Η τελευταία αναφορά …

Μάζεψα όλα τα σχόλια επώνυμα και ανώνυμα. Σε  ένα μελλοντικό σεμινάριο ορθής χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης,   θα μπορούσαν να αποτελέσουν παραδείγματα,  θετικά ή αρνητικά, για τους χρήστες.  

Σε παλαιότερο κείμενο το είχα επισημάνει, ένα υπερόπλο, όπως το διαδίκτυο, χρειάζεται εκπαίδευση για να χρησιμοποιηθεί σωστά,  σήμερα βρίσκεται στα χέρια του κάθε άσχετου, που πυροβολεί στα τυφλά…

…Ζαλίστηκα. Ανέξοδες ηλεκτρονικές μαλακίες, στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου, μας αδειάζουν το κεφάλι. Όπως και να το κάνουμε κάποτε υπήρχε ένα κόστος,  που μας ανάγκαζε να επιλέγουμε με ιδιαίτερη προσοχή, αυτά που θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Ήταν ακριβό το χαρτί και το μελάνι.   Στην εικόνα τα πράγματα,  ακόμα πιο σοβαρά. Μπορεί να έχει εξαλειφθεί  ο κίνδυνος να καεί το φιλμ, η υπερέκθεση όμως…   εκθέτει πολλούς επίδοξους  επιδειξίες. Όχι δεν έχω τίποτα με την τεχνολογία, απεναντίας, η κακή χρήση με βρίσκει απέναντι.

Το εισαγωγικό  ανάλογο  της διάθεσης,  μιας  μέρας που ξεκίνησε με βροχή, έβγαλε ήλιο και συνεχίζει με βροχή. Μιας  εποχής, που είναι και δεν είναι.  Και πώς να μην αλλάξουν οι εποχές, εδώ άλλαξαν οι άνθρωποι. Έτσι όπως  τα περιγράφει με την απόλυτη ειλικρίνεια των πρώτων πρωινών ωρών,  η φίλη του ραδιοφώνου…   
«Ποιος μας χρειάζεται σ’ αυτόν τον κόσμο, ποιος θέλει δίπλα του, κοντά του ανθρώπους με ίσκιο και δροσιά; Όλα είναι μιας χρήσεως, και τα αισθήματα. Πληκτρολογείς το ΡΙΝ και μια εικονική πραγματικότητα σε απαλλάσσει από τον κόπο του σχετίζεσαι. Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε αυτή μας φτύνει, μας διαψεύδει, μας εκτροχιάζει, Τι κι αν σκαλίζουμε την πέτρα; Το τελικό άγαλμα θα είναι από πλαστικό και θα φλέγεται φωτίζοντας τους νέους γκρεμούς των τοπίων που αγαπήσαμε. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου»

Μεγάλη εβδομάδα η επόμενη,  θα μπορούσε να γίνει η συνήθης αναφορά, όμως οι παραμονές, οι εορτές, τα έθιμα, πολλές φορές υπολείπονται των γεγονότων. Η εβδομάδα των παθών συνδυαστικά με τα πάθη ενός Λαού αποκτάει ιδιαίτερο συγκινησιακό χαρακτήρα. Γίνεται το απόλυτο σκηνικό ενός ατελείωτου Γολγοθά, με χιλιάδες σταυρούς κρυμμένους πίσω από τα κλειστά παράθυρα της Ελλάδας, των Ελλήνων Χριστιανών….

Εβδομάδα των παθών, όπως και οι προηγούμενες εβδομάδες, για τους ταπεινούς και καταφρονημένους. Στα ήδη γνωστά προβλήματα, αυτές οι μέρες προσθέτουν και το συναισθηματικό βάρος. Το βάρος όχι βέβαια από τα πάθη του Χριστού, αλλά από την ανάγκη που φτάνει στα όρια της ντροπής.
Για την πόλη είχα ξεκινήσει να γράψω και για την συμμαχία της με την Άνοιξη, που τις καλύπτει τις πληγές. Για την πόλη που είναι ο χρόνος που μου έκλεψαν και για τον χρόνο που είναι η πόλη που κτίζω μέσα μου. 

Και να θέλω δε μπορώ. Δε μπορώ να κλείσω σε κουτιά τη ζωή μου, να βάλω ταμπελίτσες, να την τακτοποιήσω όπως αρμόζει… Δε μπορώ να κλειδώσω τα αισθήματα να μην τα δει ο ήλιος. Σχεδόν πάντα μου ξεφεύγουν, συναντιούνται στους δρόμους με «Γολγοθάδες», Σταυρούς του μαρτυρίου, Επιτάφιους και Αναστάσεις και επιστρέφουν πιο έντονα, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Μπερδεύονται τα προσωπικά με τα κοινωνικά, η χαρά με την θλίψη και με γεμίζουν ερωτηματικά: «Πού να γείρω απόψε; Στην προδοσία της Τετάρτης ή στον σταυρό της Πέμπτης; Πού να κατευθύνω τα δάκρυά μου; Στη μοίρα του προδότη ή στο θάνατο του προφήτη; Πού να επικεντρώσω τη θλίψη μου;» Αυτά παθαίνουμε Κυρία μου εμείς του 60 οι εκδρομείς. «Ιησούν ή Βαραββά; Τον Ιούδα ή τον Πέτρο; Ο ένας πήρε χρήμα και αυτοκτόνησε ο άλλος μετανόησε και αγίασε. Θα την βγάλουμε κι αυτή την ανηφόρα. Και λοιπόν; Τι έχει για μετά; Δεν είναι κάθε βουνό Γολγοθάς, ούτε κάθε ξύλο σταυρός. Είναι όμως κάτι λεπτομέρειες τόοοοσο μικρές, τόσο ανεπαίσθητες που σου λογχίζουν το σώμα ακαριαία. Αυτή η τόσο σιγανή φωνή ας πούμε στο τηλέφωνο, ήταν έγνοια ή προδοσία; Ο Ιούδας είναι ρόλος γι αυτό και πήρε τόσα πολλά ονόματα προϊόντος του χρόνου. Η προδοσία όμως είναι έργο, είναι πράξη. Δεν αλλάζει όνομα υφή και πικρή γεύση. Και είναι στην καθημερινότητα μας η πιο συχνή συνήθως επικάλυψη των πάσης φύσεως σχέσεων».

Στον απόηχο ενός χρονογραφήματος...

Για τους αναγνώστες, που απορούν γιατί σιωπώ στα εκατοντάδες σχόλια,  που ακολούθησαν  το κείμενο που αναφέρεται στην διαχείριση των εκδηλώσεων του Πάσχα, θέλω να τους πω, ότι   οι απαντήσεις  δόθηκαν στο επόμενο κείμενο.

Η μεγάλη πλειοψηφία συμφώνησε στο πνεύμα του κειμένου, με τις όποιες ενστάσεις που υπήρχαν,   δυστυχώς υπάρχουν και ορισμένοι υβριστές. Γι' αυτούς το παρακάτω κείμενο …

Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένετε; Δεν είναι τόσο σπουδαία, για να μπούνε στην βιτρίνα. Τα μεγεθύνετε για να χωρέσει το επαρχιώτικο σας  κόμπλεξ, για να δείτε  τον μικρόκοσμό σας, μεγάλο. Για να επισημοποιήσετε  την ύπαρξη σας… «Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του» λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του. Εσείς επιμένετε να σκηνοθετείτε  την πραγματικότητα για να σας  χωρέσει. Δε σας  αρκεί η ήπια βόλτα στα στενά σοκάκια, δε βολευόσαστε με την γαλήνη που μας δωρίσανε, γι’ αυτό κάνετε φασαρία χωρίς αιτία. Γι’ αυτό βαφτίζετε  τα σοκάκια λεωφόρους.
Σκηνοθετείτε γεγονότα και ύστερα παίρνετε  την βολική θέση του θεατή, σχολιάζετε κιόλας. Μπαίνετε  στο ψέμα και το ζείτε  Το βαφτίζετε σημαντικό για να κερδίσετε  όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο βρασμού. Στο ζουμί σας .

Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί μας και ιδιαίτερα η πόλη της Κέρκυρας. Θα ήταν πλεονασμός να τα γράψω. Τα έχουμε μάθει απ’ έξω και ανακατωτά.
Τι κάνετε; Τα έχετε βάλει στη μέση και χορεύετε  το χορό του πόλεμου γύρω απ’ αυτά.
Αυτή η τοπική κοινωνία, χωρίς συνοχή, τρέφεται από τους αλληλοσπαραγμούς. Τρώμε τις σάρκες μας. Πίνουμε το αίμα ο ένας του άλλου.
Ζούμε γι’ αυτά. Αυτό το πρόβλημα δεν έχει γραφτεί πουθενά, αυτό το πρόβλημα, που τα συντηρεί όλα, που τα σκεπάζει όλα, που αποτελεί την ανάγκη της ύπαρξης μας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Πολίτες, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκονται  να σχολιάζουν  και κατά βάθος να χαίρονται  με τη φωτιά που απειλή να μας κάψει.
Δεν έχω σκοπό να χρησιμοποιήσω, τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούνται στον επίλογο των ομιλιών. Οι ευχές περιτυλίγματος, ποτέ δεν ευοδώθηκαν. Και δεν ευοδώθηκαν γιατί ποτέ δεν τις πιστέψαμε. Συνεχίσαμε μετά από κάθε πανηγυρικό να ικανοποιούμε την αδήριτη ανάγκη μας. Αυτό που τονώνει τον κομπλεξισμό μας και ικανοποιεί το «εγώ» μας. Γιατί τι άλλο από ένα τεράστιο ΕΓΩ είναι αυτός ο τόπος. Ένα εγώ που τα σκεπάζει όλα, ακόμα και κει που φαίνεται ότι ενεργούμε για το κοινό καλό.
Ένα «εγώ» που διέλυσε τους πολιτικούς σχηματισμούς, τους μαζικούς φορείς, τους συνδικαλιστικούς φορείς, τα πολιτιστικά σωματεία, τους συλλόγους, τα αθλητικά σωματεία. Ένα «εγώ» που ακόμα και αυτούς που σκέφτονται, τους έστειλε στα σπίτια τους. Ένα «εγώ» που σιγά σιγά το κληροδοτούμε στις γενιές που έρχονται και τότε ο δρόμος δεν έχει επιστροφή.

Ευτυχώς μέσα σ’ αυτή την σκοτοδίνη υπάρχουν και φωτεινά σημάδια που μας επιτρέπουν να υποστηρίζουμε ότι δεν είναι όλα τόσο χάλια.
Ας αφήσουμε τους νιοραντισμούς, στην άκρη και ας δούμε την άλλη Κέρκυρα πίσω από το Λιστόν και τις φιέστες.
Δεν μπορεί να είναι όλα τόσο χάλια. Πίσω από τις φιέστες. Αλλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που δεν χρειάζεται παράσημα του παρελθόντος και στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες παλεύει, προσφέρει και ελπίζει.
Η άλλη Κέρκυρα λοιπόν, που στο περιθώριο της γκρίνιας και της μιζέριας σιγά - σιγά και ταπεινά αναπτύσσεται και δημιουργεί»... Μιλάω για την Κέρκυρα  που προσφέρει, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Μιλάω για την Κέρκυρα που δεν εφησυχάζει, αναμασώντας τσιτάτα του «ένδοξου παρελθόντος», αλλά που ξέρει τα μπόσικα και προσπαθεί να τα κρατήσει. 
Προσπαθώ να κρατάω μια συνέχεια στις εκρήξεις των περιλήψεων της σιωπής. Μάταια. Ό,τι και να γράψω αυτός εδώ ο τόπος πάντα μου υπενθυμίζει το στοιχείο της υπερβολής. Γι’ αυτό σας λέω μια περίληψη και πολύ, κάτι σαν υπενθύμιση, επιβεβαίωση της παρατεταμένης σιωπής, απόδειξη, ότι είναι ηθελημένη.
Δεν έχει νόημα η συνέχεια, υπερτίμηση χωρίς αντίκρισμα. Και η οργή, που πολλές φορές με παρασέρνει εξανεμίζεται την επόμενη, όταν το μέγεθος φαντάζει δυσανάλογο.
Υ.Γ Κάθε φορά που τελειώνω ένα κείμενο ανοίγω την πόρτα για το επόμενο και προσπαθώ να αλλάξω δίσκο στο πικάπ.

Την αναφορά μου σε  αυτό το κείμενο  την επέβαλλε  ο μεγάλος αριθμός των αναγνωστών που επισκέφτηκαν την σελίδα μου   (18.574 μέχρι αυτή τη στιγμή).