Η περιπλάνηση σε ξένες αγκαλιές συνεχίζεται

Από ιδρύσεως ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, η ιστορία, μας διαβεβαιώνει ό,τι αυτός ο τόπος ποτέ δεν στηρίχτηκε στις δυνάμεις του. Αυτό που συμβαίνει σήμερα με την σκληρή εποπτεία της τρόικας, και χρώμα γερμανικό, είναι επακόλουθο, μιας μεγάλης περιπλάνησης στις αγκαλιές όλων σχεδόν των ισχυρών του κόσμου.
Αυτό το κεραυνοβόλο, μας στοιχίζει τελικά. Πώς να πάει μπροστά το καράβι με ναύτες χωρίς βιογραφικά χωρίς ταυτότητα. Θα βουλιάξει.
"Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, κουβαλούν την ιστορία τους και την ιστορία των προγονών τους. Σε ανύποπτο χρόνο, τα ξεβράζει η ιστορία και τότε τρέχουμε να μαζέψουμε θύελλες. Όχι μόνο βιογραφικά και γενεαλογικό δέντρο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει το καθίκι ο προπάππους ή η μέγαιρα η προ προ γιαγιά"
Κάθε φορά το λέω και καμιά φορά δεν το κάνω, έτσι θα πάει αυτή η ιστορία, με την προσδοκία ότι αλλάζουμε, μέχρι να έρθει η διαβεβαίωση ότι δεν αλλάζουμε τελικά.

Αυτό το ταξίδι με τους άγραφους ναύτες δεν έχει προορισμό, δεν υπάρχουν λιμάνια, μια πορεία μόνο πότε στη γαλήνη και πότε στην τρικυμία. Αφού το ρίξαμε στην τύχη τι περιμένουμε…
Μόνο εκείνες τις φωτογραφίες από τις σοκολάτες καταφέραμε ν’ αλλάξουμε αγαπημένη μου φίλη του ραδιόφωνου. Για να πω την αλήθεια εγώ ποτέ δεν κατάφερα να ολοκληρώσω τη συλλογή…
«Kαι ποιος ξέρει να μοιράσει τον εαυτό του σωστά; Δεν είμαστε τράπουλα να μας σημαδέψουν οι αχρείοι. Ένα λευκό χαρτί είμαστε που ανεμίζει πότε στα χέρια των παιδιών και πότε στου ανέμου τις ακραίες συμπεριφορές. Όποιος περνάει γράφει πάνω μας. Τις λέξεις του, τις επιθυμίες του, τις ήττες του. Και κάθε βράδυ κλεινόμαστε στο δωμάτιο και διαβάζουμε στα χέρια μας τη μοίρα των άλλων, ενώ στα πόδια μας λαχταράνε παλιά ταξίδια. Θυμάστε όταν είμαστε πιτσιρίκια, που φτιάχναμε διάφορες χαζές συλλογές με χαρτάκι τα οποία βρίσκαμε στις σοκολάτες και μετά συγκρίναμε τη δική μας συλλογή με του άλλου παιδιού, κι άμα εκείνο είχε κάποιο χαρτάκι που θέλαμε, το ρωτούσαμε; – Αλλάζουμε; Πόσα «αλλάζουμε» δε ρωτήσαμε! Μπήκε κανένας στη θέση μας;"

Το παραπάνω έχει ημερομηνία 4 /10 / 2011 . Η  συνέχεια δεν βοήθησε για να περάσει στη λήθη. Το δημοσιεύω παρέα με ένα σχόλια της ίδιας ημερομηνίας που μου άρεσε πολύ..

Αγαπητέ μου φίλε Μάκη της γνωστής μας στήλης, επίτρεψε μου
"ΣΥΝΤΟΜΟΝ
Τραγουδώ τους πεσμένους προπάτορες
είμαι των άστρων ο σκύλος
με τα μάτια κοιτάζω ψηλά
με τα χέρια γιορτάζω τη λάσπη.
Νίκος Καρούζος"

Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά τα γενεαλογικά δέντρα που κάποιοι μας ποδηγετούν να αγνοούμε.
Ας παραβλέψουμε την ανόητη ανταλλαγή ανολοκλήρωτων συλλογών που η ιστορία κεραυνοβόλα μας στερεί.
Ξέρει αυτή ο,τι  ετεροχρονεί, πρώτα μας επωμίζεται και μετά γράφεται.

Ως πρωταγωνιστές λοιπόν αν δεν μπορούμε ...με τα μάτια να κοιτάξουμε ψηλά ...με τα χέρια ας γιορτάσουμε τη λάσπη.
Σε παρακολουθώ συχνά.
"Μετέωρος ή τα σώματα στη ζούγκλα"

Μασκαράδες με γραβάτα

Καθόμουν στην τελευταία σειρά μιας «υποχρέωσης».  Στην πρώτη διακρίνω ένα πάλε ποτέ πρωταγωνιστή της τοπικής πολιτικής σκηνής και  μου σηκώνεται η τρίχα. «Αυτός είναι εκείνος…» ρωτάω τον διπλανό μου. Η απάντηση ήταν καταφατική.

Παλιές εποχές  αναβιώνουν στο καρναβάλι της πολιτικής  του σήμερα. Αυτό που με εξοργίζει,  είναι κάποιοι που ψάχνουν κενές θέσεις να βολέψουν τον κώλο τους.  Είναι αυτά τα ρετάλια της πολικής που προβάλλουν, εκτός από το άχαρο κουφάρι τους και την προίκα των ψήφων του παρελθόντος. Αυτοί οι άθλιοι μωροφιλόδοξοι, τσαρλατάνοι, μασκαράδες, που θεωρούν ότι ακόμα και σήμερα,  υπάρχουν ψήφοι δεμένες στο παλούκι και τις μεταφέρουν από χωράφι σε χωράφι για να βοσκήσουν.  Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν υπάρχουν.

Το παρακάτω  κείμενο έγινε πλέον θεσμός  της στήλης, επανέρχεται,  σε κάθε ευκαιρία  που συναντάω    τύπους σαν τον παραπάνω.

Τελικά πρέπει να μεγαλώσουμε για να ξεφύγουμε από τους φοιτητικούς έρωτες, εκείνους που τραγουδούσε ο Σαββόπουλος, αλλά όσες καταγγελίες και να έκανε, το πάθος έκλεινε τα μάτια. Χαθήκανε οι γυναίκες, όμως αυτός εκεί, ερωτευμένος με την Παπαρήγα. Είναι τα μάτια τα δίχως δόλο που κοιτάζουν ευθύβολα και χάνουν τα πέριξ. Και τα αυτιά που δεν ακούν στα χρόνια της νεότητας. Έπρεπε να περάσει ο καιρός για να αντιληφθούμε το λάθος των επιλογών μας. Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα ο ξεπεσμός δεν αντέχεται. Έχουν γραφτεί κάποια κείμενα σ’ αυτήν εδώ την στήλη, που έξυσαν πληγές, τα επαναλαμβάνουμε για να μη θρέψουν.
«Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους, που με τη ζωή ή το έργο τους ανέθρεψαν τη ψυχή και το μυαλό μας και μας οδήγησαν σε μια επιλογή ζωής που αλλιώς μπορεί να μην είχαμε κάνει, να μην ξέρουν πια πώς να πεθάνουν.

Τους βλέπουμε στα δυσμάς του βίου τους να βγάζουνε στο σφυρί ό, τι μας δίδαξαν. Να ρίχνουν τις τιμές στα πολύτιμα των πολυτίμων που με τόση ευγένεια κάποτε μας πρόσφεραν για να έχουμε ένα μέτρο αξιών. Να λερώνουν με τα βήματα του τέλους τους, τις λεωφόρους που άνοιξαν στην ακμή τους.»
 Σας έρχεται στο μυαλό τίποτα με όλα τα παραπάνω; Μιλάμε για τους πνευματικούς μας πατέρες και μητέρες, αυτούς που η νεότητα μας, τους είχε δώσει παραπανίσιο μπόι και τώρα κόντυναν και μας στεναχωρεί.
Δεν αναφέρομαι σ’ εκείνους, που τα παιγνίδια της ζωής, τους στρίμωξαν στο περιθώριο, που οι ανάγκες της επιβίωσης, τους οδήγησαν σε συμβιβασμούς, αλλά σ’ αυτούς που, ξεπουλούν την ιστορία τους προκειμένου να μείνουν στο παιγνίδι, μαζεύοντας τα αποφάγια της εξουσίας.
Είναι αυτοί που ξέρω και ξέρετε αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες. Είναι αυτοί οι ξεπεσμένοι της πολιτικής. Τα καμένα χαρτιά που δεν λαμβάνουν υπόψη τους την αλλεπάλληλη απόρριψη. Αυτοί που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την λαϊκή ετυμηγορία. Οι πάλαι ποτέ πρωταγωνιστές που εκλιπαρούν για ένα ρόλο κομπάρσου.
Είναι αυτοί που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν και μας αναγκάζουν να θρηνούμε ζώντες.
Αυτό ισχύει για όλες τις γενιές και αυτοί είναι τελικά που έχουν την ευθύνη για τα όνειρα που γκρεμίζονται.
Λίγοι έχουν την γενναιότητα να ορίσουν το θάνατο τους και αυτοί είναι που δεν πεθαίνουνε ποτέ, γιατί ούτε η δόξα, ούτε το χρήμα ήταν στις προτεραιότητες τους. Είναι αυτοί που κάθονται στο τραπέζι με τους νέους και τους κοιτούν στα μάτια, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για τη συνέχεια.

Στον έρωτα που δεν το λένε Βαλεντίνο

Ακόμα και αυτοί, που ακολούθησαν χωρίς ενστάσεις, τα καλέσματα του ανέμου εξ Αμερικής και στολίστηκαν κόκκινες αγοραστές καρδούλες, ακόμα και αυτοί σήμερα, αρχίζουν να κλονίζονται. Γιατί ο έρωτας δεν είναι φρου φρου και αρώματα, κατέχει εξέχουσα θέση στο χώρο των βαριών συναισθημάτων. «Υπό το βάρος του ορεινού όγκου» στις πλάτες μας, που έγραφα παλαιότερα, αμερικανιές τύπου «Αγίου Βαλεντίνου» περνούν στο περιθώριο. Είναι και εκείνο το δίλημμα ξέρετε, που ετέθη εσχάτως: «με τις αγορές ή με τον άνθρωπο;» ο εν λόγω άγιος εκπροσωπεί τις αγορές, και ως γνωστόν εμείς είμαστε απέξω. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω απ’ αυτά που κατά καιρούς έχω γράψει.

Όταν γράφτηκαν τα παραπάνω και τα παρακάτω, το ημερολόγιο έγραφε 15 Φεβρουαρίου του 2009. Είχα ξεκινήσει το κείμενο με έναν γενναίο στίχο του Οδυσσέα Ιωάννου:
Θέλω τη μέρα που θα φύγεις
απ' το πρωί να μου γελάς
κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις
να είναι σαν να μ' αγαπάς
Με τέτοια «θέλω θα μπορέσουμε να ζήσουμε όχι μόνο μια αγάπη, αλλά και ένα καλύτερο κόσμο.

Χθες είχαμε του Αγίου Βαλεντίνου, έμαθα σήμερα. Δεν είναι που μεγαλώσαμε και αρχίζουμε να ξεχνάμε; Είναι που εκ πεποιθήσεως,

διαφορετικά διαχειριστήκαμε, αυτό το υπέροχο συναίσθημα;

Πως και πότε γιορτάζει ο ερωτάς; Σε ανύποπτο χρόνο και με τρόπο ξεχωριστό για τον καθένα. Όχι δεν πιστεύουμε, σ΄ αυτούς τους αγίους εμπόρους. Για να ακριβολογούμε δεν πιστεύουμε σε κανέναν άγιο. Στον άγιο έρωτα πιστεύουμε, μόνο που, δεν τον λένε Βαλεντίνο. Εμείς οι πιο παλιοί δίνουμε την ανάποδη μάχη. Προσπαθούμε να υπερασπιστούμε τα κομματάκια του εαυτού μας, που εκτιμούμε. Και ο έρωτας δεν χωράει σε κόκκινες χάρτινες καρδούλες.
Γιατί; «Θέλει ψυχή ο έρωτας για να είναι αληθινός και το μέτρο στην προκειμένη περίπτωση είναι εκμαγείο του μετρίου».
«Πίσω από τα μάτια μου κρυφά σε περιμένω» τραγουδάει η Δήμητρα Γαλανή περιμένοντας εκείνη τη μαγική στιγμή της ερωτικής ομολογίας που κανένας εισαγόμενος άγιος δεν μπορεί να ζωγραφίσει, ούτε καν να διανοηθεί. Τέτοιοι άγιοι είναι για τα άλλα, τα τυπικά, για το στάδιο της γυμναστικής.
«Πίσω από τα μάτια μου κρυφά σε περιμένω, να ζήσουμε το όνειρο, περιμένοντας να δύσει ο ήλιος, να γίνουμε σκιές μες στο σκοτάδι, μήπως γίνουν ευκολότερα τα λόγια».
Χρειάζεται καθορισμένη ημερομηνία για να γιορτάσουν οι ερωτευμένοι;
Και οι άλλοι; Οι απογοητευμένοι, οι κουρασμένοι από τις μακροχρόνιες σχέσεις, οι προδομένοι, οι απασχολημένοι τι πρέπει να κάνουν την ημέρα της γιορτής;
Γι’ αυτό ξέχασα την χθεσινή ημέρα. Γιατί ο έρωτας δεν ξέρει από χρόνο, δεν χωράει σε χάρτινες καρδούλες, δεν περιορίζεται σε επετείους, ο έρωτας κινείτε ελευθέρα μες στης καρδιάς το αίμα.