Φεύγει και ο πρώτος μήνας του 21 και παρά τα 200 χρόνια από την επανάσταση, καμία διάθεση για “Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες οδηγοί της ελπίδας...” που λέει και το τραγούδι.
Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια νέα αρχή το 2021; Θα μπορούσαμε αν δεν υπήρχαν τα μεταφερόμενα φορτία του χρόνου που πέρασε και του προηγούμενου και του προηγούμενου... Η νέα χρονιά παίζετε στάνταρ στις προβλέψεις. «Μέχρι εξουθενώσεως σκληρή». Το υποθηκευμένο μέλλον που λέγαμε έγινε παρόν. Ζούμε μέρες, χρέη στις προηγούμενες και το τέλος αυταπάτη, ορίζοντας που όσο τον πλησιάζουμε, τόσο απομακρύνεται. Ακόμα και οι πολιτικοί που έχουν εύκολα τα λόγια, παραμερίζουν τα αισιόδοξα παραμύθια, και επιχειρούν να ντοπάρουν, με συνθήματα «πατριωτικά», για ακόμη μια θυσία, χωρίς δεσμεύσεις για ανάκαμψη. Το κάλεσμα γενικό, πανεθνικό, θεωρητικά φαίνεται να αφορά όλους, στην πράξη όμως τους συνήθεις υπόπτους. Από την εποχή που προέτρεπαν το Θανάση να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, μέχρι σήμερα, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Ο Θανάσης πέθανε, αφήνοντας πίσω, τους υπόλοιπους Θανάσηδες κομμένους στην μέση. Πόσες θυσίες πια… Και όπως ορθά παρατηρεί ο Π. Μπουκάλας
«Τίποτα μέχρι στιγμής δεν βεβαιώνει ότι, πρώτον, οι θυσίες αφορούν τους πάντες, δεύτερον, ότι επιβάλλονται αναλογικά (σε αντιστοιχία δηλαδή με τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητες του καθενός και τα πραγματικά οφέλη που έχει αντλήσει μέχρι τώρα από την πεφιλημένη πατρίδα, νομίμως ή παράτυπα και καταχρηστικά), και, τρίτον, ότι εντάσσονται σε ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο που κάπου θα οδηγήσει, σε κάτι καλύτερο και δικαιότερο, κι αν όχι αύριο - μεθαύριο, έστω το 2030. Η δικαιοσύνη παραμένει μια εξαγγελία που επανάληψη στην επανάληψη ρηχαίνει όλο και περισσότερο, για να καταντήσει στο τέλος σκέτη πρόκληση σε αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε κοινό περί δικαίου αίσθημα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου