Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Άχρονος ο χρόνος

Ούτε απολογισμούς, ούτε προϋπολογισμούς τι 10 τι 11. Μπορεί οι εκβολές του χρόνου που μας αποχαιρετά να γεμίζουν επικίνδυνα τις πηγές του νέου χρόνου. Μπορεί το μεταφερόμενο υπόλοιπο να γεννά βουνά και να αποτρέπει προσδοκίες. Μπορεί οι ευχές, να πέρασαν στην εθιμοτυπία… Δεν μπορεί, όμως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, να γράφουμε ανούσιες λέξεις, βγαλμένες από τα κλισέ του «πρέπει».
Δεν μπορεί και δεν πρέπει, να βιάζουμε τις λέξεις, τοποθετώντας τες στη σειρά σαν στρατιωτάκια για να υπηρετήσουν αυτά που μας υπαγορεύονται. Είναι προτιμότερο να τις αφήσουμε να ψάξουν μόνες τους σ’ αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς, βλέπουν και στο σκοτάδι.
Άχρονος ο χρόνος από πάντα του με πολεμά. Πήγα ίσως να κλέψω κάποιες του στιγμές, αλλά μ’ έπιασαν. Ίσα που πρόλαβα κάποια ανεπαίσθητα αρώματα, κάποιες θαμπές αχτίδες, ένα παλιό κονιάκ και λίγο Μότσαρτ. Α! να μην ξεχάσω και εκείνο το άγγιγμα που κουβαλάω ακόμα σφιχτά στο δεξί μου χέρι…
Βλέπετε οι λέξεις όταν τις αφήσουμε ελεύθερες, πως συναντάνε την αλήθεια;

To 2010 θα κλείσει με λέξεις ελεύθερες, από ένα κορίτσι της γενιάς που έμαθε να αφήνει τις λέξεις μόνες, να ψάχνουν.
Ιφιγένεια Ανδρεδάκη πρώτο βραβείο στον διαδικτυακό διαγωνισμό που οργάνωσε το περιοδικό «Λόγω Τέχνης».
«Αλλά εγώ θυμάμαι τότε που οι άνθρωποι διάβαζαν στα τρένα, τότε που τα κορίτσια ξεχνούσαν πως φορούν ακουστικά και περπατούσαν στα πεζοδρόμια με ρυθμό, τότε που κρατιόμασταν χέρι χέρι στα σινεμά και μερικές φορές τα ζευγάρια την Πρωτοχρονιά χορεύανε τανγκό κι έτσι έχω κρύψει μια πένα κάτω απ’ το στρώμα μου και κάθε φορά που νιώθω γκρι, αρπάζω ένα χαρτί και γράφω, αλλά ξέρω πως τίποτα δεν καταφέρνω, γιατί το χαρτί ποτέ δεν παίρνει φωτιά». Με την επισήμανση της Ελένης Γκίκα «Έθνος της Κυριακής»
«Αλλά όσο υπάρχει μια Ιφιγένεια, υπάρχει ελπίδα, και το χαρτί θα πιάνει φωτιά…
Θα έχουμε καλή χρόνια. Τελεία και Παύλα.


-

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Το ψευδός που μας στήριξε

Γιατί να γιορτάσουμε; Ας είναι καλά το ψεύδος του παραμυθιού, που το κουβαλάμε από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες. Αυτό το ψευδός μας στήριξε και μας στηρίζει ακόμα, αυτό το παραμύθι μας κράτησε σε ισορροπία.
Αν δεν υπήρχαν τα Χριστούγεννα του παραμυθιού, δεν ξέρω τι νόημα θα είχε η γιορτή. Γιορτή σημαίνει ανάμνηση, για όλους εμάς που έχουμε παρελθόν. Για τα παιδιά είναι διαφορετικά, ζουν το ζωντανό παρόν και το μέλλον ευτυχώς δεν το γνωρίζουν.
Όμως θα τα γιορτάσουμε και φέτος τα Χριστούγεννα, θα εξαντλήσουμε όλα τα όρια της ελπίδας, όσο και αν η προσδοκία μας έχει κουράσει. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν προδικάζει την αισιοδοξία. Δεν ξέρω πως τα έχουν καταφέρει και κάθε χρόνο προσθέτουν ένα μεσοδιάστημα άγονο για ελπίδες. Κάπως έτσι περνούν τα χρόνια όμως και επειδή πλέον είμαστε υποψιασμένοι, δεν θα αφήσουμε να μας πάρει από κάτω

«Και των ανθρώπων όμως τα κακά κουράζονται και των ανέμων οι πνοές δεν έχουν πάντοτε την ίδια δύναμη. ‘Όσοι ευτυχούν, δεν μένουν ως το τέλος πάντοτε ευτυχείς. Στον κόσμο όλα αλλάζουνε, γι’ αυτό εκείνος πάει πιο καλά που έχει για στήριγμα του την ελπίδα. Δειλού ανθρώπου γνώρισμα είναι το ν’ απελπίζεται» ( Ευριπίδου Ηρακλ, Μαινόμ. 101)
«Ατελείωτο του ήλιου το κυνήγι» λέει ένα τραγούδι και άμα σταματήσεις χάθηκες. Έτσι είναι αγαπητή μου φίλη που το σχολιάζεις. Το σκοτάδι παραμονεύει. Μεταθέτεις συνέχεια τους προορισμούς για να συνεχίζεται το ταξίδι, για να κινείτε η ζωή, να έχει φόρα η καρδιά και καύσιμα το μυαλό. Ατελείωτο του ήλιου το κυνήγι, για όσους σκαλίζουν ακόμα στον πηλό καράβια και χελιδόνια, για εκείνους που τρέχουν αενάως κυνηγημένοι και κυνηγοί ταυτόχρονα. Του χρόνου, που αμείλικτος μαζεύει τις ζωές μας οι οποίες κρέμονται από τα δέντρα.
Εμείς που συνηθίσαμε να ξεκουραζόμαστε στην σκιά ενός Ονείρου, θα συνεχίσουμε. Και αλήθεια σας λέω δεν πρόκειται να νοιώσουμε χειρότερα…
Καλά Χριστούγεννα εγώ θα τις περάσω στο παιδικό δωμάτιο του μικρού Μάκη.

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Τα καταφέραμε και φέτος

Δεν είναι η κρίση σημερινή. Πάντα σε κρίση βρισκόμαστε, βιώνοντας το παρόν και αδιαφορώντας για το μέλλον. Αυτό κάνουμε και σήμερα, το παρόν βιώνουμε δανειζόμενοι, παραχώνοντας ως εγγύηση την εθνική μας κυριαρχία, κάτω από τη σκληρή επιτήρηση των δανειστών μας, όχι βεβαίως για να εξασφαλίσουν το μέλλον μας, αλλά τα χρήματα που μας δάνεισαν.
Από όσο θυμάμαι μια ζωή αυτός Λαός, θυσίες κάνει, χωρίς ακόμα να κατορθώσει να έχει την εύνοια των θεών.
Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα. «Έχει θεός», για το αύριο και κάπως έτσι περνάμε τις μέρες, τσιμπολογώντας.
Η ανακύκλωση των προβλημάτων, η μάχη της καθημερινότητας, οι προσωρινές λύσεις, μας έχουν καταδικάσει σε μια διαχείριση του σήμερα, χωρίς επιπλέον δυνάμεις και δυνατότητες.
Ένα οικοδόμημα χωρίς θεμέλια, που μοιάζει περισσότερο με ημιυπαίθριο, που να στηρίξει το μέλλον, πώς να σταθεί αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται.

Έληξε η απεργία των εργαζόμενων του Δήμου. Τα βουνά των σκουπιδιών θα αρχίσουν από σήμερα να χαμηλώνουν. Προσωρινά. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί, όχι για τα επόμενα χρόνια, αλλά για το νέο χρόνο που έρχεται.
Τα καταφέραμε και φέτος τα Χριστούγεννα για του χρόνου « Έχει ο θεός»
Τα γράφω με καμάρι. Αφού ακόμα τριγυρίζουμε γύρω από τον Παρθενώνα, το κάθε αύριο γίνεται σήμερα και είμαστε εδώ, αισιόδοξοι για το θαύμα που δεν θα γίνει μιας και από μόνοι μας είμαστε ένα θαύμα!
Είναι θαύμα ότι υπάρχουμε σαν χώρα σήμερα. Και αύριο θα υπάρχουμε ακόμα και χωρίς την βοήθεια των Θεών...

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Να ξεπεράσουμε το δίλημμα

Μπορεί να υπάρξουν χειρότερα γι’ αυτή τη χώρα; Η επιβολή του μνημονίου και η σοβαρή κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία ωχριούν μπροστά στο διχασμό της ίδιας της κοινωνίας με αφορμή το γεγονός. Η ιστορία μας έχει διδάξει αρκετές φορές από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, που έχουν οδηγήσει οι διχασμοί. Το υπέρ και το κατά του μνημονίου, δημιουργεί για την ώρα στρατόπεδα υποστηρικτών και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί αν κάποια στιγμή δεν οδηγηθούν σε θέση μάχης.
Το δίλημμα κατά ή υπέρ του μνημονίου, ετέθη ξεκάθαρα και στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Ο λαός άλλοτε υπέκυψε στο δίλημμα, με πολωτική εκδήλωση ψήφου, και άλλοτε το υπερέβη, είτε δια της αποχής και της λευκής ψήφου, είτε δια της εκλογής ανεξάρτητων ή πολυσυλλεκτικών αρχόντων. Ο διχασμός όμως παραμένει, κυρίως σαν διχογνωμία, σαν διχοστασία, αλλά και σαν βασανιστικό ερώτημα αναχρονισμού: Μπορούσε να γίνει αλλιώς; Τι άλλο μπορούσε να γίνει; Ορθά σε παλαιότερο άρθρο του ο Νίκος Ξυδάκης προτείνει να υπερβούμε το γεγονός και να εργαστούμε με θέληση για συμφιλίωση, ώστε η κρίση να δώσει ευκαιρίες για αναγέννηση.

«Οι τέτοιες διχοστασίες» αναφέρει «έφτασαν στα όρια του εμφυλίου αμέσως μετά τον ξεσηκωμό του 1821, και με ανάλογη αδελφοκτόνο σφοδρότητα εκδηλώθηκαν και το 1916-22 και το 1944-49. Κοινό χαρακτηριστικό σε όλες τις περιπτώσεις, η ανάμιξη του ξένου παράγοντα, ο οποίος επεμβαίνει διαιρετικά και εξουσιαστικά, είτε ως αυτόκλητος σωτήρας είτε προσκεκλημένος από τη μια ή την άλλη μερίδα…» «Έχουμε δει πώς περίπου εμφανίζεται η διχοστασία διηνεκώς, αλλά και πώς αποσύρονται ενίοτε οι εντάσεις αν εμφανιστούν κίνδυνοι που απειλούν την ίδια την ύπαρξη του εθνικού συνόλου. Αυτό συνέβη, φερ’ ειπείν, το 1940. Τηρουμένων των αναλογιών, σε παρόμοιο κίνδυνο βρίσκεται σήμερα η χώρα, ενώπιον του εσωτερικού και του εξωτερικού εχθρού, ενώπιον του φαύλου εαυτού και ενώπιον της διεθνούς κρίσης και των δανειστών. Μπροστά σε αυτόν ακριβώς τον πολυπρόσωπο κίνδυνο, κίνδυνο πτώχευσης, κίνδυνο απώλειας εθνικής κυριαρχίας, κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης, κίνδυνο μαρασμού ενός λαού με χαμένη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, με κερματισμένη και θαμπή την ταυτότητα, με θρυμματισμένη την αίσθηση του συνανήκειν, σε αυτή ακριβώς την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, μόνη διέξοδος είναι η υπέρβαση της διχοστασίας…»
«Η υπέρβαση του διλήμματος προϋποθέτει θέληση για συμφιλίωση. Συμφιλίωση των αντιπάλων και των οιονεί εχθρών. Με τέτοια σύλληψη της δυσβάστακτης πραγματικότητας και τέτοια εκδήλωση θέλησης, με μετατόπιση από το ατομικό προς το καθολικό, και από τον φατριασμό προς το κοινό καλό, είναι δυνατόν να αποτραπούν τα χειρότερα για την κοινωνία, το λαό, τη χώρα, την πατρίδα…»

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Λύση προσωρινή

Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν είναι η μοναδική πόλη. Κάτω από τα χριστουγεννιάτικα φώτα, που επιμένουν να μας θυμίζουν μέρες γιορτινές, τους δρόμους «στολίζουν» τόνοι σκουπιδιών. Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι απεργούν και κανένα επιχείρημα, δεν μπορεί να σταθεί απέναντι τους. Σύνηθες φαινόμενο σ’ αυτή την χώρα σ’ αυτόν τόπο. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις, με όλα τα επακόλουθα, επιβεβαιώνουν την ανεπάρκεια ενός κράτους που όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάφερε να δώσει μια οριστική λύση σε κανένα πρόβλημα στο χώρο που έχει την ευθύνη.
Η προσωρινή λύση έγινε σημαία της κάθε κυβέρνησης, από την περίοδο της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα και καθήλωσε τη χώρα μόνιμα σε αναπηρικό καροτσάκι.

Παιδεία, σχεδόν κάθε χρόνο καταλήψεις, απεργίες δασκάλων και καθηγητών. Πανεπιστήμια, πόσες χαμένες εξεταστικές; Τα πλοία δεμένα στα λιμάνια και οι άνεμοι το επιτρέπουν. Νοσοκομεία με προσωπικό ασφαλείας, συγκοινωνίες χειρόφρενα ταλαιπωρίας. Αερομεταφορές άλλο δράμα. Αγρότες μπλόκα σε κεντρικές αρτηρίες και η μόνη λύση που θυμούμαστε είναι το ξεφούσκωμα των ελαστικών. Δημόσιο, τράπεζες , ΔΕΚΟ ΟΤΑ ΙΚΑ, καμία τρύπα όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάφεραν να κλείσουν.
Αυτή η χώρα είναι σαν τους δρόμους που σκάβει η ΔΕΥΑ, και μετά ο ΟΤΕ και μετά Η ΔΕΗ και όταν τελειώσουν, επειδή είναι αδύνατον να μην ξεχάσουν κάτι το επαναλαμβάνουν, το μόνο που διαφέρει είναι σειρά.
Σήμερα την πόλη στολίζουν σκουπίδια, που λάμπουν κάτω από τα χριστουγεννιάτικα φώτα και η λύση για άλλη μια φορά θα είναι προσωρινή.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Μετράμε απώλειες

«Βαρύς» έγραφα πριν ένα χρόνο «ο Δεκέμβρης». Ασήκωτος φέτος και έχουμε ακόμα δρόμο.
Η βαρυθυμία αυξάνει καθώς πλησιάζουμε στις γιορτές. Η οικονομική κρίση ήρθε να ενισχύσει την συνεχιζόμενη πολιτική κρίση, να οξύνει την κοινωνική και να επιβεβαιώσει την κρίση θεσμών και αξιών. Το ξέσπασμα των νέων του Δεκέμβρη του 2008 φαίνεται που ακόμα δεν έχει ξεσπάσει… Σπίθα ήταν η εξέγερση εκείνου του Δεκέμβρη, το μέγεθος της φωτιάς που ακολουθεί, κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί.
Χριστούγεννα και πάλι. Τελευταίες μέρες και αυτού του χρόνου, που φεύγει, χωρίς δυστυχώς να μας απελευθερώνει. Οι χρόνοι είναι κάθετες γραμμές που περικλείουν ότι θυμόμαστε και ότι μας αρέσει, ακόμα και αυτά που μας πληγώνουν αλλά που χρειάζεται που και που να μπαίνουν στα έξοδα για να βγαίνει το υπόλοιπο χωρίς χρέη. Κάπως έτσι είναι η λογική σειρά, κάπως έτσι συνέβαινε, σήμερα μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό, η μεταφορά υπολοίπου μας έχει δεσμεύσει, όχι μόνο για τον χρόνο που έρχεται, αλλά για μια ζωή.

«Αυτό που μας λερώνει γύρω μας είναι η ζωή και η πραγματικότητα. Ζητήσαμε εμείς τέτοια ένδεια αισθημάτων; Ονειρευτήκαμε εμείς την εξορία της ηθικής; Έτσι έγινε; Οι αγάπες που χάσαμε είναι όλα τα λεφτά; Ή εκείνες που δεν ήρθαν ποτέ; Κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική με τις απώλειες».
Χριστούγεννα και πάλι, με την κρίση να ψαλιδίζει ταπεινές επιθυμίες. Σύμμαχος το παρελθόν που ζήσαμε, και όσο αυτοί επιχειρούν να αφαιρέσουνε ζωή, εμείς θα ζήσουμε σε μια φωτιά, σ’ ένα τζάκι, όπου μαζί με τις φλόγες χορεύουν και τα παραμύθια του παλιού καιρού.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

οι κρυφές μας ιστορίες

Αυτές τις μέρες, είναι αλήθεια, δύσκολα μου βγαίνουν οι λέξεις. Ακόμα και τα παραμύθια ημιτελή τα παρατάω.
Τα δάκρυα έπονται, προηγούνται οι συμβιβασμοί οι ταπεινώσεις, οι εκποιήσεις οι αλλοτριώσεις, οι εκρήξεις, η φρίκη, έτσι που και με τον άνθρωπό σου γίνεσαι εχθρός και με τον εαυτό σου ξένος.
«Πάντα υπάρχει μια ιστορία που δεν τη λέμε ποτέ. Σε κανέναν…» σχολιάζει για το επόμενο τραγούδι η αγαπημένη μου φωνή στην μεταμεσονύχτια εκπομπή της. «Στοιχειώνει μέσα μας μέχρι το τέλος που η ψυχή θα πάρει το κέρμα της και θα φύγει γι’ απέναντι. Οι δικοί μας γονείς - δεν ξέρω για τους σημερινούς - μας λέγανε: μην τα δίνεις όλα, κράτα κάτι για τον εαυτό σου. Αλλά νομίζω δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα. Αυτή η αμίλητη ιστορία δεν είναι κατ' ανάγκην κακές πράξεις ή σκέψεις που μας κατοίκησαν.
Ίσως να μην είναι καν του κόσμου τούτου απτές αποδείξεις. Είναι σαν παραμύθια ημιτελή που ο καθένας θα βάλει τον επίλογο της αρεσκείας του ή απόηχοι από ζωές προηγούμενων ανθρώπων που αόρατοι περπατάνε δίπλα μας πότε σαν άγγελοι και πότε σαν δαίμονες, μας ξέρουν τους ξέρουμε αλλά κανείς δεν ομολογεί τίποτα. Κάπου εκεί χωράνε και οι έρωτες που κύλησαν σα δίφραγκο στους δημόσιους αγωγούς υδάτων και χάθηκαν στα έγκατα της καρδιάς μας. Εκεί. Στο αμίλητο νερό. Στις αμείλικτες κρυφές μας ιστορίες…»
Είναι αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Είναι αυτά που αν ξεφύγουν από την ψυχή μας, εξαερώνονται. Είναι αυτά που δεν χωρούν στην πραγματικότητα.
Ημιτελή παραμύθια, με επίλογους από λάστιχο. Τα δικά μας παραμύθια, που παίρνουν μορφή ανάλογα με τους καιρούς. Σήμερα βρέχει, αύριο θα έχει λιακάδα και το βράδυ ξαστεριά.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Στα δικά μας παραμύθια

Στα δικά μας παραμύθια και πάλι, μόνο που αυτά τα παραμύθια είναι καλό να μην τα διηγούμαστε στα παιδιά. Είναι τα παραμύθια αυτής της δήθεν πόλης, αυτών των δήθεν που πρωταγωνιστούν. Στα δικά μας παραμύθια με τους «καλικάτζαρους». Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα. Καμία διάθεση σνομπισμού, αγάπης θα έλεγα που έγινε δίκοπο μαχαίρι. Μέχρι τώρα μου συνέβαινε αποσπασματικά, για πρόσωπα, για μέρη αγαπημένα, για στιγμές, για μήνες και για χρόνια. Τελευταία ο τόπος έγινε πόλη και νησί, και ο χρόνος είναι λίγο πριν λίγο μετά, όπως και οι άνθρωποι λίγο πριν, λίγο μετά…

Η άρνηση γενικεύτηκε, αυτός ο τόπος ο ευλογημένος τελικά είναι καταραμένος.
Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Τόσα χρόνια ψελλίζουν πεθαμένα λέξεις, όπως
«ανάπτυξη», «συνεργασία», «πρόοδος», «συλλογικότητα», «συντροφικότητα», «διαφάνεια». Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας.
Έχει ραγίσει το γυαλί, εξαντλήθηκαν τα όρια της ανακύκλωσης.
Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα, γιατί οι λέξεις, όση δύναμη και να διαθέτουν, είναι βέβαιο ότι θα παρασυρθούν στην δίνη του τίποτα. Στον τόπο του πουθενά, στην κοινωνία του δήθεν.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Έγινε κάτι σοβαρό όσο έλειπα…

Χαθήκαμε λίγο. Έγινε τίποτα σοβαρό όσο έλειπα; Όλα καλά; Είπα να ξεκολλήσω απ’ όλα αυτά τα μικρά της τοπικής πραγματικότητας. Πέταξα τους μεγεθυντικούς φακούς από τα μάτια μου και απέδρασα εκεί, που τα μεγέθη είναι πολύ μεγάλα, τόσο που τα μάτια αρνούνται τόση ομορφιά. Τόσο που συνθλίβουν στην μνήμη τη μιζέρια που μας βασάνιζε στα στενά των οριζόντων.
Ένας φίλος με συμβούλευσε. «Φύγε για λίγο. Μπορεί ο Πεσσόα να μην το κούνησε από την Λισσαβόνα, η Λισσαβόνα όμως δεν είναι Κέρκυρα. Πριν φύγω φρόντισα να θυμηθώ τις εντυπώσεις της φίλης μου της Ελένης, από την πόλη του Πέτρου του Μέγα.
Είναι ο τόπος τελικά, είναι η αύρα που τον διαπερνάει, ο χρόνος που τον σέβεται και τον αντέχει. Πάνε πολλά χρόνια που κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Με την ασφάλεια του χρόνου, του το έχω υποσχεθεί πολλές φορές, το δώρο δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του.
Ήρθε ξαφνικά σε μια περίοδο δύσκολη, με στοιχεία ντοστογεφσκικά για μένα. Πού καλλίτερα από την πατρίδα του μεγάλου ταπεινού ρώσου συγγραφέα.
Αγία Πετρούπολη. Ούτε ο Στάλιν, ούτε ο Γιέλτσιν, ούτε Πούτιν. Κανείς δεν μπορεί να σημαδέψει τις λευκές της νύκτες.

«Την πλατεία των Δεκεμβριστών την είχα σε καρτ ποστάλ. Τη λεωφόρο Νέβσκι ούτε που ήλπιζα να την διαβώ. Ο Ναός της Αναστάσεως μου άρεσε ακριβώς για τον υπότιτλο: «Σωτηρίας το αίμα». Αλλά Αγία Πετρούπολη για μένα σήμαινε πάνω απ' όλα Ντοστογιέφσκι και Πούσκιν, ήταν οι εκκλησιές, οι γέφυρες, οι φτωχοί, το πάθος, η ποίηση, η σαλότης και η παραφορά. 'Ήταν εκείνη η καθοριστική μονομαχία, η Άννα Καρένινα ήταν, το τρένο, ο έρως κι ο θάνατος, κι ένα φαινόμενο που δεν συμβαίνει αλλού πουθενά: λευκές νύχτες!
Αλλά επαληθεύει η ζωή, ως φαίνεται, τα πιο βαθιά σου όνειρα. Κι εκεί που ούτε το σκέφτεσαι ξαφνικά λες και ανοίγουν οι ουρανοί.
Αγία Πετρούπολη, η επινοημένη πόλη του Πέτρου, το απόλυτο παραμύθι. ακολουθώντας δυο δρόμους, βιώνοντας τα δυο πρόσωπα της Ρωσίας. Του Πούσκιν τον αριστοκρατικά παράφορα ερωτικό και θανατερό και του Ντοστογιέφσκι, τον ταπεινό μετά πάθους και πίστης, που καθαγιάζει μέσα στον χρόνο τον τόσο ιδιαίτερο ρωσικό Λαό.
Επέστρεψα. Όλα όσα πίστευα παραμύθια ήταν αλήθεια και ήταν εκεί. Αλλά μετά γύρισα κι έγιναν πάλι παραμύθια…»

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Για άλλη μια φορά θα ξεχάσουμε…

Την τελευταία εβδομάδα, επιβεβαιώθηκε, ότι οι επικείμενες εκλογές δεν γίνονται για την αυτοδιοίκηση. Ο δικομματισμός φρόντισε να δώσει χαρακτήρα εθνικών εκλογών και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε.
«Αν θυμάσαι ότι αυτά που ακούς τα έχεις ξανακούσει καμπόσες φορές, μην ανησυχείς μέχρι την κάλπη θα έχεις ξεχάσει»
Καταληκτική ημερομηνία η 7η Νοέμβριου, για να ξεχάσουμε το μνημόνιο, την ανεργία, την ακρίβεια τη φτώχεια. Για να ξεχάσουμε την επιτήρηση, την παράδοση άνευ όρων της χώρας στο Δ.Ν.Τ. Για να ξεχάσουμε τα ψέματα. Για να ξεχάσει η ελληνική κοινωνία που για τριανταπέντε χρόνια βολοδέρνει ανεμίζοντας ποτέ μπλε και πότε πράσινες σημαίες.
Το εκλογικό σώμα για άλλη μια φορά θα συνταχθεί στη μεγάλη του πλειοψηφία με τους ισχυρούς, για να συνεχίσει το κομματικό κράτος να ζει και να βασιλεύει.
Δυστυχώς έχει δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι η εναλλαγή κάθε τέσσερα ή οκτώ χρόνια των κομμάτων εξουσίας, φέρνει και την αλλαγή στην κοινωνία. Δυστυχώς η μνήμη μας σβήνει πολύ εύκολα το παρελθόν, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε το παλιό σαν νέο.
Για να δούμε πόσο θα συνεχιστεί αυτό το παραμύθι, για ποσά χρόνια αυτός ο Λαός θα αντιμετωπίζει στωικά την μοίρα του;
Την Κυριακή, θα κριθεί η δική μας αξιοπιστία, θα κριθεί η αντοχή μας για άμυνα μπροστά σ’ αυτήν την ισοπέδωση άξιων, θα κριθεί η συμπεριφορά μας και η αλληλεγγύη απέναντι στις επόμενες γενιές, απέναντι στα παιδιά μας.
Θα κριθεί αν αυτά που καταγγέλλουμε για τα κόμματα εξουσίας τα εννοούμε.
Ασφαλώς και δεν περιμένω τίποτα. Για άλλη μια φορά θα θριαμβεύσουν τα ψευτοδιλήμματα και ο κομματικός πατριωτισμός.

Αυτά που συμβαίνουν κάθε προεκλογική περίοδο, δεν μου προκαλούν πλέον καμία εντύπωση. Η επανάληψη της ίδιας εικόνας με μικρές ίσως παραλλαγές εκσυγχρονισμού, έχει περάσει στο υποσυνείδητο μου όπως όλα τα έθιμα.
Αυτήν την περίοδο γουστάρουμε να ακούμε παραμύθια. Πλημμυρίζουμε από πολύχρωμες αφίσες, λύνουμε όλα τα προβλήματα που δεν μπορέσαμε να λύσουμε σε τέσσερα χρόνια, απολαμβάνουμε παροχές και υποσχέσεις, έρχονται πιο κοντά η άνθρωποι. Ο πολιτικός λόγος που ξεπερνάει τα όρια της επανάληψης και της περίστασης, αποτελεί την ευχαρίστηση νότα όλου αυτού του πανηγυριού, όμως μια νότα που να ακουστεί μέσα σ’ αυτήν την συγχορδία της φασαρίας.
Ο πολιτικός λόγος που ξεπερνάει τις καταληκτικές ημερομηνίες των εκλογών και αγωνία για το μέλλον αυτής της χώρας, που δεν προσδοκά πρόσκαιρα κέρδη αλλά ανοίγει δρόμους για το αύριο, αποτελεί πλέον παραφωνία σ’ αυτόν τον συγχρονισμό της μαλακίας.
Οι εκλογές έχουν αποκτήσει εθιμικό χαρακτήρα. Λόγια ψεύτικα και μεγάλα. Ρετουσαρισμένα πρόσωπα. Τετριμμένα συνθήματα. Σε τίποτα δεν διαφέρουν όλα τούτα από τα πανηγυριώτικα στολίδια.
Αυτοί που βλέπουν τις εκλογές σαν ύψιστη πολιτική διαδικασία, αντιμετωπίζονται δυστυχώς, σαν ταραξίες που θέλουν να χαλάσουν την γιορτή…

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Δοκιμάζοντας τις αντοχές μου

Κανονικά, αυτό το διάστημα θα έπρεπε να έχω σταματήσει να γράφω. To κάνω στοιχηματίζοντας με τον εαυτό μου, ότι δεν θα θυμώσει με όλα αυτά τα δήθεν. Τι τύχη μπορεί να έχει μια στήλη, που κάνει ότι είναι δυνατόν για να ξεφύγει από τον προεκλογικό πυρετό; Τι τύχη μπορεί να έχει μια στήλη όταν έχει να συναγωνισθεί, τους περισσότερους υποψήφιους, που αυτές τις μέρες έχουν βαλθεί να αποδείξουν την ικανότητα τους στην αρθρογραφία; Είμαι εκτός κλίματος, συνειδητά, γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω, τις υποσχέσεις που θα μείνουν υποσχέσεις, και το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, που αυτές τις μέρες με κάποιο τρόπο μαγικό, προσβάλλεται από αμνησία. Καημό το έχω, να διαβάσω κάτι διαφορετικό, που θα εμπεριέχει όνειρο και φαντασία, που θα βγάζει ψυχή και συναίσθημα. Δεν μπορεί η πολιτική, να ανακτήσει την χαμένη της τιμή και αξιοπιστία, με όλα τούτα τα κλισέ που παπαγαλίζουν οι υποψήφιοι.
Επειδή η κάθε εκλογική μάχη είναι διαφορετική αλλά με πολλά κοινά στοιχεία με τις προηγούμενες, δεν βλάπτει να επαναλάβουμε τις αιρετικές μας απόψεις περί φιλοδοξίας.
Σεβαστή λένε η φιλοδοξία του καθενός. Ποιοι το λένε; Μα φυσικά οι φιλόδοξοι. Η φιλοδοξία, κυρίως στην πολιτική πρέπει να συνοδεύεται και με τα απαραίτητα προσόντα, σε διαφορετική περίπτωση, όχι μόνο δεν πρέπει να την σεβόμαστε αλλά να την πολεμάμε.

Ο φιλόδοξος μετέρχεται χίλιους τρόπους προκειμένου να ικανοποιήσει την αρρώστια του. Το πάθος του τον οδηγεί πολλές φορές στην ανεντιμότητα, στον συμβιβασμό, στο ξεπούλημα.
Τι θα πει κύριε να είναι σεβαστή η φιλοδοξία; Ωραία την ικανοποίησες. Η συνέχεια είναι όμως οδυνηρή και δυστυχώς δεν είναι μόνο για σένα. Δεν φτάνουν τα χέρια σου, να υλοποιήσουν τίποτα από όλα εκείνα που υποσχέθηκες. Είσαι καταδικασμένος να κάνεις ελαφρά πηδηματάκια για να πιάσεις, τι άλλο από αέρα κοπανιστό.
Η φιλοδοξία ποτέ δεν είναι σεβαστή, γιατί εμπεριέχει εγωισμό. Κανείς φιλόδοξος δεν ξέρει που πρέπει να σταματήσει, βρίσκεται σε μια αέναη διαδικασία προσωπικής κατάκτησης, εις βάρος τις περισσότερες φορές της κοινωνίας.
Η δόξα ανήκει στους ήρωες, σε αυτούς που θυσιάζουν ακόμα και τη ζωή τους για αξίες και ιδανικά. Με την δόξα στεφανώνει ο Λαός αυτούς που ποτέ δεν την αναζήτησαν, γιατί η δόξα έπεται της προσφοράς. Αυτοί που την κυνηγούν είναι τουλάχιστον επικίνδυνοι.

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Πάντα φθινόπωρο

Πάντα φθινόπωρο μου συμβαίνουν. Ρήξεις, μετακομίσεις, τέλος και αρχή. Πάντα φθινόπωρο αυτές οι επώδυνες επαναλήψεις. Δεν θυμάμαι πόσες μετακομίσεις έχω κάνει, εκείνο που θυμάμαι, είναι ένα μεγάλο κομμάτι του παρελθόντος να έχει χαθεί στο δρόμο. Το σίγουρο: ακόμα είμαι αρτιμελής.
Όπως και να ‘χει, η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα. Κι ας ετοιμάζεσαι και για τα δύο, χρόνια πολλά πριν για να τα συναντήσεις. Θα φτάσει μονάχα ένα τίναγμα του προσώπου σου ή μια σύσπαση του ματιού για να σε συνεπάρει η μέθη και ένα «όχι τώρα» λες και βγαίνει από στόμα ρομπότ για να σχηματιστεί το ρήγμα. Σαν σε γυαλί. Δίχως καμία πιθανότητα επανασυγκόλλησης .
Η ρωγμή είναι σε μένα είχε πει ηρωικά ο συγγραφέας Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Και δεν αρκέστηκε μονάχα σ’ αυτό, αλλά διακινδύνευσε και το ‘γραψε, παραδεχόμενος μετά παρρησίας ότι:
«Βεβαίως και ολόκληρη η ζωή είναι μια διαδικασία αποσύνθεσης, αλλά τα χτυπήματα που κάνουνε τη φανερή ζημιά - τα δυνατά ξαφνικά χτυπήματα που έρχονται, η τουλάχιστον έτσι δείχνουνε από τα έξω – αυτά τα οποία θυμάσαι και βλαστημάς και σε στιγμές αδυναμίες, τα εξομολογείσαι στους φίλους σου, δεν εμφανίζουν τα αποτελέσματα τους αμέσως. Υπάρχει και ένα άλλου είδους κτύπημα που έρχεται από τα μέσα – το οποίο δεν αισθάνεσαι παρά μόνο όταν είναι πια πολύ αργά για να κάνεις κάτι, όταν συνειδητοποιήσεις τελεσίδικα ότι κατά κάποιον τρόπο δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνεις τόσο καλός άνθρωπος όσο ήσουν. Το πρώτο είδος σπασίματος μοιάζει να γίνεται γοργά – το δεύτερο συντελείτε σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις μα το συνειδητοποιείς εξαιρετικά απότομα».

Το πότε συντελείτε κανείς δεν είναι αρμόδιος να μας υποδείξει. Είναι αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του καθενός.
Όπως και να χει η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα.
Στο φινάλε δεν μπορείς να κρεμάσεις ταμπελάκι «προσοχή εύθραυστον». Θα την τρομάξεις, χώρια που θα έχεις χάσει τη δυνατότητα να την γνωρίσεις όπως είναι πραγματικά, δηλαδή ίδια σαν όλους μας. Με ρήγματα τεράστια, χωρίς καμία διάθεση παραδοχής. Σε μια εποχή που έχει κάνει λαμπόγυαλα ό,τι με αιώνες τώρα είχανε κτίσει και είχαν ελπίσει. Τρελοί όλοι μας στο κυνήγι του χαμένου θησαυρού..
«Τι αποδείξεις μου ζητάς; Αυτά τα φράγκα είναι μαύρα. Δεν υπογράφουμε χαρτιά, δεν κόβουμε δελτίο παροχής υπηρεσιών, ως εκ τούτου δώρα και επίδομα, τα ξεχνάμε, τι μένει; Που επαφίεται αυτό το πάρε δώσε; Όπου και το σύνταγμα παιδί μου. Στον πατριωτισμό της καρδιάς μας. γιατί απ’ όλες τις εγγυήσεις η μόνη που δείχνει να ισχύει είναι εκείνη που κρατά κρυμμένα τα τοπία που κλάψαμε…»
.

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Κυάμων απέχεσθε

Ένα παλαιότερο επίκαιρο κείμενο, που θέτει σοβαρά ερωτητικά για την λαϊκή κυριαρχία. Υπάρχουν πλειοψηφίες ή διαμορφώνονται;
Κατά καιρούς απ’ αυτήν εδώ τη στήλη έχω εκφράσει το προβληματισμό μου για πόσο τελικά συμμετέχει ο λαός στην λήψη των αποφάσεων. Για το πόσο η πλειοψηφία επιβάλει τις απόψεις της ή για το πόσο χρησιμοποιείται για να συναινέσουν οι πάντες στους σχεδιασμούς της μειοψηφίας. Δημοσιεύω παρακάτω ένα εξαιρετικό κείμενο του Κωστή Παπαγιώργη, που δίνει καίριες απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω.
Παρότι η ψήφος είναι πανάρχαια υπόθεση «όπως η συμβουλή « κυάμων απέχεσθε»), αφότου στις ευρωπαϊκές κοινωνίες προτάθηκε το εθνοσωτήριο μέτρο της γενικής ψηφοφορίας, νέα εποχή φάνηκε ότι ανατέλλει για τον πολίτη και τα δικαιώματα του. Η ελπίδα ήταν σαφής, η κοινωνία μπορεί κάλλιστα να μην ανήκει σε μια δράκα – οικονομικά και στρατιωτικά - ισχυρών, αλλά η διαχείριση της τουλάχιστον να συναρτάται με την συναίνεση πάντων.
Η πολυφωνία και όλα τα συμπαρομαρτούντα της «διαφωνία, ομοφωνία, μονοφωνία και τα λοιπά ) προκαλεί πόλεμο, αλλά με μια σοφή χειραγώγηση της φωνής επιτρέπει τη δυνατότητα ενός πρωτοφανούς συγκροτήματος που, ενώ κλώθει όλων των ειδών τα δαιμόνια, τελικά φτάνει στην κάθαρση με την γενική παραδοχή της υπεροχής των πολλών φωνών. Άρα η ισότητα έρχεται με τις κάλπες. Τότε βέβαια άρχισαν και οι μεγάλες καταγγελίες της ψηφοφορίας και της υποτιθέμενης κοινής γνώμης. Όταν η γνώμη του τελευταίου αγράμματου είναι ισοδύναμη με τη γνώμη ενός καθιερωμένου ειδήμονα, όταν ο στρατάρχης ρίχνει μια ψήφο όπως και ο φαντάρος, ευνόητο είναι να υποψιάζεται κανείς μια στημένη παρωδία που διεξάγεται μόνο για εντυπωσιασμό και άγρα πολιτικών άλλοθι.
Οι κοινωνίες ως γνωστόν προόδευσαν χάριν στις εκλεκτές μειοψηφίες τους που σχετίζονταν πάντα με την πολιτικοοικονομική ισχύ. Οι αποφάσεις λαμβάνονταν άνωθεν, από την κορυφή, της πυραμίδας που κοιτούσε αφ’ υψηλού τη λαϊκή βάση. Αλλά και οι λοιπές μειοψηφίες - θρησκευτικού, πνευματικού, επιστημονικού τύπου - δεν διέφεραν και πολύ στο σχήμα της ιεραρχημένης πυραμίδας. Οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονταν μακριά από το ανυποψίαστο πλήθος. Άρα μόνο ένας κακός δαίμονας θα μπορούσε να επιβάλλει την κατάργηση των ιεραρχιών προς όφελος της δημοκρατικής ισοπέδωσης, που, θερίζοντας τα ψηλά στάχυα, θα επετύγχανε την επιποθούμενη ισότητα δικαιωμάτων.
ο Νίτσε, ο Μπαλζάκ, ο Φλομπέρ πρόλαβαν να μιλήσουν για την απειλή μιας εξαθλίωσης που επιτελείτε με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού. Τι νόημα έχει να ζητάμε την ψήφο ενός ανθρώπου που δεν του δώσαμε τη δυνατότητα να έχει γνώμη; Τούτο σημαίνει ότι αν γνωμοδοτώ παρότι δεν έχω γνώμη, το πιθανότερο είναι ότι εκφράζω μια γνώμη που μου επιβάλλεται. Από την γαλλική επανάσταση ως σήμερα ένα μεγάλο μέρος της επίσημης πολιτικής καταγινόταν με αυτήν την δραστική επιστήμη: πως θα εξωθήσουμε τους πολίτες να ψηφίζουν – εν άγνοια τους – ενάντια στον εαυτό τους, χωρίς να χάνουν την αυταπάτη της αυτονομίας.

Η προπαγάνδα ασκήθηκε από πολιτικού θρησκευτικού επαναστατικού, διδακτικού άμβωνος, για να φτάσει στις μέρες μας να αποβεί ένα τηλεοπτικό φροντιστήριο πρωτοφανούς αποτελεσματικότητας. Οι πολύπειροι διαχειριστές το γνωρίζουν: η πλειοψηφία δεν υπάρχει, διαμορφώνεται. Από ποιους; Μα από την εκάστοτε μειοψηφία. Εφόσον κανείς δεν ψηφίζει τον εαυτό του πολιτικό αρχηγό, αλλά ενισχύει τους πολιτικούς αντιπροσώπους μιας παράταξης, το παιγνίδι είναι φαλκιδεμενο από την βάση του. Οι υποστηρικτές κάθε παράταξης αναζωπυρώνουν το άνισο παιγνίδι της πλειοψηφίας (που ψηφίζει) και της μειοψηφίας (που ψηφίζεται). Δεν υπάρχει τρόπος να ανέλθει ο λαός, η μάζα το πλήθος στην εξουσία. Αυτή ανήκει μόνο σε μια εκλεκτή μειοψηφία. Κατά συνέπεια το πολιτικό δράμα επανέρχεται εκεί από όπου ξεκίνησε. Απλώς τα μέσα έχουν άλλαξε. Καθώς μάλιστα οι λαϊκές επαναστάσεις οδήγησαν πάντα σε τυραννίες, οι οποίες κατήργησαν ακόμα και την κοινοβουλευτική παρωδία, το συμπέρασμα φαίνεται αδιάσειστο: οι κοινωνίες ανήκουν στις εκλεκτές μειοψηφίες τους και ουδέποτε στις πλειοψηφίες τους. Όσο για την περίπτωση που το βαρύθυμο θηλαστικό της κάλπης θέλει να αλλάξει πλευρό, επινοήθηκε ο δικομματισμός, ο οποίος μασκαρεύεται πειστικά την αλλαγή και το αίτημα της ανανέωσης…

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Ούτε να γελάσουμε δεν μπορούμε

Σε αυτές τις εκλογές ούτε να γελάσουμε δεν μπορούμε. Δεν είναι ούτε σοβαρά ούτε αστεία αυτά που παρακολουθούμε, είναι βαρετά, από την πολλοστή επανάληψη και την έλλειψη φαντασίας. Μόνο σε αποστροφή οδηγεί μια τέτοια εικόνα.
Όπως σας έχω ξαναγράψει το ΠΑΣΟΚ αποτελεί εδώ και χρόνια τον πιο ενδιαφέροντα πολιτικό χώρο για διερεύνηση. Εκεί λοιπόν στο μακρινό Πασοκ όμως θα λέγαμε στο μακρινό Κονγκό, έχουν μπλέξει τα σώβρακα κα με τις γραβάτες, δεν ξέρεις από που να φυλαχτείς, γίνονται φίλοι για μια μέρα και την άλλη είναι εχθροί. Το χειρότερο δεν σέβονται την ιστορία τους, δεν σέβονται τους ανθρώπους τους. Στην προσπάθεια τους να αλλάξουν κάποια πράγματα τα καίνε όλα, πλήρης ισοπέδωση, χωρίς ωστόσο όλο αυτό το διάστημα να έχουν τιμωρήσει όλους αυτούς, που έβλαψαν την ελληνική κοινωνία στα χρόνια της διακυβέρνησης.
Τα φαινόμενα της διαπλοκής, των «πάρε δώσε», των εκδουλεύσεων, του ρουσφετιού και της διαφθοράς, ήταν τόσο έντονα που αναισθητοποίησαν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, καθορίζοντας έτσι καινούργια στάνταρ, ενός σύγχρονου τοπικού μεσαίωνα.
Στην διαδικασία αποδόμησης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχουμε το σύνηθες φαινόμενο της σύγκρουσης εσωκομματικών ομάδων, αυτό το ζήσαμε την προηγούμενη δεκαετία. Το δυστύχημα για το ΠΑΣΟΚ είναι ότι καμία ομάδα δεν επικράτησε τότε, με αποτέλεσμα να οδηγείτε σήμερα στη σήψη.
Το όλον Πασόκ ή το Νέο Πασόκ είναι δύο έννοιες εικονικές, στην πραγματικότητα ο πανίσχυρος κομματικός μηχανισμός, έγινε μηχανισμός της διασποράς, και παίζει κλεφτοπόλεμο. Ομάδες, υποομάδες, ανίερες εσωτερικές συμμαχίες, σε μια άνευ προηγούμενου παρατεταμένη κρίση έχουν επιδοθεί στην απέλπιδα προσπάθεια να υπερασπίσουν συμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες.
Έχω την αίσθηση ότι σύλλογος της γειτονιάς μου λειτουργεί πιο συντεταγμένα από την οργάνωση του ΠΑΣΟΚ. Όσο για την αριστερά…

Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι η διάβρωση του πολιτικού και κοινωνικού ιστού, έχει προκαλέσει ανήκεστη βλάβη, στην πατρίδα μας. Η κηλίδα έχει καλύψει, όλη την πολιτική και κοινωνική διαστρωμάτωση, ξεπερνώντας και τους τελευταίους θύλακες αντίστασης, που εκ παραδόσεως κρατούσαν και έδιναν τις μάχες.
Ήταν πολλά τα λεφτά, και μεγάλο βάρος, να κουβαλήσουν τόσα χρόνια κάποιοι στην πλάτη τους τη σημαία του αγώνα. Μεγαλώσανε, βαρύνανε, δεν είδανε και προκοπή, καταθέσανε τα όπλα και έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως.
«Όταν η αναφορά μου στην αριστερά, θα πάψει να είναι ένα μεγάλο παρελθόν, τότε κάτι θα έχει αλλάξει. Έστω και προς το χειρότερο. Να κουνηθεί επιτέλους κάτι, να ανέβει η λάσπη στην επιφάνεια της ακίνητης λίμνης, ο βούρκος να γεμίσει ομόκεντρους κύκλους, το βότσαλο της ανησυχίας να γίνει θεμέλιος λίθος για έναν κόσμο που θα σκέφτεται περισσότερο, θα ονειρεύεται περισσότερο, θα ενεργεί περισσότερο. Εδώ κάπου ξύπνησα. Από τα γέλια της Ιστορίας»
Τέλος με την αριστερά που ξέραμε. Όσοι δεν λάκισαν φορτώθηκαν τα παράσημα του παρελθόντος ωσάν άλλοι σοβιετικοί πολεμιστές, ατραξιόν σε μια κοινωνία, που ότι καν θυμάται.
Η αριστερά υπάρχει στο μυαλό και στη ψυχή των γενεών που έρχονται. Καμία σχέση με τη δική μας αριστερά, δεν θα στηρίζεται σε ευαγγέλια, και σε απολιθώματα ιδεών δεν θα έχει ανάγκη να απομονώνεται για να επιβιώσει ούτε να διαπλέκεται εκμεταλλευόμενη τη θυσία και τους αγώνες του παρελθόντος.

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Αργά και βασανιστικά

Αυτά που γράφω σήμερα για το ΠΑΣΟΚ, αποτελούν μια συνέχεια χρόνων, κανονικά δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν, ο χρόνος που έχει περάσει ήταν αρκετός για να δώσει ένα τέλος. Δυστυχώς η αρρώστια τραβάει, αργά και βασανιστικά, με τραγικές επιπτώσεις για ολόκληρη την κοινωνία. Ένα παλαιότερο κείμενο, για να δικαιολογήσουμε το χρόνο, τίτλος «Καλπάζουσα σχιζοφρένεια»

Είναι βαθιά άρρωστο το ΠΑΣΟΚ στην Κέρκυρα, τόσο που οποιαδήποτε προσπάθεια για ανασυγκρότηση, ακόμα και σοσιαλιστική, όπως ονομάζεται η νέα τάση, δεν έχει καμία τύχη. Η βλάβη είναι ανήκεστη.
Η ανησυχία που εκφράζεται από πολλά στελέχη, μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώνει την παραπάνω διάγνωση. «Καλπάζουσα σχιζοφρένεια».
Η ιστορική διαδρομή, κάτω από τις σημερινές συνθήκες αποτελεί μειονέκτημα. Η ανασυγκρότηση δεν μπορεί να γίνει με φθαρμένα υλικά, θα ήταν προτιμότερη, η ολοκληρωτική ισοπέδωση, η κατάρρευση και η εκ νέου κατασκευή. Πώς να μπαλώσεις ετούτο το κατεστραμμένο σαρκίο;. Θυμάσαι τον τάδε, που σήμερα είναι υπέρμαχος της ιδέας της ανασυγκρότησης στρογγυλοκαθισμένο πριν λίγα χρόνια στην βολική καρέκλα της εξουσίας. Τότε δεν είχε ανάγκη το κίνημα από ανασυγκρότηση προείχε η ανασυγκρότηση της περιουσίας των συντρόφων.
Βεβαίως σ’ αυτή την προσπάθεια δεν ξεκινούν όλοι με τις ίδιες προθέσεις, για να μην αδικούμε και τις καλές προθέσεις.

«Το μόνο χάσιμο που υπολήπτομαι και με τρομάζει είναι να χαθεί κανείς μέσα στον εγκέφαλο του. Να βρεθεί σε μια νοητική πραγματικότητα με πολλούς καθρέπτες κι εκατοντάδες είδωλα που όλα θα λένε την ίδια ιστορία, αλλά σε διαφορετική γλώσσα το καθένα. Οι ματαιωμένοι διάλογοι να γίνουν σκοινί από λέξεις στο λαιμό σας, η χρόνια σιωπή να εκραγεί, να σκάσει το δέρμα να ανοίξουν τα χέρια, τα πόδια σε πληγές από το ανείπωτο. Η ιατρική έχει τις μεθόδους και τις ορολογίες της γι’ αυτές τις καταστάσεις. Εμείς το λέμε απόσυρση. Και κοιτάμε ποια μάρκα προσφέρει τις καλύτερες ευκαιρίες για να πάρουμε καινούργιο. Σαρκίο» τα εντός εισαγωγικών από το ενδιάμεσο σχόλιο ραδιοφωνικής εκπομπή του τραγουδιού « Ας τον τρελό στην τρελά του»…
Καλπάζουσα, σχιζοφρένεια η διάγνωση. Καθημερινή φαρμακευτική αγωγή για την ώρα.

Να πουλήσουμε ακριβά το τομάρι μας

Με τρόπο απροκάλυπτο, τα δυο μεγάλα κόμματα μετέφεραν την κεντρική πολιτική σκηνή, στις τοπικές εκλογές. Οι επικείμενες εκλογές δεν έχουν χρώμα αυτοδιοικητικό και αυτό είναι κακό για την αυτοδιοίκηση. Είναι κακό για τις τοπικές κοινωνίες.
Αφού έτσι το θέλουν έτσι πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Ο Δικομματισμός για πολλοστή φορά στο μεγαλείο του. Και ο Λαός; Ο Λαός, τιμωρεί τον ένα ενισχύοντας τον άλλον και στην συνεχεία τιμωρεί αυτόν που ενίσχυσε και ενισχύει αυτόν που τιμώρησε. Καμία φαντασία. Κλαίει την μοίρα του, βλαστημάει το γάλα της μάνας του για την επιλογή του, καταριέται και συνεχίζει να κάνει μηχανικές κινήσεις, ποτέ από δω ποτέ από εκεί.
Είναι απορίας άξιο, πως αυτός ο σοφός Λαός, όπως τον αποκαλούν αυτοί που τον κοροϊδεύουν, δεν έχει ξεπεράσει τα διλήμματα. Γιατί δεν είναι μία, δεν είναι δύο, δεν είναι τρεις, είναι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, που μασάει την ίδια καραμέλα.
Η πιο απλή σκέψη απέναντι σ’ αυτή τη συνεχιζόμενη κοροϊδία είναι να τους αποδυναμώσει και τους δύο, να τους κόψει τα φτερά, ώστε να μην φουσκώνουν καθήμενοι στο θρόνο της εξουσίας. Έτσι κι αλλιώς κάποιος από τους δυο θα είναι στην εξουσία, ας του δημιουργήσουμε ένα είδος ανασφάλειας, και ασφάλεια για μας απέναντι στην αυθαιρεσία.
Αν θέλουμε καλλίτερο πρωτάθλημα, πιο ποιοτικό και πιο ανταγωνιστικό, καλό είναι να ενισχύσουμε και τις άλλες πιο μικρές ομάδες
Θα υπήρχαν αυτά τα αδιέξοδα σήμερα αν δεν είχαν την ευχέρεια να λειτουργούν ανεξέλεγκτα, να νομοθετούν ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και να επεμβαίνουν με προκλητικό τρόπο, στους συνταγματικούς θεσμούς;
Με δεδομένο ότι η εκλογική διαδικασία δεν έχει πλέον σχέσεις με ιδεολογικούς φραγμούς, ας πουλήσουμε πιο ακριβά το τομάρι μας στις επόμενες εκλογές.

«Να υπονομεύσουμε με την ψήφο μας τον δικομματισμό», θα μπορούσε να είναι το κεντρικό σύνθημα, για όλους τους ενηλικιωμένους πολιτικά, ψηφοφόρους. Να υπονομεύσουμε με την ψήφο μας τα κόμματα, που μέχρι σήμερα συγκρίνουμε τα αρνητικά τους: ποιος έκλεψε τα λιγότερα και ποιος τα περισσότερα, ποιος υπερέχει σε ατολμία, σε διαπλοκή, ποιος ξεχνάει περισσότερο τις προεκλογικές υποσχέσεις, ποιος διορίζει περισσότερα ή λιγότερα δικά του παιδιά, ποιος δείχνει μεγαλύτερη η μικρότερη υποτέλεια απέναντι στον ξένο παράγοντα. Η ψήφος σήμερα δεν μπορεί να στηρίζεται σε πατροπαράδοτες συνήθειες, ούτε βεβαίως σε ψευδεπίγραφες ιδεολογίες, η ψήφος πρέπει να λειτουργεί καταστροφικά για ένα σαθρό οικοδόμημα, βόμβα στα θεμέλια αυτών των πολυσυλλεκτικών κομμάτων εξουσίας, που όπως έχουν ανακατευθεί, αποτελούν ένα και το αυτό.
Ένα και το αυτό. Υποταγμένα στο ίδιο μηδενισμό άξιων και κοινωνικών στοχεύσεων. Υποταγμένα στον ξένο παράγοντα. Βυθισμένα στην διαπλοκή και τη διαφθορά. Υπεύθυνα για την κλοπή του δημοσίου χρήματος. Δυο κόμματα γερασμένα άτολμα και χωρίς φαντασία που επιβάλλεται να αποδομηθούν.

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Τα πλοία δεμένα στα λιμάνια

Δυνάμεις του καλού προστάτευσαν τον επικεφαλής του συνδυασμού «Κέρκυρα Πολιτών» Χρύσανθο Σαρλή, από τον άχαρο ρόλο να υπερασπίζεται ένα κόμμα που για τα μέτρα του, ήταν πολύ κοντό.
Η «άδικη» απόφαση του Πρωτοδικείου Κέρκυρας, όπως χαρακτηρίστηκε από φίλους και πολιτικούς αντιπάλους, του υποψηφίου Δημάρχου, να αποκλείσει το συνδυασμό
«Κέρκυρα Πολιτών», από τις επικείμενες εκλογές, για μερικά λεπτά καθυστέρησης, αποκαθιστά, χωρίς φυσικά την θέληση των δικαστών, μια μεγαλύτερη αδικία. Δεν είχε θέση αυτό το ΠΑΣΟΚ δίπλα στο μέγεθος του κερκυραίου πολιτικού. Δεν αξίζει αυτό το κόμμα, που κυβέρνησε το μεγαλύτερο διάστημα της μεταπολίτευσης τη χώρα και πολύ περισσότερο το νησί, με τα γνωστά αποτελέσματα, να νομιμοποιείται πίσω από ιστορικά στελέχη του χώρου, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν το μηχανισμό συμφερόντων, πελατειακών σχέσεων και νομής της εξουσίας.
Πίσω από τα λίγα λεπτά καθυστέρησης, σύμφωνα με την απόφαση του Πρωτοδικείου, κρύβεται ένα κόμμα «καθυστερημένο», που έδωσε τη στήριξη του στον Χρύσανθο Σαρλή, χωρίς ουσιαστικά να τον στηρίξει. Οι φιλότιμες προσπάθειες των συνεργατών του και το βαρύ όνομα του ιδίου του επικεφαλής του συνδυασμού, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, οδηγούσαν σε μια θυσία χωρίς αντίκρισμα. Η άπνοια θα παρέμενε και η Άρτεμις δεν είναι πια εδώ για να φυσήξει ούριος άνεμος. Για άλλη μια φορά θα αντικρίζαμε τα πλοία δεμένα στα λιμάνια.

Η υπεράσπιση της διοικητικής μεταρρύθμισης από τον κ. Σαρλή, αυτής που ζητούσε τόσα χρόνια, όταν ακόμα ήταν Δήμαρχος του Δήμου Κερκυραίων και έβλεπε την περιφέρεια να ασφυκτιά κάτω από την βαριά μπότα της κεντρικής κυβέρνησης, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ταυτισθεί με την υπεράσπιση της γενικότερης κυβερνητικής πολιτικής, μιας πολιτικής που αποκαλύφθηκε χθες περίτρανα, μέσα από τη διακαναλική συνέντευξη του Πρωθυπουργού και τα εκβιαστικά διλήμματα που θύμισαν εποχές παλαιοδεξιάς.
Η απόφαση του Πρωτοδικείου Κερκύρας, στην ουσία επιβεβαιώνει ιατρικά την ανήκεστο βλάβη ενός πολιτικού οργανισμού. Θέλει οδοστρωτήρα το ΠΑΣΟΚ να περάσει από πάνω του και να γίνει ένα με την άσφαλτο.

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Μας έμεινε η υπομονή

Ένα κουβάρι γίναμε και θα περάσει χρόνος, για να σχηματοποιηθεί μια νέα πραγματικότητα. Συγκλίσεις αποκλίσεις, προσεγγίσεις, η ρευστότητα στο μεγαλείο της.
Έχω διαπιστώσει, ότι το διαμορφούμενο κλίμα δεν έχει να κάνει με την κοινωνία, αυτή έχει τα δικά της κριτήρια, το κλίμα περιορίζεται σε αυτόν, το στενό κύκλο, που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, είτε άμεσα σαν υποψήφιοι, είτε σαν προσκολυόμενοι.
Οι μέθοδοι επικοινωνίας είναι τόσο ξεπερασμένοι, που δεν θα επηρεάσουν ότι στο ελάχιστο το εκλογικό σώμα. Λείπει η φαντασία και ο ερωτισμός απαραίτητα συστατικά για να έρθουν κοντά οι άνθρωποι. Τα γυάλινα μάτια της τηλεόρασης δεν δημιουργούν συναισθήματα, αυτά είναι αποτέλεσμα της προσωπικής επαφής. Αρκεί μια ζεστή ματιά για να καταλάβουμε την αλήθεια. Τα χιλιοειπωμένα λόγια τα συνθήματα - κλισέ και τα ποιηματάκια από την τηλεοπτική σκηνή δεν μας αφήνουν τίποτα.
Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα. Οι τοπικές εκλογές προσλαμβάνουν εθνικό χαρακτήρα και το αποτέλεσμα; Τον κυριότερο παράγοντα για πρόοδο ή στασιμότητα και οπισθοδρόμηση. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία ( για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο μπλουζ») είμαστε.

Γι’ αυτό έγραφα χθες σιγά – σιγά και ταπεινά σε μια παλλαϊκή άμυνα να μαζέψουμε τα συντρίμμια μας από τα κτυπήματα της νέας τάξης πραγμάτων και να κτίσουμε με διάθεση προοδευτική τις νέες συνθήκες διαβίωσης στον τόπο που μας ανήκει.
Το κυκλοφοριακό, η πολεοδόμηση, η καθαριότητα, η τουριστική κρίση, η ανεπάρκεια των υποδομών η εγκατάλειψη των μνημείων, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ακρίβεια και η φτώχεια, δεν είναι της αποκλειστικής μας ευθύνης. Η ευθύνη η δική μας βρίσκεται στην έριδα πάνω απ’ αυτά και στην ανυπαρξία κοινής στρατηγικής για τον περιορισμό τους.
………………………………………………………………………………………….
«Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, η σημερινή μας φτύνει, μας διαψεύδει μας εκτροχιάζει. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου.»
………………………………………………………………………………………… Η ευθύνη μας, περιορίζεται στην αδυναμία μας να επιτύχουμε την πολυπόθητη κοινωνική συνοχή. Αυτή επί του παρόντος μπορεί να περιορίσει την ισοπέδωση. Και εμείς οι τυχεροί που ζήσαμε τις εμπειρίες μιας άλλης εποχής και ζούμε στο ξέφρενο ρυθμό του σήμερα, μας έμεινε η υπομονή για να αμυνθούμε.
Μερικές φορές η υπερβολή, χρησιμοποιείτε για να τονίσει τη θέση, Δεν υπήρχε από μέρους μου ισοπεδωτική διάθεση για τα κίνητρα των υποψηφίων στις επικείμενες δημοτικές εκλογές.
Προσπαθώ να καταδείξω πως γίνονται κανόνες σε μια κοινωνία, πρακτικές που η ίδια η κοινωνία είχε καταδικάσει. Πως χωρίς την παραμικρή αντίσταση, παραχωρούμε κεκτημένα που με αγώνα και αίμα κατακτήσαμε.
Η επιμονή ορισμένων από εμάς στην νοσταλγία για κείνο που χάθηκε, κάνει την ορφάνια πιο μεγαλοπρεπή.

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Κοιτάξτε τους στα μάτια

Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τους υποψηφίους, όχι για να μάθω κάτι καινούργιο, όχι για να ακούσω υποσχέσεις. Εδώ που φτάσαμε τα λόγια είναι περιττά. Το τι θα κάνουμε, είναι ντροπή να δημοσιοποιείται. Το τι θα κάνουμε δεν λέγεται, γίνεται σιωπηλά και χωρίς διθυράμβους και αναφορές.
Παρακολουθώ την εκτέλεση του ρόλου, μιας και το έθιμο επιβάλλει απαγγελία ποιημάτων, περιοδειών καθ’ άπασα την επικράτεια, εθιμοτυπικών επισκέψεων στους αρμόδιους φορείς, παρουσίαση των νέων μεταγραφικών αποκτημάτων, με φωτογραφία κάτω από το έμβλημα της παράταξης, καθώς και ποικίλο μουσικό πρόγραμμα για τόνωση του φρονήματος των αγωνιζομένων.
Βεβαίως και κάποιοι ξεχωρίζουν. Αυτοί που κάνουν τα λιγότερα. Αυτοί που σεμνά και ταπεινά, ακολουθώντας την αισθητική της αφαίρεσης και υπό το βάρος των ενοχών για την πολική κατάντια - και ας μην είναι κατ’ ανάγκη αυτοί οι ένοχοι- απολογούνται.
Απολογούνται, χωρίς να ψάχνουν τις κατάλληλες λέξεις που θα δικαιολογήσουν, και σβήνουν εντελώς από κάθε φράση το «αλλά» δεν υπάρχει «αλλά», υπάρχουν ευθύνες, που φτάσαμε μέχρι εδώ, τις παίρνουμε στην πλάτη μας και προχωράμε.

Με κριτήριο την αισθητική πορεύομαι, την καλή πρόθεση που δεν χρειάζεται λόγια, αλλά μάτια, μάτια που ομολογούν ενοχές. Προτιμάω αυτούς τους ενόχους, από τους άλλους τους πραγματικούς που εναποθέτουν τις ευθύνες.
Είναι αλήθεια, που σ’ αυτό το επιβαρημένο περιβάλλον, η αισθητική είναι ανακόλουθη από την πραγματικότητα, με λίγη προσπάθεια όμως και καλή πίστη από μέρους μας, μπορούμε να αξιολογήσουμε, να ξεχωρίσουμε και να ακολουθήσουμε.
Κοιτάξτε τους στα μάτια, όσο και αν έχουν εκπαιδευτεί, ποτέ δεν θα μπορέσουν να κρύψουν την αλήθεια.
Το προσκήνιο αυτής της περιόδου με αφήνει παντελώς αδιάφορα, ότι φαίνεται και κάνει φασαρία είναι ανάξιο σχολιασμού, στο περιθώριο όμως αυτού του πανηγυριού υπάρχουν κρυμμένοι θησαυροί, στο χέρι μας είναι, να τους ανακαλύψουμε…

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Μετεκλογικά βλέπουμε…

Το ξέρω, δεν σας έλειψα. Άλλωστε, αυτές τις μέρες, η απουσία περνάει απαρατήρητη. Οι μέρες σας είναι γεμάτες φασαρία του τίποτα. Τα σημαντικά έπονται. Ο σκληρός χειμώνας του ’11 θα ξεκινήσει από τα μέσα Νοέμβριου του ’10 και θα συνεχιστεί άνοιξη και καλοκαίρι.
Σε ένα εξαιρετικό άρθρο του στην καθημερινή ο Νίκος Ξυδάκης, μεταξύ άλλων αναφέρει: «…Ένας ιστορικός αποτόλμησε μια σύγκριση: Ο χειμώνας του 2011, υπό όρους, θα μείνει στις μνήμες των χορτάτων Ελλήνων του 21ου αιώνα, σαν τον σκληρό χειμώνα του ’41, του κατοχικού λιμού. Δεν θα δούμε λιμό, βέβαια. Κινδυνεύουμε να δούμε όμως πάλι το ξεχασμένο και απωθημένο φάσμα της φτώχειας, αυτό που είχε παρέλθει οριστικά από την αυτοσυνείδηση των μεσαίων στρωμάτων, κατά τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης.
Το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης, άλλωστε, στηρίχθηκε σε αυτή τη συνομολογία: ποτέ πια φτώχεια, ποτέ πια διχαστικές διακρίσεις, πολιτικές ή ταξικές.
Τώρα, η απειλή της φτώχειας επιστρέφει, συνοδευμένη από υπόδηλες απειλές κοινωνικών αποκλεισμών και νέων ταξικών διαφορισμών. Αμφισβητείται το κοινωνικό συμβόλαιο μιας 35ετίας. Τα απειλούμενα πλήθη το αισθάνονται• ίσως δεν το συνειδητοποιούν, δεν το αναλύουν, αλλά το αισθάνονται σε κάθε πόρο του δέρματός τους: η απειλή είναι υλική, βιοτική, δεν απειλούνται αορίστως πολιτικά οικουμενικά δικαιώματα. Εξ ου και οι όποιες αντιδράσεις θα είναι αντιδράσεις προς υπεράσπιση των υλικών θεμελίων του βίου, και θα είναι αντιδράσεις εν τω βάθει, υπαρξιακά, πολιτικές. Δηλαδή, απρόβλεπτες, πέραν του παρόντος εννοιολογικού πλαισίου με το οποίο αντιλαμβανόμαστε το πολιτικό παιχνίδι…»
Για την ώρα, ας χαρούμε τις προεκλογικές μέρες, όπως ξέρουμε να τις χαιρόμαστε, μετεκλογικά βλέπουμε... στο σκοτάδι;
…………………………………………………………………………………………..
Να χαρούμε παρέα με τους εντιμότατους, που συνεχίζουν απτόητοι. Αυτή τη φορά αν η πλακά τους, επικυρωθεί, θα τους γράψει η ιστορία… το τελευταίο σχόλιο από τον ανώνυμο εντιμότατο που επιμένει να υποδαυλίζει την κατάσταση.
«Η ομάδα κατεβαίνει ξανά σε πλήρη σύνθεση με τα γνωστά της αστέρια να φιγουράρουν στην πρώτη γραμμή αλλά και με φερέλπιδες νέους. Μην σε ανησυχεί το γεγονός, ότι είναι 4 χρόνια μεγαλύτεροι. Αν έχεις προσέξει, που είμαι σίγουρος ότι έχεις, η Μίλαν και η Τσέλσι επί Αντσελότι τα πήραν όλα. Ο προπονητής κάνει τη διαφορά. Με εντιμότατα φιλικούς χαιρετισμούς»
Ο προπονητής σίγουρα κάνει τη διαφορά, μόνο που η Μίλαν και Τσελσι, είχαν παικταράδες, όχι ρεμάλια, που βρίσκονται εκτός τόπου και κυρίως εκτός χρόνου... Ας ζήσουμε για την ώρα τις στιγμές και ας αφήσουμε τον χειμώνα να περιμένει…

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Και ο ψηφοφόρος άνθρωπος είναι

Με διαφορά μιας μέρας, Γεώργιος Παπανδρέου, πρωθυπουργός της χώρας και Αντώνης Σαμαράς αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επισκέφτηκαν την Κέρκυρα. Δεν ξέρω αν έχει ξανασυμβεί παρόμοιο γεγονός. Εκείνο όμως που έχει επαναληφθεί και μάλιστα πολλές φορές στην νεότερη ιστορία αυτού του τόπου, είναι η ανταλλαγή, εξοπλισμού, λέξεων ύφους θέσεων. Όταν έφυγε ο κ. Παπανδρέου έδωσε την ομιλία του στον κ. Σαμαρά να την χρησιμοποιήσει όταν θα γίνει εξουσία, σε ανταπόδοση ο κ. Σαμαράς του έστειλε τη δική του, για όταν έρθει το πλήρωνα του χρόνου και βρεθεί στην θέση του.
Διαβάστε προσεκτικά τις δυο ομιλίες, εντελώς διαφορετικές, από δυο παρατάξεις που υπηρετήσαν με ευλάβεια τα ίδια πράγματα όλα αυτά τα χρόνια και οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας. Όταν θα γίνει αλλαγή φρουράς, πάλι διαφορετικές θα είναι, με τους πρωταγωνιστές όμως να παίζουν αντιθέτους ρόλους.

Άλλη μια φορά να έρθουν μέχρι τις εκλογές, μάλλον δεν θα χρειαστεί δεύτερος γύρος για τον υποψήφιο που στηρίζεται από ΚΚΕ για τον Δήμο κερκυραίων. Το έργο είχε πολλές επαναλήψεις, μέχρι σήμερα με επιτυχία, σήμερα όμως δεν είναι όπως χθες, με τις τσέπες άδειες και με κατακτήσεις χρόνων να γκρεμίζονται εν μια νυχτί, η συμπεριφορά του Λαού δεν μπορεί να είναι ίδια.
Δεν υποστηρίζω ότι στις επικείμενες εκλογές η ψήφος πρέπει να είναι κατά του μνημονίου, απεναντίας η ψήφος πρέπει να είναι υπέρ της αυτοδιοίκησης, άλλωστε δεν νομίζω να υπάρχει υποψήφιος αλλά και κανένας πολίτης σε αυτή την χώρα, που είναι υπέρ του μνημονίου. Με τόσο ισχυρή όμως δόση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ και ο ψηφοφόρος άνθρωπος είναι και μοιραία αντιδράει…

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

o πιο μεγάλος εχθρός , ο κακός μας εαυτός

Τα μεγάλα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η κερκυραϊκή κοινωνία, ωχριούν μπροστά στην ίδια τη στάση, ενός σημαντικού μέρους της. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, η άρνηση για συμμετοχή, η παντελής αδιαφορία, η μόνιμη γκρίνια, και η μετάθεση ευθυνών. Αυτές τις μέρες που μετράνε στον προεκλογικό χρόνο, το φαινόμενο γίνεται πιο έντονο και οι εκκλήσεις κάποιων υποψήφιων για συλλογική αντιμετώπιση, προσκρούουν σε τοίχο.
Με εκνευρίζει το γεγονός της ανέξοδης κριτικής στη διάρκεια του πέμπτου καφέ. Λες και περιμένουν το μεγάλο χέρι του Θεού να τους προσφέρει το παράδεισο.
Με εκνευρίζει, η αυθαίρετη κρίση, για δημόσια πρόσωπα, πού μπορεί και εγώ να διαφωνώ μαζί τους, ή να ζητάω περισσότερα, εκτιμώ όμως την προσπάθεια, που ακόμα και αποτυχημένη είναι καλλίτερη από το τίποτα.
Δυστυχώς αυτή η παθητική στάση, επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο με την έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων. Τα προβλήματα οι σχολιαστές της δεκάρας μόνο σαν τίτλο τα γνωρίζουν, πετάνε ένα κυκλοφοριακό χάος και περιμένουν αφού τελειώσουν το καφέ τους να εξαφανιστούν τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια ως δια μαγείας από τους δρόμους.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη κοινωνία, μόνο συλλογικά αντιμετωπίζονται. Βεβαίως υπάρχουν ευθύνες από τους αρμόδιους φορείς. Βεβαίως πολλές φορές έχουν γίνει λάθος χειρισμοί, η συμμετοχή όμως είναι αυτή, που θα διασφαλίσει μια καλύτερη πορεία.
Θα έλεγα σε μια ακραία τοποθέτηση ότι όλοι αυτοί οι άνευ προσφοράς δεν δικαιούνται να ομιλούν. Να είναι ευχαριστημένοι που τους ανέχονται οι υπόλοιποι και δεν τους εξορίζουν απ’ αυτήν την πόλη.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Να μη γυρίσουμε την πλάτη

Για μας που παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα με μάτια καθαρά, απηλλαγμένοι από το πάθος που συνήθως δημιουργούν οι εκλογικές αναμετρήσεις, έχουμε την ευκαιρία να διακρίνουμε, πέρα από την κάλπη και τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Οι εκλογές ιδιαίτερα αυτές για την τοπική αυτοδιοίκηση, αποτελούν ένα ψυχογράφημα της κοινωνίας. Στην πορεία έχουμε να δούμε πολλά. Εκτός από τα κοινά χαρακτηριστικά των εκλογικών αναμετρήσεων, κάθε τετραετία έχει και τα δικά της. Γι’ αυτό ίσως και το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο.
Θυμάμαι όλες τις μεταπολιτευτικές εκλογικές αναμετρήσεις, ακόμα και αυτές που δεν είχα δικαίωμα ψήφου. Μπορεί όλες να είχαν χαρακτηρισθεί κρίσιμες και ας μην ήταν, όλες όμως ήταν ξεχωριστές και των βουλευτικών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αυτή η προεκλογική περίοδος που διανύουμε, δεν αποτελεί μια επανάληψη, το εγχείρημα της νέας διοικητικής μεταρρύθμισης την καθιστά πραγματικά κρίσιμη και ξεχωριστή.
Η εκλογική διαδικασία αποτελεί μία από τις πιο σκληρές ασκήσεις ανθρώπινων αντοχών και δυνατοτήτων, κατά την διάρκεια της οποίας, έχουμε την ευκαιρία να τσεκάρουμε την πνευματική επάρκεια, την σωματική αντοχή, τη ψυχική τόλμη. Το μίσος και την μεγαλοσύνη, το ήθος αλλά και την κακοήθεια, το συμβιβασμό και τη δειλία. Την αρετή και την κακία.
«Εδώ κάτω στη λάσπη αφήνουμε τα ίχνη μας, στη σκόνη υπογράφουμε τα κατά καιρούς ονόματά μας.» Θα μετρηθούμε αυτή την περίοδο και δεν μιλάω για κουκιά, αλλά για «μπόι…»

Μπορεί πολλές φορές να γκρινιάζω απ’ αυτήν εδώ την στήλη, άλλωστε σε μια περίοδο προεκλογική υπάρχει άφθονο υλικό για γκρίνια, τόσο που μπορεί να μας ρίξει στην παγίδα της μιζέριας.
Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν μου αρέσει. Είναι ένα πανηγύρι!
Μουσική, φώτα, χρώματα, συγκεντρώσεις, χαρά μεγάλη. Οι άνθρωποι αφήνουν την μοναξιά τους και έρχονται κοντά, τα συναισθήματα ζωηρεύουν, οι ελπίδες ζωντανεύουν. Αγαπάμε και μισούμε αυτές τις μέρες άρα ζούμε.
Σοβαρολογώ δεν ειρωνεύομαι. Ο προεκλογικός χρόνος ενός ανθρώπου που ζει μέχρι τα 80 είναι είκοσι χαρούμενα χρόνια από τη ζωή του, υπολογισμένα με 6 μήνες κάθε προεκλογικής περιόδου. Το ένα τέταρτο της ζωής δηλαδή χαρές και πανηγύρια.
Να το εκτιμήσουμε σοβαρό αυτό και να μην μας πιάνει η μιζέρια και η γκρίνια, άλλωστε το έχουμε δει το έργο πολλές φορές οι εκλογές έχουν αξία για τον προεκλογικό χρόνο που χαιρόμαστε. Είναι ακριβώς αυτός ο χρόνος των προκαταρκτικών λίγο πριν τον οργασμό. Και μετά τον οργασμό, να μην γυρίσουμε την πλάτη…

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Χίλια κομμάτια, μπροστά στα χίλια προβλήματα

Άρχισε να μετράει και επισήμως ο προεκλογικός χρόνος. Ένας μήνας δύσκολος με τις σχέσεις των ανθρώπων της κάθε τοπικής κοινωνίας να δοκιμάζονται βάναυσα.
Οι χιλιάδες υποψήφιοι που πλαισιώνουν τους συνδυασμούς του Δήμου και της Περιφέρειας, δίνουν τη μάχη της ψήφου, με αντιπάλους όχι μόνο υποψηφίους των άλλων ψηφοδελτίων, αλλά πολλές φορές και τους συνυποψήφιους τους.
Το θέμα έχει εξαντληθεί, με δυσκολία μου βγαίνουν οι λέξεις, που αναφέρονται στις επικείμενες εκλογές. Φοβάμαι, ότι στην προσπάθεια μου να βρίσκομαι, εντός επικαιρότητας, θα περάσω στην παραπολιτική παραφιλολογία, που ανέκαθεν μισούσα.
«Πολλά λόγια αυτές τις μέρες. Λόγια - κέρματα, λόγια - ψιχία, λόγια μετά λόγου γνώσεως ή άνευ λόγου. Ποια θέλεις; Απ’ όλα έχω. Σε διαφορετική τιμή. Αυτά της επίγνωσης τα ανταλλάσσω μόνο με αφοσίωση. Έχεις;»
Η αυτοδιοίκηση από μόνη της, σαν μια συμμετοχική διαδικασία αποδεσμεύεται από τους εναγκαλισμούς και λειτουργεί ανεξάρτητα, γιατί η κάθε τοπική κοινωνία, υπό το βάρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει, δεν έχει την πολυτέλεια να περιχαρακώνεται.
Τα έντονα κομματικά χρώματα που ξεπροβάλουν αυτήν την περίοδο, είναι βέβαιο ότι την επομένη των εκλογών θα ξεθωριάσουν. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Η περιφέρεια αναστενάζει, παραμελημένη χρόνια τώρα από την κεντρική εξουσία. Η φτώχεια που μας έχει γονατίσει, η ανεργία, η υγεία, η παιδεία, το περιβάλλον, η ακρίβεια, δεν είναι προβλήματα που τα δημιούργησε η τοπική κοινωνία. Είναι προβλήματα ευθύνης της κεντρικής εξουσίας.
Με το πέρας της προεκλογικής περιόδου και πάλι θα βρεθούμε μόνοι, αντιμέτωποι με όλα τα παραπάνω. Όλοι μαζί έχουμε πιο δυνατή φωνή στην διεκδίκηση όλοι μαζί είμαστε πιο δυνατοί στην άμυνα για να περισώσουμε ότι ακόμα έχει απομείνει.
Τα τελευταία χρόνια ο Δήμος Κερκυραίων αποτελεί το επίκεντρο της πολιτικής σύγκρουσης, μιας σύγκρουσης που δεν ωφέλησε τον τόπο. Ευχή και ελπίδα σε αυτές τις εκλογές, το «αίμα» που θα χυθεί, να είναι το τελευταίο.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Τα πρόσωπα κάνουν την διαφορά

Η χαώδης διαφορά που προκύπτει δημοσκοπικά, μεταξύ των δυο συνδυασμών που υποστηρίζονται από το ΚΚΕ, για την περιφέρεια Ιονίων Νήσων και το Δήμο Κερκυραίων, έρχεται να επιβεβαιώσει, αυτό που έγραφα σε προηγούμενα κείμενα. Η πολιτική είναι απούσα από τους εκλογικούς σχηματισμούς, είναι παρούσα όμως σε πρόσωπα, που με την στάση τους και την πορεία τους, διασώζουν την χαμένη της τιμή.
Οι παλινδρομήσεις ανάμεσα στο «ανεξάρτητο» και το «κομματικό», εξαφάνισαν τις έννοιες. Δεν υπάρχει ανεξάρτητο, ούτε και κομματικό, ανακατεύτηκαν μπερδεύτηκαν, έγιναν αέρας και καπνός. Όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποιήθηκαν κατά περίσταση, εξυπηρέτησαν σκοπιμότητες και σκεπάστηκαν από την αντίφαση.
Οι κερκυραίοι που έδωσαν αυτό το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό στον υποψήφιο του ΚΚΕ για τον Δήμο της Κέρκυρας, αν τους ρωτήσεις δεν λένε ότι ψηφίζουν ΚΚΕ, αλλά «Μπάμπη», αυτό, ακόμα και αν στεναχωρεί τον κ. Χαραλάμπους, που είναι στρατευμένο μέλος του Κόμματος, αποτελεί μια πραγματικότητα. Αλλά και ο υποψήφιος που υποστηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να έχει κάνει μέχρι σήμερα ούτε μια επίσημη εμφάνιση, κατάφερε, δημοκοπικά πάντα, να αφήσει πίσω του, το φιλόδοξο ψηφοδέλτιο, των εν ενέργεια δημάρχων, που αποτελείτε κυρίως από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας μια δυναμική στο συνδυασμό που ηγείται, μόνο και μόνο με το άκουσμα του ονόματος του.

Ευτυχώς ή δυστυχώς τα κόμματα έπονται σ’ αυτή την εκλογική διαδικασία, πρωταγωνιστές είναι τα πρόσωπα και οι όποιες επιλογές απ’ αυτά εξαρτώνται. Το ευτυχώς, κολλάει στην σημερινή πραγματικότητα, το δυστυχώς γιατί τα κόμματα, δεν είναι χρήσιμο για την Δημοκρατία, να έχουν αγγίξει τα όρια της ανυποληψίας.
Αν με ρωτήσετε τι θα ψηφίσω, θα σας πω ευθέως, έναν υποψήφιο, που κρίνω ότι έχει την επάρκεια να ανταποκριθεί στις δυσκολίες της διοικητικής μεταρρύθμισης, χωρίς να προβληματίζομαι για την κομματική γαρνιτούρα που τον συνοδεύει. Θα ψηφίσω αυτόν που έχει αποδείξει ότι δεν διστάζει τα συγκρουστεί με το κόμμα που τον υποστήριξε και με συμφέροντα που λυμαίνονται την τοπική μας κοινωνία. Όταν θα φύγω από την κάλπη, θα είμαι βέβαιος ότι η ψήφος μου δεν προστέθηκε σε κομματικά ποσοστά. Όταν οι λίγοι ανεγκέφαλοι θα πανηγυρίζουν ότι η Κέρκυρα βάφτηκε πράσινη, μπλε ή κόκκινη, εγώ, αν ο Δήμαρχος που θα επιλέξω εκλέγει, θα πανηγυρίζω για τον τόπο μου.

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Ήταν πολλά τα λεφτά

Μπορεί η διοικητική μεταρρύθμιση να διαφοροποιεί τα πράγματα, το 2006 με το 2010 όμως, έχουν πολλά κοινά στοιχεία. «Είναι πολλά τα λεφτά έγραφα τότε» και σήμερα, αυτοί που τα απέκτησαν, από το παρασκήνιο επιχειρούν με νύχια και με δόντια να διαφυλάξουν τα κεκτημένα ή για να ακριβολογούμε τα κλεμμένα…
«Ζούμε ένα νέο παγκόσμιο μεσαίωνα σε όλες του τις εκφάνσεις.
Δεν είναι αποτέλεσμα απαισιοδοξίας η παραπάνω διαπίστωση.
Μεσαίωνας στην πολιτική, στην εργασία, στον πολιτισμό, στην ποιότητα ζωής στην ενημέρωση.
Ο καπιταλισμός δίνει τα ρέστα του, δημιουργώντας όλο και περισσότερες ανάγκες στην κοινωνία και όπου αυτό δεν είναι εφικτό, με την ισχύ των όπλων, γκρεμίζει για να ξαναχτίσει
Ζούμε σε μια πόλη, που υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, να είμαστε ικανοποιημένοι από την ποιότητα ζωής. Δεν είμαστε όμως.

Ζούμε σε μια πόλη που πλήττεται εδώ και χρόνια από μια άνευ προηγουμένου συναλλαγή. Δέσμια οικονομικών συμφερόντων, που αναδεικνύουν έντονα το φαινόμενο της διαπλοκής. Ζούμε τον μεσαίωνα μας σε μια πόλη μεσαιωνική, αποτελώντας το ζωντανό κομμάτι της εν έτη 2006.
Το δυστύχημα είναι, ότι ενώ οι μέχρι πρότινος πρωταγωνιστές - ληστές αυτής της ζοφερής κατάστασης έχουν φύγει από το προσκήνιο, έχουν αφήσει πίσω τους επίδοξους, νέους επιγόνους, που συνεχίσουν με την ίδια μανία τη λεηλασία.
Η προσπάθεια να κλείσουμε τις πληγές αποδεικνύεται ανεπαρκής. Το απόστημα παραμένει ενεργό. Και θα παραμένει. Μπορεί ο Λαός να τους τιμώρησε εκλογικά, δεν τους άδειασε όμως τις τσέπες, που γέμισαν όλα αυτά τα χρόνια πουλώντας αέρα κοπανιστό, σοσιαλισμό… Ο μεσαίωνας που ζούμε δεν ανατρέπεται με συνθέσεις, αλλά με αποσυνθέσεις. Πρέπει να κόψουμε τις ρίζες και γι’ αυτό χρειάζεται μαχαίρι».
Σήμερα εν έτη 2010, μπορεί να μην αποτελούν το ισχυρό εκείνο μπλοκ που υποσχέθηκε να εκσυγχρονίσει την Ελλάδα, βρίσκονται όμως διασκορπισμένοι και κρυμμένοι πίσω από την εξουσία, αδιαφορώντας για κόμματα και χρώματα. Ήταν πολλά τα λεφτά και φαίνεται πως θα πάρει χρόνο για να τελειώσουν…

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Ο ψυχίατρος αυτοκτόνησε. Τέλος

Τι να πούμε σήμερα, αν τότε που είχε γραφτεί το παρακάτω κείμενο ο ψυχίατρος είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά; «Ο ψυχίατρος αυτοκτόνησε» αντικρίζοντας ανήμπορος αυτά τα σχιζοφρενικά φαινόμενα που συμβαίνουν στην μικρή μας κοινωνία. Τα εφόδια της επιστήμης αδυνατούν να ερμηνεύσουν τα τεκταινόμενα.
Δίνοντας συνέχεια στο χθεσινό ένα παλαιότερο κείμενο που επιβεβαιώνει την επιδείνωση της νόσου.
Συλλέγοντας τα μαργαριτάρια, από τις προτροπές των υποψηφίων προς τους δημότες, για στήριξη στις προσεχείς εκλογές, αρχίζω πλέον να εμπεδώνω ότι το αμερικάνικο μοντέλο, κατ’ εξοχήν εύπεπτο κυριαρχεί. Η εικόνα που παρουσιάζεται είναι τραγική. Η γελοιότητα είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Πλαστικοί Αι Βασίληδες γέμισαν τα κεραμίδια των σπιτιών μας, πολύχρωμα φώτα αντικατέστησαν το κερκυραϊκό φως, φιέστες και βεγγαλικά επιβραβεύουν και θριαμβολογούν για το «τίποτα» και το κιτς επιβάλλεται όχι μόνο στην εξωτερική όψη της πόλης αλλά και στο μυαλό μας.
Ποια είναι τα κίνητρα όλων αυτών των όψιμων σωτήρων; Χωρίς αιδώ προβάλουν την φιλοδοξία, προσθέτοντας πάντα ότι είναι θεμιτή. Βεβαίως υπάρχουν και κίνητρα μικροσυμφερόντων, ανασφάλειας, επιβεβαίωσης, τακτοποίησης εκκρεμών οικογενειακών υποθέσεων, επίδειξης στο άλλο φύλλο (μπορεί να μην μετράει η ομορφιά και το μυαλό μας, μπορεί να μας έχουν απορρίψει οι γκόμενες) αλλά έχουμε προίκα 500 ψήφους.
Υπάρχει βέβαια και το στοιχείο της τρέλας που αναδεικνύεται από την υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι τρελοί φορούν καπέλο Ναπολέοντα.

Δυστυχώς οι ψηφοφόροι πρέπει να κοσκινίσουν πολύ τα πράγματα για να βρουν και κάποιους που αδιαφορούν για τα παραπάνω αλλά συμμετέχουν για το γαμώτο, για να μην επιτρέψουν, δηλαδή στους πλαστικούς φελλούς να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους.
Η τραγική διαπίστωση, στην συνέχειας του ψυχογραφήματος, είναι η επιβολή θεωρημάτων του τύπου θεμιτή η φιλοδοξία με προέκταση ακόμα και αυτής της μωροφιλοδοξίας στην κάθε τοπική κοινωνία, βάζοντας έτσι νέα ήθη, νέους κανόνες σε μια διαδικασία που μη τι άλλο θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται από θυσία και προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο.
Σας διαβεβαιώ, ότι τα ευρήματα αυτής της έρευνας είναι τόσο εντυπωσιακά όπου ακόμα και ο ψυχίατρος έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Η ασθένεια κατά την εκτίμηση του, έχει σαρώσει τους επιτρεπόμενους δείκτες σχιζοφρένειας.

.

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Προσωπική υπόθεση

Η αλήθεια είναι ότι η προεκλογική περίοδος, προσφέρει άφθονο υλικό στο ερευνητικό πεδίο. Η ψύχραιμη επιστημονική ματιά ανακαλύπτει πολλά μέσα από τις ανθρώπινες συμπεριφορές που εκδηλώνονται, ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες. Οι επικεφαλείς, οι συμμετέχοντες στους συνδυασμούς, οι οπαδοί, οι φίλοι που ακολουθούν, οι απλοί ψηφοφόροι, οι αναποφάσιστοι, ακόμα και αυτοί που γυρίζουν την πλάτη στην εκλογική διαδικασία, στην συντριπτική τους πλειοψηφία επιβεβαιώνουν ότι οι εκλογές για την αυτοδιοίκηση είναι μια προσωπική υπόθεση. Όλοι το γνωρίζουν και επιμένουν να χρησιμοποιούν λέξεις κατ’ επίφαση, για να προσδιορίσουν τον πληθυντικό. «Η τοπική κοινωνία», «ο τόπος μας», «η Κέρκυρα μας» «το μέλλον μας», «τα παιδιά μας». Ένας σκατοενικός είναι το κίνητρο, τόσο μεγάλος που καθ’ υπερβολή θα έλεγα ότι και «το παιδί μας», δύσκολα χωράει δίπλα του.

Για να συνδέσω και το προηγούμενο, μιλάμε πάντα για την συντριπτική πλειοψηφία, μια ισχνή μειοψηφία, εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, πάντα υπάρχει, όμως δεν ξέρω αν είναι αρκετή για να μπορέσει να δείξει το δρόμο και να αναδείξει το πραγματικό νόημα των εκλογών, εννοείται ότι αυτοί που σκέφτονται πολιτικά δεν είναι μια ομάδα συντεταγμένη, αλλά πρόσωπα που έχουν δείξει με την πορεία και το έργο τους, ότι τον πληθυντικό το εννοούνε.
Προσωπικά είναι τα κίνητρα της πλειοψηφίας, που συμμετέχουν σ’ αυτή διαδικασία για ικανοποίηση του εγώ, της φιλοδοξίας, του ατομικού συμφέροντος, της εκδίκησης, της επιβεβαίωσης. Όχι του δήμου, όχι της αυτοδιοίκησης, όχι της κοινωνίας.
Έχω μπροστά την καλλιτεχνική φωτογραφία, ενός υποψηφίου, κλασσικό παράδειγμα κινήτρου μωροφιλοδοξίας. Κανένας ενδοιασμός, ούτε λόγος για πολιτική, θέση να είναι και όπου να ναι. Κοιτάζω το πονηρό του χαμόγελο και φοβάμαι ότι ακόμα και η επιστήμη στην περίπτωση του θα σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Λάμπει και στο σκοτάδι

Αν επιχειρήσει κάποιος να τοποθετήσει σε ένα διάγραμμα τους συνδυασμούς και τους υποψηφίους, που θα λάβουν μέρος στις επικείμενες εκλογές, για την Περιφέρεια και τον Δήμο και παραπλεύρως τα κόμματα, τα βουλευτικά γραφεία, καθώς και μια σειρά άλλα κέντρα και αρχίσει με την μέθοδο των συγκοινωνούντων δοχείων να χαράζει γραμμές, η εικόνα που θα προκύψει θα είναι μια τεράστια μουτζούρα. Μεγάλο ενδιαφέρον, όχι για το Δήμο, όχι για την Περιφέρεια, όχι για την Αυτοδιοίκηση. Μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση, που στο όνομα φιλοδοξιών, συμφερόντων μικρών και μεγάλων, ντυμένη με ανυπόληπτες λέξεις, επιδιώκει να βάλει συμμέτοχο τον Λαό για να καταλάβει την εξουσία. Μια εξουσία απόντος πάντα του λαού. Ποιος χάνει; Οι δήμοι χάνουν, οι πόλεις χάνουν, οι δημότες χάνουν, η αστική ζωή, η δημοκρατία. Στο τέλος, όλοι χαμένοι είμαστε. Η πολύπλευρη χρεοκοπία που βιώνουμε, κτίστηκε πάνω σε τέτοιες λογικές.
Δεν αξίζει η αυτοδιοίκηση τέτοιες συμπεριφορές, για να λειτουργήσει και να πάει μπροστά ένας τόπος, χρειάζεται ενότητα, συλλογική προσπάθεια, ανθρώπους που έχουν δείξει με την πορεία, και την προσφορά τους, την αγάπη τους για τον τόπο. Ανθρώπους που έχουν δώσει δείγματα γραφής με έργα και όχι με κούφιες προεκλογικές υποσχέσεις. Ανθρώπους που δεν έχουν ανάγκη σήμερα καμία επιβεβαίωση, γιατί την έχουν κατακτήσει. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, γιατί ακόμα και μέσα σ’ αυτήν την μαυρίλα, υπάρχουν σημάδια καθαρά.
Χρειάζεται να καταθέσουμε την ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη σ’ αυτό το νησί , σ’ αυτόν τον έρωτα σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας.

Είναι ανάγκη εμείς οι πιο ψύχραιμοι να ξεφύγουμε από το κλίμα το προεκλογικό. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ. Να ξεφύγουμε από τα χάρτινα πρόσωπα και τα ιλουστρασιόν προγράμματα. Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλλίτερη ποιότητας ζωής.
Εργατικότητα, μετριοφροσύνη και πολύ ψυχή, είναι τα απαραίτητα υλικά σ’ αυτόν τον αγώνα.
Ψυχή θέλουν όλα για να είναι αληθινά.
Τα μεγάλα προβλήματα, που δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν είναι δυνατόν να λυθούν με μαγικά ραβδάκια. Χρειάζεται αέναη προσπάθεια, σε μια κατεύθυνση προοδευτική.
Πάντα θεωρούσα το μέτρο εκμαγείο του μετρίου και το αποστρεφόμουν. Η αληθινή ζωή είναι όλα ή τίποτα, όμως το «όλα» γι’ αυτήν την πόλη είναι βήμα - βήμα η προοδευτική πορεία..
Ότι πετά και κάνει θόρυβο, είναι επικίνδυνο. Και είναι άδικο για τα πουλιά…

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Δεν χρειάζονται συστάσεις

Σιγά σιγά αρχίζει να αχνοφαίνεται η εικόνα των δυνάμεων που θα διεκδικήσουν το Δήμο Κερκυραίων, τον έναν μεγάλο δήμο του νησιού. Με δεδομένο ότι τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, δεν μπορούν να επιβάλουν την πολιτική τους, σε αυτούς που δηλώνουν ότι στηρίζουν, η δυναμική και εν τέλει, η αποδοχή του κάθε συνδυασμού, εξαρτάται κατά κύριο λόγο, από την προσωπικότητα του επικεφαλής και το πολιτικό προσωπικό που θα τον πλαισιώσει. Δευτερεύοντος από τις αναγκαίες προγραμματικές δεσμεύσεις που είθισται προεκλογικά να περιτυλίγουν τις δημοτικές παρατάξεις. Για όσους έχουν ενδοιασμούς, ας ανατρέξουν στην ιστορία. Η αυτοδιοίκηση, έχει μια ξεχωριστή λειτουργία, που πηγάζει μέσα από τις ανάγκες της κάθε τοπικής κοινωνίας, και τη στάση των ανθρώπων που θα κληθούν να τις υπηρετήσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα αυτοδιοικητικά στελέχη, που προέρχονται από τον σκληρό κομματικό πυρήνα, με την πάροδο του χρόνου αποδεσμεύονται από τα τον κομματικό μηχανισμό.
Η παρουσία των κομμάτων είναι προσχηματική, αντιθέτως με την παρουσία των προσώπων, που έχουν χαράξει μια πορεία και έχουν περάσει στην συνείδηση του λαού την εικόνα τους θετικά, η αρνητικά. Των ανθρώπων που έχουν δείξει με την στάση τους, ότι έβαλαν πάνω από τις κομματικές επιταγές τα συμφέροντα των δημοτών τους. Ευτυχώς έχουμε τέτοια παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω και αναιρούν, όποιους ενδοιασμούς προκύπτουν, από την κομματική ή μη υποστήριξη.

Για να γίνω πιο σαφής οι υποψήφιοι σήμερα που «στηρίζονται» από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ είναι οι ίδιοι υποψήφιοι, που στο παρελθόν δεν στηρίχτηκαν. Και αυτοί που σήμερα δεν «στηρίζονται» και στο παρελθόν στηρίχτηκαν και αυτοί οι ίδιοι είναι. Ο καθένας έχει την πορεία του και την προσφορά του και αυτό είναι το βασικό κριτήριο της επιλογής.
Το πρόβλημα σήμερα, που τα κόμματα αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, δεν είναι οι ταμπέλες, αλλά οι άνθρωποι που θα κληθούν να υπηρετήσουν την αυτοδιοίκηση και μάλιστα στην αρχή μιας διοικητικής μεταρρύθμισης, που γκρεμίζει ολόκληρο το οικοδόμημα που συνηθίσαμε όλα αυτά τα χρόνια.

Δυστυχώς και αυτή η προεκλογική περίοδος, που ελπίζω να είναι η τελευταία διεξάγεται με την λογική του παρελθόντος. Θα χρειαστεί να υποστούμε την δοκιμασία του «Καλλικράτη» στην εφαρμογή του, για να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα.
Το τελευταίο γιατί αυτά τα φαινόμενα της μεταγραφικής περιόδου, δείχνουν ότι το μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού, που θα ζητήσει την ψήφο μας δεν διακατέχεται από αισθήματα αλτρουισμού, απεναντίας, όλοι αυτοί που διαπραγματεύονται, δεν έχουν κανένα σκοπό να προσφέρουν στην κοινωνία. Μια θέση στον ήλιο αναζητούν για να ικανοποιήσουν τις μωροφιλοδοξίες του και τα στενά προσωπικά τους συμφέροντα.

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Πάμε σαν άλλοτε

Πάμε πάλι. Μερικές φορές ο χρόνος, σε επαναφέρει στο ίδιο σημείο και σου εξαφανίζει όλες τις λέξεις, εκτός από εκείνες που είπες τότε. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, σε άλλο χρόνο και το αποτέλεσμα εξαρτάται ακριβώς απ’ αυτόν. Το Χρονο! Νόμιζα πως είχα τελειώσει τότε, μόνο που ο επίλογος εκείνης της περιόδου έχει και συνεχεία. Θα ακολουθήσουν και άλλοι «επίλογοι» γιατί το παιχνίδι έχει δρόμο ακόμα. «χωρίς ρολόγια τον μετρήσαμε τον χρόνο» ήταν ο τίτλος του και χωρίς ρολόγια μας βρήκε το ξημέρωμα, ο ασφαλέστερος τρόπος για να καθορίσουμε το χρόνο δηλαδή.

«Τι να γράψω σήμερα; Μετά από ένα εξευγενισμένο ξενύχτη και ένα ποταμό κρασί, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κλείσω μια περίοδο και να την αποθηκεύσω στο χρόνο. Τα βράδια στα «μαγειρέματα», δώσαμε νόημα στην πολιτική. Παίξαμε εξαιρετικές παρτίδες σκάκι, που έκαναν μήνες να τελειώσουν, φάγαμε ήπιαμε και φιλοσοφήσαμε για τον χρόνο τον αδυσώπητο. Να τον κυνηγάμε ή να μας κυνηγάει αυτός; Να τον αφήσουμε να περνάει αγόγγυστα ή να ακούμε τους ήχους των δευτερόλεπτων να χτυπάνε στα μηνίγγια μας;

«Τα ρολόγια δεν είναι ο μόνος τρόπος για να μετρήσει κανείς το χρόνο. Αυτά είναι η επιστημονική, θα μπορούσε να πει κανείς καταμέτρηση του καιρού. Πραγματική καταγραφή του χρόνου, έχει σωματική διάσταση. Κοιτάς στο καθρέπτη τα μάτια σου και σκέφτεσαι σε ποια ηλικία έμεινε καρφωμένο αυτό το βλέμμα, βλέπεις τα χέρια σου και ξέρεις σε ποιο χάδι ακινητοποιήθηκαν για πάντα, τινάζει τα μαλλιά σου και ξέρεις ποια πουλιά πήραν μακριά σου εκείνη την νύχτα που δεν ήθελες να ξημερώσει ποτέ, αλλά ο Θεός είχε άδεια και ξημέρωσε».
Εμείς έτσι τον μετρήσαμε το χρόνο με άρωμα κάλου κρασιού και γεύσεις που έμειναν για να θυμίζουν τις εξελίξεις, με ήττες και νίκες τον μετρήσαμε το χρόνο. Με χαρές και με πίκρες. Με εικόνες μέσα σε δύο τετραγωνικά μαγαζιού, που έμοιαζε πλατεία..
Από τα μαγειρέματα η μάχες έγιναν με ένα και μόνο όπλο το ΝΟΥ αλλά και την ΨΥΧΗ που έβγαινε μετά τις δυο …»
Πάλι μετά τις δύο, θέλοντας να κάνουμε τις αντιφάσεις φάσεις, βρήκαμε τις κατάλληλες λέξεις, που θα οδηγήσουν με ασφάλεια στο μέλλον και έχει και συνέχεια…

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Εντιμότατοι και δροσεροί

Με τους εντιμότατους δεν τελείωσα, μια επανάληψη παλαιών επεισοδίων επιχείρησα, για να μπούμε στο κλίμα. Θα μας δοθεί η ευκαιρία στην συνέχεια, να τα ξαναπούμε με τα παιδιά, «τα παιδιά», ο λόγος το λέει. Σήμερα θα θυμηθούμε μια άλλη ομάδα, θύματα των εντιμοτάτων, που αποτελούν απαραίτητοι συστατικό για την δράση τους. Ένα απόσπασμα από παλαιότερο κείμενο εκείνης της εποχής, για να έχουμε πιο σφαιρική εικόνα, του χρόνου και του χώρου που διαδραματίζονται οι ιστορίες
Τα κλασσικά επίθετα δεν αρκούν, χρειάζονται καινούργιες λέξεις για να προσδιορίσουμε τους χαρακτηριστικούς τύπους της εποχής. Οι γιάπηδες, ήταν άγνωστη λέξη εδώ και κάποια χρόνια και τα κουτσαβάκια μας τελείωσαν. «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια τους πάτησε το τραίνο». Η εποχή μας ξεβράζει τύπους δροσερούς, που μπερδεύονται ανάμεσα μας, και ολοένα, μας αφαιρούν άρωμα, και χρώμα, μας κλέβουν το αυθεντικό και ουδετεροποιούν το τοπίο.
Ο «Δροσερός» είναι λίγο απ’ όλα, δηλαδή τίποτα.
Ξεκίνησα, με τον «Δροσερός», όχι τυχαία. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο ΠΑΣΟΚ αλλά και γενικότερα ο εκφυλισμός της πολιτικής, αποτελεί κυρίως έργο «Δροσερών», Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι γεμάτο από δροσερούς τύπους.
Οι «Δροσεροί» τύποι, είναι γέννημα μιας εποχής που επιδιώκει το μέσο όρο, αποτελούν κλώνους μιας βιομηχανίας, που επιδιώκει την ουδετερότητα. Είναι αυτοί που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, και προσπάθησαν με βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι. Νοιώθουν, ότι είναι κάποιοι και ας μην ξεχωρίζουν. Αρκούνται σε μια επίπλαστη τακτοποίηση, χωρίς αναζητήσεις, χωρίς όνειρα. Θα πεθάνουν χωρίς να έχουν κάνει την προσπάθεια να ανακαλύψουν τον εαυτό τους.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι ήθελα να είμαι ο εαυτός μου. Οι τάσεις της εποχής μου, πολλές φορές με οδήγησαν σε ξένα μονοπάτια. Άργησα να αγαπήσω τα ελαττώματα μου, τις συνήθειες μου, τον τρόπο που είχα επιλέξει να ζήσω, τον ίδιο μου τον εαυτό. Κάτι ιδεολογίες, κάτι θρησκείες, κάτι κοινωνικά κατεστημένα με είχαν δέσει χειροπόδαρα. Έπρεπε να αγαπήσω απιστίες, ωραία ψέματα, μεγάλα πάθη. Να εκτιμήσω κάποιους γιατί είναι αυτοί, για να μπορέσω να διακρίνω πάνω μου τα στοιχεία εκείνα, που μου έδιναν οντότητα. Και είχα τέτοια. Είχα ομορφιές κρυμμένες, από χρόνια, αναξιοποίητες.
Έτσι οι άλλοι εμπιστεύονται την εικόνα μου. Έτσι ακατέργαστο, αδέξιο δίχως βερνίκια και λούστρο. Έτσι ανασφαλή και κάθε άλλο παρά αυτάρκη. Με ανάγκες πολλές, με επιθυμίες. Ελεύθερο να βλέπω, να αγγίζω, να μυρίζω, να γράφω, να διαβάζω, να αγωνιώ να ψάχνομαι να θορυβούμαι να μπερδεύομαι.
Έτσι όλα γίνονται εύκολα, γιατί τα βρίσκεις ξαφνικά τα βήματα, βρίσκεις τις λέξεις και τους ανθρώπους, βρίσκεις τον ρυθμό σου.
Τα σήματα που εκπέμπω είναι τ’ αληθινά και φτάνουν στον προορισμό τους. Οι κραδασμοί που προκαλώ είναι δικοί μου.
..........................................................................................................................................
Οι «Δροσεροί» ξαπλωμένοι στην αυτάρκεια τους, προϊόν των περιορισμένων δυνατοτήτων του εγκέφαλου τους, δεν θα μάθουν ποτέ ποια είναι η πραγματική ζωή, δεν θα μάθουν ποτέ, γιατί ποτέ δεν έζησαν, στην πραγματικότητα υπήρξαν ζωντανοί νεκροί.

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Η μισή αλήθεια

Που κρύβεται η αλήθεια; Και είναι καλά κρυμμένη. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη το παραμύθι και αυτή την αδήριτη ανάγκη έρχεται να καλύψει με τον καλύτερο τρόπο, ο βομβαρδισμός πληροφοριών και αποκαλύψεων της μισής πάντοτε αλήθειας, που εκπορεύεται μέσα από μια διαδικασία των ισχυρών, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ.
Είναι τόσος όγκος των πληροφοριών που οι αληθινές φωνές χάνονται μέσα στο βουητό, μπερδεύονται στο πλήθος
Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη όλη την αλήθεια, για να ζήσουν, υποστηρίζει ο ρεαλισμός της «πολιτικής|», αντίθετα η μασκαρεμένη αλήθεια, η κατακερματισμένη πληροφόρηση, η φαλκιδευμένη ανακοίνωση, τους είναι πιο απαραίτητες.
Η ιστορία μας έχει δείξει ότι γεγονότα, που διαδραματίστηκαν κατά τον παρελθόν χρειάστηκαν να περάσουν δεκαετίες για να μπορέσουμε να τα προσεγγίσουμε. Χρόνος ικανός για να σβήσει το πόνο και να αποτρέψει τον λαό να ταυτισθεί μαζί τους.

Έτσι, όπως υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης, «ποτέ ο αμερικανός πολίτης δεν ταυτίσθηκε με τις αγριότητες του Βιετνάμ, οι Γερμανοί με τα κρεματόρια, οι Γάλλοι με τις σφαγές στην Αλγερία, οι έλληνες με τις ωμότητες του ’22. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία σαν τερατώδης οργανισμός, ο,τι και αν καταπιεί, έχει ανάγκη να κρατάει πάντα το σάλιο της καθαρό. Γνωρίζει τις πληροφορίες για τα σάπια κρέατα, αλλά η μπουκιά της παραμένει μυστηριωδώς αγνή».
Σήμερα ενώ αλλεπάλληλα ρεπορτάζ ξεσκονίζουν το γεγονός, συνταρακτικές αποκαλύψεις μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι μαθαίνουμε την αλήθεια, τα «όλα στο φως» τα σκεπάζει, βαθύ σκοτάδι και θα πάρει χρόνο για να ξημερώσει. Στην πραγματικότητα τελείτε ένας ευφυής καταμερισμός αποκαλύψεων με τελικό αξίωμα ότι ο άνθρωπο έχει ανάγκη το παραμύθι. Δυστυχώς στις μέρες μας το εμπόριο της αλήθεια δεν το αγγίζει καμία κρίση.

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Προφητικό

Σήμερα 16 Σεπτεμβρίου, επαναδημοσιεύω ένα κείμενο, που είχε γραφτεί το κάποιο καλοκαίρι, με προοπτική τον χειμώνα. Για φθινόπωρο δεν είχε γίνει καμία αναφορά.
Είχα κάτι στο μυαλό μου, αλλά θα περιμένω. Οι φήμη δεν σου παρέχει την ασφάλεια για εξαγωγή συμπερασμάτων. Όπως σας έχω ξαναγράψει το ΠΑΣΟΚ αποτελεί σήμερα τον πιο ενδιαφέροντα πολιτικό χώρο για διερεύνηση. Εκεί λοιπόν στο μακρινό Πασοκ όμως θα λέγαμε στο μακρινό Κονγκό, έχουν μπλέξει τα σώβρακα με τη γραβάτα, δεν ξέρεις από που να φυλαχτείς γίνονται φίλοι για μέρα και την άλλη είναι εχθροί. Το χειρότερο δεν σέβονται την ιστορία τους, δεν σέβονται τους ανθρώπους τους. Στην προσπάθεια τους να αλλάξουν κάποια πράγματα τα καίνε όλα, πλήρης ισοπέδωση, χωρίς ωστόσο όλο αυτό το διάστημα να έχουν τιμωρήσει όλους αυτούς, που έβλαψαν την ελληνική κοινωνία στα χρόνια της διακυβέρνησης.
Οι κύριοι ζουν και βασιλεύουν και περιμένουν, γιατί αυτοί ποτέ δεν κυνήγησαν το ήλιο, καθισμένους τους βρήκε. Ξέρουν αυτοί, αλλάζουν δέρμα σαν τα φίδια σιγά μην τους πειράξουν οι ταμπέλες και ο Γιωργάκης Αρχηγός.

«Αναμένονται κι άλλες πρωτοβουλίες Γιωργάκη;»
Από τον Στάθη στον «Ναυτίλο»
………………………………………………………
«Δια βοής εξέλεξεν εαυτόν ο άνθρωπος, ας λούζονται τώρα την αντάρα οι άνθρωποι του. (δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη και ως την ημέρα που θα αποδώσει μια φράση από στήθους σωστά στα ελληνικά ο γιος της αρχηγομήτορος, έχουμε να δούμε πολλά ακόμα…) Προφητικό!
………………………………………………………………………………………
Το Μάη λένε πως βρέξει. Εμείς στάσιμοι, καρφωμένοι στο σημείο που το μυαλό άφησε να το παρασύρουν όλοι οι δυνατοί άνεμοι για να έχει να λέει για τα ταξίδια. Ακίνητοι και φευγάτοι.
…………………………………………………………………………………………..
«Τι λογαριασμό να δώσει κανείς; Πόσο πέρασε από τα χέρια μας η Ιστορία; Χειραψία δεν ανταλλάξαμε, μόνο νεύματα αποχαιρετισμού θυμάμαι. Ανατραφήκαμε με όνειρα, με ιδανικά, με μύθους, που όσο τεράστιοι ήταν με τόσο τεράστιο θόρυβο έσπασαν μπροστά στα μάτια μας…»

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...