Κυνηγός ο χρόνος, μας παίρνει και μας φέρνει

«Το πιο ωραίο είναι να στρατεύεσαι στην αξιοπρέπεια σου, ν’ ακούς ελεύθερα ό,τι είναι καινούργιο. Όταν δεν κλείνεσαι τότε γίνονται θαύματα». Και έτσι ανοιχτοί περιμένουμε το θαύμα, στη φύση, στη ζωή, στη ψυχή μας … Διότι υπάρχουν και χειρότεροι ρόλοι , όπως αυτός της αφοσίωσης και του χρέους. Και όπως λέει η Κική Δημουλά «ο άνθρωπος έχει την τάση να λησμονήσει για να ζήσει. Το χρέος όμως είναι, ένας τάφος υγρός»

Πρώτη Ιουνίου σήμερα Καλοκαίρι. Η ζωή αλλάζει και χωρίς εμένα, και δεν της καίγεται καρφί για την δική μου θλίψη. Η χώρα είναι αμετακίνητη. Ανατολικά το Αιγαίο, δυτικά το Ιόνιο. Και εγώ είμαι έτσι και θέλω να είμαι έτσι. Κι εσύ αλλιώς επειδή το θέλησες αλλιώς.

«Αν είσαι στεναχωρημένος ή βρίσκεται σε μεγάλη δυσκολία κοίτα για λίγη ώρα, σταθερά τον ουρανό», λέει μια οδηγία προς ναυτιλλομένους ή καλλίτερα προς ναυαγούς. Τον κοίταξα!!!

Πρώτη Ιουνίου σήμερα Καλοκαίρι. Το θέμα δεν είναι η πολιτική. Είναι η ζωή μας. Και επειδή δεύτερη ζωή δεν έχει... καλό είναι να ξαναθυμηθούμε τις τελευταίες κουβέντες του Πωλ Μπόουλς από την ταινία «Τσάι στη Σαχάρα».

«Επειδή δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε, βλέπουμε τη ζωή σαν ανεξάντλητο πηγάδι. Κι όμως, όλα συμβαίνουν μόνο ορισμένες φορές κι αυτές είναι ελάχιστες. Πόσες φορές θα θυμάσαι ένα απόγευμα των παιδικών σου χρόνων, ένα απόγευμα που είναι τόσο βαθιά μέρος της ύπαρξής σου, ώστε δεν μπορείς να διανοηθείς τη ζωή σου χωρίς αυτό; Ίσως τέσσερις ή πέντε φορές. Ίσως, ούτε καν τόσες. Πόσες φορές θα δεις την πανσέληνο να ανατέλλει; Ίσως είκοσι. Κι όμως, όλα φαίνονται απεριόριστα…»

Πρώτη Ιουνίου σήμερα. Κυνηγός ο χρόνος, μας παίρνει και μας φέρνει.

"Τον έκτο μήνα τον καλό"

Τον έκτο μήνα τον καλό"

Τι ωραία τα παιγνίδια με τους μήνες. Γεννημένος το Μάη, άκοπα με μια ανάσα, έτρεχα στη ξέγνοιαστη κατηφόρα που βγάζει στη πόρτα του καλοκαιριού.
“Στο μυαλό μου τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, τους είχα συνδυάσει με τα άγουρα και τα ώριμα φρούτα, το “γιώτα” δεν στάθηκε ποτέ ικανό να τους δέσει. Το “νι” από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες, που οι ηδονές ήταν σε αναστολή, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά”.

Με τρελαίνουν τα άγουρα φρούτα, όπως και οι ατελείωτες γάμπες που δεν έχουν μαυρίσει ακόμα. Αυτό το πρώτο χρώμα το κοκκινόμαυρο του κορμιού σου, είναι ο Ιούνιος. Είναι ο ήλιος στην καλύτερη γωνία του, είναι φως, όπως έγραψε ο Σεφέρης.
Είπες εδώ και χρόνια: «Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός». Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου/ ακόμη κι όταν σε ποντίζουν στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου/ ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο έχει τριφτεί και δεν αντέχει /αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου για να την ανοίξει στο φως.
Είναι μία διάθλαση ο Ιούνιος, τόσο έξω από την πραγματικότητα, τόσο μέσα στη ζωή. Είναι κι αυτή η πόρτα προς τη θάλασσα, που σε ρουφάει σαν μαύρη τρύπα προς το φως.
Από το σκοτάδι στο φως του Ιουνίου και του Ιονίου. Αυτές οι μέρες είναι ο θρίαμβος, η δόξα και η δύναμη του Φωτός. Οι μεγαλύτερες μέρες του χρόνου. Με φως, πολύ φως. Παράταση ζωής, Ατελείωτη μέρα κι ατελείωτη νιώθεις τη ζωή.

https://youtu.be/qWlGVR6XZxQ (τον έκτο μήνα τον καλό Παντελής Θαλασσινός)

Έτσι είναι οι φίλοι

Σήμερα ο λογαριασμός μου στο fb, έδειξε για μένα χωρίς εμένα. Επεξεργάστηκε αριθμούς και έβγαλε φίλους, τους έβαλε στη σειρά, τους καλύτερους με φωτογραφία μεγάλη . Μου έδειξε και κάποιους που ποτέ δεν τους έχω δει.

«Κάθε αληθινή φιλία είναι ένα απόκτημα διαρκές. Η φιλία, όπως και ο έρωτας, απαιτεί τόση τέχνη όσο μια πετυχημένη φιγούρα χορού. Χρειάζεται πολλή άνεση και μεγάλος συγκρατημός. Ανταλλαγές λόγων. Μεγάλη σιωπή. Και προπαντός σεβασμό. Το συναίσθημα της ελευθερίας του άλλου. Της αξιοπρέπειάς του. Την παραδοχή.

Θυμάμαι πάντα το κοριτσάκι στο βιβλίο του Μοντερλάν που δεν έχει δώσει όνομα στη γάτα του. "Και πώς τη φωνάζεις;" την ρωτούν. "Δεν τη φωνάζω, έρχεται όποτε θέλει". Έτσι είναι οι φίλοι». Στο βιβλίο «Μια ευλαβική ανάμνηση». Η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ παραδίδει μαθήματα ζωής κι ελευθερίας. Ακόμα κι όταν αναφέρεται στον έρωτα: «Όταν αγαπάς, όταν είσαι ερωτευμένος, όλα γίνονται από μόνα τους. Δε χρειάζονται θυμοί, φόβοι, αντάρες.
Έρωτας σημαίνει να τα δίνεις όλα στον άλλον, αλλά να σέβεσαι την ατομικότητά του. Σημαίνει να μη χάνεται ο κόσμος γύρω σου όταν απομακρύνεσαι, γιατί τότε γίνεται εξάρτηση. Η ερωτική πράξη είναι μυσταγωγία, είναι ιερή και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Ο έρωτας είναι έρωτας όταν δεν προσθέτει, ούτε αφαιρεί. Είναι η βάση για όλα».
Ούτε κομματικά τείχη ,ούτε συμφέροντα, ούτε φιλοδοξίες, δεν μπορούν να πλήξουν το αληθινό. Και αληθινό είναι αυτό που πηγάζει από μέσα και γίνεται έρωτας ή φιλία.
Τον έρωτα και την φιλία δεν τα έμαθα στην εκκλησία. Δεν λένε την αλήθεια οι αριθμοί. Οι αλγόριθμοι δεν μπορούν να εγγυηθούν την ελευθερία για τους φίλους μου, και οι δικοί μου φίλοι, έρχονται όποτε θέλουν...

Είμαστε κατώτεροι του τόπου

Θεέ μου τι αχαριστία… Γκρινιάζουν για κάτι που δεν υπάρχει, αλλά έπρεπε να το εφεύρουν, για να ενισχύσουν την άρνησή τους γι’ αυτόν τον παράδεισο που τους παραδίδεται κάθε καλοκαίρι.
Ο χειρότερος εχθρός αυτού του γενναιόδωρου τόπου είναι οι άνθρωποι του, αυτοί που απολαμβάνουν τα δώρα του. Ο τόπος είναι τοπίο πια, πακέτο προς κατανάλωση. Τόπος άψυχος , χωρίς ιστορία χωρίς παρελθόν.

Είμαστε κατώτεροι του τόπου ανάξιοι να τον αφουγκραστούμε και να τον ζήσουμε. Μόνο να τον καταναλώσουμε θέλουμε, αρπακτικά. Η ομορφιά περνάει πλάι μας και δεν τη γευόμαστε.
Το καλοκαίρι που έρχεται όλα τα επιτρέπει και την άρνηση. Και τα επιτρέπει γιατί αντίθετα με τον χειμώνα που είναι μια δικτατορία, το καλοκαίρι έχουμε δημοκρατία και πάντα φως, που όλα γύρω του τα λιώνει. Ακόμα και τον κορωνοϊό
Το καλοκαίρι... όπως γράφει ο Νίκος Ξυδάκης “Ακόμη κι ο έσχατος, ο μπατίρης, ο καταφρονεμένος, έχει την ευκαιρία του στη δημοκρατία του φωτός, ίση με όποιου άλλου προνομιούχου: να κολυμπήσει , να λουστεί στο φως, να αφήσει τη θάλασσα την ανετυμολόγητη να μπει δριμεία στα ρουθούνια του, να ψηθεί στην αρμύρα, να θαμπώσει”.
Ας μην είμαστε αχάριστοι. Αυτήν την ελευθεριά που μας χαρίζεται αυτούς τους μήνες του χρόνου, να την στερεώσουμε και να την βαθύνουμε, να την σώσουμε και να την παραδώσουμε ακέραια στους άλλους που ακολουθούν.

Αυτοί που αγαπούν την πατρίδα, αγαπούν τον κόσμο όλο

Τι θέλετε να μας πείτε; Από τη μια φοράτε τη μπλε σημαία για εσάρπα, για να προβάλλεται τον πατριωτισμό σας και από την άλλη μισείτε όλο τον κόσμο που σας περιβάλει, μισείτε ότι είναι διαφορετικό. Αυτό δεν είναι πατριωτισμός.
Πολλές ανέξοδες ατσαλάκωτες και άκαπνες μπλε σημαίες απλώνονται με κάθε αφορμή εδώ στον αγγελικό κόσμο του διαδικτύου, αυτές τις μέρες της πλειοδοσίας του “πατριωτισμού” και της πατριδοκαπηλίας.

Εδώ έχει γίνει παρεξήγηση. Εμείς που δε βάζουμε σημαίες στο μπαλκόνι, που δεν πάμε στην παρέλαση, που δεν νοιώθουμε κάποιο ρίγος στο άκουσμα του εθνικού ύμνου, εκτός από εκείνο για τον αθλητή που κέρδισε το χρυσό και κείνο που μας πηγαίνει πίσω στα χρόνια του Δημοτικού. Εμείς που δεν σταυροκοπιόμαστε, που δεν ζητάμε πιστοποιητικά πατριωτισμού και ελληνικότητας, δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε την πατρίδα . Δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε Έλληνες.
Εμείς ακούμε Χατζιδάκι , διαβάζουμε Ελύτη, Ρίτσο, Σεφέρη και όλους τους μεγάλους ποιητές μας. Εμείς Λατρεύουμε αυτή τη χώρα, τη πατρίδα μας, μέσα από τα γράμματα και τον πολιτισμό της.
Το λάθος μας είναι ότι η αποστροφή μας στα “πατριωτικά” τσιτάτα, άφησε χώρο σε όλους αυτούς τους “ υπερπατριώτες” να ντύνονται στα μπλε πάνω από τα μαύρα. Η αγάπη μας όμως είναι στέρεα, γιατί πηγάζει μέσα από ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Δεν ξέρω αν μπορούσε να γίνει αλλιώς, αν έπρεπε να γίνουμε κάποιοι άλλοι για να μην προλάβουν οι “άλλοι”.
Η ιστορία μας έχει διδάξει, όπως γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου “ πως όταν φουντώνει η “περηφάνεια” και χρειάζεσαι λεζάντα, ακολουθεί το αίμα. Και προηγείται η φτώχεια”.
Αυτοί που έχουν ματώσει τη σημαία, αυτοί αγαπούν την πατρίδα και όλο τον κόσμο, αυτοί είναι πατριώτες, αυτοί που ακόμα και εσάς δεν σας μισούν

Διάλειμμα

Πολύ βαρύναμε, ας επιστρέψουμε στα καλοκαίρια, τότε που δεν ήταν μασκαρεμένα, τότε που δεν μελετούσαμε σενάρια καταστροφής.

Διάλειμμα. Η παραλία ήρεμη. Βούτηξα στα ταραγμένα δροσερά νερά του Ιονίου. Ξάπλωσα. Μια γλυκιά ισορροπία δροσερού αέρα και καυτού ήλιου στην ατμόσφαιρα. Μια γλυκιά κούραση σαν αυτή που μας επισκέπτεται, λίγο πριν μας πάρει ύπνος, δημιουργούσε τις ιδανικές συνθήκες για επιτόπιες διαδρομές.
Ανάσκελα, προσκέφαλο χαλίκια/ τα μάτια, όπου και να κοιτάξουμε γαλάζιο/ Χίλια χρώματα ο ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται/ Απαλή μουσική, των κυμάτων ήχος/ Και ένα καράβι χάρτινο μου φαίνεται.(η πρώτη απόπειρα να γράψω στίχο)
Πέρασε για λίγο ο Τσίρκας με τη «Λέσχη» του.
Και ύστερα ήρθε η λύτρωση σαν καταιγίδα, με καλέσματα γλαρών και αστραπές. Βιαστικοί αγέρηδες έφερναν μυρωδιές από τριανταφυλώνες ψηλά και νεραντζιές.
Δεν είναι η ζέστη του καλοκαιριού που με οδηγεί στην παράλια. Είναι η θάλασσα η ίδια.«Η θάλασσα ίσως τελευταίος ισορροπιστής των ψυχικών μας μεταβολών που δεν έχουμε καταστρέψει ακόμα ολοσχερώς σ’ αυτόν τον πλανήτη». Σχόλιο ανάμεσα από δυο θαλασσινά τραγούδια μιας αγαπημένης ραδιοφωνικής φωνής. Ο καθένας τη χρησιμοποιεί με τον τρόπο του, για παρηγοριά για ευδαιμονία για ναυάγιο - αλλά εκείνη δεν θέτει όρους. Αφήνει να τη χειριζόμαστε ξέροντας πως το βύθισμα στο μπλε της τις περισσότερες φορές είναι καλύτερο κι από ανθρώπινη αγκαλιά.