Άξιζε τον κόπο

Όσο και να προσπαθώ, μέσα στην φασαρία το έχασα το σημαντικό και τι πιο σημαντικό από τα όνειρα του Σεπτέμβρη; Για την τιμή των οπλών έκλεψα λίγο χρόνο. Απομόνωσα τους ενοχλητικούς προεκλογικούς θορύβους των μεγαφώνων, φώναξα δυνατά για να το ακούσω «δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» και ετοιμάστηκα για τις δικές μου αλλαγές.
Επιστρέφουμε... Στα όνειρα μου πέτυχα τα πάντα. Η ζωή μου είναι μια διαρκής παρουσία σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο, δεν θα μπορούσα να την περάσω χωρίς την υπόσχεση μιας άλλης. Εντάχτηκα σε μια κοινωνία και έμαθα τους κανόνες. Το πλήρωσα.
Κρατούσα μόνιμα μια αξιοπρεπή και αφ’ υψηλού στάση, ποτέ μου δεν αντιλήφθηκα την κρυφή μου αδιαφορία. Παίζοντας το κεφάλι μου κορώνα γράμματα αρνήθηκα να δω της ζωής το απαιτούμενο κουράγιο. Φοβόμουν για το τέλος και το προκαλούσα. Θλιβόμουν με το χάλι της κοινωνίας και το απέρριπτα. τρόμαζα τη μοναξιά και την ακολουθούσα. Αναζητούσα το νόημα της ύπαρξης μου και τα αρνιούμουνα όλα. Αγνόησα τη δύναμη της ευαισθησίας και όλα τα καλά πέρασα ξώδερμα, ο έρωτας, η αλήθεια, το όνειρο, η ελπίδα, η παιδική αθωότητα. Ο εαυτός μου φοβισμένος είχε κουρνιάξει κάτω από το κοινωνικό ένδυμα.

Τώρα ζω τον ερωτά της ζωής, που με απελευθερώνει αυτόν που αναζητούσα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από το ανοιχτό παράθυρο. Την ελευθέρια που σας έλεγα τη συνάντησα. Στέκομαι απέναντι στο αποσπασματικό και στην παρένθεση, αυτά που ήθελα στην πραγματική τους διάσταση ζω!
Δεν αρκεί μια καλή διαχείριση για να εξασφαλίσουμε ποιότητα ζωής. Δεν αρκούν οι τεχνοκράτες και οι λογιστές, για να μας οδηγήσουν στην άνοιξη. Χρειάζονται ανατροπές, ρήξεις και διαταράξεις, μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται έμπνευση και φαντασία για να ζήσουμε αληθινά.
Η ζωή μου είναι μια διαρκής παρουσία στο παράθυρο. Μπορεί να ξόδεψα χρόνια περιμένοντας, άξιζε όμως τον κόπο.

Γράφω για να μην ξεχάσω

Κανονικά, αυτό το διάστημα θα έπρεπε να έχω σταματήσει να γράφω. To κάνω στοιχηματίζοντας με τον εαυτό μου, ότι δεν θα θυμώσει με όλα αυτά τα δήθεν. Τι τύχη μπορεί να έχει μια στήλη, που κάνει ότι είναι δυνατόν για να ξεφύγει από τον προεκλογικό πυρετό; Τι τύχη μπορεί να έχει μια στήλη όταν έχει να συναγωνισθεί, τους περισσότερους υποψήφιους βουλευτές που αυτές τις μέρες έχουν βαλθεί να αποδείξουν την ικανότητα τους στην αρθρογραφία; Είμαι εκτός κλίματος, συνειδητά, γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω τα εγκαίνια ατελείωτων έργων, τις υποσχέσεις που θα μείνουν υποσχέσεις, και το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος που αυτές τις μέρες μα κάποιο τρόπο μαγικό, προσβάλλεται από αμνησία. Καημό το έχω, να διαβάσω κάτι διαφορετικό, που θα εμπεριέχει όνειρο και φαντασία, που θα βγάζει ψυχή και συναίσθημα. Δεν μπορεί η πολιτική, να ανακτήσει την χαμένη της τιμή και αξιοπιστία με όλα τούτα τα κλισέ που παπαγαλίζουν οι υποψήφιοι.

Επειδή η κάθε εκλογική μάχη είναι διαφορετική αλλά με πολλά κοινά στοιχεία με τις προηγούμενες, δεν βλάπτει να επαναλάβουμε τις αιρετικές μας απόψεις περί φιλοδοξίας.


Σεβαστή λένε η φιλοδοξία του καθενός. Ποιοι το λένε; Μα φυσικά οι φιλόδοξοι. Η φιλοδοξία, κυρίως στην πολιτική πρέπει να συνοδεύεται και με τα απαραίτητα προσόντα, σε διαφορετική περίπτωση, όχι μόνο δεν πρέπει να την σεβόμαστε αλλά να την πολεμάμε.

Ο φιλόδοξος μετέρχεται χίλιους τρόπους προκειμένου να ικανοποιήσει την αρρώστια του. Το πάθος του τον οδηγεί πολλές φορές στην ανεντιμότητα, στον συμβιβασμό, στο ξεπούλημα.

Τι θα πει κύριε να είναι σεβαστή η φιλοδοξία; Ωραία την ικανοποίησες. Η συνέχεια είναι όμως οδυνηρή και δυστυχώς δεν είναι μόνο για σένα. Δεν φτάνουν τα χέρια σου, να υλοποιήσουν τίποτα από όλα εκείνα που υποσχέθηκες. Είσαι καταδικασμένος να κάνεις ελαφρά πηδηματάκια για να πιάσεις, τι άλλο από αέρα κοπανιστό.
…………………………………………………………………………………………..
Η φιλοδοξία ποτέ δεν είναι σεβαστή, γιατί εμπεριέχει εγωισμό. Κανείς φιλόδοξος δεν ξέρει που πρέπει να σταματήσει, βρίσκεται σε μια αέναη διαδικασία προσωπικής κατάκτησης, εις βάρος τις περισσότερες φορές της κοινωνίας.
Η δόξα ανήκει στους ήρωες, σε αυτούς που θυσιάζουν ακόμα και τη ζωή τους για αξίες και ιδανικά. Με την δόξα στεφανώνει ο Λαός αυτούς που ποτέ δεν την αναζήτησαν, γιατί η δόξα έπεται της προσφοράς. Αυτοί που την κυνηγούν είναι τουλάχιστον επικίνδυνοι.

άμυνα

Για την αμνησία έγραφα χθες, που επισκέπτεται αυτές τις μέρες το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος και δίνει την δυνατότητα στο δικομματισμό για ακόμα μια φόρα να θριαμβεύσει. Τελικά οι εκλογές είναι η χαρά του δικομματισμού. Είναι τόση ισχυρή η επιρροή του, στο εκλογικό σώμα που ακόμα και πρόσωπα, αποδιοπομπαίοι τράγοι του παρελθόντος, που συντάσσονται σήμερα μαζί του, έρχονται στην επιφάνεια, αναβαπτισμένοι άσπιλοι και αμόλυντοι. Ποιος θυμάται τώρα το βίο και την πολιτεία του κάθε υποψηφίου; Όλοι μαζί ενωμένοι για την νίκη που θα μας δώσει την εξουσία.
Τι κάνουμε εμείς, που η λήθη δεν κατάφερε να μας νικήσει; ΑΜΥΝΑ! Για να κρατήσουμε την προσωπική μας αξιοπρέπεια, για να διασώσουμε την εντιμότητα και την ανθρωπιά μας.
Δυστυχώς γι’ άλλη μια φορά εμείς θα πανηγυρίσουμε μετά, τότε που επανέρχεται η μνήμη, και ο δικομματισμός, όμως έχει υπολογίσει, θα αρχίσει να μέτρα ανώδυνες ήττες.
Ποιος είπε ότι το κοινωνικό δεν είναι προσωπικό και ανάποδα; Τι περιμένουμε ν’ ανθίσει σε τσιμεντένιους τοίχους; Όλα τα άσχημα θα συνεχίσουν να γίνονται, την ίδια ώρα που εμείς θα επενδύουμε στις άυλες μετοχές της αξιοπρέπειας και της ευγενούς ζωής. Το ξέρω δεν ανακαλύπτω την Αμερική, αλλά αισθάνομαι πως αν δεν ανακεφαλαιώνουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει η Όσια απάθεια. Τι άλλο περιμένουμε να μας συμβεί; Εργαζόμενοι, που κοντεύουν να συνταξιοδοτηθούν απολύονται. Τι άλλο περιμένουμε για να βγούμε στους δρόμους απέναντι σε ένα άδικο κράτος, που σφίγγει ακόμα περισσότερο το σκοινί στην ήδη απαγχονισμένη περιφέρεια; Σε ένα κράτος που εξαντλεί όλη την αυστηρότητα του στους αδύνατους και όλη την παθητικότητα του στους δυνατούς. Σε ένα κράτος που έχει το δικαίωμα να χρωστά και απειλεί με κάθε μέσο όσους δεν μπορούν να πληρώσουν το χαράτσι.


Η σημερινή εικόνα δεν μας δίνει την παραμικρή ελπίδα για πορεία προς τα εμπρός. Η ιστορία εξουθενωμένη από όλα αυτά τα άλματα που σημειώθηκαν κατά τις δύο προηγούμενες χιλιετίες, αρχίζει να κινείτε ταχύτατα, με βήματα προς τα πίσω.
Άμυνα είναι το κεντρικό σύνθημα. Να σταματήσουμε έστω και για λίγο αυτήν την οπισθοδρόμηση.
Λίγο καθαρό αέρα χρειαζόμαστε για να πάρουμε βαθιές ανάσες. Λίγο ραδιόφωνο τα βράδια να μας βάζει ερωτηματικά για να ονειρευτούμε.
………………………………………………………………………………………….
«Στα όνειρα μου οι άνθρωποι είναι αρτιμελείς, φορούν ωραία ρούχα, χαμογελάνε. Τα παιδιά μεγαλώνουν με ασφάλεια. Οι ενήλικοι οδεύουν προς την δύση τους με αξιοπρέπεια. Όταν ξυπνάω δεν υπάρχει τίποτα. Σπασμένα αγάλματα, παραμορφωμένοι έρωτες, πλάσματα – φωτοτυπίες που περιμένουν στη σειρά, τη σειρά τους. Για τι; Για που; Κανείς δεν ξέρει. Όλα κινούνται μηχανικά, φαγητό. δουλεία σεξ, φαξ, e-mail, SMS, MMS, ύπνος, ύπνος, ύπνος.
Το κινητό σου βγάζει φωτογραφίες; Το δικό μου βγάζει κραυγές. Τι μπέρδεμα! Γιατί νομίζω ότι ξυπνάω όταν κοιμάμαι;»

Να το θυμηθείτε … που δεν θα το θυμηθείτε…

«Οι δύο μεγάλες παρατάξεις, μέσα από το όψιμο μασκάρεμα τους, όχι μόνο δεν θυμίζουν τις αρχές τους, αλλά πείθουν και τον εκ γενετής ηλίθιο, ότι αποτελούν ένα κόμμα όπου απλός οι σφετεριστές του θρόνου διαφωνούν για τον θρόνο, όχι για την ακολουθητέα πολιτική. Παρά την εκκωφαντική του κοινοτοπία, το επιχείρημα ισχύει: η πολιτική της χώρας πλέον ασκείτε με έξωθεν υπαγόρευση και ο καβγάς των δυο μεγάλων κομμάτων αφορά τη θεσιθηρία και το κυνήγι των θησαυρών που αναμένονται. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει κάτι που έπραξε η κυβέρνηση - σωστό ή λάθος - και δεν θα το έπραττε η αντιπολίτευση αν κρατούσε τα ηνία της χώρας»
Προ δεκαετίας απόσπασμα από άρθρο του Κωστή Παπαγιώργη. Πόσο μυαλό πια χρειάζεται. Πόσο χρόνια αμνησίας πρέπει να περάσουν.
Αυτήν την περίοδο την προεκλογική εκτός από τις σχεδόν πάντοτε ανεκπλήρωτες ελπίδες που μας προσφέρει, με κάποιο μαγικό τρόπο μας αφαιρεί εξ ολοκλήρου και την μνήμη. Πως αλλιώς να εξήγησης τη συμπεριφοράς της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος; Ξέχασε την αγανάκτηση που την οδήγησε στην απόρριψη του 2004 και 2007 του ΠΑΣΟΚ; Τι νέο προέκυψε που το ετοιμάζει και πάλι για την εξουσία; Άλλαξε σε τίποτα το ΠΑΣΟΚ από το 2004 ως σήμερα; Αναγνώρισε τα λάθη του; Καθάρισε το ζοφερό παρελθόν του; Αντίστοιχα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς και για την Νέα Δημοκρατία. Και να το θυμηθείτε, που δεν θα το θυμηθείτε, σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια θα έχουμε το ίδιο σκηνικό απ’ την ανάποδη.
Με τα παραπάνω δεν αναφέρομαι στο σύνολο του εκλογικού σώματος, αναφέρομαι στην μετακινούμενη μάζα, όπως ορθά υποστηρίζει ο Χρήστος Γιανναράς, σε άρθρο στην «Καθημερινή της Κυριακής»

«Υπάρχει βέβαια πάντοτε εκείνο το τμήμα του εκλογικού σώματος (στην Ελλάδα απελπιστικά μεγάλο), που ψηφίζει χωρίς σκέψη, χωρίς κρίση με τον πρωτογονισμό η την ψυχανωμαλία του οπαδού, είναι το δυσφόρητο βαρίδι που κρατάει τη χώρα στην υπανάπτυξη, στην συνεχώς επιτεινόμενη υποβάθμιση της ποιότητας …
«…Δεν είναι τυχαίο που η προεκλογική αντιμαχία περιορίζεται προγραμματικά και ασφυκτικά στα προβλήματα της οικονομίας. Με την απαράλλαχτα κοινή πολιτική τους στην εκπαίδευση και στο πεδίο των ΜΜΕ, ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ, έχουν κατορθώσει να είναι πια κυρίαρχος στην Ελλάδα ο «μονοδιάστατος άνθρωπος» του ιστορικού υλισμού, στην πιο χυδαία, καταναλωτικά βουλιμική εκδοχή του. Έτσι ο ελλαδίτης σήμερα ψηφίζει με αντανακλαστικά τζογαδόρου σκοπεύοντας την «καλή» και η κυβέρνηση κυβερνάει όχι με κάποιο πρόγραμμα η με στόχους κοινωνικούς, αλλά πειθαρχώντας σε εβδομαδιαίες δημοσκοπήσεις που απηχούν τη βουλιμία μαζών σε προχωρημένη εξηλιθίωση».
Το ξέρω ότι σ’ αυτή την περίοδο της απόλυτης λήθης, όλα τα παραπάνω είναι άνευ αποτελέσματος, θα χρειαστούν όμως για αργότερα, να το θυμηθείτε.. που δεν θα το θυμηθείτε…