Τίποτα δεν αλλάζει, αν δεν ονειρευόμαστε κάτι καλύτερο από αυτό που υπάρχει

Στην πρώτη μαλακία  που έπεσε στην ομήγυρη,  οι περισσότεροι υπερθεμάτισαν, κάποιοι  μάλιστα την έκαναν μαλακία στο τετράγωνο, μερικοί διαλλαχτικοί κούνησαν καταφατικά το κεφάλι τους.  Η όποια αντίθετη φωνή, που φυσικά δεν ακούστηκε, ήταν καταδικασμένη να πνιγεί στο θόρυβο του όχλου. Δε γλυτώνουμε!  Άκουσα κάτι γενικεύσεις του κερατά που μου σηκώθηκε η τρίχα  «όλοι ίδιοι είναι»,  «όλοι κλέφτες»,  «όλοι απατεώνες»  όλοι  και όλες εκτός απ’ αυτούς, τους αδέκαστους κριτές των πάντων. Μια ντουζίνα  άνθρωποι, που δίκασαν καταδίκασαν, έστησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα  και πάτησαν και  την σκανδάλη. Δεν γλυτώνουμε  και αυτό το βεβαιώνουν οι αριθμοί. Είναι η πλειοψηφία ρε γαμώτο.

Γύρισα στο σπίτι μόνος. Απόγευμα Κυριακής,  πώς να μη  σε τυλίξει η μοναξιά. Έκανα ένα κρύο ντουζ να φύγει ο θυμός, καλύτερα να είχε μείνει, γιατί  το γύρισε σε  απογοήτευση. Έβαλλα ένα ποτήρι,  κρασί.  Δεν μπορεί ο καθένας μόνος του,  να λέει  τέτοιες καραμπινάτες μαλακίες,   μάλλον η ψυχολογία του όχλου θα φταίει.  Και έπρεπε να βρω απαντήσεις που, θα μου επέτρεπαν σε κάποια δεδομένη στιγμή να τους υπερασπιστώ. Όχι σήμερα.

Είναι γνωστό  ότι στην συμπεριφορά του όχλου επικρατεί περισσότερο το συναίσθημα παρά η λογική, περισσότερο η παραπληροφόρηση παρά η σωστή ενημέρωση, περισσότερο το υποσυνείδητο παρά η ορθή κρίση. Γι’ αυτό και είναι άκρως επικίνδυνος. Η ψυχολογία του όχλου εκφράζει την απόγνωση των χρονίως καταπιεζομένων, την άφατη πικρία των, έναντι των θεσμών που τους απογοήτευσαν και την εκδίκηση που ζητεί το υποσυνείδητο για την ικανοποίηση του περί δικαίου αιτήματός του.

Ο όχλος δημιουργείται όταν η συνείδηση και η προσωπικότητα των ατόμων που αποτελούν το πλήθος εξαφανίζονται. Τα αριθμητικά δεδομένα δεν παίζουν σχεδόν κανένα ρόλο, γιατί μπορεί χιλιάδες άτομα συγκεντρωμένα να μην αποτελούν όχλο, ενώ είναι δυνατόν μισή δωδεκάδα ανθρώπων να  τον αποτελέσουν. Μια κοινότητα ανθρώπων που δεν έχει μεταβληθεί σε όχλο λειτουργεί σωστά, γιατί τα άτομα που την αποτελούν δεν έχουν χάσει την ατομικότητα τους, την υπευθυνότητα, την ωριμότητα και το άτομο διατηρεί στο ακέραιο την αυθυπαρξία του, την αυτοσυνειδησία, άρα και την ανεξαρτησία. Στη μάζα το άτομο όλα αυτά τα έχει χάσει, κυριαρχεί η ομοιομορφία, δεν υπάρχει ατομικότητα, υπευθυνότητα και ανεξαρτησία.

Ηρέμησα όμως τίποτα δεν αλλάζει, αν δεν ονειρευόμαστε κάτι καλύτερο από αυτό που υπάρχει.

Η μοναξιά παράγει περίεργα πράγματα

Τι να γραφτεί παρακάτω; Αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Αυτά που αν ξεφύγουν από την ψυχή μας, εξαερώνονται. Αυτά που δεν χωράνε στην πραγματικότητα.  Φυσικά και δεν είναι πράξη ηρωική, να τσαλακώσουμε  την εικόνα μας. Ανάγκη περισσότερο δική μας είναι, για να νοιώσουμε  για λίγο χρήσιμοι.   

Καμιά πραγματικότητα  δεν είναι ικανή να αντισταθεί στις εμμονές μας. Και αν αξίζει κάτι για να τη ζήσεις  αυτή την ζωή, είναι η δυνατότητα να παίξεις με τους φόβους σου, να τα παίξεις όλα για όλα. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πετάξει τη ζωή του στα σκουπίδια για να βολέψει την δική του συνείδηση.

Μόνο του ήρθε το παράπονο.  Ακάλεστο. Για να ζητήσει τα δίκια του. Για να δικαιολογήσει την ύπαρξη μου.  Όχι, δεν μπήκε στον κόπο των λογαριασμών,  αγνόησε το πάρε δώσε της συναλλαγής των συναισθημάτων.  

Ήρθε  για να ενισχύσει την αμυντική λειτουργία, δίνοντας έμφαση στο κόμπο που  πνίγει το λαιμό και σε κείνο το απροσδιόριστο βάρος στο στήθος. «Χάνεται κάτι όταν είναι δικό σου; Αυτό το «Σου», όταν απαρνιέται την κτητική του ιδιότητα και αφήνει μόνο την αντωνυμία, να νομίζει ιδιοκτήτρια, ποτέ δεν χάνεται». Απ’ αυτή την άποψη δεν υπάρχει απώλεια. «Θέλω να μείνω μόνος», με το «θέλω» να επιβάλλεται από έναν εγωισμό  κόντρα σε επιθυμίες. «Θέλω να μείνω μόνος»  κόντρα στην επιδίωξη μιας ζωής, να είμαι στο μαζί.

Ήξερα ότι εκεί που η επιτυχία  κάνει ησυχία, η αποτυχία  δεν έχει άλλο δρόμο, από τι να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμηνεύει, αντιδιαστέλλει, παραβάλλει, συγκινεί,  συγκρίνει, περιγράφει, σαρκάζει, κάνει ότι μπορεί να κάνουν οι λέξεις, όταν οι λέξεις, είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.

Γύρισα χρόνια πίσω τότε που εναλλάξ  γράφαμε με την Ελένη  στη εφημερίδα «γνώμη»  τη στήλη « Ιδεολογικά Ύποπτοι», μπορεί και να μην το πιστεύαμε τότε. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να σιγουρευτώ. Τελικά η αποτυχία πάντοτε έχει κάτι να σου πει και αν δεν έχει τίποτα, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει. Γι αυτό και εγώ που σας γράφω κάθε μέρα, από την αποτυχία μου σας γράφω.  Προσπαθώ να εξηγήσω τα αυτονόητα, να απλοποιήσω,  περιπλέκοντας τα σαφή που έχει δώσει η  ζωή από χέρι.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ανήκω σε μια γενιά που απέτυχε  ακριβώς επειδή προσπάθησε να επιτύχει. Να αλλάξει το κόσμο, να κάνει επανάσταση, και ύστερα να εξασφαλίσει ο, τι υλικό προς τον ζην  για να μη συμβιβαστεί. «Για να κάνει την τραγική τελική διαπίστωση πως ξεπουλήθηκε αρνούμενη,  πως αυτό - εξαπατήθηκε παίζοντας σε θέατρο παντομίμας τον αθώο.»

Απολύτως απόντες, μονίμως ιδεολογικά ύποπτοι, ακόμα και όταν κραυγάζαμε  «ψωμί παιδεία ελευθερία». Τελικά η μοναξιά παράγει περίεργα πράγματα, που δυστυχώς είναι αληθινά.

Θα ονειρευτούμε απόψε ή θα φοβηθούμε το όνειρο;

Η δυσκολία δεν είναι να προσθέσω  ακόμα μια φωνή διαμαρτυρίας   γι’ αυτά  που με χαλάνε , ούτε έναν τόνο θαυμασμού σε ό,τι με κάνει χαρούμενο. Η δυσκολία  είναι  να βρίσκεσαι  απέναντι  από τη διασταύρωση, να μην είσαι Ηρακλής και να μη βρεθούν μπροστά σου οι κυρίες του μύθου του Προδίκου για να σου δώσουν οδηγίες κατεύθυνσης.

Ο δρόμος που με φοβίζει, είναι  τελικά ο δρόμος των διλημμάτων μου. Και ξέρετε… εμείς του 60’ οι εκδρομείς,  στην κάθε επομένη λέξη κάνουμε και μια δεύτερη σκέψη.

Η Ιστορία είναι κατηγορηματική , από το άσπρο στο μαύρο  υπάρχει δρόμος  και τα δόγματα που μας νανούριζαν δεν τα έχουμε πια στο μαξιλάρι μας. Έγιναν στάχτη.

Αυτός ο δρόμος που βρίσκεται μπροστά μας,  πρέπει να τον διανύσουμε με καινούργια πατήματα.  Και να τον τρέξουμε με κουρασμένα  πόδια.  Να τον τρέξουμε και  ας μην είμαστε παιδιά.

Εδώ λοιπόν έρχονται τα διλλήματα. Ποια   πορεία να τραβήξω αυτήν της ευκολίας ή της συμμετοχής;

Ακουστέ: Δεν νοιώθω  πίκρα παρά την πίκρα.  Δεν νοιώθω μόνος παρά τη μοναξιά.

Δεν σκέφτομαι  αυτά που άφησα πίσω μου. Τα «πάντα είναι χαραγμένα  στην ψυχή του κόσμου και θα παραμείνουν εκεί για πάντα»

 «Τους θησαυρούς τους φέρνει  στην επιφάνεια το ορμητικού νερό, το ίδιο πάλι τους θάβει» . Αλλά έστω και έτσι θαμμένα, την έχουν  εν δυνάμει την ισχύ τους  και εγώ ανά πάσα στιγμή αν  ετοιμαστώ μπορώ εν τέλει να την ανασύρω. Να ελκύσω προς τα μένα ό,τι  μου ανήκει. Το αληθινό.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί δυσκολεύομαι να βρω λέξεις που να με προτρέψουν  να προχωρήσω. Να βρω λέξεις  βέβαιες και ξεκάθαρες  που να σβήσουν κάθε ίχνος διλλημάτων..

 Όλα  αυτά που σήμερα είναι έτσι, θα μπορούσε να είναι αλλιώς,  επιλογές,  δόξα τω θεώ.

Θα ονειρευτούμε απόψε  ή θα φοβηθούμε το όνειρο, επιλέγοντας  τελικά να βυθιστούμε στο λήθαργο;

Θα ονειρευτούμε, για να μείνουμε ζωντανοί σαν το ποτάμι; Και όπως το ήρεμο ποτάμι όταν το  περιορίσεις γίνεται πλημμύρα ,  έτσι και μείς, που επιλέξαμε το όνειρο.  

Στο μικροκλίμα δεν ανθίζουνε τα όνειρα

Όσο επαναλαμβάνεται ο Ιούνιος, επαναλαμβάνομαι. Κάτι σαν μέτρημα να  το εκλάβετε. Από εκεί αρχίζει η ζωή, η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι. Φωτεινή.

Τώρα που  αρχίζει να απλώνεται το φως, ξεκινάμε πάλι. Η απουσία μου  αυτό το διάστημα, για να καθαρίσουν τα μάτια από τα σκουπίδια που μας περιβάλλουν. Να δουν πέρα και έξω από αυτό το μικρόκοσμο, που όσες προμήθειες δύναμης και αν έχεις μαζί σου, αν γελαστείς και παραβιάσεις το χρονοδιάγραμμα της πορείας σου,  τελειώνουν οι αναπνοές και πνίγεσαι εν αγνοία σου.

Οι λέξεις πρέπει να έχουν μια αντιστοιχία με την ζωή.  Αισθάνθηκα ότι μας περίσσευαν τα λόγια  και μας λιγόστευε η ζωή. Επικίνδυνα πράγματα. Σε δήθεν καταστάσεις  οι λέξεις αδυνατούν. Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που γράφει θυμωμένα κείμενα. Πήρα το χρόνο μου, περιμένοντας το Ιούνιο, που έτσι και αλλιώς μου δίνει την απόσταση και άπλετη, άπλετη  θέα.

Για την πολιτική; Ούτε κουβέντα; Οι κακοί δεν αλλάζουν. Αλλά δεν αλλάζουν ούτε οι καλοί.

Είναι πολλά εκείνα που δεν χωράνε στα σχήματά μου. Το μικροκλίμα, υπήρξε καθοριστικός παράγοντας γι’ αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε εδώ στη μικρή μας πόλη. Έξω έχει λιακάδα αλλά πώς να τη δεις με κλειστά παράθυρα; Γίνανε ένα με την υγρασία,  ο ορίζοντας, το ταβάνι του γραφείου τους, άλλαξε χρώμα το δέρμα τους και τι χρώμα να το πεις, αυτό της μούχλας ίσως,  ανακατεμένο με σκοτάδι.

Τόσα χρόνια κλεισμένοι στο μικρό τους κόσμο μάθανε  καλά τις λέξεις, πετώντας στην κάθε δυσκολία το μπαλάκι στην κοινωνία, μόνο που αυτοί έχουν πάρει διαζύγιο προ πολλού μαζί της.  Είναι εύκολο τελικά να πιστέψεις πως είσαι βασιλιάς κλεισμένος στο παλάτι σου, οι αυλοκόλακες άλλωστε που σε περιτριγυρίζουν την έχουν αυτήν την ικανότητα, να σε γεμίζουν αέρα κοπανιστό και να φουσκώνουν τα φτερά σου, το λάθος είναι να δοκιμάσεις να πετάξεις. Πτώση χίλια τα εκατό και  κανένα πέλαγος  δεν θα πάρει το όνομα σου.

Αν δεν ανοίξεις τα παράθυρο να σκάσει μύτη ο ήλιος στον απέναντι τοίχο, πώς να δεις τη σκόνη που σε σκεπάζει και τα νοσηρά παράσιτα που σε περιτριγυρίζουν; Πως να αναπνεύσεις αλήθειες από τον κόσμο τον πραγματικό, που μπορεί να βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κει, για σένα όμως φαντάζει  στην άλλη άκρη.

Λοιπόν δεν είναι έτσι  τα πράγματα και αυτό το καταλαβαίνεις κάνοντας μια βόλτα στην πόλη.  Ούτε  τόσο δύσκολα, ούτε τόσο εύκολα.  Αποφάσεις χρειάζονται  ακόμα και λάθος,  αποφάσεις όμως. Με αυτήν την ακινησία κινδυνεύετε  να γίνετε πέτρες και όχι απ’ αυτές που μνημονεύονται.  

Δυο βήματα είναι η πόρτα, στρίβεις το χερούλι αριστερά  και βγαίνεις  έξω στη ζωή, εκεί που ανθίζουν τα όνειρα.