Οι μόνιμοι ταξιδευτές στην αναζήτηση της Ιθάκης …Η ελπίδα

Οι δικές τους μέρες στην εξουσία ισοδυναμούν με καταστροφή. Κάθε μέρα που περνάει, υπολογίζεται στο χρόνο εκείνης της μελανής περιόδου που θα γράψει η  κάποτε η  ιστορία. Πρέπει να το πάρουμε  απόφαση επιτέλους, σαράντα χρόνια καταστρέφουν τι περιμένουμε σήμερα; Μόνο χειρότερα, επειδή όμως δεν θέλω να σας μαυρίσω τη ψυχή, δεν τέλειωσε ο κόσμος μ’ αυτούς …

Εδώ που φτάσαμε, μόνο ελεύθερα μυαλά απαλλαγμένα, από κάθε είδους εξαρτήσεις, με φιλτραρισμένο το παρελθόν για γνώση, μπορούν να δώσουν κάποια διέξοδο. Ένα παλαιότερο κείμενο, όταν η κρίση, ακόμα δεν είχε περάσει το κατώφλι μας. Ούτε απόλαυση, ούτε δόξα, ούτε εξουσία. Η ελευθέρια, μόνο η ελευθέρια.»
«Το να περνάς από τις οπτασίες της πίστης στα φαντάσματα της λογικής, είναι απλώς σαν να σου αλαλάζουν κελί.
…Μια περιφρόνηση γεμάτη αηδία για εκείνους που αγνοούν ότι η μόνη πραγματικότητα για τον καθένα είναι η ίδια του η ψυχή, και τα υπόλοιπα – ο εξωτερικός κόσμος και οι άλλοι – ένας καλαίσθητος εφιάλτης, όπως, στα όνειρα, το αποτέλεσμα μια δυσπεψίας του πνεύματος.
Η αποστροφή μου προς την προσπάθεια καταλήγει να γίνει φρίκη που χειρονομεί μπροστά σε όλες τις μορφές μιας προσπάθειας προς τους άλλους …Όλα αυτά δεν μου φαίνονται παρά το προϊόν μιας ξεδιαντροπιάς.

Και, μπροστά στην υπέρτατη ανωτερότητα της ψυχής μου, όλα όσα είναι χρήσιμα και εξωτερικά μου φαίνονται επιπόλαια και τετριμμένα μπροστά στην κυρίαρχη και απόλυτη μεγαλοπρέπεια των πιο ζωντανών και συχνών ονείρων μου. Αυτά για μένα είναι πιο πραγματικά…»
Ο Πεσσόα δεν είχε σχέση με την εξουσία, αυτά που υποστήριζε όμως μέσα  από την βαθιά θλίψη του, έδειχναν δρόμους, όχι πεπατημένους αλλά σίγουρα ανθρώπινους.

Και υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν, να δώσουν μια άλλη πνοή. Να λακτίσουν το παρελθόν και το παρόν, οδηγώντας την κοινωνία σε ένα καλύτερο αύριο.   

Το  ερώτημα είναι, ποίοι είναι αυτοί που πραγματικά μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο;
Στις σημερινές διεργασίες, που έχουν αναπτυχθεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, θέλω να ξεχωρίσω κάποιους, που από την φύση τους και την ιδιοσυγκρασία τους, δεν μένουν στάσιμοι. Είναι αυτοί, που το αχαλίνωτο πνεύμα και ο αυθορμητισμός τους, τους οδηγεί σε μια συγκεκριμένη στάση, αποτέλεσμα ιδεαλιστικών κινήτρων. Αυτοί οι πολίτες που δεν τα πάνε καλά με τα μαθηματικά, που στη ζωή τους δεν έμαθαν να υπολογίζουν και να αποβλέπουν, που δεν έμαθαν να συναλλάσσονται και να επιδιώκουν ανταλλάγματα, αυτοί οι ασταθείς πολίτες, που διαθέτουν φαντασία και όραμα μπορούν σε μια δεδομένη στιγμή να κάνουν την διαφορά.
Η κοινωνία μας έχει κατακλυσθεί από μέτριους λογιστάκους, κακούς διαχειριστές κοινοχρήστων, φτηνούς διεκδικητές συμφερόντων, ισορροπιστές και γεφυροποιούς, συντηρητικούς και αδέξιους υπαλλήλους της εξουσίας. Μέσα σ’ αυτό το χλωμό τοπίο οι αυτόφωτοι απρόβλεπτοι, ρομαντικοί κρατούν μια σπίθα αναμμένη, που μπορεί όταν δοθεί η ευκαιρία να πυροδοτήσει εξελίξεις που σήμερα φαντάζουν μακρινές.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι του προβληματισμού και της έρευνας, μου μετακινούνται διαρκώς, που είναι συνεχώς ανικανοποίητοι που αυτοσαρκάζονται, που συγκρούονται χωρίς να υπολογίζουν καρέκλες και αξιώματα. Αυτοί οι μόνιμοι ταξιδευτές στην διαρκή αναζήτηση της Ιθάκης, είναι αυτοί που πάντοτε έδιναν και θα δίνουν γεύση στη ζωή μας.

Δεν είναι άνθρωποι αυτοί

Αυτή η δεξιά που μας «κυβερνάει»,  εντός εισαγωγικών, είναι η χειρότερη δεξιά, που έχουμε ζήσει. Τα έχει όλα,  από εμπάθεια  μέχρι βλακεία.   Και μόνο η εικόνα του Πρωθυπουργού, στο χθεσινό του 'διάγγελμα' για την μείωση του Φ.Π.Α στην εστίαση, αναδεικνύει την κρισιμότητα της κατάστασης. Η υποτέλεια, στο μεγαλείο της.  

Ούτε ποδήλατο με τρεις ρόδες   δεν μπορούν να οδηγήσουν, όχι να βγάλουν τη χώρα από την στενωπό και να την οδηγήσουν στην ευημερία.

Αυτή η  δεξιά λοιπόν υπό τον κ. Σαμαρά και τον κ. Βενιζέλο, τα έχει όλα,  ένα  επικίνδυνο κράμα, αποτελούμενο από όλα τα κακά που χαρακτήριζαν τις δεξιές παρατάξεις που μας κυβερνούν  για δεκαετίες.  Παρακολουθώντας  χθες στη βουλή τους εκπροσώπους της συγκυβέρνησης, η οργή μου γρήγορα μετατράπηκε σε αηδία. Ψέμα, υποκρισία, μίσος, βλακεία, σκοπιμότητα, συμβιβασμοί μπαμπεσιές και ότι φανταστεί ο νους σας, που ξεφτιλίζει την ανθρώπινη υπόσταση. Δεν είναι άνθρωποι αυτοί.        

Εμείς οι άνθρωποι, αγαπάμε και μισούμε, τσακωνόμαστε και σε κάποιες περιπτώσεις ανεξέλεγκτες τραβάμε και μαχαίρι. Πεθαίνουμε αμίλητοι με αδέλφια συγγενείς και φίλους για μια παρεξήγηση πολλές φορές.
 

Εμείς οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε τις λέξεις για να ορίσουμε αυτό που αισθανόμαστε και βοηθάμε, όσο μπορούμε να βοηθήσουμε, γιατί το έχουμε ανάγκη, χωρίς ανταπόδοση.
Εμείς οι άνθρωποι γελάμε και κλαίμε, ομολογούμε τις αδυναμίες μας, τσαλακώνουμε τον εγωισμό μας, πράττουμε σωστά η λάθος, λύνουμε την γραβάτα και την πετάμε όταν μας σφίγγει. Βάζουμε χρώματα στη ζωή μας. Ζούμε.
Αυτοί δεν έχουν ανθρώπινη συμπεριφορά.  Μόνιμο χαμόγελο βρέξει χιονίσει. Φωνάζουν χωρίς να νευριάζουν, ατσαλάκωτοι, δεν τσακώνονται και αυτό αν συμβεί, το έχει επιλέξει ο σκηνοθέτης. Δεν αγαπάνε δεν μισούνε. Οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα τους, δεν βγάζουν συναίσθημα, αλλά σκοπό. Υπηρετούν ένα μεγάλο ψέμα και το κάνουν συνειδητά. Ένα βαθύ γκρι τους σκεπάζει και τα χρώματα δεν τους πλησιάζουν.

Απέναντι σ’ αυτούς λοιπόν  πρέπει να αμυνθούμε, Πολύ Πολλοί και να επιτεθούμε. Τον επόμενο χρόνο πρέπει να αποτελούν ένα  θλιβερό παρελθόν.

  
 

.

Ποιος ξέρει αύριο

Σήμερα που ο χρόνος στάθηκε ανελέητος,  θα δημοσιεύσω ένα παλαιότερο κείμενο. «Η  εκδίκηση του χρόνου» ο τίτλος του. Θα μου πείτε σήμερα που βράζει το καταπέτασμα.  Ο χρόνος, δεν ξέρει από τέτοια και αν το καλοσκεφτείτε τώρα που μοιάζουν όλα μαύρα, ίσως είναι η καλλίτερη

στιγμή. Ποιος ξέρει αύριο τι ξημερώνει;     

Καρδιά καλοκαιριού με τα γεγονότα να καίνε περισσότερο από τον ήλιο. Τελεία.
Που είχαμε μείνει; Στο χρόνο, που αλλού. Όταν συνάντησα το βλέμμα τους, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η συνάντηση που θα ακολουθούσε θα έπαιρνε τόσο χρόνο. Είκοσι χρόνια μετά. Πέντε διαφορετικές γυναίκες, που σε ανύποπτο χρόνο φωτογραφήθηκαν στο μυαλό μου, τις γνώρισα φέτος τον Ιούνιο. Απαλλαγμένες από υποχρεώσεις και διαθέσιμες. Το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στη συνεχεία, βρίσκεται στο γεγονός. Η εκδίκηση του χρόνου, δεν μπορώ να δώσω διαφορετική ερμηνεία, σ’ αυτήν την πενταπλή σύμπτωση. Κάτι συνέβη, κάτι μαγικό. Ήταν απασχολημένες τότε, αμφιβάλλω αν με είχαν προσέξει και καταλήγω ότι η δική μου επιθυμία εκπλήρωσε την μεταχρονολογημένη συνάντηση. Και το έκανε σε μένα, τον άπιστο που μόνο σε σύμπτωση ρίχνω την εξήγηση, αλλά πενταπλή;
 

Παλαιοτέρα είχα κάνει μια αναφορά στην ανεκπλήρωτη στιγμή, την επαναλαμβάνω για όσους τους ενδιαφέρει η συνεχεία.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως μια ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει ακόμα ζωντανή. Θυμάμαι είχα διστάσει να προχωρήσω σε ένα ερωτικό κάλεσμα, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα σε μια παραλία. Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, σε πιο εύκολες συνθήκες, η επιθυμία μου εκπληρώθηκε. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα πενθώ τη στιγμή που έχασα, σε κείνο το χρόνο, σε εκείνο τον τόπο με κείνα τα νιάτα.
Στην ίδια παραλία, με την ίδια γυναίκα, τον ίδιο μήνα και απόγευμα με διαφορά δέκα χρόνια, ήταν μια άλλη στιγμή, που όσο καλή και να ήταν, δεν κατάφερε να καλύψει την απώλεια. Είναι ο χρόνοςτελικά…

Και μια άλλη ερμηνεία από την Κυρία που μάλλον δεν πιστεύει στις συμπτώσεις
«Μην ψάχνεις τον κόσμο να βρεις τίποτα. Ο,τι είναι να βρεθεί, βρίσκεται ήδη κοντά σου, δίπλα σου, στο απέναντι μπαλκόνι. Όταν πρόκειται να συμβεί η συνάντηση, οι δρόμοι, λες και έχουν συνεννοηθεί, αν και παράλληλοι, προσποιούνται ότι τέμνονται και έρχονται τα βήματα κοντά. Σαν να υπάρχει ένας αόρατος κόσμος μέσα στον κόσμο που κινεί νήματα κι εμείς σαν μαριονέτες οδεύουμε σ΄ αυτό που νομίζουμε τυχαίο και τελικά είναι μοίρα. Κι ύστερα; Κι ύστερα όλα σαν όνειρο περνούν, αν δεχτούμε ότι τα όνειρα δε μένουν πιστά στο δημιουργό τους κι όταν ξημερώνει φοράνε τα ρούχα μας και βγαίνουν στους δρόμους αναζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία σ’ ένα δεύτερο κορμί. Που επιστρέφει κανείς όταν πρέπει;»

Η νέα εποχή δεν μπορεί να κτισθεί πάνω σε σιωπές

Όχι άλλο βάρος, δεν αντέχουν οι ώμοι μας. Δικαιολογημένες οι ενστάσεις των αναγνωστών. Κατά καιρούς δίνω εξηγήσεις, φαίνεται όμως πως δεν επαρκούν. Δεν έχω πρόθεση να μεταφέρω τη θλίψη, που δεν έχω, και να προσθέσω ακόμη περισσότερη σε αυτό το επιβαρημένο περιβάλλον. Αν με ρωτήσετε πως θέλω να πεθάνω, θα ήθελα στα γέλια, αλλά μπορώ;

Και τώρα μέσα από τις λέξεις, που βγαίνουν με δυσκολία πρέπει να παραδεχτώ, αυτό προσπαθώ να κάνω, με την ελπίδα να αποκτήσω παραστρατημένες παρέες, που θα βγουν από την πορεία της «εθνικής οδού» και θα τραβήξουν μπροστά από τους παράδρομους… Οι κεντρικές αρτηρίες δεν οδηγούν πουθενά, η μάλλον οδηγούν, εκεί που άλλοι σε οδηγούν. Στην προκαθορισμένη πορεία των προβάτων. Επί σφαγής. Υπάρχουν και μικρές φλεβίτσες, που αν η παρέα μεγαλώσει γεννιούνται αρτηρίες…

Απεργία και σήμερα  και μεγάλη συμμετοχή στην πορεία. Έχουμε δρόμο ακόμα.
Ξεγελαστήκαμε, όταν πιστέψαμε εδώ και λίγο καιρό ότι έφτασε το τέλος του δικομματισμού. Το πάθος για την εξουσία ισχυροποίησε τον δεσμό αυτού του καταστροφικού διδύμου και όπως όλα σήμερα συνηγορούν, θα ενταφιαστεί μαζί με όλο το πολιτικό σύστημα που χαρακτήρισε την 3η Ελληνική Δημοκρατία.
 

Η παραδοχή ότι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, που είναι μέρος του προβλήματος, δεν μπορούν να δώσουν τη λύση εκτιμώ ότι είναι σαφής.

Ζούμε παραμονές μιας νέας εποχής, ακούγοντας τον επιθανάτιο ρόγχο του πολιτικού συστήματος, όλο και πιο βαρύ. Θα πεθάνει πλήρες ημερών. Η εξέλιξη ήταν φυσιολογική. Σάπισε, όπως οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδος.
Η νέα εποχή που έρχεται, δεν μπορεί να κτισθεί πάνω σε σιωπές, πάνω σε λάθη αυτού που σε λίγο θα μας εγκαταλείψει, η νέα εποχή χρειάζεται νέα γερά θεμέλια.
«Ο,τι λιμνάζει σέπεται κατά συνέπεια και η κοινωνία πρέπει να αλλάξει ταχύτητα και νοοτροπία. Να τρέξει με γέρα πνευμόνια και πόδια  ακούραστα, με νέους ανθρώπους που δεν τους επιβαρύνει το παρελθόν…»

«Εκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και οι αδικίες των κακών ανθρώπων, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών…»
Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ

Έχουμε πόλεμο...Βιαστείτε

Για να δυναμώσουμε τη συλλογική προσπάθεια, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα  να δώσουμε την προσωπική μας μάχη. Να σταθούμε στα πόδια μας. Να διώξουμε τους  φόβους   και να προσθέσουμε δύναμη  στον κοινό αγώνα.   Βεβαίως είναι εύκολο να το διατυπώνουμε, πάρα πολύ δύσκολο όμως, να το εφαρμόσουμε.  Το επισημαίνουμε, γιατί η κρισιμότητα της κατάστασης επιβάλει, «ηθικό ακμαιότατο». Χρειάζεται να ντοπάρουμε τους εαυτούς μας, ο καθένας με τον τρόπο του, προκειμένου, να μην δώσουμε την μάχη με κατεβασμένα κεφάλια.  Σ’ αυτή την περίπτωση η ήττα είναι δεδομένη. Δεν χρειάζεται  να μπούμε σε λεπτομέρειες,  θα χαθούμε στην μετάφραση. Έχουμε πόλεμο. Μην αργείτε.     

Μέσα σ’ αυτό το πρωτόγνωρο περιβάλλον, με κατακτήσεις δεκαετιών να εξαφανίζονται, με την ανεργία να καλπάζει, με τους περισσότερους έλληνες να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας και τη χώρα ολόκληρη να ζει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική ύφεση,  δεν χρειάζονται χρονοτριβές.

Αυτά που λέγαμε και γράφαμε, τα προηγούμενα χρόνια, φαίνονται μιας άλλης μακρινής εποχής, τότε που ο καπιταλισμός ήταν ορατός, ακόμα και κρυμμένος πίσω από τις ανώνυμες πολυεθνικές εταιρείες. Τι να γράψουμε σήμερα; Ο κόσμος περιμένει ν’ ακούσει κάτι, κάπου ν’ ακουμπήσει, κάπου να ελπίσει. Και όμως δεν είναι φυσικό φαινόμενο η κρίση, δεν είναι σεισμός, να μας ενώσει όλους πάνω από τα συντρίμμια που αφήνει. Η κρίση κρύβει πίσω της «ανθρώπους». Κρύβει την τελευταία γενιά τεράτων – παρανοϊκών καπιταλιστών, απέναντι από την κοινωνία, έτοιμους να την κατασπαράξουν, φουσκώνοντας την κοιλιά τους σε σημείο τέτοιο λίγο πριν να σκάσουν.
Ο χρόνος πριν το μεγάλο μπουμ που ζούμε τώρα, με πρωτόγνωρα φαινόμενα, που δεν επιδέχονται ερμηνεία, με το παλιό οπλοστάσιο των επιχειρημάτων μας. Αυτό που συμβαίνει,  μόνο σε κατάλευκες κόλλες, χωρίς τη βοήθεια βιβλιογραφίας και με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από την φθορά της χρήσης, θα πρέπει να ερμηνευθεί.
 

Ότι λέγαμε και ότι γράφαμε, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Μια χοντρή κόκκινη γραμμή κλείνει την προηγούμενη περίοδο, του υπαρκτού καπιταλισμού και μας μεταφέρει στο μεσοδιάστημα του κανιβαλισμού, από καπιταλιστές τέρατα με πολλά κεφάλια, και μια κοινωνία σαστισμένη, πολυκερματισμένη, αδύνατη, ασύντακτη, που μόλις ξύπνησε και κοιτάζει πως θα αντιδράσει.
Θα αντιδράσει; Αυτό είναι βέβαιο. Και σύντομα. Άγνωστο είναι το πώς…

Στο «Σύγνεφο με παντελόνια», ο Μαγιακόφσκι, προσπάθησε να γίνει επεξηγηματικός.
«Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο, εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου. Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό».
Εικοσιδυό χρονών λεβέντης τότε που έγραφε αυτά. Στα τριάντα εφτά του αυτοκτόνησε είχε βαρεθεί τις επεξηγήσεις και τις πολλές συνεδριάσεις.
«Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούνε όλες οι συνεδριάσεις.
Άμα πρέπει να εξηγείς  τα αυτονόητα το έχεις χάσει το παιγνίδι. Σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο και έχουμε πόλεμο…