Στην ασφάλεια της μάνας γης

Θα συνεχίσω, με ανώδυνα κείμενα, που είναι προτιμότερα, από όλα αυτά που μας έχουν κιτρινίσει την ζωή. Τουλάχιστο αυτά τα γενικά όλο και κάποια ψυχή θα αγγίξουν ειδικά. Όλο και κάποιο μυαλό θα ξυπνήσουν, να ξεκουμπιστεί από τον ύπνο του δικαίου. Τα άλλα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που ενδιαφέρουν το μικρόκοσμο μας και αναπαραγάγουν τα Πινόκιο, θα τα συνεχίσουν οι άλλοι, που έχουν αναλάβει την εργολαβία της αποχαύνωσης.
Ακόμα δεν έχω περάσει απέναντι, όμως θαυμάζω, εκείνους που τα κατάφεραν, τους ποιητές και αυτούς που ελαφρά την καρδία αποκαλούμε τρελούς. Αυτούς δηλαδή που δεν άντεξαν την μάταια φθορά της ψυχής τους.
Για την πόλη είχα ξεκινήσει να γράψω και για την συμμαχία της με την Άνοιξη, που τις καλύπτει τις πληγές. Για την πόλη που είναι ο χρόνος που μου έκλεψαν και για τον χρόνο που είναι η πόλη που κτίζω μέσα μου. Α! και για τα παιδιά που περιμένω να λάβουνε επιτέλους τη απόφαση.
Είναι της Άνοιξης αυτά, της Άνοιξης που αντιστέκεται στην βαρβαρότητα, που αποκρούει τις επιδρομές, που επιβεβαιώνει την κυκλική της πορεία και μας υπόσχεται για την επιστροφή της.
Για την πόλη είχα ξεκινήσει και κατέληξα στην ύπαιθρο, για να είμαι ειλικρινής, με επηρέασε και ο συνάδελφος της τρίτης σελίδας, με το χθεσινό του άρθρο. Ένα παλαιότερο κείμενο, πιο επίκαιρο από τότε που το είχα γράψει. Η κρίση βλέπετε…
Πάντα με τα οικονομικά είχα μια κακή σχέση, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, ούτε με αυτήν την κρίση, που μπορεί να μην πολυκαταλαβαίνω όμως απ’ αυτά που ακούω κάθε μέρα, θα ήταν ψέμα να μην παραδεχτώ ότι μου έχει δημιουργηθεί μια κρίση ανασφάλειας. Αν προσθέσουμε τώρα στα γενικά τα τοπικά, τότε η ανασφάλεια με οδηγεί στις ρίζες εκεί στις γέρικες ελιές που αντέχουν, ευτυχώς ακόμα στο χρόνο παρόλα τα δηλητήρια που τις ποτίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.
«Έχω κάτι ελιές στο χωριό», θυμίζω στον εαυτό μου και η ανασφάλεια εξαφανίζεται.
Έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη, ότι η ανάπτυξης της πόλης και η ανάδειξη του μνημειακού χαρακτήρα της αντανακλά σε ολόκληρη την Κέρκυρα. Για να είμαστε δίκαιοι όμως θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η σχέση της πόλης με την ύπαιθρο στην ουσία είναι ισότιμη. Η προκοπή του χωριού είναι και προκοπή της πόλης. Ιδού τι έλεγε σε προεκλογική του ομιλία ο Ιάκωβος Πολυλάς.

«…Τότε ο Πολυλάς έπιασε στο χέρι του ένα μεγάλο κλωνάρι ελιάς, που το είχε ακουμπισμένο δίπλα του. Το σήκωσε ψηλά και δείχνοντας το συνέχισε:
Ιδού το άγιο των αγίων της Κέρκυρας και των Κερκυραίων. Ιδού το σύμβολο που θα συγκεντρώσει και έπρεπε να έχει ήδη συγκεντρώσει την προσοχή, την στοργή και το ενδιαφέρον κάθε πολιτευτού τιμίου, που ενδιαφέρεται πραγματικά για τον τόπο και την προκοπή του. Θ’ αγωνιστούμε εμείς γι’ αυτό. Πρώτος και κύριος αγώνας μας, πρώτη και κύρια μας επιδίωξις η προκοπή του χωριού. Γιατί η προκοπή του χωριού είναι και της χώρας προκοπή. Όχι απατεωνίες. Όχι δημοκοπίες, Όχι υποσχέσεις που μένουν απραγματοποίητες. Όχι ψέματα για να ξεγελάμε τους χωρικούς και να τους παίρνουμε την ψήφο. Δεν θα κάνουμε αυτό εμείς. Ποτέ! Στο πρόγραμμα μας είναι πρώτ’ απ’ όλα αυτός ο αγώνας. Τόσο μάλιστα, που και όλη μας η πολιτεία αυτός ο αγώνας θα την καθοδηγεί. Αυτός θα προπορεύεται και γι’ αυτό, να, αυτό το κλαρί της ελιάς, το κάνω σύμβολο του αγώνα μας, σύμβολο του κόμματος μας, σύμβολο δικό μου και δικό σας και σύμβολο του κάθε Κερκυραίου που πονάει την Κέρκυρα και θέλει στ’ αλήθεια να δουλέψει γι’ αυτήν».
Δυστυχώς αυτή η αμφίδρομη σχέση έχει πάψει προ πολλού να υφίσταται. Πέσαμε με τα μούτρα στην τουριστική ενασχόληση εγκαταλείποντας το «άγιο των αγίων της Κέρκυρας». Τώρα που οι επισκέπτες μας έχουν γυρίσει την πλάτη, εμείς περιμένουμε το μάννα εξ ουρανού.
Τότε η Κέρκυρα είχε πολιτικούς που την πονούσαν. Σήμερα; Μια φωτογραφία του κτηρίου της Ένωσης Συνεταιρισμών στην «Παλλάδα» θα σας απαντήσει.

Είναι άνοιξη και είναι κρίμα

Η αφαίρεση στο λόγο μου, που συνεχώς επιδεινώνεται, φοβάμαι πως θα με εξοστρακίσει, πέρα από τα αστικά τοπία. Πέρα από τις κραυγές, και ακόμα πιο μακριά και απ’ αυτές τις «εκλεκτές» μειοψηφίες. Εκλογές εν όψη και τα λόγια περιττά, άλλωστε θα ακούσουμε τόσα πολλά, τόσα πολλά ψέματα...
Τι θα κάνουμε; Τόσα χρόνια, μάθαμε το δρόμο. Η πραγματικότητα μας πληγώνει και ανοίγουμε λογαριασμούς με τον ουρανό η τη θάλασσα. Που θα μας βρείτε; Στο βουνό ψηλά εκεί να ανεμίζουμε αετούς προσπαθώντας να ελαφρώσουμε, μήπως και καταφέρουμε να φύγουμε μαζί τους προς τα πάνω…
Ψάξε, ψάξε στα γραπτά ανά τους αιώνες, είναι βέβαιο, ότι θα συναντήσεις εκείνο που σκέφτεσαι να πεις, αλλά οι λέξεις ποτέ δεν σου κάνουν το χατίρι να μπουν σε μια τάξη.

Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω. Όλο και λιγότερα που θα λένε περισσότερα. Προς τι λοιπόν, τόσα χαμένα λόγια υποκρισίας, τόσο μελάνι και χαρτί, για το μεγάλο ψέμα.
Είναι κάτι σαν αυτό που λέμε χαζό ξενύχτη, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και της νύχτας ακόμη περισσότερο.
Προς τι τόσα λόγια περιτυλίγματος, τόση φλυαρία
Λίγες λέξεις σε μια καλή σειρά, που αν ντυθούνε και με μουσική καταργούν εκατομμύρια κούφια λόγια.
Είπαμε να αφαιρέσουμε τα περιττά για να μειώσουμε το βάρος, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γκρεμίσουμε τα τείχη. Τα θεόρατα τείχη, που εδώ και πολλά χρόνια ύψωσα για να ορίσω τον κήπο του «Είναι μου», ώστε βλέποντας τους άλλους, να τους αποκλείω πλήρως και να τους κρατάω άλλους, θα μείνουν απόρθητα, όσο οι βίδες μου κρατούν, και δεν μου επιβάλουν ανούσια ταξίδια.
«Το να διαλέγω τρόπους για να μη δρω» γράφει ο Πεσσόα στο βιβλίο της Ανησυχίας, «υπήρξε ανέκαθεν η μέριμνα και η αποκλειστική ενασχόληση της ζωής μου».
Δεν υποτάσσομαι ούτε στο κράτος, ούτε στους ανθρώπους. Αντιστέκομαι αδρανώς. Το κράτος μπορεί μόνο να με θέλει για κάποια δράση, αν εγώ αρνούμαι να δράσω, δεν μπορεί να επιτύχει τίποτα από μένα. Μπορεί κάποια στιγμή γι’ αυτή μου την αδράνεια να με ενοχλήσει, αν συμβεί αυτό, θα πρέπει να θωρακίσω κι άλλο το πνεύμα μου και να ζήσω πιο μακριά μέσα στα όνειρα μου.
Νοιώθω ένα οργανικό και μοιραίο έρωτα για την σταθερότητα, μισώ την καινούργια ζωή και τα άγνωστα μέρη. Η ιδέα του ταξιδιού μου φέρνει ναυτία. Έχω ήδη δει όλα όσα ποτέ μου δεν είχα δει. Έχω ήδη δει όλα όσα δεν είδα ακόμα. Τα τοπία είναι επαναλήψεις, ας ταξιδεύουν όσοι δεν υπάρχουν.
Έξοδος στα αδιέξοδα, φως στις σκοτεινές μέρες, ξεκόλλημα από τη λάσπη της καθημερινότητας, ασκήσεις θάρρους που μόνο το μυαλό μπορεί. Το μυαλό μπορεί στην επόμενη στροφή, χωρίς να στρίψει. Το μυαλό μπορεί να πάει παραπέρα από την βαρβαρότητα, να συναντήσει την παρέα της ζωής.
Αν μείνουμε κι’ άλλο στις σκιές της πολιτικής πραγματικότητας, θα μελαγχολήσουμε. Είναι Άνοιξη και είναι κρίμα…

Ασκήσεις μνήμης

Έγραφα παλαιοτέρα για την αμνησία, που λίγες μέρες πριν τις εκλογές επισκέπτεται το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στο δικομματισμό να θριαμβεύει. Παλαιοτέρα, γιατί σήμερα και να θέλει να ξεχάσει δε μπορεί. Σ’ εμάς που η λήθη δεν κατάφερε να μας νικήσει, ήρθε ο καιρός να δικαιωθούμε γι’ όλα αυτά που με τα μανίας υποστηρίζαμε.
«Οι δύο μεγάλες παρατάξεις, μέσα από το όψιμο μασκάρεμα τους, όχι μόνο δεν θυμίζουν τις αρχές τους, αλλά πείθουν και τον εκ γενετής ηλίθιο, ότι αποτελούν ένα κόμμα όπου απλός οι σφετεριστές του θρόνου διαφωνούν για τον θρόνο, όχι για την ακολουθητέα πολιτική. Παρά την εκκωφαντική του κοινοτοπία, το επιχείρημα ισχύει: η πολιτική της χώρας πλέον ασκείτε με έξωθεν υπαγόρευση και ο καβγάς των δυο μεγάλων κομμάτων αφορά τη θεσιθηρία και το κυνήγι των θησαυρών που αναμένονται. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει κάτι που έπραξε η κυβέρνηση - σωστό ή λάθος - και δεν θα το έπραττε η αντιπολίτευση αν κρατούσε τα ηνία της χώρας»

Προ δωδεκαετίας απόσπασμα από άρθρο του Κωστή Παπαγιώργη. Πόσο μυαλό πια χρειάζεται. Θα έπρεπε να καταστραφεί η χώρα για να επανέλθει η μνήμη; Θα έπρεπε να αδειάσουν οι τσέπες για να αρχίσουν να θυμούνται οι υποστηρικτές των δυο μεγάλων κομμάτων;
Έγραφα τότε: «Το ξέρω ότι σ’ αυτή την περίοδο της απόλυτης λήθης, όλα τα παραπάνω είναι άνευ αποτελέσματος, θα χρειαστούν όμως για αργότερα, να το θυμηθείτε.. που δεν θα το θυμηθείτε» «Ανακατεύοντας το μπλε με το πράσινο χρώμα τι χρώμα θα προκύψει; Μαύρο!» αυτό θα το θυμηθείτε.

Περιοδεία στα καμένα

Μπορεί ακόμα να μην έχει δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα για την προεκλογική περίοδο, οι υποψήφιοι όμως, έχουν αρχίσει από καιρό να κάνουν «καταγραφή των ζημιών». Ρωτούν για να μάθουν τα προβλήματα και μοιράζουν ανέξοδες υποσχέσεις.
Το είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα, θα έλεγα ότι είχε γίνει μέρος της εθιμοτυπίας. Υποψήφιοι Βουλευτές με την συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων, να επισκέπτονται Δημάρχους Νομάρχες Περιφερειάρχες, Μητροπολίτες, νοσοκομεία, αεροδρόμια, λιμάνια, εργοστάσια, λαϊκές αγορές, σχολεία, φυλακές και ό,τι μπορεί να εξαργυρωθεί σε ψήφους, για να «ενημερωθούν», να ανταλλάξουν χειραψίες, να φωτογραφηθούν και να μεταφέρουν την εικόνα του ενδιαφέροντος τους, στους τηλεοπτικούς δέκτες. Ξεπερασμένα επικοινωνιακά παιγνίδια, που σε μια χώρα ναυαγημένη και υπό κατοχή, προκαλούν γέλια και κλάματα. Δεν υπάρχουν περιθώρια για φανφάρες. Η κρίση, στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί ευκαιρία να τελειώνουμε με αυτά τα πανηγύρια.

Κάθε φορά τα προηγούμενα χρόνια, κάτι βρίσκανε για να χαρακτηρίσουν την εκλογική διαδικασία κρίσιμη, με κινδυνολογία, ρουσφέτια, εκβιασμούς, κατάφεραν για περίπου σαράντα χρόνια, Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ, να κυβερνήσουν την Ελλάδα.
Οι επικείμενες εκλογές δεν είναι κρίσιμες, ο Λαός δεν μπορεί να εκβιαστεί πλέον και το πελατειακό κράτος το εξαφάνισε η τρόικα.
Οι εκλογές θα διεξαχθούν εν μέσω της πιο βαθιάς κρίσης που βιώνει η μεταπολεμική Ελλάδα και τη μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό, τη φέρουν τα κόμματα που άσκησαν εξουσία. Απ’ αυτήν την άποψη, οι εκλογές δεν μοιάζουν σε τίποτα με τις προηγούμενες.
Για να επανέλθουμε, σήμερα οι περιοδείες υποψηφίων, που τα κόμματα τους άσκησαν εξουσία, μοιάζουν με επιτόπιες, καταγραφές καταστροφών στα καμένα. Καταστροφές που προκλήθηκαν σιγά σιγά και βασανιστικά, όλη αυτή την περίοδο της μεταπολιτευτικής περιόδου, ακόμα και αν οι ίδιοι οι σημερινοί υποψήφιοι, δεν συμμετείχαν στους εμπρησμούς, τα κόμματα τους έχουν την βασική ευθύνη.

Το δύο θα γίνει ένα και στη συνέχεια κανένα

Άνοιξη αναποφάσιστη, μπαινοβγαίνει στη ζωή μας, για να μας θυμίζει, που και που αυτά που είχαμε και χάσαμε. Σε μια προσπάθεια να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Οι επικείμενες εκλογές, ό,τι και να γίνει, θα αναγκάσουν το δυο να γίνει ένα μέχρι και στη συνέχεια κανένα.
Αμφιβάλει κανείς σήμερα ότι τα δυο κόμματα, που εναλλάσσονταν στην εξουσία, οδήγησαν τη χώρα σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση;
Είναι ένοχα για την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική χρεοκοπία. Αυτό το μοντέλο δεν συνιστά δημοκρατική πολιτεία.
Η παραδοχή ότι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, που είναι μέρος του προβλήματος, δεν μπορούν να δώσουν τη λύση, εκτιμώ ότι είναι σαφής. Η κρίση αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επιχειρήσουμε στους δύσκολους καιρούς τις ώριμες αλλαγές που δεν αποτολμήσαμε στους καλούς, της ευφορίας και της αυταπάτης.

Ξεγελαστήκαμε, όταν πιστέψαμε εδώ και λίγο καιρό ότι έφτασε το τέλος του δικομματισμού. Ο τρίτος πόλος δεν υπήρξε ποτέ Ο τρίτος δεν χωράει μες στους δυο, τραγουδούσαν χέρι χέρι όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης και οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό. Το πάθος για την εξουσία ισχυροποίησε τον δεσμό αυτού του καταστροφικού διδύμου και όπως όλα σήμερα συνηγορούν, θα ενταφιαστεί μαζί με όλο το πολιτικό σύστημα που χαρακτήρισε την 3η Ελληνική Δημοκρατία.
Μπορεί το τέλος του δικομματισμού, που ελπίζαμε να μην ήρθε ποτέ, η παρούσα κρίση όμως, σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας, η σφοδρότερη από την μεταπολίτευση, αποτελεί τον προάγγελο του τέλους ενός μοντέλου οργάνωσης του δημόσιου βίου και του τρόπου διαβίωσης.
Μέσα σε ένα καινούργιο περιβάλλον, αυτός ο δικομματισμός που ζήσαμε δεν έχει θέση.