Και σίγουρος δεν είμαι

“Ωραίες που ήταν οι παιδικές μεταμφιέσεις μας! Η λαχτάρα να καμωθούμε ότι δεν ήμασταν, σίγουροι για το τι είμαστε στ΄ αλήθεια, σίγουροι για το ήταν ο διπλανός, σίγουροι πως μπορούσαμε να γίνουμε ότι λαχταρήσουμε. Φτάνει να λαχταρούσαμε μονάχα!

Τι έφταιξε μετά; Τι μας φταίει; Ότι δεν ξέρουμε τι είμαστε για να το αλλάξουμε, ότι δεν ξέρουμε πώς να το αλλάξουμε ή ότι δε λαχταράμε πια;”Προς τα κει να πάμε και να ρωτήσουμε και να ψάξουμε και να μάθουμε... «Όσο περισσότερο μεγαλώνω, τόσο λιγότερο είμαι. Όσο πιο πολύ με βρίσκω, τόσο περισσότερο χάνομαι. Όσο περισσότερο δοκιμάζομαι, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι είμαι λουλούδι και πουλί, και αστέρι και σύμπαν. Όσο περισσότερο καθορίζω τον εαυτό μου, τόσο λιγότερα όρια έχω. Ξεπερνώ τα πάντα. Κατά βάθος είμαι ίδιος με το Θεό», έγραφε, ο Φερνάντο Πεσσόα και έκανε τη ζωή του, κυριολεκτικά, έργο τέχνης.

Διότι «ο άνθρωπος με τη μάσκες» επινόησε τον εαυτό του όπως ένας άλλος θα είχε επινοήσει το έργο της ζωής του, κατά συνέπεια φώτισε με εντελώς διαφορετικό τρόπο τα πάντα.

«Η Λογοτεχνία, όπως και κάθε μορφή τέχνης, ισοδυναμεί με ομολογία ότι η ζωή δεν αρκεί», ομολογούσε ο ποιητής που επινόησε τους 72 ετερώνυμους και ο οποίος μια ζωή άντεξε ισχυριζόμενος «να μην είσαι τίποτα, για να μπορείς να είσαι τα πάντα».“Όπως και νάχει, η μάσκα βρήκε πλέον άλλη θέση κι εγώ το πρόσωπο που ξέρω να με περιμένει κάθε πρωί στον καθρέφτη του μπάνιου. Γράφω: το πρόσωπο που ξέρω - δε γράφω το πρόσωπό μου. Γιατί αν είμαι σίγουρος πως μασκαρεμένος γίνομαι ο άλλος, τότε θα πρέπει να είμαι το ίδιο σίγουρος πως χωρίς μασκάρεμα είμαι ο ένας, ο γνήσιος και αληθινός. Και σίγουρος δεν είμαι...”

Δεν υπάρχουν λόγια

Με αφορμή το οδικό δίκτυο του νησιού. Η φράση «βομβαρδισμένο τοπίο», που κάποτε είχε το στοιχείο της υπερβολής, σήμερα δεν μπορεί να το αποδώσει. Θα μου πείτε ο χειμώνας που η βροχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο... Θα σας πω, ότι η Κέρκυρα πρέπει να κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Είναι κάποια πράγματα που όσο η ζωή κι’ αν επιτάσσει, αυτά μένουν εκεί, στάσιμα. Δυστυχώς σε μια κοινωνία, που χαρακτηρίζεται από υψηλές ταχύτητες, εφοδιασμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογία, υπάρχει κάπου η ανορθογραφία της, για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Λυμένα πράγματα από καιρό, τα επαναφέρουμε στο τραπέζι των ατέρμονων συζητήσεων, για να τα μπερδέψουμε και ράβε ξήλωνε δουλειά να μην μας λείπει. Και είναι το φαινόμενο σήμερα, πιο ορατό από ποτέ, γιατί η αντίθεση μεγαλώνει και κάνει το περπάτημα σημειωτόν

Η τελευταία πρόταση συνήθως παραπέμπει σε μια επιτροπή. Η τελευταία ελπίδα, σχεδόν πάντα σε μια επιτροπή πνίγεται. Πολλά ζητήματα που θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν με ένα καταφατικό νεύμα, βαλτώνουν για χρόνια, ανάμεσα σε επιτροπές αναρμόδιων, που το μόνο που ξέρουν καλά είναι να ρίχνουν πάσες στο κέντρο του γηπέδου. Ούτε ένα βήμα μπροστά. Και αν κατά λάθος η μπάλα ξεπεράσει τα όρια της καθυστέρησης, εκεί μόνο τρέχουν για την επαναφέρουν. Σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα ο Νίκος Δήμου μεταξύ άλλων, αναφέρει:
«… Η δική μας κατάσταση θυμίζει κλασική ταινία του Σαρλό. Όπου ο πρώτος διαβάτης που περνάει πέφτει στην τρύπα με τα βρομόνερα, αγανακτεί, χειρονομεί, υβρίζει. Και ο δεύτερος που τον ακολουθεί, που τον είδε, που χτυπήθηκε στα γέλια με το πάθημα του, πέφτει (φυσικά) κι αυτός στην ίδια τρύπα. Κάποια κωμική (ή τραγική) νομοτέλεια τον υποχρεώνει να επαναλάβει αυτό, που κάλλιστα θα μπορούσε να αποφύγει.
Εδώ το κοινό γελάει. Αλλά οι Έλληνες κλαίμε. Γιατί δεν μπορούμε πια να ζήσουμε σ' αυτόν τον τόπο. Και γιατί αυτό, που είναι μια κωμική σκηνή του βωβού κινηματογράφου, είναι μαζί και η συντομότερη περιγραφή της μοίρας μας. Βλέπαμε, βλέπαμε τους άλλους να προχωράνε: άλλοι να πέφτουν στην τρύπα, άλλοι να την αποφεύγουν εγκαίρως. Κι εμείς…
Κι όμως: Όλα μπορούσαν να έχουν προβλεφθεί και αποφευχθεί - γιατί όλα είχαν ήδη συμβεί και ξεπεραστεί κάπου αλλού!
Τίποτα! Δεν έγινε τίποτα! Με τη μηχανική ακρίβεια της κωμικής (ή τραγικής) ειμαρμένης, πέσαμε στη λούμπα με τα βρομόνερα, αρκετή ώρα αφού οι προηγούμενοι (ή «προηγμένοι») είχαν ήδη βγει από μέσα.
Και το χειρότερο: Εμείς θα μείνουμε μέσα…»
Κάποτε ρώτησαν ένα γέρο Κερκυραίο, τι χρειαζόταν η πόλη του για να βελτιωθεί.
«Τι να θέλει, παιδάκι μου;», είπε. «Μπομπαρνταμέντο θέλει»

Υπάρχει και η ρομαντική πλευρά

Η συνεχής ενασχόληση, με τα προβλήματα, σε καθιστά κομμάτι τους και έτσι το χάνεις το πραγματικό. Να δούμε και τη θετική πλευρά αυτής της προεκλογικής περιόδου. Πολλοί συνδυασμοί χιλιάδες υποψήφιοι, πολλά κούφια λόγια, πολύ ψέμα και υποκρισία και μέσα σε όλα αυτά, ένας υγιής προβληματισμός. Υπάρχει και η ρομαντική πλευρά. 
Η διάθεση μου σήμερα, είναι να γράψω γι’ αυτές τις απίθανες μεταγραφές, που γίνονται από συνδυασμούς και προκαλούν αίσθηση, κάποιες φορές οργή και κάποιες θλίψη. Είναι όπως το ποδόσφαιρο, μόνο που εκεί είναι πιο καθαρά τα πράγματα. Μπορεί να στεναχωρήθηκα που ο Μανωλάς πήγε στον Ολυμπιακό, δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το γεγονός ότι είναι επαγγελματίας. Τώρα που το σκέφτομαι αν μπορούσαμε να κολλήσουμε και στους υποψηφίους αυτή την ιδιότητα, ίσως να είμαστε πιο επιεικείς μαζί τους. «Μα είναι επαγγελματίες».
Παρένθεση το παραπάνω. Γράφω εναλλάξ για να μη κολλήσω. Από τα καθημερινά προβλήματα, στις εσωτερικές διεργασίες, κάπως έτσι ισορροπώ.
Αυτή την περίοδο, πέρα από την προσπάθεια των υποψηφίων και των κομμάτων, να αποδείξουν τη μοναδικότητα τους, γίνονται και χρήσιμα πράγματα.
Αν απομονώσει κανείς τον ένα και μοναδικό σκοπό, που έχει να κάνει με την προσέλκυση ψηφοφόρων, μπορεί να διακρίνει στο περιθώριο την ουσία, που δεν είναι άλλη από την επικαιροποίηση των προβλημάτων και την επεξεργασία λύσεων για την αντιμετώπιση τους.
Δεν είμαστε αφελείς. Τα «ΘΑ» των προγραμματικών διακηρύξεων, θα μείνουν για να μας θυμίζουν το ανεκπλήρωτο. Θα ικανοποιήσουν όμως, έστω και γι’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, τις προσδοκίες του Λαού και θα του δώσουν γι’ άλλη μια φορά το δικαίωμα να ονειρευτεί.
Παρ’ όλα αυτά, κάτι χρήσιμο μένει απ’ αυτήν την προσπάθεια. Έχω στο συρτάρι μου ανεκπλήρωτα προεκλογικά προγράμματα περασμένων τετραετιών, μια ανάγνωση, θα σας πείσει για την χρησιμότητα τους. Σε πολλά απ’ αυτά φαίνεται η σοβαρή δουλειά που προηγήθηκε από ανθρώπους που πίστεψαν στην υλοποίηση τους, από ανθρώπους, που ονειρεύτηκαν μια καλύτερη κοινωνία. Βεβαίως κάποιοι άλλοι είχαν την ευθύνη υλοποίησης, οι οποίοι με την σειρά τους ακολούθησαν την πεπατημένη, τα έγραψαν δηλαδή στο παλιά τους τα παπούτσια.
Αν κάποιος συλλέξει όλη αυτή την θεωρητική δουλειά που προηγήθηκε θα εξάγει το ασφαλές συμπέρασμα ότι στις προεκλογικές περιόδους, έχουν γραφτεί και χρήσιμα πράγματα…