Τετάρτη 4 Μαΐου 2022

Η Τζωρζίνα είναι η άλλη Κέρκυρα!!!

Υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας σε αυτό εδώ το νησί, που δεν περιορίζεται σε σχολιασμούς, που αντιστέκεται έμπρακτα στην απάθεια, που στέκεται αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται, που αμύνεται και δημιουργεί κόντρα στους εγωιστικούς καιρούς.

Σε μια προσπάθεια να ξεφύγω απ’ τη μιζέρια, συνεχίζω την αναφορά μου στην άλλη Κέρκυρα , που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά με τα δικά της φώτα, μας φωτίζει.



Διάβασα χθες το παρακάτω αριστούργημα ,της συμπατριώτισσάς μας Τζωρζίνας Τζήλιου, δεν έχω λόγια, γράφτηκε πέρυσι τον Φεβρουαρίο, με αφορμή υποθέτω την ημέρα της γυναίκας. Η Τζωρζίνα είναι η άλλη Κέρκυρα.

«Οι γυναίκες του πόθου είναι δεινές χορεύτριες.
Θα λικνίζουν τους γοφούς τους για πάρτη σου.
Θα τρίβονται πάνω σου όπως οι γάτες στα αφεντικά τους.
Θα σε γρατζουνούν και θα σου βγάζουν τα μάτια με σαγήνη.
Δε θα σε ξελογιάζουν. Θα σε κερδίζουν.
Θα τους προσφέρεις τον ανδρισμό σου επί πίνακι.
Θα πέφτουν με τα μούτρα στο φαί χωρίς ν’ αφήνουν ψιχουλάκι.
Φτάνει να σιγοτραγουδάς τον αγαπημένο τους σκοπό.
Οι γυναίκες του πάθους είναι λαίμαργα αιλουρωιδή.
Θα καταβροχθίζουν εσένα και τους φόβους σου.
Θα σε τρώνε χωρίς ορεκτικά και επιδόρπια.
Δε θα είσαι απλώς η μερίδα του λέοντος.
Θα είσαι όλα τα γεύματα της ημέρας.
Θα σε κάνουν μπουκίτσες και θα είσαι ευγνώμων.
Θα σε μασούν και θα νιώθεις άτρωτος.
Φτάνει να βάζεις πάντα δυο πιρούνια στην πιατέλα.
Οι γυναίκες της γενναιοδωρίας είναι αυτόβουλες σκλάβες.
Θα σου πλένουν τα πιάτα και θα σου μαγειρεύουν υγιεινά.
Θα σου φτιάχνουν κέικ με στέβια και στοργή.
Θα σουν αγοράζουν λιβάνι για να διώχνεις τα κακά πνεύματα.
Θα σου δανείζουν την ανάσα τους όταν λαχανιάζεις.
Θα τεμαχίζουν τα σωθικά τους με μπαλτά και θα τα βάζουν σε τάπερ.
Κάθε μέρα θα σου αφήνουν από ένα.
Φτάνει να τους λες συνέχεια «πεινάω».
Οι γυναίκες της ευαισθησίας είναι αξονικοί τομογράφοι.
Θα εντοπίζουν τους όγκους των απορριμμάτων στο στήθος σου.
Θα αναγνωρίζουν τις κακοήθειες που σαπίζουν τα σπλάχνα σου.
Θα ρίχνουν βόμβα στα μολυσμένα σου κύτταρα.
Θα τα εξουδετερώνουν με ακτινοβόλα χαμόγελα .
Θα κλαίνε υποδόρια όταν πονάς.
Θα γελάνε ξεκαρδιστικά όταν χαίρεσαι.
Θα συγκινούνται με κρότο όταν τολμάς να δακρύζεις.
Θα λυγίζουν από τη δική τους συντριπτική δύναμη..
Φτάνει να τους μιλάς ακόμα και με σφραγισμένα χείλη.
Οι γυναίκες της δύναμης είναι επαναφορτιζόμενοι απινιδωτές.
Θα σε φέρνουν πάλι στη ζωή μετά από ανακοπή.
Θα βάζουν οξυγόνο στα βουλωμένα σου ρουθούνια.
Θα λατρεύουν τις ουλές σου. Θα λατρεύουν τις ουλές τους.
Θα σου δείχνουν τους αρμούς από τα κολλημένα τους μέλη.
Θα σου θυμίζουν ότι δεν μπορείς να τις σπάσεις.
Θα συναρμολογούνται μόνες τους με βίδες και κατσαβίδι
κι ύστερα θα μαστορεύουν τα έπιπλα του σπιτιού σου.
Φτάνει να έχεις ένα κουτί με εργαλεία στην αποθήκη σου.
Οι γυναίκες της σοβαρότητας είναι αδίστακτες γελωτοποιοί.
Θα ντύνονται καρνάβαλοι για να σπάνε τη μονοτονία της αρμονίας.
Θα κάνουν τον καραγκιόζη για να σου κλέβουν έστω κι ένα μειδίαμα.
Θα λένε αστεία που δεν είναι και τόσο αστεία.
Θα πηγαίνουν σε κηδείες και θα σε προτρέπουν να γελάσεις γοερά.
Θα χαχανίζουν εκνευριστικά και θα σου φωνάζουν «Ζήσε ρε, αν σου βαστάει.».
Θα κάνουν τις πιο σοφές χαζομάρες για να βγαίνεις από το καβούκι σου.
Θα διακωμωδούν τις πιο τραγικές τους στιγμές για να σώζονται απ’ τον εαυτό τους.
Άλλοτε θα είναι κλόουν με δωδεκάποντα κι άλλοτε μπαλαρίνες με sneakers.
Θα περπατούν τη ζωή σου χωρίς να σου γδέρνουν τα πλακάκια της κρεβατοκάμαρας.
Φτάνει να σου αρέσει η ταινία «La vita e bella!»
Οι γυναίκες της αξιοπρέπειας είναι επιδέξιες κηπουροί.
Θα ξεριζώνουν τα πρέπει και θα φυτεύουν τα χρειάζομαι.
Θα ποτίζουν τα θέλω και θα ξεχορταριάζουν τα αξίζω.
Θα σκάβουν τον κήπο με μπέιμπι ντολ και γαλότσες.
Θα κάνουν διάλειμμα για να τις φιλάς με γλώσσα.
Θα ακριβαίνουν τη φτήνια ακόμα κι αν σε καβαλάνε σα πόρνες.
Θα θυμώνουν όταν τις ξεχνάς και θα εξοργίζονται όταν τις αγνοείς.
Θα επαναστατούν όταν μαδάς τις ανάγκες τους.
Κι αν τις αποκεφαλίσεις, θα πάρουν το κεφάλι τους στα χέρια
και θα απομακρυνθούν χωρίς δράματα.
Είναι ικανές να βάζουν οι ίδιες αντισκωριακό στην γκιλοτίνα.
Πρόσεχε! Μη σε δουν ποτέ να τρατάρεις το δήμιο τους.
Οι γυναίκες της αγάπης είναι μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης.
Θα ρίχνουν μολότοφ στους τραπεζίτες σου αν υποψιαστούν ευτελή επενδυτικά πλάνα.
Θα ανατινάζουν τις αμφιβολίες σου ρίχνοντας το παχύ ανάπηρο πορτοφόλι σου στον Καιάδα.
Θα πυρπολούν τους δισταγμούς σου λούζοντας το μαλλί τους με βενζίνη.
Θα καίνε τις σάρκες τους χαριτωμένα ψήνοντας τη μπριζόλα σου.
Θα βάζουν δυναμίτη σε όποιο βλέμμα σε υποτιμά και σε όποιο στόμα σε κακολογεί.
Θα ξεκοιλιάζουν κάθε σου εφιάλτη για να βλέπουν το μωρό κάτω από το αξύριστο πηγούνι σου.
Θα ξεδοντιάζουν τους βρικόλακες που στην πέφτουν τα μεσάνυχτα
Θα πυροβολούν τους μπράβους που πουλούν προστασία στα όνειρά σου.
Θα σκοτώνουν μόνο και μόνο για την αγκαλιά και το χάδι σου.
Κι όταν ξεπλένουν το αίμα απ’ τα χέρια τους, θα βάφουν τα νύχια τους ροζ παστέλ.
Κι όλα θα ‘ναι ήρεμα και γαλήνια. Κι εσύ επικίνδυνα ασφαλής κι υπεράνθρωπα ζωντανός.
Φτάνει να χεις μια ζυγαριά στο σαλόνι σου για να ξέρεις πόση αγάπη ζυγίζει η ζωή σου!
Lizy Xanthopoulou δεν πιστεύω να αναρωτιέσαι γιατί η φωτό σου!»

Πολλές φορές παρασύρομαι, με όλα τούτα τα επιδερμικά. Δεν μπορεί όμως να είναι όλα τόσο χάλια . Πίσω από τις φιέστες, αλλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες δημιουργεί, προσφέρει και ελπίζει.
Το κείμενο της Τζωρζίνας , ήρθε να μου ενισχύσει αυτή τη θετική σκέψη, παραμέρισα τα συμβαίνοντα, τίναξα την τοξίνη των λέξεων, της μιζέριας, της γκρίνιας και της κλάψας, γιατί μέσα στη τόση φασαρία το χάνουμε το σημαντικό .

Στη φωτογραφία η Κερκυραία ηθοποιός Λίζυ Ξανθοπούλου 

Και όσο δεν υπάρχουν παρεκτροπές...

Οπαδοί χωρίς μνήμη, καθορίζουν τη τύχη αυτής της χώρας.

Σε ένα κόσμο που χάνει τη μνήμη του, αποκτά η ζωή σχεδόν την ταχύτητα του φωτός. Γίνεται δηλαδή ένα τίποτα.
Έχει ειπωθεί πως όλο και περισσότερο βλέπουμε τον κόσμο μπροστά ή πίσω από ένα γυαλί: «είτε εκείνο του παρμπρίζ του αυτοκινήτου, είτε της οθόνης της τηλεόρασης ή του υπολογιστή ή του κινητού. Η περιπλάνηση, η άσκοπη διαδρομή στην πόλη μυρίζει ναφθαλίνη. Οι άξονες έχουν το λόγο, οι ασφαλτοστρωμένοι ιμάντες πάνω στους οποίους κινείται το ανθρώπινο εμπόρευμα, σε μια γιγάντια αλυσίδα παραγωγής και αναπαραγωγής, από τον τόπο κατοικίας στους τόπους εργασίας, ψυχαγωγίας και κατανάλωσης χωρίς ενδιάμεσες στάσεις και παρεκτροπές»
Και όσο δεν υπάρχουν παρεκτροπές, όσο σαν πρόβατα επί σφαγής ακολουθούμε την προκαθορισμένη πορεία, τόσο τα φαινόμενα θα γιγαντώνονται, τόσο οι πρωταγωνιστές της διαφθοράς και των σκανδάλων που παρακολουθούμε, θα αλωνίζουν. Δεν είναι όλα θέαμα, για να χειροκροτούμε στο τέλος της παράστασης. Δεν μπαίνουν στο σπίτι μας μέσω του τηλεοπτικού κουτιού για να μας ψυχαγωγήσουν, μπαίνουν για να μας κλέψουν. Τα εκατομμύρια που μαζεύουν στους προσωπικούς τους λογαριασμούς είναι τα ελλείμματα που καλούμαστε εμείς κάθε φορά, να καλύψουμε.


Δεν είναι όλα παιγνίδι, για να στοιχηματίζουμε τον νικητή. Σ’ αυτό που παρακολουθούμε, αν δεν σηκωθούμε από τον καναπέ, οι νικητές είναι δεδομένοι και οι χαμένοι εμείς. 

Με την ευκαιρία να ξανασπείρουμε ερωτηματικά...

Πρωτομαγιά και του “άπιστου” Θωμά. Μαζί θα τα γιορτάσουμε και με την ευκαιρία να ξανασπείρουμε ερωτηματικά, ενισχύοντας την αμφιβολία και την αμφισβήτηση, προξενώντας όσο γίνεται περισσότερο τραύματα στο καταραμένο δόγμα που κυριαρχεί.
Να τον δοξάσουμε τον Θωμά, για το θάρρος του να πάει κόντρα στο ρεύμα. Κόντρα στις βεβαιότητες, που μας καθήλωσαν και μας οδήγησαν με συνθήματα, ως πρόβατα επί σφαγής, στη σφαγή.



Δυστυχώς τα δόγματα στις μέρες ζουν και βασιλεύουν και οι άπιστοι Θωμάδες βιώνουν την απόλυτη μοναξιά της μειοψηφίας. «Τάγματα ξυπόλυτα μέσα σε σκοτάδια προχωρούν απόλυτα»
Χρόνια της μεγάλης σιγουριάς, και της μεγάλης αμφισβήτησης, ανάμεσα σε φανατικούς, θύματα της μαζικής πληροφόρησης και απορούντες που κινδυνεύουν να μπουν στο περιθώριο.
Από ένα βήμα πριν το περιθώριο σας γράφω, από τη θέση της αμφισβήτησης από την μια και της βεβαιότητας από την άλλη, γιατί τον Μάη μπορεί να λένε πως θα βρέξει και μπορεί να συμβεί. Το Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα. Και επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ο Μάης ο κόκκινος, πάντα κόκκινος μένει και όχι από τις παπαρούνες.
Μπορεί να μη καθορίζουν οι εποχές τους αγώνες, κάποιοι μήνες όμως έχουν ταυτισθεί μαζί τους. Ο Μάης της Γαλλίας του 1968 άλλαξε το νόημα του πληθυντικού και του ενικού, άλλαξε τη γαλλική γλώσσα. Ο πληθυντικός έπαψε να σημαίνει σεβασμό στον συνομιλητή. Και ο ενικός, από δείκτης κατωτερότητας του συνομιλητή, από τότε σημαίνει αποδοχή φιλία και αλληλεγγύη.
Τελικά μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ΄ όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και ένας νεκρός. «Οι Πρωτομαγιές αυτής της πατρίδας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών, τα τραγούδια τους έφερναν άλλοτε σε οργισμένα θούρια κι άλλοτε σε μοιρολόγια και το ροδόσταμό τους έπαιρνε μια γεύση στάχτης.» Μοιραίο είναι σ’ αυτή την πατρίδα να μη θριαμβεύουν οι Πρωτομαγιές.
Την έκαναν τη δουλειά τους τελικά. Αυτά που χάθηκαν και μας οδήγησαν δεκαετίες πίσω χάθηκαν. Ο χρόνος που προηγήθηκε, υπήρξε καταλυτικός. Ισχυρές δόσεις, μαζικής ενοχοποίησης, συνοδευόμενες από μια άνευ προηγούμενου κινδυνολογία, κατάφεραν να ακινητοποιήσουν την κοινωνία, που παρακολουθεί μουδιασμένη και ανήμπορη ν’ αντιδράσει, μπροστά στην ακρίβεια και στη γιγαντιαία επιχείρηση αφαίμαξης κατακτήσεων δεκαετιών.
Πρωτομαγιά και του “άπιστου” Θωμά. Με την ευκαιρία να ξανασπείρουμε ερωτηματικά, κόντρα στη φρίκη του πολέμου, προξενώντας όσο γίνεται περισσότερα τραύματα στο καταραμένο δόγμα που κυριαρχεί. 


Πρωτομαγιά και του “άπιστου” Θωμά. Μαζί θα τα γιορτάσουμε και με την ευκαιρία να ξανασπείρουμε ερωτηματικά, ενισχύοντας την αμφιβολία και την αμφισβήτηση, προξενώντας όσο γίνεται περισσότερο τραύματα στο καταραμένο δόγμα που κυριαρχεί.
Να τον δοξάσουμε τον Θωμά, για το θάρρος του να πάει κόντρα στο ρεύμα. Κόντρα στις βεβαιότητες, που μας καθήλωσαν και μας οδήγησαν με συνθήματα, ως πρόβατα επί σφαγής, στη σφαγή.
Δυστυχώς τα δόγματα στις μέρες ζουν και βασιλεύουν και οι άπιστοι Θωμάδες βιώνουν την απόλυτη μοναξιά της μειοψηφίας. «Τάγματα ξυπόλυτα μέσα σε σκοτάδια προχωρούν απόλυτα»
Χρόνια της μεγάλης σιγουριάς, και της μεγάλης αμφισβήτησης, ανάμεσα σε φανατικούς, θύματα της μαζικής πληροφόρησης και απορούντες που κινδυνεύουν να μπουν στο περιθώριο.
Από ένα βήμα πριν το περιθώριο σας γράφω, από τη θέση της αμφισβήτησης από την μια και της βεβαιότητας από την άλλη, γιατί τον Μάη μπορεί να λένε πως θα βρέξει και μπορεί να συμβεί. Το Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα. Και επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ο Μάης ο κόκκινος, πάντα κόκκινος μένει και όχι από τις παπαρούνες.
Μπορεί να μη καθορίζουν οι εποχές τους αγώνες, κάποιοι μήνες όμως έχουν ταυτισθεί μαζί τους. Ο Μάης της Γαλλίας του 1968 άλλαξε το νόημα του πληθυντικού και του ενικού, άλλαξε τη γαλλική γλώσσα. Ο πληθυντικός έπαψε να σημαίνει σεβασμό στον συνομιλητή. Και ο ενικός, από δείκτης κατωτερότητας του συνομιλητή, από τότε σημαίνει αποδοχή φιλία και αλληλεγγύη.
Τελικά μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ΄ όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και ένας νεκρός. «Οι Πρωτομαγιές αυτής της πατρίδας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών, τα τραγούδια τους έφερναν άλλοτε σε οργισμένα θούρια κι άλλοτε σε μοιρολόγια και το ροδόσταμό τους έπαιρνε μια γεύση στάχτης.» Μοιραίο είναι σ’ αυτή την πατρίδα να μη θριαμβεύουν οι Πρωτομαγιές.
Την έκαναν τη δουλειά τους τελικά. Αυτά που χάθηκαν και μας οδήγησαν δεκαετίες πίσω χάθηκαν. Ο χρόνος που προηγήθηκε, υπήρξε καταλυτικός. Ισχυρές δόσεις, μαζικής ενοχοποίησης, συνοδευόμενες από μια άνευ προηγούμενου κινδυνολογία, κατάφεραν να ακινητοποιήσουν την κοινωνία, που παρακολουθεί μουδιασμένη και ανήμπορη ν’ αντιδράσει, μπροστά στην ακρίβεια και στη γιγαντιαία επιχείρηση αφαίμαξης κατακτήσεων δεκαετιών.
Πρωτομαγιά και του “άπιστου” Θωμά. Με την ευκαιρία να ξανασπείρουμε ερωτηματικά, κόντρα στη φρίκη του πολέμου, προξενώντας όσο γίνεται περισσότερα τραύματα στο καταραμένο δόγμα που κυριαρχεί. 

Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει μόνος του

Για το πως πέρασα το Πάσχα δεν έχει και πολύ σημασία, για το πως περάσαμε, ο λόγος. «Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει μόνος του», έγραφε ο Νίκος Ξυδάκης. Και κανείς δεν μπορεί να εορτάσει μόνος του. Θα το θυμόμαστε και αυτό το Πάσχα, όχι από το πως το πέρασε ο καθένας, αλλά υπό το βάρος της ακρίβειας και του πολέμου στην Ουκρανία. Θα το θυμόμαστε αυτό το Πάσχα, όπως κάθε γιορτή, που σκληρά γεγονότα φρόντισαν να την χαλάσουν


.

«Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει μόνος του», ούτε και να χαρεί, ούτε και να πεθάνει.
«Αίφνης, παρά τη σύγχυση και την απαισιοδοξία, όλο και περισσότεροι Έλληνες κατανοούν ότι από τη συμφορά δεν μπορείς να κρυφτείς ατομικά. Ακόμη κι αν γλιτώσεις μια περιουσία κι ένα εισόδημα, μια δουλειά, είναι δύσκολο να ζήσεις σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι θα δυστυχούν… «Δεν γλιτώνει λοιπόν κανείς. Ούτε ο πλούσιος ούτε ο μεσαίος. Όλοι θα ζούμε, ζούμε ήδη, σε μια υπόκωφη δυστοπία, με σιωπηρές διαμαρτυρίες από τις ανάγκες που δεν καλύπτονται.
“Όμως, βλέπεις, ακούς, αφουγκράζεσαι, νιώθεις, ότι δεν πάει άλλο έτσι, όλοι να αλληλοϋποβλέπονται, όλοι να ενοχοποιούνται, όλοι να αδρανούν, όλοι να αναζητούν δοχείο για τη χολή που τους ανεβαίνει στο στόμα...”
«Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει μόνος του. Αυτός ο κοινός παρονομαστής αναζητείται τώρα, που θα συνενώσει σκόρπιες και ανομοιογενείς δυνάμεις προς κάποιο μίνιμουμ στόχο. Καλύτερα: ένας τελεστής, με τη μαθηματική έννοια· μια σχέση που θα μπορεί να δράσει πάνω σε όλη την υπάρχουσα ζοφερή σχέση και να τη μετασχηματίσει, να οδηγήσει σε μια ριζικά άλλη κατάσταση συνολικά…»
Για το πώς πέρασα το Πάσχα δεν έχει και πολύ σημασία, για το πώς περάσαμε και το πως θα πορευτούμε από δω και πέρα ο λόγος. 

"Θα έχουμε πάντα το Παρίσι..."

Ό,τι γυρίζω στα ίδια είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Όμως αλλιώς τα κοιτάω κάθε φορά. Σαν παιγνίδι του μυαλού να το εκλάβετε. Ψυχοφθόρο όμως. Και μη νομίζετε ότι μας σώζει η σιγουριά της σιωπής. Το «σίγουρο» δεν υπήρξε για εμάς γοητευτικό, γι’ αυτό άλλωστε και μια ζωή κομμάτια. Τίποτα ολόκληρο. Μόνο εμείς μείναμε ολόκληροι, με τα «θέλω» να μας βασανίζουν. “Τη στέρηση μπροστά σε κάθε λέξη βάζουμε. Άηχη. Για τα μικρά μιας ζωής, αλλά και τα μεγάλα.”


Πάντα έτσι συμβαίνει. Μπορεί ο χρόνος να έχει αναγγείλει το καλοκαίρι, ο χειμώνας μέσα μας όμως, επιμένει να δηλώνει την παρουσία του.
Σκόρπια τα παρακάτω, όπως ένα άρωμα που ήρθε ξαφνικά, όπως μια εικόνα, όπως ένα άγγιγμα, όπως μια γεύση, όπως και ένα τραγούδι. Μνήμες.
Τελικά αυτά τα ταξίδια επί τόπου είναι πιο επικίνδυνα. Δεν το γράφω γατί ζηλεύω αυτούς που γύρισαν και τις πέντε ηπείρους, αυτούς εννοείται πως τους ζηλεύω, το γράφω γιατί τα δικά μου ταξίδια, ίσως είναι τελικά πιο επικίνδυνα από τα άλλα τα αληθινά. Κάθε ταξίδι και βουτιά με κρατημένη την ανάσα στον απόλυτο βυθό.
Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι. Διαβεβαιώνω τον εαυτό μου, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και όλα αυτά, με άγνοια παντελή, για το τι θα ακολουθήσει.
Το κάνω πάντα, μπουχτίζω από τα δικά μου κείμενα και σταματάω. Και να έχω κάτι να πω δε θέλω. Φτάνει πια λέω. Όπως μιλάς για τις εμμονές των άλλων, έτσι θα λένε και για σένα. Αλήθειες είναι αυτά που γράφεις, στις μέρες μας όμως, άλλα έχουμε ανάγκη. Δεύτερη μέρα του Πάσχα Άνοιξη γεμάτη, μη μας το χαλάς. Κάτι πιο ανάλαφρο, πιο δροσερό, με μια δόση αλκοόλ. Ας βιώσουμε το απόλυτο παρόν στην εφήμερη άχρονη και ακόρεστη σχισμή του πόθου. Κανένα σχέδιο κανένας ορίζοντας, καμία ψευδαίσθηση.

Δεν είναι βεγγαλικά...είναι βόμβες

Η προσδοκία της ευχής, είναι διαφορετική και μοναδική για τον καθένα. «Καλή Ανάσταση» και βεβαίως κανένας δεν εννοεί την Ανάσταση του Χριστού, αυτή για όσους πιστεύουν έγινε μια φορά.


«Καλή Ανάσταση». Στον κόσμο δεν έγινε ποτέ. Η ιστορία είναι αμείλικτη: Ζουν ανενόχλητοι, καλοπερνούν και θριαμβεύουν. Κυριαρχούν και βασιλεύουν, οι σταυρωτές. Οι γενικόλογες ευχές μόνο στα παραμύθια εκπληρώνονται. «Μια φορά και ένα καιρό, ήτανε η Ύβρις. Ύστερα ήρθε η Νέμεσις και η Ανάστασις. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Μόνο που αν ζούνε αυτοί καλά για μας δεν περισσεύει για καλλίτερα. Ας τα ξεχάσουμε τα παραμύθια και ας ζήσουμε την αλήθεια, που δυστυχώς έχει διαφορετική γνώμη ως προς την σειρά.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...