Ό,τι γυρίζω στα ίδια είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Όμως αλλιώς τα κοιτάω κάθε φορά. Σαν παιγνίδι του μυαλού να το εκλάβετε. Ψυχοφθόρο όμως. Και μη νομίζετε ότι μας σώζει η σιγουριά της σιωπής. Το «σίγουρο» δεν υπήρξε για εμάς γοητευτικό, γι’ αυτό άλλωστε και μια ζωή κομμάτια. Τίποτα ολόκληρο. Μόνο εμείς μείναμε ολόκληροι, με τα «θέλω» να μας βασανίζουν. “Τη στέρηση μπροστά σε κάθε λέξη βάζουμε. Άηχη. Για τα μικρά μιας ζωής, αλλά και τα μεγάλα.”
Πάντα έτσι συμβαίνει. Μπορεί ο χρόνος να έχει αναγγείλει το καλοκαίρι, ο χειμώνας μέσα μας όμως, επιμένει να δηλώνει την παρουσία του.
Σκόρπια τα παρακάτω, όπως ένα άρωμα που ήρθε ξαφνικά, όπως μια εικόνα, όπως ένα άγγιγμα, όπως μια γεύση, όπως και ένα τραγούδι. Μνήμες.
Τελικά αυτά τα ταξίδια επί τόπου είναι πιο επικίνδυνα. Δεν το γράφω γατί ζηλεύω αυτούς που γύρισαν και τις πέντε ηπείρους, αυτούς εννοείται πως τους ζηλεύω, το γράφω γιατί τα δικά μου ταξίδια, ίσως είναι τελικά πιο επικίνδυνα από τα άλλα τα αληθινά. Κάθε ταξίδι και βουτιά με κρατημένη την ανάσα στον απόλυτο βυθό.
Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι. Διαβεβαιώνω τον εαυτό μου, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και όλα αυτά, με άγνοια παντελή, για το τι θα ακολουθήσει.
Το κάνω πάντα, μπουχτίζω από τα δικά μου κείμενα και σταματάω. Και να έχω κάτι να πω δε θέλω. Φτάνει πια λέω. Όπως μιλάς για τις εμμονές των άλλων, έτσι θα λένε και για σένα. Αλήθειες είναι αυτά που γράφεις, στις μέρες μας όμως, άλλα έχουμε ανάγκη. Δεύτερη μέρα του Πάσχα Άνοιξη γεμάτη, μη μας το χαλάς. Κάτι πιο ανάλαφρο, πιο δροσερό, με μια δόση αλκοόλ. Ας βιώσουμε το απόλυτο παρόν στην εφήμερη άχρονη και ακόρεστη σχισμή του πόθου. Κανένα σχέδιο κανένας ορίζοντας, καμία ψευδαίσθηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου