Εντιμότατοι και δροσεροί

Με τους εντιμότατους δεν τελείωσα, μια επανάληψη παλαιών επεισοδίων επιχείρησα, για να μπούμε στο κλίμα. Θα μας δοθεί η ευκαιρία στην συνέχεια, να τα ξαναπούμε με τα παιδιά, «τα παιδιά», ο λόγος το λέει. Σήμερα θα θυμηθούμε μια άλλη ομάδα, θύματα των εντιμοτάτων, που αποτελούν απαραίτητοι συστατικό για την δράση τους. Ένα απόσπασμα από παλαιότερο κείμενο εκείνης της εποχής, για να έχουμε πιο σφαιρική εικόνα, του χρόνου και του χώρου που διαδραματίζονται οι ιστορίες
Τα κλασσικά επίθετα δεν αρκούν, χρειάζονται καινούργιες λέξεις για να προσδιορίσουμε τους χαρακτηριστικούς τύπους της εποχής. Οι γιάπηδες, ήταν άγνωστη λέξη εδώ και κάποια χρόνια και τα κουτσαβάκια μας τελείωσαν. «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια τους πάτησε το τραίνο». Η εποχή μας ξεβράζει τύπους δροσερούς, που μπερδεύονται ανάμεσα μας, και ολοένα, μας αφαιρούν άρωμα, και χρώμα, μας κλέβουν το αυθεντικό και ουδετεροποιούν το τοπίο.
Ο «Δροσερός» είναι λίγο απ’ όλα, δηλαδή τίποτα.
Ξεκίνησα, με τον «Δροσερός», όχι τυχαία. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο ΠΑΣΟΚ αλλά και γενικότερα ο εκφυλισμός της πολιτικής, αποτελεί κυρίως έργο «Δροσερών», Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι γεμάτο από δροσερούς τύπους.
Οι «Δροσεροί» τύποι, είναι γέννημα μιας εποχής που επιδιώκει το μέσο όρο, αποτελούν κλώνους μιας βιομηχανίας, που επιδιώκει την ουδετερότητα. Είναι αυτοί που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, και προσπάθησαν με βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι. Νοιώθουν, ότι είναι κάποιοι και ας μην ξεχωρίζουν. Αρκούνται σε μια επίπλαστη τακτοποίηση, χωρίς αναζητήσεις, χωρίς όνειρα. Θα πεθάνουν χωρίς να έχουν κάνει την προσπάθεια να ανακαλύψουν τον εαυτό τους.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι ήθελα να είμαι ο εαυτός μου. Οι τάσεις της εποχής μου, πολλές φορές με οδήγησαν σε ξένα μονοπάτια. Άργησα να αγαπήσω τα ελαττώματα μου, τις συνήθειες μου, τον τρόπο που είχα επιλέξει να ζήσω, τον ίδιο μου τον εαυτό. Κάτι ιδεολογίες, κάτι θρησκείες, κάτι κοινωνικά κατεστημένα με είχαν δέσει χειροπόδαρα. Έπρεπε να αγαπήσω απιστίες, ωραία ψέματα, μεγάλα πάθη. Να εκτιμήσω κάποιους γιατί είναι αυτοί, για να μπορέσω να διακρίνω πάνω μου τα στοιχεία εκείνα, που μου έδιναν οντότητα. Και είχα τέτοια. Είχα ομορφιές κρυμμένες, από χρόνια, αναξιοποίητες.
Έτσι οι άλλοι εμπιστεύονται την εικόνα μου. Έτσι ακατέργαστο, αδέξιο δίχως βερνίκια και λούστρο. Έτσι ανασφαλή και κάθε άλλο παρά αυτάρκη. Με ανάγκες πολλές, με επιθυμίες. Ελεύθερο να βλέπω, να αγγίζω, να μυρίζω, να γράφω, να διαβάζω, να αγωνιώ να ψάχνομαι να θορυβούμαι να μπερδεύομαι.
Έτσι όλα γίνονται εύκολα, γιατί τα βρίσκεις ξαφνικά τα βήματα, βρίσκεις τις λέξεις και τους ανθρώπους, βρίσκεις τον ρυθμό σου.
Τα σήματα που εκπέμπω είναι τ’ αληθινά και φτάνουν στον προορισμό τους. Οι κραδασμοί που προκαλώ είναι δικοί μου.
..........................................................................................................................................
Οι «Δροσεροί» ξαπλωμένοι στην αυτάρκεια τους, προϊόν των περιορισμένων δυνατοτήτων του εγκέφαλου τους, δεν θα μάθουν ποτέ ποια είναι η πραγματική ζωή, δεν θα μάθουν ποτέ, γιατί ποτέ δεν έζησαν, στην πραγματικότητα υπήρξαν ζωντανοί νεκροί.