Και μετά τα μνημόνια και η πανδημία, για να τσακίσει ό,τι έχει απομείνει...

Μας ξεγελούν οι αριθμοί, όχι γιατί δεν λένε την αλήθεια. Μας ξεγελούν γιατί δεν έχουν μάτια που να ζωγραφίζουν την απόγνωση.

Μας ξεγελούν οι αριθμοί γιατί δεν έχουν ονοματεπώνυμο δεν έχουν πρόσωπα δεν έχουν πόνο και θυμό. Ένα νούμερο που σε πολλούς φαντάζει άψυχο όπως όμορφα περιγράφει ο Παντελής Μπουκάλας. «Δεν είναι άψυχοι αριθμοί. Άνθρωποι είναι, με πρόσωπο, αξιοπρέπεια, ανάγκες, κάποτε και όνειρα. Δεν είναι ασήμαντες κουκκιδίτσες στα σχεδιαγράμματα της στατιστικής υπηρεσίας. Συγγενείς μας είναι, φίλοι, συνάδελφοί μας, γείτονές μας, συγχωριανοί, συνάνθρωποί μας και συνέλληνες, αν αυτές οι λέξεις κρατούν ακόμα κάποιο νόημα στο «συν» τους και δεν το σκόρπισε όλο ο χωριστικός κόσμος μας, που κλειδώνει τον καθένα στην ανήμπορη μοναξιά του και στην απόγνωσή του»

Μας ξεγελούν οι αριθμοί γιατί δεν συνοδεύονται από προσωπικές τραγωδίες, ο κάθε αριθμός και μια παράπλευρη απώλεια «του φοβερού σχεδιασμού που διακρίνει την πολιτεία μας σχεδόν από τη σύστασή της, της αναπτυξιακής στρατηγικής της, του μελετημένου προγραμματισμού της. Όλοι τους θύματα κυβερνήσεων που διοικούν ασυντόνιστα, καιροσκοπικά, κομματολαγνικά, τυχοδιωκτικά, αλλά και πειθαρχημένα, άκρως πειθαρχημένα, όταν πρόκειται να υλοποιήσουν τις εντολές είτε των Ευρωπαίων εταίρων μας είτε των ημεδαπών «κοινωνικών εταίρων», των ισχυρών εξ αυτών φυσικά, που είχαν, έχουν και θα έχουν το πάνω χέρι…
“Πάνω από διακόσιες χιλιάδες Ιφιγένειες, θυσιάστηκαν, τσακίστηκαν μαζί με τους δικούς τους, στα πρώτα χρόνια των μνημονίων για να μας σπλαχνιστούν οι ανελέητοι τροϊκανοθεοί, να πνεύσει ούριος ο άνεμος και να μην τσακιστεί το σκάφος της χώρας. Και επειδή η θυσία τους αποδείχθηκε μάταιη, όπως ήταν προδιαγεγραμμένο, θα πρέπει να προστεθούν κι άλλες, κι άλλες. Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων δηλαδή. Με τους τροϊκανούς και τους τροϊανίκανους απέναντί μας…” Και μετά τα μνημόνια και η πανδημία για να τσακίσει ό,τι έχει απομείνει...

Γέμισε ο τόπος από «νούμερα»

Ένας άσημος πολίτης της Εφέσου – ονόματι Ηρόστρατος - πυρπόλησε το ναό της Αρτέμιδος με την εκπεφρασμένη φιλοδοξία να καταστήσει το όνομα του αθάνατο. Για να εκμηδενίσουν αυτήν την προσδοκία, οι κυβερνήτες της πόλης απαγόρευσαν επί ποινή θανάτου την αναφορά του ονόματος του, ενώ ο κοσμάκης – εν κρυπτώ – επέμεινε να το θυμάται, με συνέπεια να του χαρίσει τελικά αυτήν την άχαρη αθανασία. Το αξιοσημείωτο σε αυτή την πράξη είναι ο ρεαλισμός του Ηροστράτου: Δεν τον ενδιέφερε το ποιόν της πράξης που θα τον αθανάτιζε, παρά μόνο η αθανασία.

Στις μέρες μας, η τηλεόραση και το διαδίκτυο, ικανοποιώντας την αδήριτη ανάγκη ανθρώπων να ξεφύγουν από την αφάνεια, όχι μόνο δεν απαγορεύει, αλλά ενισχύει και πολλές φορές κατασκευάζει, η υποδεικνύει τον τρόπο για να έχει να προβάλει χίλιες δυο μαλακίες.
Γέμισε ο τόπος από «νούμερα» που δεν διστάζουν να εκθέσουν την προσωπική τους ζωή, που πληρώνουν με όσο ευτελισμό τους ζητηθεί, για λίγα λεπτά δημοσιότητας.
Και τότε και σήμερα και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να ξεφύγουν από την αφάνεια, η διαφορά είναι ότι ενώ τότε προσπαθούσαν να περιορίσουν τα φαινόμενα με απαγόρευση επί ποινή θανάτου την αναφορά του ονόματος, σήμερα στο όνομα της τηλεθέασης, δημιουργείτε ένα νέο μοντέλο ηρώων, που ξεκινάει από την γραφικότητα και φτάνει μέχρι την επικίνδυνη ηλιθιότητα.
Περίοδος που ανθίζουν οι Ηρόστρατοι. Για να μας σώσουν. Περίοδος που ανθίζουν οι γυρολόγοι και εφταπαντιέριδες για να μας σώσουν. Περίοδος γενικού ξεπουλήματος. Κυρίως ψυχών. Στο διάολο.
Δυστυχώς γι’ αυτούς έγιναν πάρα πολλοί και ευτυχώς ο κόσμος σε λίγα χρόνια δεν θα τους θυμάται.
Το φαινόμενο δεν περιορίζεται στα πρωινά και μεσημεριανά σκουπίδια, αγγίζει πλέον έντονα και την πολιτική. Αυτό είχα στο μυαλό μου κάνοντας την παραπάνω αναφορά.

Τίποτα θετικό;

Μπορεί η τεχνολογία να έχει απογειωθεί, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης να σκίζουν στο επικοινωνιακό πεδίο, η μεθοδολογία όμως εκεί, ίδια και απαράλλαχτη, μείναμε για να επαναλαμβάνουμε όλα αυτά που θέλαμε να αλλάξουμε.

Παρακολουθώντας κανείς την φτηνή πολιτική αντιπαράθεση στις μέρες μας, παρατηρεί ένα αλισβερίσι αλληλοκατηγοριών σε μια προσπάθεια να ακυρωθεί το παρόν, να αμφισβητήσουν προθέσεις, να θαμπώσουν την εικόνα, να βγάλουν στο φως, ό,τι αρνητικό υπάρχει και ό,τι μπορεί να φανταστούν. Τίποτα θετικό.
Μια ανάρτηση στο fb και από κάτω ποτάμι η χολή. Δεν είναι μόνο ιδεολογικό, είναι αισθητικό το θέμα. Ο σκοπός είναι κάτι τόσο θεωρητικό, που δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για κανέναν.
Δεν αλλάζουμε τελικά.
“Πώς να πάει όμως μπροστά το καράβι με ναύτες χωρίς βιογραφικά, χωρίς ταυτότητα. Θα βουλιάξει.
Δεν αλλάζουμε και ας πήγαμε κόντρα στις ροές και ας φεύγαμε πάντα προς την θάλασσα κι ας ξέραμε πως το γλυκό νερό σκοτώνεται στην πρώτη του επαφή με την αλμύρα. Εδώ μείναμε για να επαναλαμβάνουμε όλα αυτά που θέλαμε να αλλάξουμε”

Διότι η νύχτα δεν είναι κάτι. Είναι κάποια

 Είναι μέρα

“Ζήστε τη ζωή σας”. Εξαιρετικές θεωρίες, για να μας χαϊδεύουν τα ωραία μας αυτιά οι κάθε λογής επιστήμονες.
Εύκολα να τις γράφουν, αν μου έλεγαν και τον τρόπο...
Μπορείτε να μου πείτε πως μπορώ να μείνω ατάραχος όταν το σύμπαν γύρω μου καίγεται; Μπορώ να χοροπηδάω μες την καλή χαρά χωρίς να είμαι αναίσθητος; Αν μπορώ το συζητάμε... ‘
Ωραίες οι αμερικανιές εύπεπτες. “Ζήστε τη ζωή σας” στην κοινωνία της μαύρης αγοράς. Πάρε ένα σπίτι για την υποταγή σου και ένα αμάξι για την ανοχή σου. Ένα σούπερ ψυγείο για την άνεσή σου, ένα κινητό τηλέφωνο για την παρέα σου και ένα προβιβασμό γιατί είσαι καλό παιδί.

Είναι νύχτα...
“Κάθε νύχτα έχει τη ψυχή που τις δίνουμε” σχολιάζει μια φωνή στο ραδιόφωνο στο τέλος του τραγουδιού “ Τι ψυχή έχει μια νύχτα στους αιώνες.”
“Η νύχτα είναι μια δύσκολη κατάσταση, είναι ένας χρόνος με τον εαυτό σου γυμνό και τις δικαιολογίες σου στα σκουπίδια, είναι ένα ταξίδι στα μακριά από το οποίο δεν ξέρεις ποτέ αν θα γυρίσεις. Θέλει προσοχή και αποφασιστικότητα . Διότι η νύχτα δεν είναι κάτι. Είναι κάποια”