Ο Αλαβάνος κάνει τη διαφορά

Μήνυμα ότι σύντομα η νέα γενιά θα έρθει στο πολιτικό προσκήνιο έδωσε ο Αλέκος Αλαβάνος, μιλώντας χθες το βράδυ στο συνέδριο της νεολαίας του ΣΥΝ. Επισημαίνοντας την ανάγκη ανανέωσης της πολιτικής ζωής, αναφέρθηκε στη γενιά των νέων ανθρώπων που μένει ακάλυπτη στις πολύμορφες επιθέσεις του νεοφιλελευθερισμού και η οποία τελικά θα βγει στο προσκήνιο να διεκδικήσει τα δικαιώματα της.
Ο Αλέκος Αλαβάνος εγκαινιάζει ένα καινούργιο ύφος, ελπιδοφόρο, στην πολιτική ζωή του τόπου μας, ανοίγει νέους δρόμους, στηρίζοντας την νέα γενιά που αποτελεί εκ των πραγμάτων την ελπίδα της κάθε κοινωνίας
Ο Αλαβάνος βρίσκεται μέσα σ’ αυτούς τους πολίτες και τους πολιτικούς που σε παλαιότερο κείμενο μου, ξεχώρισα για το άρωμα και την γεύση που δίνουν στην ζωή μας.
«Στις σημερινές διεργασίες, που έχουν αναπτυχθεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, θέλω να ξεχωρίσω κάποιους, που από την φύση τους και την ιδιοσυγκρασία τους, δεν μένουν στάσιμοι. Είναι αυτοί, που ο αυθορμητισμός τους, τους οδηγεί σε μια συγκεκριμένη στάση, αποτέλεσμα ιδεαλιστικών κινήτρων. Αυτοί οι πολιτικοί ή οι πολίτες που δεν τα πάνε καλά με τα μαθηματικά, που στη ζωή τους δεν έμαθαν να υπολογίζουν και να αποβλέπουν, που δεν έμαθαν να συναλλάσσονται και να επιδιώκουν ανταλλάγματα, αυτοί, που διαθέτουν φαντασία και όραμα μπορούν σε μια δεδομένη στιγμή να κάνουν την διαφορά.
Η κοινωνία μας έχει κατακλυσθεί από μέτριους λογιστάκους, κακούς διαχειριστές κοινοχρήστων, φτηνούς διεκδικητές συμφερόντων, ισορροπιστές και γεφυροποιούς, συντηρητικούς και αδέξιους υπαλλήλους της εξουσίας. Μέσα σ’ αυτό το χλωμό τοπίο οι αυτόφωτοι απρόβλεπτοι, ρομαντικοί κρατούν μια σπίθα αναμένη, που μπορεί όταν δοθεί η ευκαιρία να πυροδοτήσει εξελίξεις που σήμερα φαντάζουν μακρινές.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι του προβληματισμού και της έρευνας, μου μετακινούνται διαρκώς, που είναι συνεχώς ανικανοποίητοι που αυτοσαρκάζονται, που συγκρούονται χωρίς να υπολογίζουν καρέκλες και αξιώματα. Αυτοί οι μόνιμοι ταξιδευτές στην διαρκή αναζήτηση της Ιθάκης, είναι αυτοί που πάντοτε έδιναν και θα δίνουν γεύση στη ζωή μας».

Η γλώσσα είναι ο Θεός

Τι άλλο από βιβλία θα μπορούσε να προτείνει η στήλη για δώρα, αυτες τις μερες.
Μέσω της φίλης μου Ελένης Γκίκα ένα βιβλίο για τη γλώσσα από τον Θοδωρή Καλιφατίδη
«Ηταν το πρώτο ταξίδι στην πατρίδα του μετά από τριάντα πέντε χρόνια. Να ακούει γερμανικά, να μιλάει γερμανικά… Του έδωσαν πίσω την αυθεντική του φωνή. Η ζωή ξανάγινε αυτονόητη. Ηταν σαν να κολυμπούσε ανάσκελα στην πιο μεγάλη θάλασσα: τη γλώσσα του»…
Και βέβαια τα γερμανικά για τον Θοδωρή Καλλιφατίδη στο καινούργιο του μυθιστόρημα «Στο βλέμμα της» ήταν το πρόσχημα. Για τα ελληνικά, ήθελε να μιλήσει και πάλι: «Υστερα από τόσες δεκαετίες στη Σουηδία και πάνω από τριάντα βιβλία στα σουηδικά, η γλώσσα μου παρέμεινε η ελληνική. Πρώτον γιατί δεν έχω προφορά, δεύτερον γιατί μονάχα στα ελληνικά τραγουδάω». Εγραφε πριν από λίγα χρόνια στην «Ολγα της αγάπης», αποχαιρετώντας την Ολγα, την φίλη του. Συνθέτοντας μια ελεγεία για την γλώσσα και πάλι: «Αν ο Θεός είναι η αλήθεια, τότε η γλώσσα είναι ο Θεός». Εγραφε. Κι ύστερα: «Φέρομαι στη γλώσσα μου σαν να είναι η ερωμένη μου, της ψιθυρίζω ερωτόλογα, την αποκαλώ «κοριτσάκι μου», της δίνω γαμήλιες υποσχέσεις».
Μονάχα στη γλώσσα μας, άλλωστε, μπορεί να μας συμβούν τα πιο βαθιά και αληθινά μας: να ερωτευθούμε, να σταθούμε απέναντι στη γέννηση και τον θάνατο, να τραγουδήσουμε τον καημό μας και τη χαρά μας, να κάνουμε τέχνη αναζητώντας το απόλυτο. Νανουρίσματα, μοιρολόγια, δημοτικό τραγούδι και αμανές, ραβασάκια, προσευχές και ποίηση μονάχα στη γλώσσα μας μπορούμε να κάνουμε.
Και αν η γλώσσα μας δεν είναι τα γαλλικά, τα γερμανικά ή τα πανταχού παρόντα κι επιβληθέντα αγγλικά, εμείς δεν γίνεται παρά να υπεραμυνθούμε. Του δικαιώματός μας να γεννιόμαστε, να ερωτευόμαστε, να ελπίζουμε, να διεκδικούμε και να πεθαίνουμε μονάχα στη γλώσσα μας. Γιατί και τα τραγούδια διαμαρτυρίας δεν γίνεται παρά να είναι στη γλώσσα μας.
Δίχως αυτή τη γλώσσα, αλήθεια, τι θα ήταν άραγε ο Βιζυηνός και ο Παπαδιαμάντης; Εξόριστοι σήμερα, ακόμα και στην ίδια τη γλώσσα μας.
Γιατί ακόμα και η σιωπή σε άλλη γλώσσα γίνεται, εν τέλει, άλλη σιωπή. Και η αλήθεια, ξέρετε, καμία φορά κρύβεται εκεί, στη σιωπή. Η ψυχή μας στο ρυθμό και η άδηλη αλήθεια στη σιωπή και στην αθέατη πλευρά της ζωής μας.
Κι η γλώσσα, το παντοτινό λιμανάκι μας, εμπεριέχοντας την εσαεί επιστροφή μας: «Ηταν ώρα να ξαναγυρίσω στο γραφείο μου και να ξαναπιάσω το σκάψιμο στο μόνο χωράφι που είχα ποτέ στην Ελλάδα: τα ελληνικά μου».
Διότι σε ένα χωράφι μπορεί ν’ ανθίσει κανείς.

Ένας χρόνος παραπάνω

Δεκέμβριος. Τελειώνει σιγά και αυτή η χρόνια. Ένας χρόνος παραπάνω. Η μελαγχολία αναπόφευκτη και το παρελθόν σύμμαχος για αυτές τις ώρες, αυτό έμεινε, κάποιες μυρωδιές και κάποιες μουσικές ,να μας θυμίζουν, εποχές ένδοξες.
Τώρα κρατάω σημειώσεις, Τώρα που ο χρόνος σιγά - σιγά αρχίζει να με βαραίνει. Παλιότερα δεν σημείωνα σχεδόν τίποτα, τα πάντα βασίζονταν στην μνήμη. Κακώς, κομμάτια μεγάλα της ζωής μου είχαν σβηστεί.
Για να ξαναβρεθώ στην ατμόσφαιρα έπρεπε πλέον να μου έρθει μια ξύλινη μυρωδιά, ένα τραγούδι που το έβαζα επί δέκα στο τζου - μποξ. Εκεί γύρω στα σαράντα, άρχισα πλέον να εκτιμάω πράγματα που πέρασαν απαρατήρητα στα χρόνια της επανάστασης.
Ξαναδιάβασα Παπαδιαμάντη, Βρήκα ενδιαφέρον στα αρχαία κείμενα, στην Ιστορία, Ήταν σαν να διαβάζω Πλάτωνα για πρώτη φορά. Άρχισα να εκτιμάω τα αγυάλιστα μπακίρια.
Πέρασα μια μέρα σαν αυτές που θέλω να σβήσω από την μνήμη μου. Αν ήξερα πως τέτοιες μέρες έχει η ζωή, ίσως ο θάνατος να είναι ανάσταση. Όμως δεν έχει μόνο αυτές. Σήμερα μύρισα, ιδρώτα φιδίσιου νεανικού κορμιού. Μπορεί να μην κρατάω σημειώσεις αλλά πως να ξεχάσω το κορμί μιας πεταλούδας που σπαρταρούσε στα νεανικά μου χέρια.
Και τώρα εκεί ρίχνω το βάρος μου.
Στην εποχή της ωριμότητας έχω πλέον όλες τις προϋποθέσεις για να εκτιμήσω. Να γευτώ λεπτές γεύσεις, να μυρίσω μυρωδιές και να διακρίνω το είδος του ξύλου που τις παράγει.
Τώρα οι αισθήσεις του βρίσκονται στην καλύτερη φυσική κατάσταση, γυμνασμένες μέσα στο χρόνο, μου δείχνουν την πραγματική διάσταση.
Τώρα μπορώ να διαβάσω, να ερωτευθώ και να κάνω έρωτα. Τώρα μπορώ να δώσω ότι μάζεψα τα χρόνια που πέρασαν.
Κι ας μην κρατούσα σημειώσεις.

Τα τέρατα της «ανάπτυξης»

Ο σύγχρονος πολιτισμός χτύπησε το κεφάλι μου. Αναρωτιέμαι, ποσά μπορεί ακόμα να χωρέσει χωρίς να σπάσει. Για την ώρα χάνω αρμαθιές κλειδιά και κινητά.
…………………………………………………………………………………………..

Χθες έκανα 25 λεπτά από το Σορόκο στην Πλατυτέρα, όχι με αυτοκίνητο αλλά με μοτοσικλέτα! ………………………………………………………………………………………….
Και αυτό είναι το γαμώτο, κάναμε τόση προσπάθεια για να επιστρέψουμε στις πεζοπορίες; Η «ανάπτυξη» είναι δυσανάλογη τελικά με την ποιότητα της ζωής μας.
………………………………………………………………………………………….
Δυστυχώς αυτό το περιβάλλον της μιας χρήσεως, είναι δικό μας δημιούργημα. Δικό μας έργο. Και ας αρνούμαστε σήμερα να παίξουμε.
«Ποιος μας χρειάζεται σ’ αυτόν τον κόσμο; Ποιος θέλει δίπλα του, κοντά του ανθρώπους με ίσκιο και δροσιά; Όλα είναι μιας χρήσεως. Και τα αισθήματα. Πληκτρολογείς το ΡΙΝ και η εικονική πραγματικότητα σε απαλλάσσει από τον κόπο του σχετίζεσθαι. Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, αυτή μας φτύνει, μας διαψεύδει, μας εκτροχιάζει. Τι κι αν σκαλίζουμε την πέτρα; Το τελικό άγαλμα θα είναι από πλαστικό και θα φλέγεται φωτίζοντας τους νέους γκρεμούς των τοπίων που αγαπήσανε, επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε, και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου».
…………………………………………………………………………………………..
Αυτά που μονολογεί η συνομήλικη μου κυρία, το βραδύ που πέφτει το σκοτάδι, που κοπάζει ο θόρυβος, και μπορεί να ακούσει τη φωνή της. Αυτά μονολογούμε, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις πράξεις μας και δεν υπάρχει θυμός, για να μας φρενάρει.
…………………………………………………………………………………………..
Το ποτάμι της «Ανάπτυξης» υπερχείλισε και απειλεί πλέον να μας πνίξει

Ο στρουθοκαμηλισμός των ημερών

Είθισται αυτήν την περίοδο να καταθέτουμε τα όπλα. Παραμονές Χριστουγέννων και γιορτές αγίων πολλές. Για άλλη μια χρονιά θα βρούμε τον τρόπο να ξεχάσουμε, την σκληρή πραγματικότητα, και από κεκτημένη ταχύτητα που υπαγορεύει η δύναμη των εθίμων να μεταθέσουμε το ασφαλιστικό, την ακρίβεια της ΔΕΗ, τους επί πλέον φόρους, την Ολυμπιακή για αργότερα. Μετά εορτών θα υποστούμε το δεξιό χέρι στην τσέπη μας, για να μην γράψω κάτι άλλο.
………………………………………………………………………………………….
Επιλέγουμε την αμνησία και στρουθοκαμηλίζουμε, όμως: ότι συμβαίνει Χριστούγεννα κολλάει από την υπερβολή των ημερών. Το κακό γίνεται χειρότερο και το καλό καλλίτερο. Τα γεγονότα αποκτούν ιδιαίτερο βάρος και εκτυπώνονται με ανεξίτηλα χρώματα στη μνήμη, κεφαλαιοποιώντας έτσι την περασμένη περίοδο. Γίνονται σημάδια οριοθέτησης και σημεία αναφοράς του καθενός μας.
Όμως, επιθυμούμε να μην κουνήσουμε τα νερά, «άσε μετά τις γιορτές» λέμε και μεταθέτουμε γεγονότα, για να μη τα φορτίσουμε με το πνεύμα των ημερών.
Και αυτό είναι το μεγάλο λάθος.
Για να πλατσουρίσουμε μέσα στα ήρεμα νερά χάνουμε στιγμές σημαντικές.
…………………………………………………………………………………………..
Καλύτερα να μεταθέταμε τις γιορτές παρά την σκληρή πραγματικότητα που μας περιμένει στην γωνία.