Στα εκατομμύρια εμβολιασμών που έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα στον κόσμο για τον κορωνοϊό, στην Κέρκυρα παρατηρήθηκε όχι μία , αλλά δυο περιπτώσεις παρενέργειας εμβολιασμένων πολιτών, “παρέλυσαν τα κάτω άκρα τους”. Τι να πω. Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Παραδίνομαι.
Κάθε φορά που γράφω για τον τόπο ξύνω πληγές και κάποιες φορές αυτοτραυματίζομαι. Δυστυχώς κάποια κείμενα που θα ήθελα να έγραφα για τελευταία φορά, επανέρχονται φρέσκα σαν να ήταν η πρώτη φορά.
Επιδιώκουμε να είμαστε το κέντρο του κόσμου και καμιά φορά με την βλακεία το κατορθώνουμε.
Μπορεί η είδηση να φαίνεται αστεία, οι σχολιασμοί όμως που ακολούθησαν και οι διαγνώσεις από τον κάθε άσχετο σοβαρεύουν τη κατάσταση.
Αυτές οι βεβαιότητες, υπερτονισμένες στο μέγιστο βαθμό πάντα μου προκαλούσαν αποστροφή. Και εδώ σε τούτο τον ευλογημένο τόπο, δεν τσιγκουνευόμαστε το άριστα, ούτε και το μηδέν. Ας αφήσουμε τους υπερθετικούς για εξαιρετικές καταστάσεις. Παραπανίσιες οι φωνές, χιλιοειπωμένα λόγια, άχρηστα λόγια, που προκαλούν πονοκέφαλο. Υπερβολές, αδικαιολόγητη απαισιοδοξία και αισιοδοξία, ανούσιες αναλύσεις παρελθοντολογία, τόσα όσα το νευρικό σύστημα δεν αντέχει. Δυστυχώς εδώ στην μικρή μας πόλη ό,τι συμβαίνει καλό η κακό, κρίνεται με μια απίστευτη προχειρότητα.
«Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του» λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του. Εμείς σκηνοθετούμε γεγονότα και ύστερα παίρνουμε τη βολική θέση του θεατή, σχολιάζουμε κιόλας. Μπαίνουμε στο ψέμα και το ζούμε. Το βαφτίζουμε σημαντικό για να κερδίσουμε όσο τον δυνατόν περισσότερο χρόνο βρασμού. Στο ζουμί μας.
Δυστυχώς μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός. Είναι τα παραμύθια αυτής της δήθεν πόλης, αυτών των δήθεν που πρωταγωνιστούν. Γι’ αυτό αποφεύγω και φεύγω, συνθλίβοντας στην μνήμη τη μιζέρια που μας βασανίζει στα στενά των οριζόντων.
