Πάλι δεν ξέρεις! Από την αμαρτία του μπορεί κανείς να βγει χιλοτραυματισμένος κι ολοφώτεινος, ο πιο αθώος! Φιλιά σε όλους εκεί! (Σου το 'πα ότι έχω βάψει κόκκινο βυζαντινό τον ένα τοίχο στο σαλόνι? Τον τοίχο στην κρεβατοκάμαρα μπλε σα νύχτα, καθώς και το ταβάνι της κουζίνας μπλέ σκούρο σα θάλασσα το σούρουπο (αλλά θα τα δεις). Λαβέ το σχόλιο, λοιπόν, παραγγελία. Και γράφε συχνότερα (παραγγελία).
…………………………………………………………………………………………..
Ο Γιώργος είπε ότι θα πρέπει να βάλουμε την ηθική στην πολιτική για να δούμε;

Πάντα πολύ, όλα πολύ

Πολύ θα ήθελα να απαντώ στα σχόλια. Να ανοίξω ένα νταραβέρι επικοινωνίας, να επεκτείνω τη σκέψη μου να μάθω από τις αυθόρμητες παρατηρήσεις. Που τέτοια τύχη. Ο χρόνος ο αδυσώπητος, μου στερεί ένα καινούργιο κόσμο.
Ε! λοιπόν αγαπητή Άλεφ, έχεις το λόγο μου ότι θα προσπαθήσω γι’ αυτόν τον κόσμο που στερούμε. Να σου πω επίσης πως ευχαριστιέμαι να μου γράφουν σχόλια, ότι και να μου γράφουν. Μπορεί να μην απαντώ αμέσως, όμως με κάποιο τρόπο απαντώ. Δημοσιεύω σήμερα το δικό σου σχόλιο στο «Η τέχνη φωτίζει το σκοτάδι»
«Πολλά μικρά θαύματα απόψε μαζί! Ηρθε η Αναστασία, μου έφερε το πρώτο μου παραμύθι! Θέλησα με κάποιον που αγαπώ και είναι φίλος μου τοοοοοσα πολλά χρόνια να το μοιραστώ (ειδικά αυτό "το κοριτσάκι" ήθελα μαζί σου να το μοιραστώ) μπαίνω και τί να δω? Βλέπω ότι αναφέρεσαι στη Φωτεινή μου. Στον Οκτάβιο Παζ (που το αναγνωρίζω, μου έμαθες), σε ξαναβρίσκω εκεί ακριβώς στο ίδιο σημείο που είχα φοβηθεί ότι για πάντα το έχω (σε έχω) χάσει! Ομορφο ποστ (κι όχι επειδή μ' αναφέρεις) αλλά επειδή είναι ο πιο καλός σου, αναγνωρίσιμος, γοητευτικός εαυτός! Να είσαι καλά, τι καλά που κάποιες φιλίες αντέχουν έτσι, αντέχουν τόσο, αντέχουν για πάντα (?) στον χρόνο. Αντε, φιλιά, με συγκίνησες λέμε (άλεφ άνω- κάτω από συγκίνηση) (για πολλά) (θα σου στείλω το παραμύθι) (και γράφε, γράφε πολύ) (και ζήσε, ζήσε πολύ) (και πόνεσε, μη φοβάσαι να (ξανα)πονέσεις)(πολύ) (όλα πολύ! Ποτέ πιο λίγο!»
Θυμάσαι που σου έγραφα για τα χρώματα του στρατοπέδου στη Σίνδο και συ μου έγραφες για την απόσταση; «Πολλά μπορείς να φορτώσεις σε μια απόσταση». Βορειοανατολικό άκρο της χώρας, 1980, χωρίς έγνοιες και με χρόνο που περίσσευε. Χάραξα τη στιγμή με ένα στίχο, ένα στίχο που μου χαρίζει εσωτερική ειρήνη ακόμα και σήμερα, στις μέρες του πολέμου. « Ανάσκελα, προσκέφαλο χαλίκια. Τα μάτια , όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο, χίλια χρώματα ο ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται. Απαλή μουσική , των κυμάτων ήχος και ένα καράβι , χάρτινο μου φαίνεται.» αυτή η έμμετρη στιγμή του 1980, ακόμα είναι το ζητούμενο
Πάντα πολύ, όλα πολύ

Το κόκκινο του Σπύρου Αλαμάνου

«ήταν κάποτε ένα παιδί» τιτλοφορεί το τελευταίο του βιβλίο ο ζωγράφος Σπύρος Αλαμανός. Μικρά κειμενάκια, από σημειώσεις του καλλιτέχνη στημένα στο χαρτί, με ένα τρόπο που μόνο ο ίδιος ξέρει. Αυτή τη φορά δεν έχουμε εικόνα, δεν έχουμε χρώματα, δεν έχουμε εκείνο το κόκκινο σημάδι, που παρόμοιο του δεν έχει ζωγραφιστεί. Τα έχουμε όλα όμως μέσα από την τρυφερή γραφή, μέσα από την ψυχή του Σπύρου Αλαμάνου.
Ήταν, είναι και θα είναι ένα παιδί στη ψυχή ο Σπύρος. Και ένα παιδί ξέρει πολύ καλά μέσα από το σκοτάδι να δίνει φως, μέσα από το μαύρο να ξεπροβάλει το κόκκινο.
………………………………………………………………………………………….«Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. Ποιος θα καταγράψει τις λύπες μας, ποιος θα πενθήσει τη χαρά μας; Τα ημερολόγια φυλλορροούν και ο χρόνος άδειος και ακατοίκητος, σαν αφόρετο ρούχο κρέμεται πίσω από την πόρτα. Μην του χτυπάτε, δεν ανοίγει σε πόλεις χωρίς ποιητές. Μην του μιλάτε, δεν απαντά σε ανθρώπους που σκότωσαν τα αηδόνια τους»
…………………………………………………………………………………………..
Ο Σπύρος Αλαμάνος ζωγραφίζει με τις λέξεις της ψυχής του, μας φανερώνει με τον απόλυτο αυθορμητισμό που τον διακρίνει, τον δικό του ελεύθερο κόσμο.
«Ο κόσμος μου, έχει μέσα του πολύ αίμα από κρασί που μεθά μέσα στα ακρότατα και αδιάβατα σημεία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ο κόσμος μου ακόμα πονά. Ο κόσμος μου ακόμα αιμορραγεί. Ο κόσμος μου πεθαίνει για ζωή. Ο κόσμος μου έχει σημαία και ιδανικά. Ο κόσμος μου πιστεύει σε δυνάμεις . Ο κόσμος μου λατρεύει το σώμα όχι την αίσθηση της σάρκας αλλά μέσα από την αιώνια ερωτική σχέση ψυχής και σώματος. Ο κόσμος μου πενθεί στα σφαγεία των πόλεων. Ο κόσμος μου γιορτάζει μέσα στα ψηλά επίπεδα της πνευματικότητας (στα χαοτικά επίπεδα της οραματικότητας.
Σας έχω αρνηθεί από την ώρα της γέννησης μου μέσα από τη μανά μήτρα.
Ο κόσμος μου είναι ο κόσμος των καταραμένων. Ο κόσμος μου τρώει τα σωθικά μου. Ο κόσμος μου τις νύχτες ταξιδεύει στους ουράνιους γαλαξίες».
…………………………………………………………………………………………..
Ο Σπύρος Αλαμάνος είναι άνθρωπος θάλασσα. Υπάρχουν άνθρωποι - δρόμοι και άνθρωποι - θάλασσες. Τους πρώτους τους περπατάς. Οι δεύτεροι είναι για να ξαναβαφτίζεσαι αθώος..

Η τέχνη φωτίζει το σκοτάδι

«Είναι το φως που βγαίνει μέσω της τέχνης απ’ το σκοτάδι, είναι η ιερότητα της ζωής σε όλες της εκφάνσεις. Μιλούσε για θλίψη, αρρώστια και πόνο και έβγαζε φως», γράφει η Ελένη Γκίκα για τη Φωτεινή Ταλίκογλου. Και ήταν η απάντηση σε απορίες δικές μου.
«Κάποιος Διαβολάκος διχασμένος στα μύχια της ψυχής μου», έγραφα πριν χρόνια, προσπαθώντας να δώσω απάντηση στους αναγνώστες αλλά και στον εαυτό μου «αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω, όλη τούτη την μαυρίλα που βγαίνει μέσα απ’ τη καλή χαρά Ενώ στα μάτια μου χοροπηδούν, χιλιάδες αποχρώσεις ζωντανών χρωμάτων, εγώ εκεί στα μαύρα και στα γκρίζα. Η συντέλεια του κόσμου αποτυπωμένη εν ώρα ευθυμίας.. Λες και βγάζω τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε όλες τις κακές στιγμές, όταν βρίσκομαι από θέση ισχύος . Λες και θέλω να τις θυμάμαι για την ιστορική τους χρήση. Πρόκειται για μια προσπάθεια να βγάλω τα καλά μέσα από τα μαύρα. Φόρεσα τα λευκά του καλοκαιριού. Άφησα τις φιλοσοφίες για όταν έρθουν τα κρύα. Εκείνο που με απασχολεί και που αναζητώ με μανία είναι πότε ζω αληθινά. Ζω ευτυχισμένα και δυστυχισμένα και το αισθάνομαι και όσο οι αισθήσεις μου θα μου δίνουν έντονα συναισθήματα χαράς και πίκρας θα συνεχίσω την προσπάθεια να αποτυπώνω όλα εκείνα τα χρώματα της χαράς μέσα από το βαθύ μαύρο».
Το ζητούμενο να διαπερνάει το σώμα σου και το κρύο και η ζεστή, να μην τα εμποδίζει τα φαινόμενα το χοντρό πετσί και η αναισθησία. Υπάρχει ελπίδα έγραφε ο Οκτάβιος Πας «Η μόνη ελπίδα μας , είναι να βγάλουμε τα τη ψυχή μας απ’ το μπαούλο. Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή, ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Άρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτατα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Υπάρχει ελπίδα αρκεί να πονέσουμε ξανά..
…………………………………………………………………………………………..
Είναι το φως που βγαίνει μέσω της τέχνης απ’ το σκοτάδι. «Ονειρεύτηκα πως είμαι καλά» είναι ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου της Φωτεινής Τσαλίκογλου.
…………………………………………………………………………………………..

Δικαίωμα στο παραμύθι

Δεν έχω ψευδαισθήσεις, ετούτα τα γενικόλογα κείμενα, ελάχιστους ενδιαφέρουν.
Δυστυχώς ο μικρόκοσμος που ζούμε, φαντάζει οικουμένη, στο μέγεθος των ενδιαφερόντων των παροικούντων στην Ιερουσαλήμ. Ένα κείμενο έγραψε ο κ. Καλούδης, με ονομαστικές αναφορές και έκανε πάταγο. Ονόματα θέλουν να διαβάζουν οι αναγνώστες, και με το δίκιο τους, στην εποχή του ατομισμού, οι ιδέες πάνε περίπατο.
…………………………………………………………………………………………
Η σημερινή σκληρή πραγματικότητα βράχος, αδύνατον να τον παρακάμψεις. Οι μνήμες εξασθενισμένες ωχριούν μπροστά σε τούτο το χαμόγελο διάρκειας της εξουσίας. Να υποστώ αυτήν τη κατάσταση η να την διαμορφώσω; Με ενοχλεί πολύ η ιδέα ότι μπορώ να πεθάνω εν αγνοία μου.
…………………………………………………………………………………………
Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο ατομισμός αποτελεί διέξοδο. Τον ακολούθησα όμως όπως οι περισσότεροι και τώρα τρέχουμε να προλάβουμε την συλλογική καταστροφή. Ενώ έτρεχα να καλύψω τις ανάγκες μου κάποιοι προεξόφλησαν τη θυσία που θα έκανα
για τα επόμενα χρόνια…
…………………………………………………………………………………………..
Ο μικρόκοσμος μας υπαγορεύει τελικά αυτά τα ερωτήματα, ο ατομισμός μας οδηγεί σ΄ αυτά τα λάθος βήματα. Αλήθεια σε λίγα χρόνια που θα διαβάσετε υπό μορφή ερωτημάτων ότι: «Η κ. Γκερέκου δεν ήρθε από την δεξιά στο ΠΑΣΟΚ το 2004; Οι εκσυγχρονιστές, Γ. Δρυς, Α Παγκράτης, και Αλ. Μιχαλάς δεν την έφεραν για να αποκλείσουν το Γ. Καλούδη; ο κ Ντέρος δεν είχε πάρει την κάλπη στο σπίτι στο Περιβόλι δυο μερόνυχτα και ενώ ο πασοκικος λαός στο Δ. Κορισσίων ψήφισε Λογαρά ο Ντέρος έβγαλε Φαναριώτη; Ο Χ. Τζουβελέκης δεν εξελέγη στην περιφερειακή το 2001, στη σκληρή γραμμή Δρυ - Φαναριώτη; Η Μπουμπουλίνα το 1996 δεν στήριξε εκσυγχρονισμό στο συνέδριο και Δρυ στις βουλευτικές του 1996;»
Τι άξια θα έχουν όλα αυτά;
……………………………………………………………………………………….
Για αυτό προτιμάω τα παραμύθια που είναι ο κόσμος της ελευθερίας - μέσα σε μια ζωή αναγκαιότητας. Είναι η νίκη του αδυνάτου – που (για λίγο) ανατρέπει το χρόνο, τη φθορά και την προγραμματισμένη μας, τελική ήττα.

Η βασιλεία της σκοπιμότητας

Κυριακή βράδυ και Νοέμβρης, πιο μελαγχολική ώρα δεν γίνεται. Νοιώθω την απειλή ότι είμαι ο τελευταίος ζωντανός σ’ αυτή την πόλη. Πέρασα ένα ουδέτερο σαββατοκύριακο. Τα άσχημα και τα όμορφα γεμίζουν τις λευκές κόλλες της ζωής μας, τα ουδέτερα τις αφήνουν κενές και πολλαπλασιάζουν τις ώρες της προσμονής και το χειρότερο, η υπομονή μου έχει εξαντληθεί.
Από τέτοιες μοναξιές τελικά φτιάχνουμε Θεούς και έρωτες, μόνο που κάποια στιγμή μας ξεφεύγουν από τα χέρια, ελευθερώνονται μας επιβάλλονται και μας δυναστεύουν. Ύστερα έρχεται το μίσος. Τίποτα δεν είναι αγριότερο από μια τέτοια κατάσταση. Αιχμάλωτοι στην ανάγκη σερνόμαστε σαν καταραμένοι. Η ανάγκη μας αιχμαλωτίζει, μα κανείς δεν αγαπά την αιχμαλωσία, ούτε και οι αφέντες αγαπούν τους σκλάβους. Μόνο οι ελεύθεροι μπορούν να εκφράσουν πραγματικά συναισθήματα.
…………………………………………………………………………………………
Οι εικόνες της τηλεόρασης, δεν με τρομάζουν πλέον. Έχω εξοικειωθεί, όπως με τους πίνακες του σαλονιού μου. Δεν υπάρχει διάθεση για αγανάκτηση, η στιγμή ήταν ίδια με εκείνη μετά «τους μεγάλους λυγμούς», ούτε υποψία για δάκρυα, τα αντισώματα αντίδρασης έχουν εξουθενωθεί από την επανάληψη.
…………………………………………………………………………………………
Η συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ δεν μου άφησε κανένα περιθώριο ελπίδας. Η ιδεολογική αμφισβήτηση, κουράστηκε να ψάχνει. Η απειλή της παράβασης της κομματικής ορθοδοξίας, θα ήταν ηπιότερη της σημερινής ψυχικής ορφάνιας. Καμία ιδεολογική σύγκρουση σε επίπεδο κορυφής. Για άλλη μια φορά βασίλευσε η σκοπιμότητα. Γιατί η ενότητα και η ισορροπία από την σκοπιμότητα εκπορεύονται
…………………………………………………………………………………………..
Στην ομιλία του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μίλησε για ηθική στην πολιτική, για να δουμε…

.

Καταλήψεις: το πιο ενδιαφέρον μάθημα…

«Οι καταλήψεις δεν είναι μέσο διεκδίκησης. Είναι ένα ιδιότυπο λοκ άουτ ενάντια στο δικαίωμα στη μόρφωση» είπε ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, σχολιάζοντας στη Βουλή το νέο κύμα καταλήψεων στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ο κ. Καραμανλής παραδέχθηκε ότι τα πράγματα στο χώρο της Παιδείας δεν βρίσκονται στο επιθυμητό σημείο και επανέλαβε ότι η κυβέρνηση επιδιώκει την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης· σε αυτήν, δε, την προσπάθεια θέλει συνομιλητές όλους όσους εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία. «Θέλουμε από τους μαθητές να διεκδικούν, αλλά οι καταλήψεις δεν είναι μέσο διεκδίκησης. Είναι ένα ιδιότυπο λοκ άουτ ενάντια στο δικαίωμα στη μόρφωση. Είναι θεμιτή η διαμαρτυρία, αλλά όχι το να εμποδίζουν κάποιοι τους άλλους στην άσκηση κάποιων από τα ιερότερα δικαιώματά τους, και ένα τέτοιο δικαίωμα είναι και το δικαίωμα στη μόρφωση» ανέφερε ο κ. Καραμανλής.
Λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα.
«Ο μεγάλος μου γιος, συμμετέχει στην κατάληψη του γυμνασίου. Τον ρώτησα τον λόγο και μου απήντησε γενικά «για τα μέτρα Αρσένη» Πάλι καλά. Να ένα δημιουργικό παιγνίδι. Ένα διάλειμμα από το λήθαργο της τηλεόρασης και της ανούσιας παιδείας. Ας μην ξέρουν οι μικροί μαθητές του γυμνασίου γιατί κάνουν κατάληψη. Τώρα που το σκέφτομαι ούτε και εμείς ξέραμε γιατί κολλάγαμε αφίσες, τουλάχιστον παίζουν πραγματικά και αυτό είναι πιο αναγκαίο»
Ο μεγάλος μου γιος τελείωσε το πανεπιστήμιο και υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία. Τίποτε δεν κατάφερε τότε, όπως και τίποτα δεν θα καταφέρουν τα παιδιά που κάνουν σήμερα καταλήψεις. Στην πορεία όμως μέσα στο χρόνο, θα τους μείνουν οι ευαισθησίες.
Οι μαθητές μπορεί να χάσουν κάποια μαθήματα, που δεν παίζουν και βασικό ρόλο στη ζωή τους, θα κερδίσουν όμως τη συμμετοχή σε κάτι ιδιαίτερα ελκυστικό που θα τους βοηθήσει να διακρίνουν εκείνους τους ήρωες που βγήκαν ηττημένοι…

.


.

Ο γερο Δήμος πέθανε»

Και πάλι καταλήψεις. όχι για να αλλάξει κάτι, καμία ελπίδα δεν υπάρχει να διορθωθεί ένα σαθρό οικοδόμημα. Η αλήθεια είναι, ότι με τέτοια παιδεία δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τίποτα καλύτερο. Ούτε υγεία, ούτε, οικονομία, ούτε δημόσιο τομέα, ούτε τηλεόραση.
Το 1915 ο Δ. Γληνός γράφει: «όλοι το εγνωρίσαμε το σχολείον φυλακήν και το σχολείο υπνωτήριο, το σχολείον των λόγων, των γραμματικών τύπων και των κενών φράσεων, το σχολείον του ευρώτος και του ψυχικού αποπνιγμού, το σχολείον οδοστρωτήρα και προσκρούστην των ψυχών, το σχολείον το αφρονημάτιστο, το σχολείο που δίδει χαρτιά και τίποτα άλλο, το σχολείον το περιφρονημένο από μαθητάς, από γονείς, από κοινωνία και πολιτεία. Όλοι εγνωρίσαμε το περιφρονητικό μειδίαμα και την προσωνυμία «δάσκαλος», σημαίνουσαν το φορέαν πάσης πνευματικής, κοινωνικής ταπεινώσεως, πενιχρότητας και ευτελείας»
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, και ας μνημονεύουν κάποιοι τα σχολαρχεία, από την αρχή στραβά τα κτίσαμε τα σχολεία, πάνω, στα κόμπλεξ μας, στα ελαττώματα μας, στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, στα βιβλία της ιστορίας που ποτέ δεν έλεγαν την αλήθεια, στα βιβλία των θρησκευτικών που προσηλύτιζαν, στις παρελάσεις, στη Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα, στων εχθρών τα φουσάτα περάσαν σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά, στην αντικομουνιστική προπαγάνδα και στις εθνικές επετείους» Ακόμα θυμάμαι ένα σκετς της έκτης δημοτικού «Ο γερο Δήμος πέθανε ο γερο Δήμος πάει» Όταν το αποστήθιζα δεν γνώριζα που εννοούσε την παιδεία, περίπου την ίδια εποχή με τα ο γερο Δήμο πέθανε, και ποτέ δεν αναστήθηκε.
Όταν στο στρογγυλό τραπέζι του προβληματισμού προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις αιτίες, για τα δεινά αυτού του τόπου, στο βάθος σχεδόν πάντα ανακαλύπτουμε το νεκρό σώμα της παιδείας.

'Ολοι μαζί για μια ακαθαρή πολη

Η πραγματικότητα, έχει μερικές φορές τόσο καλές ιδέες, που αρκεί να γράψεις αυτά που σου υπαγορεύει. Αρχίζω να μελετώ τον «οδηγό επιβίωσης για ένα αδιάκριτο κόσμο», έψαξα τις ασφαλιστικές δικλίδες, γιατί ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον εαυτό μου, απ’ ότι εγώ ο ίδιος.
Έγραφα εδώ και χρόνια για το απεχθές πρόσωπο της δήθεν πληροφόρησης, που μοστράρει στους τηλεοπτικούς δέκτες και μπαίνει απρόσκλητα στο σπίτι μας.
«Μικροί γκεμπελίσκοι, επικίνδυνοι δικτατορίσκοι, εκτελώντας διαταγμένη υπηρεσία, απομεινάρια του φασισμού που ήξερα, δηλητηριάζουν την ζωή μας, προσπαθώντας να παρουσιάσουν την υστερία για πρόοδο και το προσωπικό για γενικό»
Ε! λοιπόν σήμερα δεν ταιριάζουν τα υποκοριστικά και τα χαϊδευτικά επίθετα. Σήμερα αποτελούν μια πραγματικότητα, όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν.
Ο μικρός στρουμπουλός χιτλερούλης, μεγάλωσε, δυνάμωσε, με την δική μας συνδρομή και τώρα απειλεί να μας κατασπαράξει
Η ισχύς είναι πολλές φορές, καλός σύμμαχος της αλαζονείας, έτσι δεν διστάζουν να αλλάζουν ρόλους και ειδικότητες, από δικαστές και εισαγγελείς σε κλέφτες και αστυνόμους και εμπόρους και μεσάζοντες και νταβατζήδες.
…………………………………………………………………………………………..
Πως να τους αντιμετωπίσουμε; Όπως και τα σκουπίδια, «όλοι μαζί για μια καθαρή πόλη».

Το τρένο δεν σταμάτησε στον προορισμό του

Πολλές φορές γυρίζω πίσω, για να κάνω τις αναγκαίες συγκρίσεις. Λες και δεν πέρασε ούτε μια στιγμή από αυτά που έγραφα τότε. Τα ίδια κα χειρότερα. Ζούμε ένα μεσαίωνα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Θα τον ζήσουμε. Αλλά τουλάχιστον να τα λέμε, να τα γράφουμε, όχι που θα αλλάξουμε κάτι, αλλά για να αμυνθούμε ατομικά.
Για το ΠΑΣΟΚ και πάλι για να είμαστε επίκαιροι σήμερα με αυτά που συνέβαιναν εδώ και δέκα χρόνια
………………………………………………………………………………………….
Περπατούσα στην έρημη πόλη με σκοπό να γίνω ένα με το δρόμο, με τα σπίτια, με τα δένδρα, να διαλυθώ μέσα στα άλλα και να διαλύσω τους απρόσκλητους επισκέπτες, τους εφιάλτες, που με βασάνιζαν εκείνη τη νύχτα
.«Η Ελλάδα επιταχύνει με αποφάσεις για το μέλλον». Σταμάτησα μπροστά στην γιγαντοαφίσα, υπογραφή «ΠΑΣΟΚ», μικρή και υποβαθμισμένη, τα υπαρξιακά άρχισαν να υποχωρούν, το ΠΑΣΟΚ, αυτό το άγνωστο, με γέμισε ελπίδα. Επιτέλους είχα κάτι σοβαρό για να σκεφτώ. Το ΠΑΣΟΚ που υπογράφει, είναι η Ελλάδα που επιταχύνει με αποφάσεις για το Μέλλον. Το ΠΑΣΟΚ όμως πιο είναι; Είναι ένα κόμμα που είναι και δεν είναι. Που θέλει και δεν θέλει να έχει σχέση με τον ιδρυτή του. Που θέλει και δεν θέλει να έχει σχέση με την κυβέρνηση, παρότι αυτή αποτελείτε από στελέχη του. Θέλει και δε θέλει μια εσωτερική αντιπολίτευση, που κατά γενική ομολογία είναι ισχυρότερη από τα αντιπολιτευτικά κόμματα. Αυτό το άγνωστο ΠΑΣΟΚ, υπογράφει το σύνθημα της ελπίδας και ταυτίζεται με την Ελλάδα. Αλλά για πια Ελλάδα πρόκειται; Για μια Ελλάδα πού μπορεί να κινηθεί με υψηλές ταχύτητες προς τα εμπρός η θα χρειαστεί να πετάξει στην πορεία τα περιττά βάρη, όλους αυτούς που έχουν επιλέγει να διαδραματίζουν το ρόλο του θύματος; Απορίες πολλές, που μπορεί να μου έδιωξαν τις σκέψεις που με βασάνιζαν εκείνη την νύχτα, μου άνοιξαν όμως καινούργιους γρίφους. Ο πρώτος ενθουσιασμός για ένα μέλλον καλύτερο, πνίγηκε από τα ερωτηματικά. Καμία εγγύηση δεν μπορείς να πάρεις, απ’ αγνώστους, απ’ αυτούς που είναι και δεν είναι.
Στάθηκα με την πλάτη γυρισμένη μπροστά στη γιγαντοαφίσα, ήταν έξυπνη ιδέα, οι βιαστικοί οδηγοί δεν θα προσέξουν την υπογραφή, λίγοι σαν εμένα θα βρεθούν να μην τους πιάνει ο ύπνος και να κάνουν ανήθικους συνειρμούς. Τι να κάνουν και αυτοί οι διαφημιστές, δεν είχαν ένα ΜΑΡΤΙΝΙ η έστω ένα απορρυπαντικό να διαφημίσουν, είχαν να διαφημίσουν ένα κόμμα και μάλιστα το ΠΑΣΟΚ. Καλά που τα κατάφερα.
Γύριζα στο σπίτι, υπάρχουν και χειρότερα, οι εφιάλτες που με κράτησαν ξάγρυπνο εκείνο το βράδυ έμοιαζαν άκακα ζωάκια, μπροστά στην αγωνία να γαντζωθώ στο εθνικό όχημα που θα με οδηγήσει στο παράδεισο…

Ελληνοχριστιανικός πολισμός, όπως λέμε, ΠΑΣΟΚ

Πριν ένα μήνα είχαμε εκλογές, είναι άδικο να ξαναζεί η χώρα τόσο σύντομα μια νέα εκλογική διαδικασία, επειδή ένα κόμμα, θέλει να λύσει τα εσωτερικά του προβλήματα.
Ούτε στις βουλευτικές εκλογές δε υπήρχε τόσο ενδιαφέρον από τα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ. Το παράδοξο στην υπόθεση είναι ότι εκτός των συμμετεχόντων στην εσωκομματική μάχη, υπάρχουν και θεατές - τηλεθεατές από τα άλλα κόμματα, που δείχνουν τεράστιο ενδιαφέρον.
Δυο εκλογικές διαδικασίες μέσα σε δύο μήνες δεν υποφέρονται.
………………………………………………………………………………………….
Ευτυχώς υπάρχουν και τα καλά νέα, ο Βασίλης Αλεξάκης, μας ξανάκανε υπερήφανους. Η Γαλλική Ακαδημία στην διάρκεια της συνεδρίας της περασμένης Πέμπτης 25 Οκτωβρίου του απένειμε το Μεγάλο Βραβείο μυθιστορήματος για το βιβλίο του «Ap. J. – C».
Το μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας είναι από τα πλέον έγκυρα γαλλικά λογοτεχνικό βραβεία. Πέρσι το ίδιο βραβείο είχε απονεμηθεί στον Τζόνοθαν Λίτελ για τις «Ευμενίδες», βιβλίο που αναδείχτηκε σε ένα από τα λογοτεχνικά φαινόμενα των τελευταίων χρόνων.
Το μυθιστόρημα του Βασίλη Αλεξάκη θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά στις 20 Νοέμβριου από τις εκδόσεις «εξάντας» με τον τίτλο «μ.Χ». Ο ήρωας του βιβλίου ένας 24χρονος ιστορικός, αναλαμβάνει μια Αποστόλη από την πάμπλουτη ηλικιωμένη κυρία Ναυσικά: Να μάθει τα πάντα για το Άγιο Όρος. Εκεί συνειδητοποιεί το χάσμα που χωρίζει την αρχαία Ελλάδα από τι Βυζάντιο και ότι ο όρος «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» δεν έχει κανένα νόημα αφού παντρεύει δύο έννοιες ριζικά άσχετες. Το αναμένουμε με ανυπομονησία.
…………………………………………………………………………………………..
Ο Αλεξάκης έχει τιμηθεί και με άλλα σημαντικά γαλλικά βραβεία. Στην Ελλάδα τρόμαξα να βραβευτεί και μόλις το 2004 αξιώθηκε το Κρατικό Βραβείο μυθιστορήματος για τις «Ξένες Γλώσσες» ας ελπίσουμε ότι οι «Ελληνοχριστιανοί» δεν θα ανάψουν από τώρα φωτιές περιμένοντάς το.

'Αλλη μια αριστερά

Εμμέσως πλην σαφώς με το τελευταίο του άρθρο, «Μεγάλο στοίχημα, τελευταία εύκαιρια», ο Μιμής Ανδρουλάκης εκφράζει την υποστήριξη του στο σημερινό Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γεώργιο Παπανδρέου. Χρειάστηκε να γράψει πολλά ο Μίμης για να δικαιολογήσει την θέση του. Για μας που είμαστε έξω από τον εμφύλιο, εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ζορίστηκε. Αυτό το «ζόρι» το έχω διακρίνει και σε άλλους σκεπτόμενους υποστηρικτές του Γ. Παπανδρέου, πράγμα που σημαίνει «το μη χείρον βέλτιστον»
Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο «στροφή προς τα αριστερά» ο κ. Ανδρουλάκης» επιχειρεί να διασκεδάσει την εικόνα που έχουν δημιουργήσει οι αντιμαχόμενες πτέρυγες και να επενδύσει με όρους πολιτικής, την προοπτική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
«Η νέα αριστερά με το άρωμα του 21ου αιώνα προς την οποία πρέπει να μετακινηθούμε δεν υπάρχει έτοιμη. Καλούμαστε να την αναδημιουργήσουμε. Ο Νέος Καπιταλισμός επιβάλλει ένα νέο ιστορικό σχέδιο για την Αριστερά στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον Κόσμο. Η άγνοια είναι ο χειρότερος σύμβουλος για το ΠΑΣΟΚ και την ευρύτερη αριστερά η οποία άλλωστε δεν κρύβει την αμηχανία της»
Βεβαίως ο κ. Ανδρουλάκης δεν περιορίζεται σε ατάκες, επιχειρηματολογεί για τη νέα αριστερά που έχει στο μυαλό του, μια αριστερά που για κάποιους είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή δεξιά
Θυμήθηκα διαβάζοντας το άρθρο, το Γάλλο κοινωνιολόγο Αλέν Τουρέν, που επιχειρώντας να ερμηνεύσει την αντίθεση Δεξιάς και Αριστεράς υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει υπεράσπιση της δημοκρατίας, χωρίς οργάνωση και πόλωση του πολιτικού διαλόγου. Με αλλά λόγια δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς προσδιορισμό της Δεξιάς και της Αριστεράς. Σήμερα ο ορισμός είναι σαφής. Η δεξιά είναι αυτή που υποστηρίζει ότι η λογική του συστήματος, της αγοράς, της τεχνολογίας, της επικοινωνίας, της πληροφόρησης, πρέπει να υπερισχύσουν. Αντίθετα αυτό που προσδιορίζει την αριστερά είναι να τοποθετείτε στην πλευρά των υποκειμένων. Η κατάσταση έχει κατά κάποιο αντιστραφεί σε σχέση με τον περασμένο αιώνα, όταν υποστηρίζονταν ότι η Δεξιά είναι ατομιστική και η Αριστερά κολεκτιβιστική.
Είχα γράψει τότε ένα άρθρο στην εφημερίδα «Ενημέρωση» με τίτλο «Αριστερά η τρίτη πόρτα Δεξιά» Σας θυμίζω τον επίλογο
«Ανέβηκα στο παρατηρητήριο. Η ξαστεριά μου επιτρέπει να βλέπω μακριά. Μια κοινωνία Πλαστελίνη, αλλάζει χρώματα και σχήματα, βολεύετε παντού παίρνει επίκαιρες θέσεις. Μια κοινωνία με την αριστερά της και τη δεξιά της, απαραίτητο συστατικό για την επιβίωση της. Μόνο που η αριστερά λιγοστεύει επικίνδυνα και τότε τι θα κάνει η Δεξιά; Και μην σας πάει στο μυαλό τίποτα κακό ( κόμματα), μιλάμε για την αριστερά που αναπτύσσεται σε κάθε οργανισμό. Για την αριστερά της δεξιάς, για την αριστερά της αριστεράς, για την αριστερά της εκκλησίας, της παιδείας, της τηλεόρασης, του αθλητισμού του πολιτισμού. Την αριστερά του έρωτα της ζωής μας όλης. Γιατί τι νομίζεται πως είναι η ζωή μας; Μια αριστερά και μια δεξιά»

.

Οι επιζήσαντες του «εκσυγχρονισμού»

Και σ’ αυτήν την εσωτερική εκλογική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ, η λέξη που δεσπόζει είναι ο «Εκσυγχρονισμός». Είναι από τις περιπτώσεις που ο Μπαμπινιώτης αναγκάζεται να προσθέσει στο λεξικό την καινούργια έννοια που προέκυψε από τα έργα και τις ημέρες των συντρόφων που κυβέρνησαν την προηγούμενη οκταετία.
Έχει άξια να γυρίσουμε δέκα χρόνια πίσω τέτοια εποχή περίπου, όταν από την θέση του παρατηρητή έγραφα γι’ αυτό το καινούργιο φρούτο.
«Φορτωμένος με την νοσταλγία των ημερών έκανα μια βόλτα στην πόλη. Κυριακή απόγευμα. Τα πάντα έφεγγαν και γυάλιζαν ευτυχισμένα. Οι βιτρίνες στο πνεύμα του εκσυγχρονισμού, τόσο ελκυστικές που σε απωθούσαν, ένοιωσα την ανάγκη να γυρίσω σπίτι. Να οχυρωθώ. Γύρισα στα σχολικά βιβλία, στις παραστάσεις, που μου άφησε ο Παπαδιαμάντης, στις πλούσιες παραδώσεις του Λαού μας, στην αυθεντικότητα, που δεν χρειάζεται λαμπιόνια για να λάμψει.
Καθισμένος εδώ και αρκετά χρόνια στη θέση του επισκέπτη, απαλλαγμένος, από εσωτερικές διαμάχες, και πάθη που δημιουργεί η ίδια η συμμετοχή, θα μπορούσα από εδώ ψηλά να δω τα πράγματα χωρίς ψευδαισθήσεις. Στο λόγο μου δεν έχω τίποτα με τον εκσυγχρονισμό, απεναντίας όταν συμμετείχα στις κομματικές διαδικασίες και ερχόμουνα κατάφατσα με τις κομματικές λογικές και αγκυλώσεις, δανειζόμουνα αυτήν την όμορφη λέξη και έψαχνα επιχειρήματα για να δικαιολογήσω τα ακριβά ρούχα και τσιγάρα με φίλτρο. Ποτέ δεν έδειξα προτίμηση στ’ αμπέχονα και στις κακοντυμένες συντρόφισσες. Αντίθετα, υπήρξα θύμα του πουριτανισμού και για χάρη μιας όμορφης συντρόφισσας δικάστηκα δις εις θάνατον.
Εκσυγχρονισμό δεν ήθελα, να που η μοίρα μου επεφύλαξε και αυτό το πικρό ποτήρι. Κυριακή απόγευμα. Η εξέλιξη με απογοητεύει. Η ανατριχιαστική ομοιομορφία του πολιτικού λόγου και των πολιτικών μου επιδεινώνει την κατάσταση. Τις ιδέες αντικατέστησαν αριθμοί και η πολιτική καταγράφεται σε λογιστικά βιβλία, τις περισσότερες φορές σ’ αυτά που είναι κρυμμένα στα ψυγεία και χρησιμεύουν δια ιδίαν χρήση.
Τέτοιο κατάντημα ποιος το περίμενε. Οι απόγονοι του Λεωνίδα, του Μεγα Αλέξανδρου, του Κολοκοτρώνη και του Μακρυγιάννη, της Εθνικής Αντίστασης και όλων εκείνων που έδιναν την άνιση μάχη για ελευθερία και δημοκρατία, για εθνική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα, σήμερα να δίνουν τη μάχη της δραχμής. Δεν θα το αντέξω θα λιποταχτήσω από τη στρατιά των εκσυγχρονιστών που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε Ανώνυμη Εταιρεία και μάλιστα θυγατρική της θυγατρικής.
Θα γυρίσω στις αναχρονιστικές αντιλήψεις μου, στην σιγουριά της ανόθευτης νοσταλγίας. Ασφυκτιώ. Βαρέθηκα, να αναπνέω υποκατάστατα. Θα αναζητήσω χώρους φυσικού οξυγόνου.
Δευτέρα πρωί. Τα λαμπιόνια έχουν σβήσει. Μια γλυκιά υγρασία έχει τυλίξει την πόλη. Τα κόκαλα ακόμη αντιδρούν στο καιρικό φαινόμενο. Θα τον περάσουμε κι αυτόν τον «εκσυγχρονισμό».

Προς αποφυγήν

Τι αμαρτίες πληρώνουμε σ’ αυτό τον ιστορικό τόπο που ζούμε. Έχω την εντύπωση ότι η πιο αγαπημένη λέξη των ελλήνων είναι η Ιστορία, πιθανόν και η περισσότερο χρησιμοποιημένη. Ακουμπάμε στην ιστορία μας και δεν διστάζουμε να την κολλάμε μπροστά από κάθε γεγονός, για να του προσθέτουμε βαρύτητα.
«Ιστορικό χωριό», «ιστορική συμφωνία», «ιστορικό σωματείο», «ιστορικό καφενείο», «ιστορική στιγμή», «ιστορική νίκη, «Ιστορική ήττα», «ιστορία μου αμαρτία μου».
Βαρυφορτωμένο ιστορία είναι και το τελευταίο λιθαράκι στο τόπο μας.
Περνούν τα χρόνια και αφήνουν τα σημάδι τους, το ένα σημάδι σβήνει το άλλο και η μνήμη είναι ώρες που εξαντλεί τα όρια της. Παρόλα αυτά επιμένουμε να φορτώνουμε το παρόν με ένα βάρος, που πολύ αμφιβάλω αν μας ανήκει.
Διαφημίζουμε την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου μας, όχι για να δείξουμε την καταγωγή μας, αλλά γι να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε άξιοι να προβάλουμε τον δικό μας πολιτισμό.
Η Ελλάδα είναι ιστορική χώρα, άρα και η περιφρόνηση των νόμων και ο λαϊκισμός και το ρουσφέτι, και η αρπαχτή και αυτά «ιστορικά» είναι.

………………………………………………………………………………………….
Αυτά δυστυχώς θα αφήσουμε, κληρονομιά στις γενιές που έρχονται. Τα ιστορικά ρουσφέτια, τις ιστορικές αρπαχτές , την ιστορική διαπλοκή, τη ιστορική κομπίνα, τον ιστορικό λαϊκισμό τον ιστορικό εκσυγχρονισμό. Και τόσα άλλα τρανά ιστορικά παραδείγματα προς αποφυγήν
.







.

Μην περιμένετε διάγνωση

Στη συνέχεια του ψυχογραφήματος ο ψυχίατρος έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά
Το αμερικάνικο μοντέλο, κατ’ εξοχήν εύπεπτο κυριαρχεί. Η εικόνα που παρουσιάζεται είναι τραγική. Η γελοιότητα είναι το κυρίαρχο στοιχείο.
Ποια είναι τα κίνητρα όλων αυτων που έχουν μπει στη ζωή μας, πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι της πολιτικής σκηνής; Χωρίς αιδώ προβάλουν την φιλοδοξία, προσθέτοντας πάντα ότι είναι θεμιτή. Βεβαίως υπάρχουν και κίνητρα μικροσυμφερόντων, ανασφάλειας, αδυναμίας επιβεβαίωσης, τακτοποίησης εκκρεμών οικογενειακών υποθέσεων, επίδειξης στο άλλο φύλλο.
Στην περίπτωση που διαπραγματευόμαστε, το κυρίαρχο στοιχείο είναι η τρέλα. Η τρελά, που αναδεικνύεται από την υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι τρελοί φορούν καπέλο Ναπολέοντα.
Ασκεί τελικά τόση γοητεία η εξουσία που τρελαίνει τους ανθρώπους; Για χάρη της πουλάνε την ψυχή τους διάολο. Αλλάζουν θέσεις από την μια μέρα στην άλλη. Γίνονται υποστηρικτές σήμερα του Παπανδρέου αύριο του Βενιζέλου. Τι είναι τελικά αυτή η εξουσία, γκόμενα δύμετρη που κλέβει τις ψυχές και τις καρδιές κάποιων που έχουν βάλει αυτοσκοπό της ζωής τους να την κατακτήσουν;
Δυστυχώς αυτή η εμμονή οδηγεί και σε μεθόδους, που δεν έχουν σχέση με την αισθητική μας, με τον πολιτισμό μας με την νοοτροπία μας. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ας είναι και αμερικάνικα
…………………………………………………………………………………………. «Πλαστικοί Αι Βασίληδες γέμισαν τα κεραμίδια των σπιτιών μας, πολύχρωμα φώτα αντικατέστησαν το κερκυραϊκό φως, φιέστες και βεγγαλικά επιβραβεύουν και θριαμβολογούν για το «τίποτα» και το κιτς επιβάλλεται όχι μόνο στην εξωτερική όψη της πόλης αλλά και στο μυαλό μας».
…………………………………………………………………………………………
Μην περιμένετε διάγνωση είναι καινούργιο το φαινόμενο και θα πάρει χρόνο μέχρι να καταλήξουν οι επιστήμονες

Πόσα λάθη πια

Παρακολουθώντας το κόσμο της πολιτικής, δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να αντιληφθεί κανείς ότι δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Κάτι τα μικροσυμφέροντα, οι μικροφιλοδοξίες, οι ανασφάλειες η αδυναμία η ανάγκη, η βλακεία έχουν απαξίωση την πολιτική.
«Ευάγγελος Βενιζέλος Γεώργιος Παπανδρέου Κωνσταντίνος Σκανδαλίδης, τρεις λαμπρές πολιτικές προσωπικότητες
Ποιος είναι ο πιο Δημοκρατικός; Ποιος είναι πιος Ικανός;. Ποιος μπορεί να κερδίσει τον Καραμανλή;»
Υπογραφή: επιτροπή στήριξης του Ευάγγελου Βενιζέλου στη Κέρκυρα
Πρόκειται για μια αφίσα που μας θέτει τα παραπάνω ερωτήματα. Προφανώς αυτοί που υπογράφουν έχουν δώσει την απάντηση. Το τεστ, απευθύνεται στα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ, που πρέπει με το αμερικάνικο σύστημα να απαντήσουν. Συνήθως σε παρόμοια τεστ για να αποκτήσουν βαθμό δυσκολίας παίζουν και τα τρία πρόσωπα εδώ παίζει μόνο ένα για την επιτροπή στήριξης.
Το αναφέρω σαν παράδειγμα για να προχωρήσω ακόμα παραπέρα για την απαξίωση της πολιτικής. Για την συγκεκριμένη αφίσα η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Οι αιτίες που αναφέρω παραπάνω, δεν αρκούν για να οδηγήσουν σε τέτοια ακραία παραδείγματα. Εδώ έχουμε βίτσια ανεξιχνίαστα, παιδικά τραύματα που εκδηλώνονται με ανεξήγητο τρόπο και χρίζουν έρευνας και διαφορετικής αντιμετώπισης.
………………………………………………………………………………………….
Έχουμε πάρει όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα για να σταθούμε απέναντι απ’ αυτό το πανηγύρι. Η επικαιρότητα μας προκαλεί, ενισχύοντας καθημερινά τις θέσεις μας, θα προσπεράσουμε όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που λαμβάνουν χώρα στη μικρή μας κοινωνία και θα μιλήσουμε για πολιτική.
Είναι επιστήμη η πολιτική και αυτοί που ασχολούνται πρέπει να είναι σχετικοί με το αντικείμενο. Η πολιτική χρειάζεται ελιγμούς, αλλά και ήθος, χρειάζεται βήματα μπροστά και πίσω, αλλά και αξιοπιστία. Δεν μπορούν να υπηρετούν την πολιτική οι πολιτικά άσχετοι. Η πολιτική θέλει καθαρά πρόσωπα και όχι μασκαράδες. Δυστυχώς βιώνουμε τον ερασιτεχνισμό σε όλο του το μεγαλείο.
Τα λάθη των πολιτικών τα πληρώνει κυρίως ο Λαός και πόσες συγνώμες πια να δεχτούμε. Εντάξει, κάνατε λάθος κύριε να σας συγχωρέσουμε, αλλά πηγαίνετε και σπίτι σας, μπορεί κάπου αλλού εκτός πολιτικής να είσαστε χρήσιμος, εδώ είσαστε ζημιάρης.
………………………………………………………………………………………….

Το ότι όλα μπερδεύονται δεν το συζητώ. Εμείς τι φταίμε; Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος, επιθυμώ την μετακόμιση και δεν μπορώ να φύγω. Το μόνο που μπορώ, είναι να βλέπω όλα αυτά με επιείκεια.
…………………………………………………………………………………………..

Εκεί στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, η πόλη κλείνει πάλι τα κάστρα της και ξαναρχίζει να τρώει τις σάρκες της. Η ελληνική επαρχία συνεχίζει τον επιθανάτιο ο ρόγχο της.

Ούτε με το Βενιζέλο, ούτε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο

«Ποιος κερδίζει τον Καραμανλή, Παπανδρέου, η Βενιζέλος;» Δυστυχώς το θεμελιώδες ερώτημα που έχει τεθεί στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ δεν είναι εφεύρημα, των δημοσκόπων, αλλά αποτελεί πρωταρχικό κριτήριο επιλογής για ένα κόμμα που ακόμα, χαρακτηρίζεται σοσιαλιστικό.
Αντί να ψάχνουν να βρουν την χαμένη τους ταυτότητα, αντί να προσπαθούν να προσδιορίζουν, τον ιδεολογικό προσανατολισμό τους, μπαίνουν σε μια διαδικασία, διαχείρισης και πλειοδοσίας.
Η εξουσία είναι το ζητούμενο. Η νίκη ανεξάρτητα αν το κόμμα είναι δεξιό η αριστερό.
Τι σημασία έχει ποιος θα κερδίσει το Καραμανλή; Σημασία έχει ποιο κόμμα, με ποια χαρακτηριστικά, με ποια ταυτότητα μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα.
Τι νόημα έχει να νικήσει το Καραμανλή ένα δεξιό κόμμα που αποκαλείτε σοσιαλιστικό; Σε κάθε περίπτωση καλλίτερα ο Καραμανλής και η Νέα Δημοκρατία στην εξουσία, που μας δείχνουν την ταυτότητα τους και όχι πλαστογραφίες.
Ένα κόμμα, που βάζει σαν κριτήριο επιλογής αρχηγού «ποιος κερδίζει τον Καραμανλή», δεν έχει τύχη. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα της 11ης Νοέμβριου, όποια και να είναι η επόμενη ημέρα μετά τις εκλογές για την ανάδειξη νέου αρχηγού, η κρίση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα.
…………………………………………………………………………………………..
Ξέχασα να σας γράψω την απάντηση στο ερώτημα. Ούτε, ο Βενιζέλος ούτε ο Παπανδρέου αν γινόταν αύριο εκλογές κερδίζουν τον Καραμανλή.
…………………………………………………………………………………………..
Το συμπέρασμα είναι ότι ένα κόμμα όπως είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ, όχι με τον Βενιζέλο αλλά ούτε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο δεν μπορεί να πάρει την εξουσία



.

Ο 3ος παγκόσμιος σε εξέλιξη

Τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο μην τον περιμένετε, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, κυλάει στο αίμα μας, έχει πολιορκήσει το μυαλό μας. Τις ευκολίες που απαιτήσαμε, θα τις πληρώσουμε ακριβά. Καταφεύγουμε στην ανακύκλωση, κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό μας. Δεν αφήνουμε πλέον τα πράγματα να γεράσουν, τα συνθλίβουμε, τα κομποστοποιούμε. Σβήνουμε τα σημάδια της εποχής μας, παραδίδοντας λευκές κόλλες αναφοράς στην ιστορία.
Πράγματι είναι πιο εύκολα όλα, πιο εύπεπτα. Το σύνθημα, όλο και περισσότεροι στην κατανάλωση, όλο και λιγότεροι στην δημιουργία υπερισχύει. Το κακό είναι ότι από τη μια συμμετέχουμε στην κατανάλωση, και από την άλλη θρηνούμε τη φύση.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ο 3ος παγκόσμιος βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν έχει σχέση με τους προηγουμένους που περιγράφει η ιστορία, αυτός θα μας αφανίσει και κανείς δεν θα το μάθει. Δεν έχει ομαδικές εκτελέσεις, κρεματόρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτά δειγματοληπτικά, για περιοχές που δεν βλέπουν τηλεόραση. Έχει εκατομμύρια αυτοκίνητα, προϊόντα μιας χρήσης, δημοσκοπήσεις, διαφημίσεις, μπαζωμένα ρέματα, οικοπεδοποιήσεις, δασικών εκστάσεων, χρηματιστήρια, πιστωτικές κάρτες, δάνεια, στεγάστηκα, επαγγελματικά εορτοδάνεια και για ότι χρειαστείς, δάνεια. Έχει λιωμένους πάγους, φαινόμενα θερμοκηπίου τρύπα του όζοντος. Μην ξεχάσω τα κλιματιστικά και τα κινητά.
…………………………………………………………………………………………..
«Τώρα που οι παλάμες των ανθρώπων έχουν οθόνη και πληκτρολόγιο, πεθάνανε τα χάδια, τελείωσαν οι αγκαλιές»
…………………………………………………………………………………………..
Το τέλος του πολέμου θα μας βρει στο καναπέ, απέναντι από την μικρή οθόνη. Ζωντανοί ή πεθαμένοι δεν έχει και μεγάλη διάφορα.












Ο

Να μη μας επιβάλλουν τα προβλήματα τη συναίνεση

Φύση αισιόδοξοι ελπίζουμε, κανένα σημάδι όμως δεν δικαιολογεί την ελπίδα. Απεναντίας: μια κοινωνία χωρίς συνοχή, πολυδιαιρεμένη, με την πολιτική απούσα και τα μεγάλα και μικρά συμφέροντα να κυριαρχούν, μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί το ψευδός και η υποκρισία μπορείς να ελπίζεις;
Παίρνω αφορμή από το πρόσφατο πρόβλημα που δημιουργήθηκε με τα σκουπίδια ύστερα από το κλείσιμο της χωματερής. Τραγέλαφος. «Εδώ και τώρα» υποστήριζαν ορισμένοι να λυθεί το πρόβλημα, λες και ο Σύνδεσμος Καθαριότητας θα ακουμπούσε το μαγικό ραβδάκι και η χωματερή θα μεταμορφωνόταν σε ανθισμένο κήπο. Το «εδώ και τώρα» σημαίνει στη πράξη να μετατραπεί σε χωματερή ολόκληρο το νησί.
Ένα σοβαρό θέμα, που θα μας απασχολήσει στη συνέχεια δεν αντιμετωπίστηκε από την κερκυραϊκή κοινωνία με την ανάλογη σοβαρότητα. Ανέξοδοι διαξιφισμοί, υπερβολές, αντιπαραθέσεις χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις, φανερώνουν έλλειψη κατανόησης και διάθεσης, για την επίλυση του.
Τα προβλήματα που δημιουργεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής, όπως είναι το κυκλοφοριακό οι χώροι στάθμευσης, η ρύπανση, η μόλυνση του περιβάλλοντος, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς κοινωνική συναίνεση. Τα αμέσως επόμενα χρόνια θα υπάρξει όξυνση των προβλημάτων που προανέφερα, τέτοια, που εκ των πραγμάτων, θα οδηγηθούμε στην συλλογική αντιμετώπιση, πριν φτάσουμε όμως εκεί, καλό είναι να ξεκινήσουμε από τώρα τη συνεργασία.

«Ο Χειμώνας είναι μια δικτατορία»

Αυτή η εποχή σχεδόν πάντοτε μου δημιουργεί μια σύγχυση συναισθημάτων. Στην προσμονή του χειμώνα, οι ανασφάλειες μεγαλώνουν. Το σύνδρομο του σχολείου έδωσε την θέση του στα οικονομικά βάρη, που το χειμώνα γίνονται δυσβάστακτα. «Όλη η φιλολογία γύρω από το χειμώνα είναι μια ρομαντική κατασκευή», γράφει στα σατιρικά του ο Νίκος Δήμου. «Βέβαια ο ρομαντικός εξωραϊσμός του χειμώνα, όταν δεν είναι αφέλεια, είναι μία άμυνα. Προσπαθούμε να δούμε τις καλές πλευρές του αναπόφευκτου. Σαν τα γερατειά και πάλι, που τα ονομάσαμε «τρίτη ηλικία» (γέροι δεν υπάρχουν πια) και τους βρίσκουμε διάφορες πραγματικές ή πλαστές χάρες. Παρηγοριά στον άρρωστο... Κι όλη η τέχνη γύρω από τον χειμώνα; Η αποστολή της τέχνης είναι να απαλύνει την αντιξοότητα: αυτό κάνει και εδώ: καλλωπίζει το μαύρο, για να το αντέξουμε».
Το χιόνι είναι πολύ όμορφο στις καρτ-ποστάλ, αλλά δεν παύει να είναι ενοχλητικό και επικίνδυνο και για τον πεζοπόρο και για τον οδηγό. Για να μην πούμε τι συμβαίνει όταν φτάσει πάνω από τους 30 πόντους και κλείσουν οι δρόμοι. Ο πάγος είναι καλός για τους παγοδρόμους - ιδιαίτερα σε κλειστά στάδια. Για όλους εμάς τους άλλους είναι πηγή ολισθημάτων και καταγμάτων. Λένε πως «το κρύο είναι υγεία» αλλά μόνο «υγιεινό» δεν είναι - προκαλεί μύρια όσα κακά: από κρυολογήματα και πνευμονίες μέχρι γρίπη και εμφράγματα. Ο «βοριάς που τ’αρνάκια παγώνει», παγώνει και τους φτωχούς συμπολίτες μας που δεν έχουν να πληρώσουν πετρέλαιο. Που δεν έχουν να αγοράσουν ζεστά ρούχα και «θερμήν υπόδεσιν δια τους παγωμένους πόδας των» όπως γράφει και ο Παπαδιαμάντης.
Γενικά ο χειμώνας είναι για τους πλούσιους - εποχή των προνομιούχων. Το καλοκαίρι η ζέστη είναι τζάμπα, τα ρούχα λίγα και τα τρόφιμα φτηνότερα.
Αυτή η μελαγχολία του Φθινοπώρου, εκεί έχει τις ρίζες της. Ο βαρύς Χειμώνας, που χαρακτηρίζεται πολλές φορές από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, γίνεται ασήκωτος με την προσθήκη των οικονομικών υποχρεώσεων

…………………………………………………………………………………………..
Ο δαίμονας της στοιχειοθεσίας ήθελε συνεχεία στο χθεσινό κείμενο, αφού στην αποστολή πήγε διπλό. Η τελευταία παράγραφος είναι επανάληψη της πρώτης, ας ελπίσουμε ότι δεν ήταν έργο «Δροσερών»

δεν θα μάθουν ποτε γιατί έζησαν

Οι «Δροσεροί» τύποι, που μας είχαν απασχολήσει σε προηγούμενο κείμενο είναι γέννημα μιας εποχής που επιδιώκει το μέσο όρο, αποτελούν κλώνους μιας βιομηχανίας, που επιδιώκει την ουδετερότητα. Είναι αυτοί που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, και προσπάθησαν με βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι. Νοιώθουν, ότι είναι κάποιοι και ας μην ξεχωρίζουν. Αρκούνται σε μια επίπλαστη τακτοποίηση, χωρίς αναζητήσεις, χωρίς όνειρα. Θα πεθάνουν χωρίς να έχουν κάνει την προσπάθεια να ανακαλύψουν τον εαυτό τους.
…………………………………………………………………………………………..
Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι ήθελα να είμαι ο εαυτός μου. Οι τάσεις της εποχής μου, πολλές φορές με οδήγησαν σε ξένα μονοπάτια. Άργησα να αγαπήσω τα ελαττώματα μου, τις συνήθειες μου, τον τρόπο που είχα επιλέξει να ζήσω, τον ίδιο μου τον εαυτό. Κάτι ιδεολογίες, κάτι θρησκείες, κάτι κοινωνικά κατεστημένα με είχαν δέσει χειροπόδαρα. Έπρεπε να αγαπήσω απιστίες, ωραία ψέματα, μεγάλα πάθη. Να εκτιμήσω κάποιους γιατί είναι αυτοί, για να μπορέσω να διακρίνω πάνω μου τα στοιχεία εκείνα, που μου έδιναν οντότητα. Και είχα τέτοια. Είχα ομορφιές κρυμμένες, από χρόνια, αναξιοποίητες.
Έτσι οι άλλοι εμπιστεύονται την εικόνα μου. Έτσι ακατέργαστο, αδέξιο δίχως βερνίκια και λούστρο. Έτσι ανασφαλή και κάθε άλλο παρά αυτάρκη. Με ανάγκες πολλές, με επιθυμίες. Ελεύθερο να βλέπω, να αγγίζω, να μυρίζω, να γράφω, να διαβάζω, να αγωνιώ να ψάχνομαι να θορυβούμαι να μπερδεύομαι.
Έτσι όλα γίνονται εύκολα, γιατί τα βρίσκεις ξαφνικά τα βήματα, βρίσκεις τις λέξεις και τους ανθρώπους, βρίσκεις τον ρυθμό σου.
Τα σήματα που εκπέμπω είναι τ’ αληθινά και φτάνουν στον προορισμό τους. Οι κραδασμοί που προκαλώ είναι δικοί μου.
..........................................................................................................................................Οι «Δροσεροί» ξαπλωμένοι στην αυτάρκεια τους, προϊόν των περιορισμένων δυνατοτήτων του εγκέφαλου τους, δεν θα μάθουν ποτέ ποια είναι η πραγματική ζωή, δεν θα μάθουν ποτέ, γιατί ποτέ δεν έζησαν, στην πραγματικότητα υπήρξαν ζωντανοί νεκροί.