Μέχρι που ήρθε η κρίση

Το είχε γράψει ο Καστοριάδης, χωρις να γνωρίζει την Ελλάδα λίγο πριν την κρίση. Ένας αριστερός φιλόσοφος, που φαίνεται, μπροστά στην ισχύ του συστήματος, να μιλάει για εξαφάνιση κάθε πραγματικού περιεχομένου μεταξύ δεξιάς και αριστεράς.
...Ο τύπος του ανθρώπου με την ανεξάρτητη κρίση και το ενδιαφέρον για τα ζητήματα γενικής εμβελείας... επαναμφισβητείται σήμερα. Δεν λέω ότι έχει εξαφανιστεί πλήρως. Αλλά αντικαθίσταται βαθμιαία και γρήγορα από έναν άλλο τύπο ατόμου, επικεντρωμένο στην κατανάλωση και στην απόλαυση, απαθή μπροστά στις γενικές υποθέσεις, κυνικό στη σχέση του με την πολιτική, τις περισσότερες φορές ηλιθίως επιδοκιμάζοντα και κομφορμιστή.
...Πρέπει να διερωτηθούμε (πράγμα που δεν κάνουν οι υμνωδοί του περιρρέοντος ψευδό-ατομικισμού) ποιου τύπου κοινωνίας μπορεί να είναι φορέας ο σύγχρονος άνθρωπος; Σε τι θα επέτρεπε η ψυχολογική του δομή στους δημοκρατικούς θεσμούς να λειτουργήσουν; ...ποιο είναι το όραμα του για το μέλλον της κοινωνίας; Όλα αυτά σχηματίζουν μια μάζα δίχως μπούσουλα, που ζει μέρα με τη μέρα, δίχως ορίζοντα - όχι μια κριτική - ανακλαστική/στοχαστική συλλογικότητα...
...Οι σημερινοί πολιτικοί θεσμοί δεν έχουν μήπως ως τελικότητα να απομακρύνουν τους πολίτες από τις δημόσιες υποθέσεις και να τους πείσουν ότι είναι ανίκανοι να ασχολούνται μ’ αυτές; Καμία σοβαρή ανάλυση δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα καθεστώτα που αυτοανακυρήσσονται δημοκρατικά είναι στην πραγματικότητα αυτό που κάθε κλασικός πολιτικός φιλόσοφος θα ονόμαζε καθεστώτα ολιγαρχίας.

Ένα ισχνότατο στρώμα της κοινωνίας κυριαρχεί και κυβερνά. Διαλέγει τους διαδόχους του. Ασφαλώς είναι φιλελεύθερο (περισσότερο ή λιγότερο...) και επικυρώνεται κάθε τέσσερα χρόνια από την ψήφο του λαού. Αν το κυβερνών κλάσμα αυτής της ολιγαρχίας υπερβάλλει πολύ, θα αντικατασταθεί - από το άλλο κλάσμα της ολιγαρχίας, που είναι ολοένα και περισσότερο όμοιο με το πρώτο. Εξ ου και η εξαφάνιση κάθε πραγματικού περιεχομένου μέσα στην αντίθεση της «αριστεράς» και της «δεξιάς». Το απίστευτο κενό των σημερινών πολιτικών λόγων αντικατοπτρίζει αυτήν την κατάσταση…
Μέχρι που ήρθε η κρίση και οι καταναλωτές έχασαν την αγορίστικη τους δύναμη. Πώς να ευδοκιμήσει σήμερα η απάθεια, που τόσα χρόνια εξυπηρετούσε, το κυβερνών κλάσμα με τα δυο κεφάλια; Η αντίθεση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, απέκτησε περιεχόμενο, οι μοναχικές πορείες, βρίσκουν μεγάλη ανηφόρα και η επιστροφή στις συλλογικότητες, φαντάζει πλέον μονόδρομος. Είχε δίκιο ο Καστοριάδης όταν έγραφε τότε αυτά για το ισχύον σύστημα και για να πούμε μια αλήθεια, δεν γκρεμίζεται σήμερα από την αντίσταση της αριστεράς, αλλά από τον ίδιο του τον εαυτό, από την λαιμαργία του, έφαγε μέχρι σκασμού.

«Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν»

Όταν επιστρατεύεται ο φόβος, για να πνίξει κάθε αντίσταση, δεν είναι που δεν έχω τι να γράψω. Είναι που αηδιάζω να ακούω, αυτούς που δε ξέρουν πώς να πεθάνουν, γαντζωμένοι, σε ό,τι τους έχει απομείνει, να σπέρνουν φόβο, με φτηνά επιχειρήματα, επικαλούμενοι τη σωτηρία του Λαού, για να γλιτώσουν το τομάρι τους. Υποκριτές!
Αυτές τις μέρες και τις επόμενες, που τα ψεύτικα λόγια περισσεύουν, να γυρίσουμε στους ποιητές που στύβουν την ψυχή τους για να μας πουν με λίγα λόγια τις αλήθειες. «Η διαθήκη» του Μιχάλη Κατσαρού, επίκαιρη και σήμερα και πάντα, μαζί με ένα υστερόγραφο που αναγκάστηκε να γράψει ο ποιητής όταν δημοσιεύτηκε στον Τύπο της εποχής λογοκριμένη.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί-καθώς διαβάστηκε- ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πρίν διαβαστεί
οχι οι κληρονόμοι που περίμεναν αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.
Η διαθήκη μου για σένα και για σε χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες, πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο.
Εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν
–Τώρα καταλαβαίνω πιά τι έχασα.
Ποιός είναι αυτός που πνίγει.
Και συ λοιπόν στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι.
Στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Δε ντρέπονται…

Και αίφνης, για όλα τα δεινά αυτής της χώρας, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φταίει ο Λαός δηλαδή, που στις προηγούμενες εκλογές, κατέστησε ένα μικρό κόμμα, πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων. Αυτοί που κυβέρνησαν. Αυτοί που κατέστρεψαν, σήμερα χωρίς αιδώ μιλούν για καταστροφή. Ό,τι προηγήθηκε, δεν υπήρξε ποτέ. Τα ίδια φθαρμένα πρόσωπα αναβαπτίζονται, ανακηρύσσονται σωτήρες, κλέβουν λέξεις και συνθήματα, κινδυνολογούν, μέχρι θανάτου, και με περίσσιο θράσος προσπαθούν να πείσουν το εκλογικό σώμα, ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κάτι σαν Λήσταρχος Νταβέλης, φαντάζει στα μάτια ανυποψίαστου τηλεθεατή, ο Αλέξης Τσίπρας. Ορυμαγδός επιθέσεων από το ξεπερασμένο σύστημα, εναντίον ενός νέου πολιτικού, που δε θέλει μια κυβέρνηση, όπως αυτές, που με τις πολιτικές τους έφτασαν τη χώρα στο γκρεμό, που δε θέλει να συμμαχήσει με τους υπαίτιους της καταστροφής, αλλά με το πάθος και την καθαρότητα του νέου, επιμένει για μια κυβέρνηση της αριστεράς.

Είναι απίστευτη η σφοδρότητα των επιθέσεων, που δέχεται ένα κόμμα και ο πρόεδρος του, με λευκό ποινικό μητρώο, από τους βαρυποινίτες. Αν υπήρχε τιμωρία για πολιτικά εγκλήματα, όλοι αυτοί που εγκλημάτησαν κατά του ελληνικού Λαού, που του βίασαν τη συνείδηση και τον οδήγησαν στη φτώχεια και την εξαθλίωση, σήμερα θα έπρεπε να βρίσκονται με σιδερένια μπάλα στο πόδι και αυτό γιατί είμαστε αντίθετοι με την θανατική ποινή.
Φταίει, ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί μπήκε ανάμεσα από το δίπολο του διαβόλου, που για 38 χρόνια, δεν είναι λίγα, εδραίωσε ένα σύστημα, χρησιμοποιώντας, τις παροχές το ρουσφέτι, τα εκβιαστικά διλήμματα, την κινδυνολογία, τους εκβιασμούς.
Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, που δε ξέρει να κυβερνήσει, που δεν έχει εκπαιδευτεί σε τέτοιες μεθόδους και δεν θα τα καταφέρει.
Πράγματι, δεν θα τα καταφέρει, τόση καταστροφή αν δεν έχεις εκπαιδευτεί, όπως τα πρώην κόμματα του δικομματισμού, πώς να την κάνεις.

Μνήμης αντοχές

Με αφορμή το γάμο Μπακογιάννη - Σαμαρά, το διαζύγιο ακόμα προβάλλεται, στις προ μηνών αφίσες, που ακόμα είναι κολλημένες. Ένα παλαιότερο κείμενο γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται. «Δεν ξεχνώ», ένα σύνθημα για την Κύπρο, κόντρα στη λήθη, που απειλεί να ισοπεδώσει ό, τι προηγήθηκε. Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Στη λήθη που εξαπλώνεται με ρυθμούς πανδημίας και οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην.
Δεν είναι τυχαίο που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης αναζητώντας δεύτερη, τρίτη τέταρτη και πάει λέγοντας ευκαιρία. Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα όπως και οι πολιτικοί την επομένη των εκλογών. Η διαπίστωση διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, φτάνει μέχρι και τη μικρή, μικρή μας πόλη.
Τώρα θα με ρωτήσετε, χρειάζεται απάντηση; Αφορμή φήμες που φτάνουν στα επίπεδα του παραλόγου. Εκδήλωση φιλοδοξιών που προσπαθούν να στηριχθούν σε μια ανώδυνη συγνώμη.
Εν τω μεταξύ, το πρόσκαιρο μικροσυμφέρον ικανοποιείτε και με ο παραπάνω. Για να ακριβολογώ, συνεχίζει να ικανοποιείται της μετρητοίς. Που στηρίζεται; Σ’ αυτό το «δεν ξεχνώ» που το «δεν» γράφτηκε κατά λάθος.
Είναι επιστήμη η πολιτική και αυτοί που ασχολούνται πρέπει να είναι σχετικοί με το αντικείμενο. Η πολιτική χρειάζεται ελιγμούς, αλλά και ήθος, χρειάζεται βήματα μπροστά και πίσω, αλλά και αξιοπιστία. Δεν μπορούν να υπηρετούν την πολιτική οι πολιτικά άσχετοι. Η πολιτική θέλει καθαρά πρόσωπα και όχι μασκαράδες. Δυστυχώς βιώνουμε τον ερασιτεχνισμό σε όλο του το μεγαλείο.
Τα λάθη των πολιτικών τα πληρώνει κυρίως ο Λαός και πόσες συγνώμες πια να δεχτούμε. Εντάξει, κάνατε λάθος κύριε να σας συγχωρέσουμε, αλλά πηγαίνετε και σπίτι σας, μπορεί κάπου αλλού εκτός πολιτικής να είσαστε χρήσιμος, που λέει ο λόγος.
Είναι η πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση, που ο λαός έδειξε αντοχές στην μνήμη του, για να δούμε θα συνεχίσει να αντέχει…