Τι
ωραία τα παιγνίδια με τους μήνες.
Γεννημένος το Μάη, άκοπα με μια ανάσα,
έτρεχα στη ξέγνοιαστη κατηφόρα που
βγάζει στη πόρτα του καλοκαιριού.
Στο
μυαλό
μου τον
Ιούνιο
και τον Ιούλιο,
τους είχα
συνδυάσει
με
τα
άγουρα
και τα
ώριμα
φρούτα, το “γιώτα” δεν στάθηκε ποτέ
ικανό να τους δέσει.
Το
“νι” από εκείνες τις μονοψήφιες
ηλικίες, που
οι ηδονές ήταν σε αναστολή,
ήταν
αυτό που έκανε
τη διαφορά. Με
τρελαίνουν
τα άγουρα
φρούτα,
όπως
και οι ατελείωτες
γάμπες
που δεν έχουν
μαυρίσει
ακόμα.
Αυτό
το πρώτο
χρώμα
το
κοκκινόμαυρο του κορμιού σου, είναι
ο Ιούνιος.
Είναι
ο ήλιος στην καλύτερη γωνία του, είναι
φως, όπως έγραψε ο Σεφέρης.
Είπες
εδώ και χρόνια: «Κατά βάθος είμαι ζήτημα
φωτός». Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς στις
φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου/ ακόμη κι
όταν σε ποντίζουν στο ναρκωμένο στήθος
του πελάγου/ ψάχνεις γωνιές όπου το
μαύρο έχει τριφτεί και δεν αντέχει
/αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη την ορισμένη
να τρυπήσει την καρδιά σου για να την
ανοίξει στο φως.
Είναι
μία διάθλαση ο Ιούνιος, τόσο έξω από την
πραγματικότητα, τόσο μέσα στη ζωή. Είναι
κι αυτή η πόρτα προς τη θάλασσα, που σε
ρουφάει σαν μαύρη τρύπα προς το φως.
Τώρα
έχουμε Ιούλιο. Ωριμάσαμε. Ωριμάσαμε;
Με
ρωτάς αν είναι όπως παλιά, “Σε
φιλάω στο
λαιμό και
σκάνε τα χείλη μου από ιδρώτα και αλάτι.
Είναι Ιούλιος, αγάπη μου”
