Γιατί μου πήρες τη σειρά;

Θυμάστε τη σκηνή στο φινάλε της ταινίας επιστημονικής φαντασίας Contagion; Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας για την αντιμετώπιση της πανδημίας - σαν αυτήν που βιώνουμε σήμερα - μόλις βγήκε το εμβόλιο, χάρισε τη δόση που προοριζόταν για τον ίδιο σε ένα μικρό αγόρι, παραβιάζοντας την προτεραιότητα. Αλτρουισμός!

Ακριβώς το αντίθετο έλαβε χώρα χθες στην πόλη μας και ήταν τόσο κραυγαλέο, που ανάγκασε την κυβέρνηση να αντικαταστήσει, χωρίς να καταδικάσει, άμεσα τον Διευθυντή του Κέντρου Υγείας Κέρκυρας, που παραβίασε τη σειρά προτεραιότητας του εμβολιασμού και προκάλεσε το δημόσιο αίσθημα.

Ούτε ατυχές, ούτε τυχαίο είναι το γεγονός. Ανάμεσά μας ζουν νέοι άνθρωποι, ακόμα και παιδιά, που αυτές τις μέρες, η ζωή τους κρέμεται από ένα εμβόλιο.

Δυστυχώς πίσω από ένα τσιμπιματάκι δευτερόλεπτων, κρύβεται όλη η παθογένεια ενός συστήματος που εδώ και πολλές δεκαετίες, έχει καθηλώσει τη χώρα σε βαρομετρικό χαμηλό. Δεν αλλάζουμε.

Ούτε τα μνημόνια, ούτε η οικονομική κρίση, ούτε η πανδημία, μπορούν να επηρεάσουν έστω και στο ελάχιστο μια νοοτροπία, που εκπορεύεται από το σάπιο σύστημα και επηρεάζει ολόκληρη την κοινωνία. Δεν αλλάζουμε. Η αξιοκρατία είναι άγνωστη λέξη για μια εξουσία που λειτουργεί, ζει και αναπνέει με τους ημέτερους , “τα δικά μας παιδιά” το ρουσφέτι, τη διαπλοκή, τις εξυπηρετήσεις, τις ισορροπίες, το βόλεμα, τις κομπίνες, τους συμβιβασμούς, τους εκβιασμούς.

“Ο θάνατος σου, η ζωή μου”, γίνεται το κεντρικό σύνθημα σε μια χώρα, που εδώ και πολλά χρόνια φωνάζει για αλλαγή. Δεν αλλάζουμε τελικά.

Η παραβίαση της προτεραιότητας εμβολιασμού που συνέβη στην πόλη μας και η οποία πιθανόν δεν είναι η μόνη περίπτωση στην χώρα, δείχνει την αξιοπιστία του συστήματος εμβολιασμού. Δείχνει  την άρρωστη νοοτροπία και την παθογένεια που χαρακτηρίζει το σύστημα που μας κυβερνά, ακόμα και σε ζητήματα που αφορούν την ανθρώπινη ζωή. Ατομισμός, εγωισμός, να σου πάρω τη σειρά και ας μην έχω σειρά.

Επανερχόμενοι στο γεγονός: διαπιστώνει κανείς ότι εδώ στη μικρή μας πόλη ενώ το ασήμαντο τις περισσότερες φορές γίνεται πρωτοσέλιδο, για πράγματα που θα έπρεπε να έχουν ξεσηκωθεί και οι πέτρες «Ουδέν σχόλιο». Καμία καταδίκη πέρα από ένα στεγνό ρεπορτάζ, καμία θέση γύρω από το γεγονός. Είναι η παθογένεια της επαρχίας, η μικρή κοινωνία, που δεν επιτρέπει, που βάζει κόκκινες γραμμές. Το «ρεπορτάζ» και η «έρευνα» της πλειοψηφίας των μέσων, σε τοπικό επίπεδο, δυστυχώς σταματούν, εκεί που αρχίζει η δημοσιογραφία.

Παρά την μεγάλη αντίδραση της τοπικής κοινωνίας, όπως αυτή εκφράζεται από τους πολίτες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυρίως, μέχρι αυτήν την στιγμή - εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων - δεν ακούστηκε ακόμη από επίσημα χείλη μία καταδίκη για την πράξη παραβίασης της προτεραιότητας εμβολιασμού.

Σε άλλες περιπτώσεις θα λέγαμε ότι είναι ανθρώπινο, γνωρίζει ο ένας τον άλλο, “έχουμε πιει και έναν καφέ”, “βρεθήκαμε σ’ εκείνη την παρέα”, “λέμε και μια καλημέρα”, όμως σε σοβαρά ζητήματα, που αφορούν την ανθρώπινη ζωή, οι θεσμικοί παράγοντες έχουν υποχρέωση να ανοίξουν το στόμα τους.

Περιμένω από την Κυβέρνηση, την Περιφερειάρχη, τους Βουλευτές, τους Δημάρχους τα κόμματα, τους φορείς τους νησιού μια καταδίκη, μια θέση, μια λέξη... “Όταν πέφτει το σκοτάδι, η πόλη μου γίνεται ένα σιωπηλό ερημητήριο. Οι άνθρωποι τρέχουν στα σπίτια τους, κάθονται σε μια καρέκλα δίπλα στο παράθυρο και περιμένουν , εκεί που αλλάζει η μέρα με τη νύχτα ακούγεται ακόμα ο πυροβολισμός του Καριωτάκη.” Αύριο, η οργή μου θα γίνει θλίψη.

 

Αυτόν τον Αριστερό Αγαπάω

Οι συχνές αναφορές μου, στην αριστερά και στη δεξιά, δεν έχουν να κάνουν με γεωγραφικούς προσδιορισμούς, ούτε βεβαίως πάντα με κομματικούς σχηματισμούς. Όταν αναφερόμαστε στην πολιτική, εννοούμε την εφαρμογή της, ενώ σε άτομα την προσωπική τους στάση ζωής.

Για τον «αριστερό» σήμερα ο λόγος. Η ευκολία στον χαρακτηρισμό, περισσότερο είναι σχηματική και η χρήση της κυρίως προσδιορίζει, χωρίς σε καμία περίπτωση να μπορεί να ανταποκριθεί στο μέγεθος της έννοιας. Ο αριστερός είναι δρόμος, είναι όνειρο, είναι πορεία ανηφορική, είναι θυσία. Είναι πολλά, λίγα απ’ αυτά μπορούμε να πλησιάσουμε, λιγότερα να κατακτήσουμε, όλα όμως να τα ονειρευτούμε.
«Ο δικός μου αριστερός» γράφει ο Αύγουστος Κορτώ, σε μια προσπάθεια του, να προσδιορίσει τον Άνθρωπο.
Θα μπορούσαν να προστεθούν πολλά ακόμα απ’ τον καθένα, που έχει επιλέξει αυτόν το δρόμο στην πορεία του, για μια καλύτερη ζωή.
«Αριστερός για μένα θα πει: αυτός που νιώθει το βάσανο του διπλανού του σαν δικό του. Ο πραγματικά ευαίσθητος, αυτός που πιστεύει στο τρίπτυχο ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα και προσπαθεί να διαδώσει την πίστη του χωρίς να την επιβάλλει, διαφωτίζοντας αλλά ποτέ προσηλυτίζοντας.
Αυτός που δεν αντιλαμβάνεται καμία ιδιοκτησία, καμία σχέση με τα άψυχα, ως ανώτερη από τη σχέση του με τα έμψυχα πλάσματα του κόσμου… Αυτός που δεν κάνει τις προσωπικές θυσίες του φλάμπουρο έπαρσης κι επίδειξης.
Αυτός που αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα της μόρφωσης και του πολιτισμού ως όπλα για την εξύψωση του ανθρώπου και την καλυτέρευση της μοίρας του – κι ως εκ τούτου, αυτός που δεν φοβάται το αλλιώτικο ή το ξένο, όταν ως στόχο έχει την εξίσωση και τον διαφωτισμό ατόμων και λαών. Αυτός που ποτέ δεν παραιτείται απ’ την ελπίδα, που ακόμα κι όταν του αφαιρεθούν όλα τα μέσα που χρειάζονται για τη βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης εξακολουθεί να μάχεται με τον λόγο του, τις ιδέες του, και τα όνειρά του.
Αριστερός για μένα θα πει να σέβεσαι το ανθρώπινο μεγαλείο του παρελθόντος χωρίς να καθηλώνεσαι σ’ αυτό, να ζεις ελεύθερος από ιερά φαντάσματα και τέρατα… Αυτός που αποστρέφεται κάθε αυθαιρεσία και θηριωδία των ισχυρών επί των αδυνάτων, είτε πρόκειται για μεμονωμένα άτομα ή για ολόκληρα κράτη...Αυτός που απορρίπτει τον ρόλο του δυνάστη, ακόμα κι όταν του προσφέρει τη δυνατότητα να εφαρμόσει την κοσμοθεωρία του στην πράξη – διότι ξέρει ότι η ελευθερία στα χέρια ενός τυράννου παύει να είναι ελευθερία.
Αυτός που προσπαθεί να εμφυσήσει στις επόμενες γενιές τον σεβασμό, την αγάπη και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, χωρίς ωστόσο να προκαθορίζει ρόλους και πορείες – διότι ισότητα σημαίνει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα επιλογής απόψεων που μπορεί να μη συνάδουν με τις δικές μας. Ο αριστερός νουθετεί αλλά ουδέποτε παγιδεύει, μεταλαμπαδεύει χωρίς ποτέ να φυλακίζει.
Τέλος, για μένα, αριστερός είναι αυτός που χρησιμοποιεί με φειδώ και σεβασμό την ιδιότητα του αριστερού, κατανοώντας πως δεν είναι τίτλος ευγενείας που ο καθείς μπορεί να αποδώσει στον εαυτό του σαν σε στέψη αυτόκλητου μονάρχη, αλλά στάση ζωής που κρίνεται εκ του αποτελέσματος, από την εντιμότητα, τη συνέπεια, και την ακεραιότητα των πεπραγμένων του.
Αυτόν τον αριστερό αγαπώ, κι αυτόν ονειρεύομαι να φτάσω έστω και στο ελάχιστο. Κι ακόμη κι αν ποτέ μου δεν τα καταφέρω, κρατώ μες στην καρδιά μου το όνειρο αυτό ως ιερό μου χρέος…

Ο καθένας είναι ένας

Σιγά μη τρυπούν τα λόγια, το χοντρό πετσί τους. Τα γράφουμε για να ξεθυμάνουμε. Σαν άσκηση αναπνοής να το εκλάβετε. Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα τα λόγια περιττεύουν. Και αν εμείς τα ξοδεύουμε, είναι για εσωτερική κατανάλωση. Αν έχεις να κάνεις με τέτοιους τύπους σηκώνεις τα χέρια ψηλά και παραδίδεσαι άνευ όρων, ή «Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο».

Δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε και αυτό που περιμένουμε είναι χειρότερο. Να επιλέξω με τη λογική του μη χείρον... Βαρέθηκα. Δεν κυνηγάω το απόλυτο, αλλά κουράστηκα να ζυγίζω λεπτομέρειες ανάμεσα από δυο κακά, πιο είναι το λιγότερο.
Δυστυχώς οι περισσότεροι που κατέχουν σήμερα θέσεις στο δημόσιο Βίο, δεν μπορούν να τις υποστηρίξουν γιατί ως γνωστό, όπως υποστηρίζει ο Οδυσσέας Ιωάννου, δεν κάνει η θέση τον άνδρα, αλλά ο άνδρας τη θέση. Είναι ακριβώς όπως με τα ονόματα, το θέμα είναι να μπορείς να το υποστηρίξεις. Αλλιώς φαντάζεις στα ξένα μάτια αν σε λένε Άκη, Μάκη, Λάκη και είσαι νταλικιέρης ή χασάπης και αλλιώς αν σε λένε, Αντώναρο, Επαμεινώνδα, Πελοπίδα και είσαι στυλίστας ή κομμωτής.
Ο καθένας είναι ένας και πρέπει να μπορεί να υποστηρίζει αυτήν την μοναδικότητα μέσα στον κόσμο που είναι γύρω του. Αν δεν μπορεί πρέπει να πάει σε μια ερημιά όπου σε σχέση με το τίποτα, θα μπορεί να ξεχωρίζει. Θα μπορεί να είναι κάποιος.
Δε σας κρύβω, δυσκολεύομαι σ’ αυτήν την καθημερινή επικοινωνία. Δυσκολεύομαι γιατί μπροστά στην ανυποληψία της πολιτικής, στα νεκροταφεία των λέξεων που δημιούργησαν οι πολιτικοί, το διάστημα που προηγήθηκε, χρειάζονται λέξεις μαχαίρια, που θα σηματοδοτήσουν τη νέα εποχή. Που θα δώσουν μια άλλη αισθητική. Που θα υπερασπίζονται την αλήθεια.

Η δικαιοσύνη παραμένει σκέτη πρόκληση

Φεύγει και ο πρώτος μήνας του 21 και παρά τα 200 χρόνια από την επανάσταση, καμία διάθεση για “Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες οδηγοί της ελπίδας...” που λέει και το τραγούδι.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια νέα αρχή το 2021; Θα μπορούσαμε αν δεν υπήρχαν τα μεταφερόμενα φορτία του χρόνου που πέρασε και του προηγούμενου και του προηγούμενου... Η νέα χρονιά παίζετε στάνταρ στις προβλέψεις. «Μέχρι εξουθενώσεως σκληρή». Το υποθηκευμένο μέλλον που λέγαμε έγινε παρόν. Ζούμε μέρες, χρέη στις προηγούμενες και το τέλος αυταπάτη, ορίζοντας που όσο τον πλησιάζουμε, τόσο απομακρύνεται. Ακόμα και οι πολιτικοί που έχουν εύκολα τα λόγια, παραμερίζουν τα αισιόδοξα παραμύθια, και επιχειρούν να ντοπάρουν, με συνθήματα «πατριωτικά», για ακόμη μια θυσία, χωρίς δεσμεύσεις για ανάκαμψη. Το κάλεσμα γενικό, πανεθνικό, θεωρητικά φαίνεται να αφορά όλους, στην πράξη όμως τους συνήθεις υπόπτους. Από την εποχή που προέτρεπαν το Θανάση να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, μέχρι σήμερα, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Ο Θανάσης πέθανε, αφήνοντας πίσω, τους υπόλοιπους Θανάσηδες κομμένους στην μέση. Πόσες θυσίες πια… Και όπως ορθά παρατηρεί ο Π. Μπουκάλας
«Τίποτα μέχρι στιγμής δεν βεβαιώνει ότι, πρώτον, οι θυσίες αφορούν τους πάντες, δεύτερον, ότι επιβάλλονται αναλογικά (σε αντιστοιχία δηλαδή με τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητες του καθενός και τα πραγματικά οφέλη που έχει αντλήσει μέχρι τώρα από την πεφιλημένη πατρίδα, νομίμως ή παράτυπα και καταχρηστικά), και, τρίτον, ότι εντάσσονται σε ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο που κάπου θα οδηγήσει, σε κάτι καλύτερο και δικαιότερο, κι αν όχι αύριο - μεθαύριο, έστω το 2030. Η δικαιοσύνη παραμένει μια εξαγγελία που επανάληψη στην επανάληψη ρηχαίνει όλο και περισσότερο, για να καταντήσει στο τέλος σκέτη πρόκληση σε αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε κοινό περί δικαίου αίσθημα»

Μόνο στο χρόνο ελπίζω...

Δύση ηλίου 17.46 σήμερα, 17.47 αύριο. Όσο οι επαναλήψεις, αποτελούν μέρος της επικαιρότητας, τόσο σκάβουμε πιο βαθιά το λάκκο μας. Τόσο μένουμε σε χρόνο νεκρό από τα ίδια και τα ίδια. Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει.

Ευτυχώς τα αμυντικά συστήματα ακόμα λειτουργούν αποτελεσματικά. Είναι φυσικό μετά από τόσες επιθέσεις, να έχουν αναπτύξει μια ευχέρεια στις αποκρούσεις. Θα το επαναλάβουμε:

«Όχι, δεν θα γίνεις στήλη άλατος από ένα άδικο Θεό. Θα χάσεις τις λέξεις όμως, που ανακάλυψες. Όπως: «θέλω να περπατώ όλο το δρόμο», «θέλω να κάνω όλο το ταξίδι», «θέλω να ζω».

Σαν του μικρού παιδιού η ζωή σου. Πιάνει με ενθουσιασμό τα χρώματα να ζωγραφίσει τον κόσμο. Είναι άπειρο όμως, δεν έχει τη σταθερότητα που χρειάζεται, την καθαρότητα που πρέπει . Δεν μπορεί να τραβήξει ευδιάκριτες γραμμές. Τις περισσότερες φορές τα παρατάει, έτσι μένει μισοχρωματισμένο το χαρτί και το ταξίδι του στη μέση. Που είναι η ζωή σου; Την έβαλες σε μια γραμμή και ύστερα την έσφιξες πάνω σου, έτοιμη να σε πνίξει.

Μάταια ψάχνω κάποιες λέξεις. Δεν υπάρχουν τέτοιες, που να μπορούν να κλείνουν τους δρόμους, τους πεπατημένους. Τα βήματα τις περισσότερες φορές αυτενεργούν. Εμείς μένουμε να σχολιάζουμε. Εκ του ασφαλούς δε λέω, όμως μέχρι εκεί. Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε. Και αυτές οι λέξεις που σημάδεψαν τη διαδρομή φυτεύτηκαν βαθιά στο χώμα, έκαναν ρίζες αξερίζωτες…»

Τώρα δεν έχω άλλες. Και οι ίδιες χάνουν την αξία τους, αν επαναληφθούν.

Μόνο στο χρόνο ελπίζω. Και στο φως. Ας μην μείνουμε άλλο στις σκιές, θα μελαγχολήσουμε. Ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια σε μια ζωή που μας διέψευσε. Πολύ μουντάδα και αυτό το ξεπλυμένο κόκκινο χώμα, που άφησε τη φυσική του θέση, και ταξίδεψε στον ουρανό για να μας κρύψει τον ήλιο, που θα πάει, πάλι στο χώμα θα βρεθεί.