Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2021

Σήμερα δεν πενθώ, τραγουδάω


Σήμερα δεν πενθώ, τραγουδάω και χαίρομαι που μεγάλωσα μαζί του. Τραγουδάω τα τραγούδια του, τα τραγούδια, που είναι εκείνος ο καλλίτερος κόσμος που ονειρεύομαι .
Σήμερα ανήμερα του θανάτου του τα λόγια περιττεύουν «Είναι πολλές οι μουσικές να τις αντέξεις, όταν το πέλαγος βαλθεί να τραγουδά»

Είχα την περιέργεια, να δω σε ποιον αριθμό θα σταματήσω. Να δω, αν η οδύσσεια, για τον Μίκη θα έχει σταθμό και στο νησί της Ναυσικάς.
Ήταν η ένατη φορά και η τελευταία που απευθύνθηκα από αυτήν εδώ την στήλη προς κάθε αρμόδιο. “Η Κέρκυρα, το νησί της μουσική , όπως θέλουμε να αποκαλούμαστε, θα πρέπει να τιμήσει εν ζωή τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη. Ο Δήμος να του απονείμει την ανώτερη διάκριση για την τεράστια προσφορά του στον πολιτισμό” .
Η Οδύσσεια του Μίκη δεν είχε δυστυχώς σταθμό στο νησί της Ναυσικάς. Στο νησί μας.
Οι μύθοι μεγαλώνουν αλλά μένουν πάντα νέοι. Μίκης Θεοδωράκης. Μπροστά στην μαγεία της δημιουργίας, τα λόγια ωχριούν. Στο ένθετο της «Οδύσσειας», τελευταίο δίσκο του μεγάλου Έλληνα σύνθετη, σε στίχους Κώστα Καρτελιά και ερμηνεύτρια τη Μαρία Φαραντούρη, διαβάζουμε: Οδύσσεια θα μπορούσε να σημαίνει το μεγάλο ταξίδι του Μίκη Θεοδωράκη στη θάλασσα της μουσικής, που ξεκίνησε όταν έγραψε το πρώτο τραγούδι στην Πάτρα, το 1937, σε ηλικία 12 ετών, έως το πιο πρόσφατο σταθμό, τον Απρίλιο του 2006, σε ηλικία 81 ετών, όταν συνέθεσε τα 14 τραγούδια αυτής της οδύσσειας. Τότε που ένας νέος ποιητής, ο Κώστας Καρτελιάς, άφησε διακριτικά ένα φάκελο, ο οποίος βρέθηκε την επομένη το πρωί πάνω στο γραφείο του σύνθετη και, μόλις εκείνος τον άνοιξε και διάβασε τα πρώτα ποιήματα “Ένοιωσα και πάλι το γνωστό παλιό σκίρτημα στην καρδιά μου και χωρίς να το πολυσκεφτώ, άρχισα να χαράζω πεντάγραμμα στα περιθώρια του κειμένου και να τα γεμίζω με νότες. Θέλω να πιστεύω ότι ο απλός ανάγνωσης και φυσικά ο ακροατής αυτών των τραγουδιών, θα με δικαιώσει για την επιλογή μου και θα καταλάβει τι ήταν αυτό που έκανε να σκιρτήσει μια καρδιά βαρυφορτωμένη από τον χρόνο” λέει ο ίδιος.
Με αφορμή αυτόν το δίσκο απευθύνθηκα και πάλι στους αρμοδίους, ήταν η 8η φορά, ακολούθησε άλλη μία. Η τελευταία.
Η Οδύσσεια του Μίκη δεν είχε δυστυχώς σταθμό στη Κέρκυρα. 

Μην την πιστεύεις την αγάπη


Θα σας μελαγχολήσω λίγο, είθισται την πρώτη μέρα του φθινοπώρου.
Όσο μπορούμε να αναθεωρούμε τις απόψεις μας είμαστε εγκεφαλικά καλά. Εκεί που ήρθε το παράπονο , είπα τι κάνεις, μεγάλωσες ακόμα παραπονιέσαι; Κοίταξε εκείνα τα παιδιά που απέτυχαν στις πανελλήνιες και αυτά που πέτυχαν και δεν ξέρουν ακόμα τι πέτυχαν. Γι' αυτά να παραπονεθείς που ζουν ένα θρίλερ. Θα μου πείτε τώρα, μα καλά, σε θρίλερ θα ζήσουν τα παιδιά μας; “Γιατί εσείς τι νομίζετε, ότι θα παίξουν σε μπουλβάρ;” με ρώτησε μια φωνή από το ραδιόφωνο που αποτελεί την μόνιμη συντροφιά αυτήν την ώρα , και απάντησε “Έχει βέβαια σημασία πώς το εννοεί κανείς το θρίλερ. Δεν απαιτούνται οπωσδήποτε φονικά και αίματα διψασμένοι δολοφόνοι και αποτρόπαιοι εκτελεστές. Θρίλερ είναι και ο επαγγελματικός προσανατολισμός που τους ζητιέται εκεί στα 15-16, θρίλερ είναι που θέλουν να γίνουνε φιλόλογοι και μπαίνουν στη σχολή ψυκτικών. Μη το πάω πιο βαθιά και πιο προσωπικά και μιλήσω για τα θρίλερ των ερώτων που τους περιμένουν”. 

Ύστερα έβαλε ένα τραγούδι στο πικάπ για να δέσουν όλα. Ο Δημήτρης Λάιος το πήγε παραπέρα, και ο Νταλάρας το απογείωσε.

Μην την πιστεύεις την αγάπη
στάζει παράπονο θολό
κυλάει εκεί κυλάει εδώ
και συ πιστεύεις την αγάπη
Έχει τον ήλιο στο ‘να χέρι
στ’ άλλο σκουριάζει τον καιρό
μας βάζει όλους στο χορό
και συ πιστεύεις την αγάπη
Θάλασσα είναι η αγάπη
κλεισμένη μέσα στην καρδιά
ειν’ η καρδιά μικρό καράβι
που η αγάπη κυβερνά

Ακούστε
https://youtu.be/WfDxxHaECRQ 
Δείτε λιγότερα

Είναι ντροπή

Θα συνεχίσουμε απαντώντας με σιωπή. Τι να πεις για την δυσφήμιση των ελληνικών πανεπιστημίων από τον ίδιο σου τον Πρωθυπουργό… Φυσικά και δεν είχε δικαίωμα να στείλει το παιδί του σε ξένο πανεπιστήμιο, Πρωθυπουργός είναι, όχι ο οποιοσδήποτε πολίτης. Με αυτήν την πράξη απαξιώνει την ίδια του τη χώρα, τη χώρα που κυβερνάει. Το σπίτι του, που απορώ πως δεν έχει πέσει ακόμα να τον πλακώσει.


Οι συμβολισμοί παίζουν βασικό ρόλο στη ζωή μας και την παραπάνω πράξη αν την δείτε σε επίπεδο συμβολισμών, είναι πέρα για πέρα εχθρική προς την πατρίδα. Είναι ντροπή.
Και μεγαλύτερη ντροπή είναι ένα τόσο σοβαρό θέμα να περνάει σχεδόν απαρατήρητο. “Έτσι να κάνουμε, θα πέσει η πόρτα” , έγραφε η Κατερίνα Γώγου. Όμως δεν πέφτει και δεν πέφτει γιατί φρόντισαν να τεμαχίσουν τον κοινωνικό ιστό, ώστε να μην υπάρξει έμψυχο δυναμικό για να σπρώξει την καταραμένη πόρτα. Φυσικά απαγορευτικό δεν είναι μόνο για τον Πρωθυπουργό, ό,τι ισχύει για τον Πρωθυπουργό, ισχύει για όλους του σωτήρες αυτού του τόπου και τους πριν και τους μετά....

Θα συνεχίσουμε απαντώντας με σιωπή. Ολοταχώς στη γλυκιά μελαγχολία του Σεπτέμβρη. Να παίξουμε. Να ζήσουμε. Να λησμονήσουμε για λίγο. Και για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν. Το παράπονο εκείνης της στιγμής που μας άφησε εκεί στου δρόμου τα μισά, ήταν παιδί κάποιας αγνοημένης λεπτομέρειας, αν δε με γελάει η μνήμη μου.
Δεν είναι το φθινόπωρο, που μας δημιουργεί μελαγχολία είναι οι μέρες πριν. 
Δείτε λιγότερα

Ο εμφύλιος συνεχίζεται... αυτή τη φορά για τα εμβόλια

Από τα μνημόνια, αντιμνημόνια, τη “Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα ”, τους μετανάστες, φτάσαμε εσχάτως στα εμβόλια. Η διχόνοια καλά κρατεί... Δεν είναι μόνο πολιτικά τα αίτια ή ταξικά, για την έντονη αντιπαράθεση που ξεσπάει κατά καιρούς με αφορμή κάποιο πρόβλημα. Στο έδαφος αυτής χώρας με αφορμή μια διαφωνία, βλασταίνουν πλέον εσωτερικά πάθη, πείσματα, συναισθηματικές και πνευματικές ανεπάρκειες, φοβίες, ματαιώσεις. Οι εστίες του πολέμου είναι διάσπαρτες σε όλο το κοινωνικό φάσμα και δεν ξέρεις πλέον από που να φυλαχτείς. Δεξιοί στα μαχαίρια με δεξιούς, αριστεροί με αριστερούς, και χιαστί.


“Οι συγκρούσεις ξεσπούν με αφορμή έναν φαινομενικά αδύναμο σπινθήρα: ξεκινούν σαν διαφορά επιχειρήματος, προσέγγισης ή και ιδεολογίας, και φουντώνουν, ανοίγονται χαράδρες απλησίαστες”. Η διχόνοια, όπως την περιγράφει ο Διονύσιος Σολωμός:
«Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει, ‘πάρ’ το’, λέγοντας, ‘και συ’»
“Γίναμε μια κοινωνία απειλούμενων ατόμων.” όπως γράφει ο Νίκος Ξυδάκης. “Η εύκολη οδός για τον πληττόμενο, τον απειλούμενο, τον φοβισμένο, είναι η οδός της ατομικής διάσωσης παντί τρόπω. Μιθριδατισμός στον πόνο του άλλου, η αδυναμία ή και άρνηση κατανόησης της διαφορετικής γνώμης, της άλλης στάσης”. Δυστυχώς από τη βολή του καναπέ, από τις υποχρεώσεις που μας φόρτωσαν, από τους φίλους που δεν έχουμε, από τους προγραμματισμούς για μια μίζερη ζωή, από το χρόνο που κλέψαμε πιστεύοντας ότι μπορούμε να τον πληρώσουμε… υπάρχει χάσμα αξεπέραστο.
Είναι αυτό το χάσμα που απομακρύνει την αλληλεγγύη των γενεών και κόβει απότομα μια αλληλουχία. Την κληρονομιά την ξοδέψαμε στα χρηματιστήρια και στο ευ ζην. Ξεπουλήσαμε την ψυχή μας στο διάολο και τώρα ο δρόμος, εκεί που γίνονται οι συναντήσεις, φαντάζει γκρεμός. Δεν μπορούμε πλέον να μπούμε στην παρέα. Δεν μπορούμε να ανταμώσουμε…
Τίποτα δεν έχουμε διδαχτεί τελικά, ο εμφύλιος σ’ αυτή τη χώρα φαίνεται πως δεν θα τελειώσει ποτέ.. 
Δείτε λιγότερα

Ούτε μια συγνώμη

Παραδόθηκαν στους δικαιούχους και οι τελευταίες εργατικές κατοικίες στον Άγιο Ιωάννη. Επιτέλους.


Ένα έργο που πέρασε από χίλια κύματα με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων που εναλλάχτηκαν στην εξουσία όλα αυτά τα χρόνια και τη μεγαλύτερη της κυβέρνησης Σαμαρά 2012 – 2015 που πάγωσε τις εργασίες. Ο Υπουργός Κωστής Χατζηδάκης είχε την τύχει να βάλει την τελευταία πινελιά, σε ένα έργο, που για τη μεγάλη καθυστέρηση, ευθύνεται πρωτίστως και ο ίδιος αφού υπήρξε Υπουργός, της τότε Κυβέρνησης Σαμαρά.
Διαβάσαμε και είδαμε πολλά αυτές τις μέρες, από όλες τις πλευρές. Από τη μία φιέστες και αγιασμοί, από την άλλη γκρίνια και ούτε μια συγνώμη σε όλους αυτούς που ταλαιπωρήθηκαν χρόνια και στο τέλος παρέλαβαν σπίτια 15ετίας.
Η αντιπαράθεση βέβαια για τα παραπάνω δεν περιορίζεται σε κεντρικό επίπεδο, μεταφέρεται και εδώ στην μικρή μας πόλη. Για την δική μας στάση το παρακάτω.
Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία (για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο μπλουζ») είμαστε.
Η ανεπάρκεια των υποδομών, η εγκατάλειψη των μνημείων, η διαχείριση στων απορριμμάτων, η ύδρευση, η επέλαση των πολυεθνικών, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ακρίβεια και η φτώχεια, δεν είναι της αποκλειστικής μας ευθύνης. Η ευθύνη η δική μας βρίσκεται στην έριδα πάνω απ’ αυτά και στην ανυπαρξία κοινής στρατηγικής για τον περιορισμό τους.
Η ευθύνη μας, περιορίζεται στην αδυναμία μας να επιτύχουμε την πολυπόθητη κοινωνική συνοχή. Αυτή επί του παρόντος μπορεί να περιορίσει την ισοπέδωση.
“Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, η σημερινή μας φτύνει, μας διαψεύδει μας εκτροχιάζει. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου.” 
Δείτε λιγότερα

"Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα"

Πολύ Μπέρδεμα. Έχουμε βρεθεί σε μια νοητική πραγματικότητα με πολλούς καθρέπτες και εκατοντάδες είδωλα, που όλα λένε την ίδια ιστορία αλλά σε διαφορετική γλώσσα το καθένα.Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, γίνονται αφορμή για λογοτεχνικές αναζητήσεις. Δεν με βοηθάνε πια τα παραμύθια και ο ακραίος ρομαντισμός μου περί αγαθής και μονίμως παραπλανημένης ανθρώπινης φύσης.


“Δεν μπορείς να ζεις συνέχεια με το σπαθί στο χέρι”, γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου “πρέπει να μάθεις να προσπερνάς. Ακούγεται φυγομαχία, μπορεί και να είναι, όμως το ξόδεμά σου σε διαλόγους που γίνονται σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζεις, είναι σπαταλημένο νερό. Και το νερό δεν είναι ανεξάντλητο. Τρέχει εκεί από όπου πίνει το κουράγιο σου, εκεί που ποτίζονται οι γλάστρες στο μπαλκόνι σου, που γεμίζει η μικρή το νεροπίστολο, εκεί που ξεπλένεις τον ιδρώτα σου από τον έρωτα με την γυναίκα της ζωής σου. Αυτά που αν τα χάσεις από δίψα, δεν θα έχει μείνει για σένα κόσμος να αλλάξεις.”Συμφωνώ. Παρατάω το κείμενο που ξεκίνησα. Δεν έχει νόημα. Έβαλα μουσική

Αργά και βασανιστικά, ξεκινάει «ο μεγάλος ερωτικός». Στο περιθώριο ενός κατάλευκου εγγράφου, που έχω απέναντι μου και θέλει ν’ ανταμώσει με φράσεις, που να δίνουν λίγο μπόι σ’ αυτόν το ξεχασμένο εγωισμό, «Τι ρόλο παίζω;» και «Γαμώ τις ηλίθιες ευαισθησίες μου, που επιμένουν να με δείχνουν δυνατό», αυτός εκεί στην κόντρα «αν μ’ αγαπάς και είναι όνειρο ποτέ να μη ξυπνήσω, γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω…»

Και ο Ελύτης από δίπλα

“Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος

Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα

Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα." 
Δείτε λιγότερα

“Εμείς στην ηλικία τους ...”


Με απασχολεί έντονα και όχι τώρα, σχεδόν από τα χρόνια της εφηβείας, τότε από το αντίπαλο στρατόπεδο. Αντίπαλο; Ναι για να μην πω εχθρικό.

Δεν χρειάζονται επιχειρήματα για να σας πείσω, όλοι το έχουμε νοιώσει, χθες που είμαστε έφηβοι, σήμερα που είμαστε γονείς. Το παλεύω αλλά δεν μπορώ. Όταν έρχομαι αντιμέτωπος με την εφηβεία, παθαίνω ένα είδος αμνησίας. Το επαναλαμβάνω όταν κάθε φορά ο πειρασμός δεν με αφήνει να δω την νομοτελειακή πορεία των πραγμάτων.
“Εμείς στην ηλικία τους λέμε” και χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει παίρνουμε τις αποστάσεις εκείνες, που διευρύνουν το χάσμα, επιβεβαιώνοντας ότι η κάθε γενιά αντιμετωπίζει την επόμενη με καχυποψία. Μια καχυποψία που έχει να κάνει πάντα, με μια ανησυχία ότι ο νέος δεν μπορεί, να ανταποκριθεί στις δεδομένες υποχρεώσεις του.
Βλέπουμε τα παιδιά σαν ξένα, Τα παιδιά μας!!! Και μόνο αν γίνουν σαν και εμάς μπορεί να τα θεωρήσουμε οικία. Δεν είναι από ενδιαφέρον, από ανησυχία είναι η στάση μας. Νοιώθουμε ασυνείδητα ότι κινδυνεύουμε, άλλωστε κάθε τι ξένο αποτελεί πάντα ένα αίνιγμα και κατ΄ επέκταση ένα κίνδυνο.
Δυστυχώς “κάθε παλιά γενιά αρέσκεται να προβάλλει πάνω στους επόμενους, πολλά από τα δικά της δαιμόνια και μαζί πλήθος από τις δικές της ολιγωρίες, σάμπως να τρέμει μήπως ξεπεραστεί.”
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και ας έχει εδραιωθεί μέσα μας ότι η κάθε μας κίνηση εμφορούμενη από το συναισθηματικό δέσιμο που είναι δεδομένο, μπορεί να έχει κάποιες φορές και σημεία υπερβολής.
Η ίδια η εφηβεία ερμηνεύεται σαν ασθένεια, που όσο πιο λίγο διαρκέσει, τόσο το καλύτερο για την κοινωνία.
Όπως παρατηρεί ο Κωστής Παπαγιώργης “Κανείς δεν γεννιέται γέρος. Ούτε κανείς μένει δια βίου νέος. Οι ενήλικες είναι πρώην νέοι, οι νέοι είναι υποψήφιοι γέροι. Μέσα από αυτά τα οδυνηρά και γοητευτικά πριν και μετά, παίζεται η κωμωδία της επιταγής και της εξέγερσης. Με μια διαφορά: η νιότη κρατάει λίγο, ενώ η ωρίμανση πάει του μάκρους. Συχνά πέραν του δέοντος…”
Όλα τα παραπάνω με ένα μεγάλο ερωτηματικό που κανείς δεν είναι βέβαιος αν απαντηθεί στη συνέχεια.

Πρέπει να ξαναγινούμε Αργοναύτες

Έχω την αίσθηση ότι απλώς σχολιάζουμε, και περιμένουμε παθητικά το τέλος, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση δεν το γνωρίζουμε και ίσως και αυτός είναι ένας λόγος, του άνευ προηγουμένου εφησυχασμού.
Αντίστροφη με την πορεία η στάση μας. Όσο η κατάσταση χειροτερεύει, τόσο η παθητικότητα γίνεται κυρίαρχο στοιχείο της κοινωνίας.



Έχω την αίσθηση ότι η εκπαίδευση των ανθρώπων, να δέχονται ασυζητητί καθημερινές εκπτώσεις στη ζωής τους, στηρίζεται στην επανάληψη. Μια κακή τηλεόραση, που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη, άμεσα συνδεδεμένη με την εκάστοτε εξουσία (οικονομική και πολιτική), αποτελεί το βασικό μοχλό σ’ αυτήν την προσπάθεια υποταγής.
Λέξεις κλισέ, επαναλαμβάνονται μέχρι να κουράσουν, να χάσουν το νόημα τους, να εξατμιστούν, να προκαλέσουν στους δέκτες ανόσια. Κάπως έτσι σταδιακά οπισθοχωρήσαμε χωρίς να βρίσκουμε λόγια να εκφράσουμε το σήμερα, αφού τα ξοδέψαμε στο χθες.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, για να δούμε το βαθμό προόδου, της προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Τα τελευταία χρόνια αν δείτε τους δείχτες ανοχής και οπισθοχώρησης, θα αντιληφθείτε το μέγεθος της δόσης των ψυχιατρικών σκευασμάτων που μας πότισαν. Με καθημερινές επαναλήψεις το μάθαμε το μάθημά μας.
Αυτά που εμείς με στωικότητα υπομένουμε σήμερα, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να συμβούν εδώ και κάποιες δεκαετίες. Ο Λαός με κοντινές μνήμες από την αντίσταση και τον εμφύλιο, με μια 7χρονη δικτατορία στην πλάτη, με μια εξέγερση του Πολυτεχνείου, ποτέ δεν θα μπορούσε να δεχτεί, αυτόν τον εξευτελισμό.
"Πρέπει να ξαναγινούμε Αργοναύτες, υποστηρίζει σε μια παλαιότερη συνέντευξη του ο Μίμης Ανδρουλάκης, ελπίζοντας στη δύναμη της αυτοσυντήρησης, του αγώνα για επιβίωση, της προσαρμογής, της εξέλιξης, της αλλαγής. Η πίεση της μεγάλης ανάγκης θα μας κάνει καλύτερους. Οι εύκολες και καλές μέρες χάλασαν τον Έλληνα. Αμβλύνθηκε το ένστικτο του Οδυσσέα που είχε μέσα του, του αγωνιστή, του δημιουργού, του καινοτόμου.
Ας πάψουμε επιτέλους να σκεφτόμαστε αμερικάνικα. Εμείς ό,τι κατακτήσαμε το κατακτήσαμε με μεγάλη προσπάθεια δεν πατήσαμε επί πτωμάτων. Αυτοί που επιδίωξαν την εύκολη ζωή δεν δίστασαν να βουτήξουν τα χέρια τους στο αίμα. Αυτοί που έκαναν Θεό τους το χρήμα και θεοποίησαν τις αγορές ποτέ δεν θα καταλάβουν την αξία της πραγματικής ζωής, αυτής της ζωής που οι Έλληνες μέσα από τα δίκτυα αλληλεγγύης, που ανέκαθεν υποστήριζαν και συμμετείχαν, έχουν ζήσει μέχρι σήμερα.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...