Δε θα γράψω για το Πολυτεχνείο για τη Μοναξιά θα γράψω...

Θέλω άλλα δεν μπορώ να απαγορεύσω τα βήματα προς τα πίσω. Υπάρχει ένα παρόν που τροφοδοτεί και ενισχύει το φόβο για το μέλλον. Αισθάνομαι αδύναμος να προγραμματίσω στοιχειωδώς τη ζωή μου. Αισθάνομαι να μας πλακώνει το παρόν, γι΄ αυτό κοιτάζω πίσω, για να αντέξω και να ανοίξω μια αχτίδα φωτός προς το μέλλον

.

Ξαναδιαβάζοντας το παρελθόν δεν επιχειρώ να το εξωραΐσω, άλλωστε αυτή η συναναστροφή μαζί του, σε φέρνει σε επαφή με τα πεθαμένα, στην παρούσα φάση όμως, εκθέτοντας τους φόβους μου να δώσω το ανάλογο σχήμα στο παρόν μου.
Σ ’ αυτόν τον τόπο, που το χώμα υποχωρεί, που η γη βουλιάζει και μας έχει αφήσει μετέωρους, είναι ανάγκη να γυρίσουμε σε κείνες τις σταθερές, που έγιναν ποιήματα, έγιναν στίχοι, έγιναν τραγούδια και έμειναν.
Η κάθε γενιά έχει κάτι να θυμάται. Η κάθε γενιά έχει το δικό της Πολυτεχνείο. Κάθε γενιά γίνεται θύτης και θύμα ταυτόχρονα. Ας ευχηθούμε να διακοπεί κάποια στιγμή αυτό το γαϊτανάκι της ιστορίας και το νέο Πολυτεχνείο να δικαιώσει τον αγώνα των παιδιών μας. Έχουν γραφτεί πολλά. Το «Πολυτεχνείο» όμως, θα παραμένει η κορυφαία αντιστασιακή πράξη της γενιάς μου. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι εκείνη η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 σήμανε το τέλος της Χούντας.
Αυτά να θυμόμαστε. Αυτά να μην ξεχάσουμε. Το Πολυτεχνείο λειτουργεί σαν μια κληρονομιά, μιας αιώνιας νιότης.
Σήμερα στα μάτια των παιδιών διαβάζουμε ποιο πρέπει να είναι το Πολυτεχνείο του σήμερα. Και από τα μάτια αυτά παίρνουμε εντολές και ελπίδα να συνεχίσουμε. Τώρα εμείς και αύριο εκείνα. Για τα δικά τους παιδιά. Για τα παιδιά κάθε εποχής. Για το μέλλον. Για το όνειρο. Για έναν καλύτερο κόσμο.
Ναι, αυτό το Πολυτεχνείο κάθε που κοιτάς τα μάτια των παιδιών ανασταίνεται.

Πανδημία μίσους

Πριν στεγνώσει το μελανί του τελευταίου μου κειμένου «Δεν είμαι υπέρ της πορείας, είμαι εναντίον της απαγόρευσης» και το διαδίκτυο, εμφάνισε την προσφιλή του εικόνα… Διχασμός, Κανιβαλισμός

.

«Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης» Ε! λοιπόν ούτε ο Αλέξης, ούτε ο Μάκης κρύβονται, μια άποψη βλέπει το φως της δημοσιότητας, με όλο το σεβασμό στην αντίθετη.
Μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σου φανερώνει τη συνοχή, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, που δεν υπάρχουν, και τον εγωισμό που κυριαρχεί και χαρακτηρίζει το πλαίσιο της λειτουργίας. Μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός.
Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας του διαδικτύου δείχνει μια αξιοζήλευτη αντίδραση απέναντι στη λογική. Τι πιο λογικό αυτή η βαθιά κρίση και η φονική πανδημία που βρίσκεται σε εξέλιξη να μας ενώσει.
Δυστυχώς όσο τα προβλήματα διογκώνονται, ο διχασμός συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Θα περίμενε κανείς η πανδημία να λειτουργήσει ενωτικά, να δημιουργήσει μια αλυσίδα αλληλεγγύης, και όχι να ενισχύει τις διχαστικές τάσεις.
Αυτοί που σήμερα κουνάνε το χέρι και μοιράζουν ευθύνες εδώ και εκεί, που με ελαφρά την καρδία, δικάζουν και καταδικάζουν, αποτελούν σοβαρό μέρος του προβλήματος και τροχοπέδη σε όποια προσπάθεια για λύση.
Το μίσος χύνεται από κάθε πλευρά και έχει θολώσει κρίση, νου και βλέμμα. Με τον καθένα μας να ψάχνει έναν φταίχτη απέναντι, έναν άλλο, να ψάχνει το φταίξιμο, την κύρια και πρώτη αιτία του κακού, και να ’ναι τόσος ο πυρετός, που παντού γύρω ν’ αντικρίζεις κακό και φταίχτες. Παράλληλα με την πανδημία ζούμε και μια πανδημία μίσους που πίσω της φωλιάζει η ήττα, σαν βουβή φλεγμονή.
Γεμίσαμε σκουπίδια παντού, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, στο μυαλό μας.

Δεν είμαι υπέρ της πορείας, είμαι εναντίον της απαγόρευσης

Δεν θα γράψω για το Πολυτεχνείο. Με πληγώνει αυτό που συμβαίνει. Με πληγώνει η στάση μας, η υπακοή μας . Αυτοί αποφασίζουν και διατάζουν, εμείς τι κάνουμε; Δεν είμαι υπέρ της πορείας, είμαι εναντίον της απαγόρευσης. Φυσικά και δεν περιμένω από μια κυβέρνηση, που έχει στις τάξεις της φιλοχουντικούς, (Βλέπε Γεωργιάδη Βορίδη), περισσότερη Δημοκρατία, περίμενα όμως μεγαλύτερη αντίδραση από εκείνους που βρίσκονται στην απέναντι πλευρά. Δεν θα συνεχίσω. Τελεία.

Αλήθεια τι κάνουμε; Και επειδή οι πληθυντικοί απαγορεύονται δια νόμου, ας επιστρέψουμε στον εαυτό μας.
Τι κάνουμε σε τέτοιες ώρες; Τον εαυτό μας ψάχνουμε, όχι για να το δικαιώσουμε αλλά για να τον πατήσουμε. Έτσι πολεμάω το παράπονο, που κάθε τόσο βρίσκει αφορμές, για να αποτινάξει από πάνω μου, από τα βαριά εγκλήματα, μέχρι ακόμα και αυτά τα τελευταία πταίσματα. Τεντώνω λέξεις στην προσπάθεια να μην χρησιμοποιήσω αριθμούς. Στο χρόνο που προηγήθηκε δεν κατάφερα να χωρέσω. Ότι έχω μου φαίνονται λίγα και από το παράθυρο τη θέα δεν την διαταράσσει τίποτα , άψυχη ομορφιά ενός τοπίου, που αποκτά υπόσταση μόνο με την παρουσία σου. Κανένα μήνυμα. Η τελευταία αλήθεια, όπως το τελευταίο ψέμα.
''Ένοιωσα σαν πειραματόζωο. Σώθηκες, τουλάχιστον; Έβαλα ψηλά τον πήχη, τόσο, που και τα όνειρα δυσκολεύονται''.
Ούτε ανάσα δε θα πάρει αυτό το διάστημα. Μπορεί οι μέρες να τον ευνοούν, και οι αντοχές να χαλαρώνουν, καμία λέξη όμως απ' αυτές που σέβομαι δεν θα του επιτρέψει να σηκώσει κεφάλι. Για τον εαυτό μου πάντα ο λόγος. Το κόκκινο προτιμούσα για το τέλος, αυτό της φωτιάς το αληθινό, στη θέση του ένα ξέπλυμα.
Τραβάω λέξεις απ' αυτές που έχω φυλάξει σαν κόρη οφθαλμού, απ' αυτές που τιμούν τη ζωή μας. Μόλις τις διάβασα, ανάξιος φάνηκα στα μάτια μου.
Δεν μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω. Μόνο να ξεγράψω. Και όλα τα παραπάνω, ακριβώς αυτό προσπαθούν, να ξεγράψουν εμένα. Το κάνω με τα δικά μου χέρια, που ξέρουν καλύτερα να σφίγγουν το λαιμό. Το κάνω γιατί κανείς δεν γνωρίζει, «τον πιο καλό μου φίλο τον πιο κακό εχθρό μου που είναι εαυτός μου». Αφήστε αυτόν να απονείμει τη δικαιοσύνη, ξέρει καλύτερα.
Αυτή η διαδρομή που ξεκινάει από το τέλος, τώρα που το έργο έχει τελειώσει, θα μου δώσει την ευκαιρία, να θυμηθώ μία μία τις σκηνές που προηγήθηκαν. Να καταλάβω να αντιληφθώ τι μου ξέφυγε, Είχαμε μείνει στο τέλος μιας αλήθειας, με το τέλος να μην βάφεται κόκκινο.

Κάτι ξέρουν οι υποβολείς...

Επανέλαβε και χθες ο Πρωθυπουργός στη συζήτηση της Βουλής την καραμέλα περί ατομικής ευθύνης. Αποτελεί όπως φαίνεται κεντρικό επιχείρημα της επικοινωνιακής προπαγάνδας της Κυβέρνησης, στο καιρό της πανδημίας.

Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να μην έχει τη στόφα του ηγέτη, είναι όμως άριστος μαθητής, στην αποστήθιση. Του είπαν να πει ατομική ευθύνη και αυτός το επαναλαμβάνει πρωί μεσημέρι και βράδυ. Του είπαν να πει τον κ. Τσιόδρα μια φορά “Σωτήρη”, και αυτός το είπε πέντε. Κάτι ξέρουν οι υποβολείς...
Έχουμε ευθύνη λένε, απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους και μας ρίχνουν στο φιλότιμο, γιατί μπορεί σαν Λαός να έχουμε χίλια ελαττώματα, άλλα έχουμε και φιλότιμο.
Έτσι δεν κάναμε και με τα μνημόνια, το ίδιο κάνουμε και τώρα, αφού φορτώσαμε ένα κάρο ποινές σε όλους τους ενόχους, από ιδρύσεως ελληνικού κράτους και συμφωνήσαμε ότι “για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες”, παίρνουμε στο τέλος και την ευθύνη πάνω μας.
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και ο ατομικός εγωισμός, ποτέ δεν κατάφερε να αντισταθεί στις προσωπικές ενοχές, που εντέχνως εισχωρούν μέσα μας, ύστερα από την επιχείρηση αποπλάνησης που επιχειρείται με σκοπό την αποχή.
Αυτό το αναισθητικό ακόμα κρατάει και είναι τόσο ισχυρό που σου αφαιρεί σώμα και ψυχή σε τόσες δόσεις, ώστε να νομίζεις ότι σου κάνουν και χάρη. Η ατομική ενοχή, αποτελεί ισχυρή τροχοπέδη στην έκφραση της αναμενόμενης αντίδρασης.
Έτσι λοιπόν στοχεύοντας ατομικά στον καθένα, τον κάνουν να αισθάνεται ένοχος που ακολούθησε το ρέμα… γιατί διαφορετικά… Αν δεν είχε αφομοιωθεί, δεν είχε εξομοιωθεί, δεν είχε γίνει φωτοτυπία, το σύστημα θα τον απέκοπτε θα τον ξερνούσε, θα τον απομάκρυνε. Όποιος έκανε μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιούσε το βηματισμό του, ήταν σίγουρο που θα βρεθεί εκτός…και αυτός ήθελα να είναι εντός, μέσα στα μέσα, με τους πολλούς.
Έχει ενοχές γιατί δεν ήθελε ισότητα στην ένδεια, αλλά ισότητα ή πιο σωστά ανισότητα στην κατοχή, όπως όλοι δηλαδή.
Αυτά που του προσφέρθηκαν, ήταν μέρος του σταδίου της αποπλάνησης. Πάντα έτσι συμβαίνει άλλωστε. Καλοπιάσματα, καραμελίτσες του συστήματος, χάπια για τον ύπνο. Άρτον και θεάματα. Τι ακολουθεί; Ο στιγματισμός. Σήμερα απέναντι στην ισοπέδωση των πάντων και στην ολική καταστροφή, κυνηγημένος από τις Ερινύες, με σκυμμένο το κεφάλι υπομένει, περιμένει, ψάχνει να βρει τον εαυτό του. Εκεί τον βρήκαν και τον χτύπησαν, στο μαλακό υπογάστριο. Παντελώς ευάλωτο από τον φορτίο των ενοχών, που του φόρτωσαν και τον βαραίνουν.
Σε λίγο θα αποφασίσουν να μας κλείσουν μέσα όλο το εικοσιτετράωρο και δεν θα ανοίξει μύτη.
Δεν υπάρχει ατομική ευθύνη, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά αυτούς που ασκούν εξουσία και για την οικονομική κρίση και για τις τραγικές διαστάσεις που παίρνει η πανδημία

θέλω να φύγω

Φτάνει με την πανδημία. Βαρέθηκα κάθε μέρα να μετράω κρούσματα, νεκρούς και διασωληνωμένους. Το εξαντλήσαμε το θέμα. Να προστεθεί ακόμα μια φωνή στις τόσες κραυγές που ακούγονται δεν έχει νόημα, θα την πάρει το ποτάμι μαζί με τα συνθήματα της σκοπιμότητας. Τέτοια εποχή πέρυσι αλλά πράγματα με απασχολούσαν και σήμερα και πάντα με απασχολούν και αποτελούν το ασφαλές καταφύγιο μου όταν οι συνθήκες ευνοούν και αυτές τις μέρες του εγκλεισμού είναι αβάσταχτες. Θέλω να φύγω…

Για το συναισθηματικό υπόβαθρα σήμερα ο λόγος, η στερεότητα του οποίου εξασφαλίζει τις συνθήκες. Το ερωτικό παιγνίδι, αντέχει τις ακρότητες συγχωράει τα λάθη και δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της προσφοράς που δεν περιμένει ανταπόδοση. Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν.
Μια παρτίδα σκάκι είναι έρωτας και η διάρκεια του εξαρτάται από την ικανότητα και των δύο. Ακριβώς όπως κλείνει τις ραδιοφωνικές της σφήνες η κυρία που μας συντροφεύει τις ώρες των ονείρων λίγο πριν κοιμηθούμε…
«Άνοιξες μπήκες έκατσες. Απλά πράγματα. Και τώρα; Πως θα γίνουμε κομμάτια; Τι να εφεύρω για να σε ανατρέψω. Τι θα σκαρφιστείς για να με τρελάνεις; Σαν σε παρτίδα σκάκι με έπαθλο, την αθωότητα, παραμονεύουμε ο ένας την κίνηση του άλλου. Μου έχεις ξεκάνει πύργους και στρατιώτες, αλλά έχω στριμώξει τη βασίλισσα σου. Κάνε κάτι. Δεν θέλω να νικήσω. Θέλω να μείνω με την απορία …»

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου

Αλήθεια που είναι εκείνες οι αγορές, που όλα τα ρυθμίζουν, να εξαφανίσουν τον φονικό Ιό; Η ανθρωπότητα νοιώθει σιγά - σιγά πως ο θρόνος της δεν είναι τόσο γερός όσο η φαντασίωση της τον είχε πλάσει και παρακολουθεί, χωρίς να συμμετέχει το δράμα στο οποίο πρωταγωνιστεί. Οι όποιες κατά καιρούς σπασμωδικές κινήσεις, δεν εμπόδισαν τα πράγματα να συνεχίσουν την καταστροφική πορεία τους.

Οι πολιτικοί υπογράφουν συμφωνίες με πρώτο άρθρο το δικαίωμα να μην τις τηρήσουν.
Δικαίως θα με ρωτήσει κάποιος. Τίποτα αισιόδοξο; Πίσω από τις μαύρες λέξεις, προσπαθώ να στείλω μηνύματα αισιοδοξίας.
Το παρακάτω το ανασύρω από την αποθήκη, παρηγορητικό για όσους ζούνε μόνοι, άλλα δεν είναι μόνοι.
Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν ξέραμε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι. Θα ήταν διαφορετικές οι κοινωνίες, αν οι λέξεις συγγένευαν με το νόημα τους. Δεν χρειάζεται τεκμηρίωση για να στηρίξουμε το αυτονόητο.
Γιατί τελικά όλα στο μυαλό μας είναι, αν θέλουμε να ζήσουμε στη ζέστη και στην υγρασία, θα το κατορθώσουμε και ας φυσάει έξω ο βοριάς.
Γιατί αν το καλοσκεφτούμε: όπως σχολιάζει στο τέλος του τραγουδιού, “Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου”, η Κυρία του Ραδιοφώνου:
«Δεν είμαστε παρά η ανάμνηση των προγόνων μας σε μια στιγμή αδυναμίας.
Δεν είμαστε παρά ο αχρησιμοποίητος πηλός στα χέρια του Θεού μια Κυριακή που είπε κι αυτός να ξεκουραστεί για λίγο.
Δεν είμαστε παρά το δοξάρι σ’ ένα παιδικό βιολί που περιμένει να γεννηθεί ο βιρτουόζος του”.
Δεν είμαστε παρά εγώ κι εσύ σ’ αντιπαράθεση με τους εαυτούς, που αφήσαμε πίσω μας λίγο πριν γεννηθούμε».

Για να μη ξεχαστούμε...

Πάντα θα είμαστε παγιδευμένοι στη σχετικότητα και στη διάθλαση ανάμεσα στα γεγονότα και την προβολή τους, πιστεύοντας πως το βασικό δίλημμα είναι ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα.

“Μικρός, όταν βαριόμουν τα παιχνίδια μου (το ψέμα δηλαδή) τα έσπαγα για να δω πώς δουλεύουν.” γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου “Να βρω τον μηχανισμό τους, την αλήθεια τους. Είχα σπάσει και τις κούκλες της ξαδέρφης μου για να δω γιατί κλείνουν τα μάτια όταν ξαπλώνουν και ανοίγουν όταν είναι όρθιες. Της πέταξα την «αλήθεια» στα μούτρα της. Δεν ξαναπήρε κούκλα που να κλείνει τα μάτια. Ήταν αδύνατον πια να την πιστέψει. Της κατέστρεψα ένα από τα αγαπημένα της παιχνίδια. Και την έκανα καλύτερο άνθρωπο"
Όταν τούτες οι λέξεις γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ελπίζω να μου είναι και πιο κατανοητές… Ακριβώς όπως γράφτηκε παρακάτω.
«Ας είναι. Έτρεξα πολύ μακριά μου τελικά. Με κύκλωσα σαν αγγελία οικίας οικοίας, ευάερης και ευήλιας. Τα τετραγωνικά δεν πρόσεξα κι ίσως γι’ αυτό τώρα να με στενεύουν»
Θα συνεχίσουμε με τους κύκλους, για να μην ξεχαστούμε. Σαν παρατήρηση κειμένου, σαν υποσημείωση που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Με κοκκινίζω για να μην με χάσω. Και όσο επιστρέφω στα προηγούμενα, διαβάζοντας τα επόμενα, τόσο καλύτερα με καταλαβαίνω. Κάθε επανάληψη, ακόμα και να μην της λείπει ούτε γράμμα, δεν είναι ίδια. Ο χρόνος αμείλικτος. Οι κύκλοι είναι αυτοί που τα συνοψίζουν.
Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει... 

Γιατί να περιμένω το χρόνο να με βρει ακίνητο;

Ήταν από εκείνα τα κείμενα του πρώτου ενικού, που έβρισκαν ανταπόκριση σε πολλούς ενικούς και μου έδιναν την δυνατότητα να αποφεύγω τους πληθυντικούς.

Η αλήθεια είναι ότι οι παρακάτω σκέψεις δεν κλείνουν με μια μετακόμιση, επανέρχονται και επανέρχονται, σε μια αέναη διαδικασία, για να μη μας βρει ο χρόνος ακίνητους.
Μπορεί να είμαστε κλεισμένοι μέσα στα λίγα τετραγωνικά μας, ο χρόνος όμως τρέχει και μεις δεν μπορούμε να μείνουμε στάσιμοι.
“Και αυτή η μικρή απουσία, αποτέλεσμα της εφήμερης στάσης, που με καταδιώκει όλα αυτά τα χρόνια. Μια μετακόμιση η αιτία, που προστέθηκε στις τόσες, που αντιστέκονται στο γενικό εφήμερο της ζωής. Έχουμε εξηγηθεί από την αρχή. Μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο. Στον ερωτά, στο κόμμα, στην εφημερίδα στη δουλειά. Πουθενά δεν μπορώ να ριζώσω.
Εκτός από κάποιες σταθερές, που τις κουβαλάω σε κάθε μετακόμιση, τα υπόλοιπα τα ξεφορτώνομαι και κάθε φορά αισθάνομαι πιο ελαφρύς.
Γιατί να περιμένω το χρόνο να με βρει ακίνητο; Και η απάντηση στο ερώτημα, μάλλον αναιρεί αυτό που κατά καιρούς σας δηλώνω. Το κυνηγούσα το εφήμερο, σε μια αέναη ομοιοπαθητική διαδικασία, που φαντάζει τη ζωή παντοτινή, απαλλαγμένη από κακές σκέψεις. Απαλλαγμένη από την ρουτίνα που κάνει το ρολόι να τρέχει με χίλια, απαλλαγμένη από μελαγχολία που μας καθηλώνει .Όσο για τα απολεσθέντα αντικείμενα, με τίποτα δεν μπορούν να αντισταθμίσουν το κέρδος, που προσφέρει το καινούργιο περιβάλλον.
Η μετακόμιση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της διαδικασίας, ακόμα και η δυσλειτουργία των πρώτων ημερών, φαίνεται ελκυστική μπροστά στο οξυγόνο που προσφέρει η νέα αρχή.
Που είχαμε μείνει; Ρωτάμε συνήθως μετά από κάθε διακοπή, και δεν περιμένουμε την απάντηση, γιατί απλούστατα δεν θέλουμε να συνεχίσουμε από εκεί, αλλά από την αφετηρία. Ευτυχώς έχουμε πάντα την ψευδαίσθηση ότι κάθε διακοπή μας επαναφέρει στην αρχή, από εκεί δηλαδή που ξεκινάει κάθε όνειρο και τι όνειρο θα ήταν αν δεν είχε μέσα του τον έρωτα όπως τον αποθεώνει στα “Κέρματα” ο Οδυσσέας Ιωάννου
.... Τώρα κλωτσάω φύλλα. Και σε περιμένω το βράδυ. Θα ξανάρθεις με τη Σμύρνη σου καμένη και θα ξαναπροσφυγέψεις μπροστά από τον καθρέφτη, χτενίζοντας την κάπνα από τα μαλλιά σου. Ξέρεις τι θα 'θελα να σου πω; Πως ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς, θα μπορούσα να είμαι εγώ. Απλά, δεν πρόλαβα να γίνω. Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα, τα μπορώ κι εγώ. Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος. Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα, κλωτσούσα φύλλα. Και σ' αγαπούσα, ξερά και κίτρινα...
Μπορεί να είμαστε κλεισμένοι μέσα στα λίγα τετραγωνικά μας, ο χρόνος όμως τρέχει και μεις δεν μπορούμε να μένουμε στάσιμοι

Ναι είναι κακές οι μέρες που ζούμε, ας μην τις κάνουμε χειρότερες

Μην σας ξεγελά το πρώτο πρόσωπο. Δεν κάνουμε φύλλο και φτερό την προσωπική μας ζωή. Μην σας ανησυχεί ο δραματικός τόνος, η απόδοση των εσωτερικών διεργασιών, δεν αφορά τη στιγμή, περιγράφει τη διάθεση σε χρόνους παρελθόντες και μέλλοντες. Ποτέ παρόντες. Ο Ενεστώτες δεν ενδείκνυνται για τέτοιες παράτολμες απόπειρες.

Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν μπορούσαμε να ζήσουμε τα καλά και τα κακά χωρίς να τα περιμένουμε. Τελικά οι ώρες της αναμονής, είναι αυτές που κλέβουν το πραγματικό χρόνο από την ζωή μας. Τα πράγματα όταν έρθει η ώρα τους, σχεδόν ποτέ, δεν είναι ούτε όσο καλά τα ονειρευόμαστε, ούτε όσο κακά τα φοβόμαστε. Δεν έχουμε λόγους να τρωγόμαστε γεμίζοντας το κεφάλι μας με χίλιες δυο σκέψεις, στην προσπάθεια μας να προβλέψουμε. Μην φθείρεστε με συνεχή προγνωστικά, το μέλλον δεν προβλέπεται και ας διαφωνούν οι αστρολόγοι.
Πάει καιρός, που η ανασφάλεια, το σκοτάδι το αβέβαιο μέλλον, οι χειρότερες μέρες που περιμένουμε και δεν γνωρίζουμε, μας έχουν επιβαρύνει την πραγματικότητα και μας στερούν κάθε διάθεση για παραπέρα. Ναι είναι κακές οι μέρες που περνάμε, γιατί όμως να τις κάνουμε χειρότερες προσθέτοντας, τους φόβους μας γι’ αυτά που περιμένουμε και δεν ξέρουμε.
Να ζήσουμε το σήμερα, αύριο κανείς δεν ξέρει. Όχι για τα χρόνια που έρχονται ούτε για την επομένη στιγμή δεν αξίζει να σπαταλάμε το χρόνο.
Ότι δύσκολο περίμενα με κάποιο μαγικό τρόπο, το ξεπερνούσα, ποτέ δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο φοβούμουνα και ας μου είχε κλέψει νύχτες ύπνου και ηρεμίας, ακόμα και αν οι φόβοι μου είχαν επαληθευτεί το κακό ήταν λιγότερο κακό από το βάσανο του μυαλού μου.
Δεν γράφω κάτι καινούργιο, όμως ασκούμαι σε μια προσπάθεια αυτές τις ώρες του εγκλεισμού να μετριάσω τους φόβους μου. Να κερδίσω το χρόνο της αναμονής, αυτό το χρόνο που είναι εκτός γεγονότων, πέρα από την πραγματικότητα. Αυτόν τον πολύτιμο χρόνο που σπαταλάμε και αν τον μετρήσουμε, είναι τα περισσότερα χρόνια μιας ζωής.