Πολύ Μπέρδεμα. Έχουμε βρεθεί σε μια νοητική πραγματικότητα με πολλούς καθρέπτες και εκατοντάδες είδωλα, που όλα λένε την ίδια ιστορία αλλά σε διαφορετική γλώσσα το καθένα.Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, γίνονται αφορμή για λογοτεχνικές αναζητήσεις. Δεν με βοηθάνε πια τα παραμύθια και ο ακραίος ρομαντισμός μου περί αγαθής και μονίμως παραπλανημένης ανθρώπινης φύσης.
“Δεν μπορείς να ζεις συνέχεια με το σπαθί στο χέρι”, γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου “πρέπει να μάθεις να προσπερνάς. Ακούγεται φυγομαχία, μπορεί και να είναι, όμως το ξόδεμά σου σε διαλόγους που γίνονται σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζεις, είναι σπαταλημένο νερό. Και το νερό δεν είναι ανεξάντλητο. Τρέχει εκεί από όπου πίνει το κουράγιο σου, εκεί που ποτίζονται οι γλάστρες στο μπαλκόνι σου, που γεμίζει η μικρή το νεροπίστολο, εκεί που ξεπλένεις τον ιδρώτα σου από τον έρωτα με την γυναίκα της ζωής σου. Αυτά που αν τα χάσεις από δίψα, δεν θα έχει μείνει για σένα κόσμος να αλλάξεις.”Συμφωνώ. Παρατάω το κείμενο που ξεκίνησα. Δεν έχει νόημα. Έβαλα μουσική
Αργά και βασανιστικά, ξεκινάει «ο μεγάλος ερωτικός». Στο περιθώριο ενός κατάλευκου εγγράφου, που έχω απέναντι μου και θέλει ν’ ανταμώσει με φράσεις, που να δίνουν λίγο μπόι σ’ αυτόν το ξεχασμένο εγωισμό, «Τι ρόλο παίζω;» και «Γαμώ τις ηλίθιες ευαισθησίες μου, που επιμένουν να με δείχνουν δυνατό», αυτός εκεί στην κόντρα «αν μ’ αγαπάς και είναι όνειρο ποτέ να μη ξυπνήσω, γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω…»
Και ο Ελύτης από δίπλα
“Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος
Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου