Η ατομική ευθύνη δεν επιβάλλεται

Ξύπνησα με ένα βάρος. Δύσκολα. Τι κακό κάναμε πάλι; Για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο τιμωρία. Για δεύτερη φορά κατ’ οίκον περιορισμό. Καταλαβαίνω τους ξέφυγε η κατάσταση και πρέπει να πάρουν κάποια μέτρα για να ανακόψουν την εξάπλωση του ιού , εκείνο όμως που δεν καταλαβαίνω, είναι ότι πρέπει να πάρουμε άδεια για να πάμε ακόμα και για κατούρημα. Αλήθεια τι λάθος κάναμε; Μας είπαν να καθίσουμε μέσα τον προηγούμενο Μάρτη καθίσαμε.Μας είπαν να βγούμε, βγήκαμε. Ακολουθούμε κατά γράμμα τις εντολές τους και παρακολουθούμε τις λανθασμένες αποφάσεις τους.

Νοιώθω να διακυβεύεται η αίσθηση της ελευθερίας, του ελέγχου των κινήσεών μου. Νοιώθω να χάνεται η αίσθηση ότι είμαι ο κύριος του εαυτού μου. Γέμισα ερωτηματικά.
Υπάρχουν ασκήσεις κατευνασμού του φόβου μας αυτή τη στιγμή, εν μέσω πανδημίας;
Ξέρετε πόσο βασανιστικό είναι σήμερα να υποχρεώνονται άνθρωποι να μένουν μόνοι; Πολλοί άνθρωποι είναι αμάθητοι σ’ αυτή την εμπειρία. Αναζωπυρώνονται οι φόβοι τους. Είναι αδιανόητο για πολλούς με το πάτημα ενός κουμπιού να σταματήσουν όλα.
Πως να συνηθίσεις στο ακίνητο ενός εγκλεισμού, εσύ που τόσα χρόνια έτρεχες σαν τον παλαβό να προλάβεις όλα;
Tο κακό είναι ότι αυτό που θα άξιζε να κάνεις ως επιλογή, τώρα σου επιβάλλεται ως καθήκον. Αναγκάζεσαι να μείνεις με τον εαυτό σου, με τις σκέψεις σου, με τη μελαγχολία σου.
Οι συνήθειες που είχε επιβάλλει το διαδίκτυο, με κεντρικό άξονα την ανάπτυξη σχέσεων από μακριά, τώρα αυτές οι εξ’ αποστάσεως σχέσεις, γίνονται η μόνη δυνατή επιλογή.
Έχουμε ευθύνη όμως λένε, απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους.
Η ατομική ευθύνη όμως δεν μπορεί να επιβάλλεται.
Έχουμε ευθύνη, έχουμε ευθύνη που μένουμε αδρανείς, σιωπηλοί και υπάκουοι, απέναντι σε μαθητευόμενους μάγους που έχουν καταντήσει την πανδημία του κορωνοϊου, να υπολείπεται μπροστά στις τραγωδία που βιώνει η κοινωνία, από τα μέσα
και έξω τους, από τα κλειστά και τα ανοιχτά τους, από την κίνηση και την ακινησία τους.
Αυτό είναι τελικά το κακό που έχουμε κάνει, που υπακούμε στην κάθε μαλακία που σκέφτονται και την επιβάλλουν με τη βία. 

Μέρες Μαρτίου

Νοέμβρης του 2020 και γυρίζουμε πίσω. Μέρες Μαρτίου ξαναζούμε. Μέρες Μαρτίου επαναλαμβάνουμε γράφοντας.

Ένας μικρός ιός, αόρατος δια γυμνού οφθαλμού, αρκεί για να πατήσει, απότομο φρένο η υφήλιος. Όλα αναβάλλονται, όλα αναστέλλονται. Και εκείνα τα μεγαλεπήβολα σχέδια με αυστηρά χρονοδιάγραμμα, θα πάνε πίσω, πόσο πίσω; Ο κορωνοϊός ξέρει. Πόσο αδύναμοι μπροστά στη φύση. Πόσο πιο μικροί από τον αόρατο δια γυμνού οφθαλμού εχθρό.
Είμαστε σε θάλασσα τώρα, φουρτουνιασμένη. Όλες οι καταιγίδες, σαν μία, μας δέρνουν. Αδύνατον να προβάλλεις το παρόν στο κοντινό μέλλον, αδύνατον να χρησιμοποιήσεις την έως τώρα εμπειρία για να σχηματίσεις το αύριο. Η πανδημία τ’ αλλάζει όλα, αιωρούμαστε στο κενό, δεν ξέρουμε που να πατήσουμε, στεκόμαστε όλοι στο ένα πόδι, σε ασταθή ισορροπία, αβέβαιοι και ετοιμόρροποι.
Οι βεβαιότητες για ανέφελο και λαμπρό μέλλον έχουν εξατμιστεί. Τώρα διψάμε για ζωή και είμαστε έτοιμοι πλέον να ξεθάψουμε τις ξεχασμένες δυνάμεις, τα χαμένα αισθήματα. Στα χείλη μας ξανάρχονται οι άγνωστες λέξεις…. συντροφικότητα, αλληλεγγύη, συλλογικότητα, έγνοια, φίλος παλιός.
«Της Τέχνης της πιστής δώρα πιστά» αναζητεί ο Καβάφης... τέτοια κι εμείς. Τι προτείνει ο Καμύ;
“Κάθε τοίχος είναι μια πόρτα εξόδου. Ας μην ψάχνουμε αλλού την πόρτα εξόδου παρά στον τοίχο όπου είμαστε στριμωγμένοι. Αντιθέτως, ας αναζητήσουμε την ανάπαυλα εκεί όπου βρίσκεται, δηλαδή στο κέντρο της μάχης”.
Νιώθουμε ότι τίποτε δεν είναι ίδιο πια, με αυτό που ξέραμε. Τέλη του 2020 και είμαστε απορημένοι, πολύ φοβισμένοι, τόσο που να περιμένουμε τα πάντα, ακόμη και τα χειρότερα.
Η πρόσκρουση στον πάτο θα είναι ανακουφιστική, θα τερματίσει το φόβο και την απόγνωση, θα σημάνει την επανέναρξη.
Ίσως να χρειαζόμαστε αυτό που ζούμε για να δούμε με άλλη ματιά το χρόνο, που τον ξοδεύαμε στη διαρκή ανάπτυξη, και στην συσσώρευση πλούτου. Ο δολοφονικός ιός μας προσφέρει μια βαθύτερη επίγνωση του χρόνου, γιατί ο χρόνος σπαταλιέται μόνο όταν δεν το ζεις απόλυτα, με ό,τι έχεις, αλλιώς η ζωή, ξοδεύεται και καίγεται. 

Τι περιμένουμε;

Και να μην εκλεγεί ο Τραμπ, δεν αναιρούνται τα παρακάτω, άλλωστε μια χώρα σαν την Αμερική έναν Τράμπ χρειάζεται.

Πρόσφατη έρευνα έδειξε, ότι το 90% των Αμερικανών πιστεύει στο Θεό, ενώ το 80% πιστεύει και στα θαύματα. Συνήθως λέμε, ότι για ότι κακό συμβαίνει δεν ευθύνονται οι λαοί, αλλά οι κυβερνήσεις τους. Δεν θα το έλεγα αυτό για τους Αμερικάνους.
Σε μια έρευνα του περιοδικού «Τάιμ», το 36% των Αμερικανών πιστεύει ότι «η Βίβλος είναι ο λόγος του Θεού και θα πρέπει να παίρνουμε ό,τι λέει στην κυριολεξία », το 59% πιστεύει ότι «οι προφητείες στο Βιβλίο της Αποκάλυψης θα επαληθευθούν», το 35% υποστηρίζει ότι, μετά την 11η Σεπτέμβρη, «παρακολουθεί προσεκτικά τα καθημερινά γεγονότα για να ανακαλύψει συσχετισμούς τους με ένα επικείμενο τέλος του κόσμου»! Το 36% «υποστηρίζει το Ισραήλ, διότι πιστεύει στις βιβλικές προφητείες που θέλουν τους Εβραίους να κυριαρχούν στο Ισραήλ πριν την επιστροφή του Χριστού». Η λαϊκή θρησκευτικότητα στις ΗΠΑ έχει χαρακτηριστεί από αυτές τις δοξασίες ανεξάρτητα από το δόγμα του καθενός.
Αυτή η θρησκευτική παράνοια, επιτρέπει στις επιχειρηματικές, πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ των ΗΠΑ, να επιβάλλουν την πολική τους σε βάρος των φτωχών, των μειονοτήτων, και των εργαζομένων, οδηγώντας έτσι σε μια ιδιότυπη φασιστικοποίηση και απανθρωποποίηση την κοινωνία.
Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, όπως υποστηρίζει σε παλαιότερο άρθρο του ο Συγγραφέας: Θόδωρος Ντρίνιας, «η σύμπλευση των «γερακιών», του λόμπυ της πολεμικής και ενεργειακής βιομηχανίας και των νεοσυντηρητικών κύκλων που ονειρεύονται την «Αυτοκρατορία», με την πολιτική εκπροσώπηση των χριστιανών φονταμενταλιστών, είναι κάτι παρά πάνω από εμφανής. Η περιφρόνηση για τις διεθνείς συνθήκες και τους διεθνείς οργανισμούς βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε ένα θρησκευτικό περιβάλλον που θεωρεί τους διεθνείς οργανισμούς ελεγχόμενους από τον … «666»! Η άσκηση πλανητικής ηγεμονίας και οι ξεδιάντροπες επεμβάσεις όπου γης για την προάσπιση των αμερικανικών συμφερόντων κι επιδιώξεων δικαιολογούνται αφού η Αμερική είναι προορισμένη από τον Θεό να δώσει τη μάχη ενάντια στο …Κακό! Η επιβολή του «αμερικάνικου τρόπου ζωής» σε κάθε γωνιά του πλανήτη συναντάει τον ιεραποστολικό ζήλο ενός τηλε – ευαγγελιστή».
Για να επανέλθουμε, στα αποτελέσματα της έρευνας. Πίσω από το γελοίο κρύβεται μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση. Αυτή η θρησκοληπτική παράνοια «λειαίνει τα μυαλά και την κρίση εκατομμυρίων ανθρώπων στις ΗΠΑ, ώστε να γίνονται αποδεκτές οι πολιτικές της κοινωνίας των 2/3 στο εσωτερικό και της κτηνώδους επίδειξης δύναμης στο εξωτερικό. Εκτός από το δολάριο και το Χόλιγουντ, η Βίβλος γίνεται το νέο όπλο διείσδυσης των ΗΠΑ σε αρκετές περιοχές του πλανήτη».
Ο Τράμπ και πολύ τους πέφτει... 

Είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο φονικό Ιό

Γράφτηκε στο πρώτο κύμα της πανδημίας, τότε που δεν χρειάζονταν να φοράμε μάσκες. Ήταν εκείνη η μακρινή εποχή, που κάθε πέντε λεπτά έμπαινε ανάμεσα μας, ο Σπύρος Παπαδόπουλος και μας έδινε οδηγίες να πλένουμε τα χέρια μας και να μένουμε σπίτι. Τώρα στο δεύτερο κύμα μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα, εγώ όμως δεν αλλάζω γνώμη. Αποτελούμε πλέον αναφορά για τις επόμενες γενιές, όπως αυτοί που ζήσανε τον πρώτο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την κατοχή, την ισπανική γρίπη και την Πανούκλα.

Είμαστε οι γενιές του κορωνοϊού, κάτι είναι και αυτό, να μην πάμε άκαπνοι. Είναι η πρώτη φορά που θα είμαστε μέρος της μεγάλης Ιστορίας και απέναντι μας, όχι ένας κοινός εχθρός, αλλά ένας αόρατος φονικός εχθρός.

Αυτός ο κορωνοϊός είναι η ευκαιρία μας, όσο τον μαθαίνουμε τόσο θα μαθαίνουμε για τον εαυτό μας και για τη ζωή.
Είναι σοκαριστικό αυτό το αόρατο, παρόλα αυτά είναι και συναρπαστικό, οι σκέψεις που κάνει κάποιος τώρα είναι πέρα από τη λογική.
Γίνεται ένα ελκυστικό παιγνίδι με το χρόνο, που δεν καταργεί ακριβώς το μέλλον, αλλά αποθεώνει το παρόν. Σε ένα παρόν που απέναντι στον κορωνοϊό είμαστε όλοι ίσοι και αυτό έχει μια φυσική τιμιότητα, που δεν είναι άδικη. Και επειδή είμαστε ίσοι γι΄ αυτό συστρατεύει όλη την ανθρωπότητα εναντίον του, σε διαφορετική περίπτωση για άλλη μια φορά τη νύφη θα πλήρωναν οι μαλάκες, όλοι εμείς δηλαδή οι ταπεινοί και οι καταφρονεμένοι αυτού του πλανήτη. 

Αγάπη να μη χρωστάμε

Δύσκολες μέρες. Ευτυχώς βρίσκομαι μέσα στη μάχη. Πέρα του Κορωνοϊού και των σκληρών περιοριστικών μέτρων που εφαρμόζονται για την μη εξάπλωση της πανδημίας, έχω και άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσω. Χρόνος για κακές σκέψεις ούτε για δείγμα, η υπεράσπιση της ύπαρξης μας, της ζωής μας, της αξιοπρέπειας μας, στην πρώτη γραμμή.

Γύρισα από μια μάχη απ’ τον αέναο πόλεμο της επιβίωσης. Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όσο πολεμούσα, που χρόνος για τέτοια, αυτές οι μάχες της καθημερινότητας, που δεν έχει την πολυτέλεια να την πλακώσει η πλήξη, μας μεταγγίζουν φρέσκο αίμα, μας θωρακίζουν, διώχνουν εμμονές, φοβίες και ανασφάλειες, μας απομακρύνουν το φόβο του θανάτου, κάνουν αχρείαστους τους ψυχιάτρους.

Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, συνήθως νοιώθουμε νικητές, που αντέξαμε στη μάχη. Τώρα νοιώθω κουρασμένος όπως συμβαίνει άλλωστε ύστερα από κάθε μάχη, ακόμα και απ’ αυτήν του νικητή. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί και ίσως είναι καλύτερα να κρατήσει μια ζωή.
Υπάρχουν στιγμές που όλα σε κουράζουν, γράφει ο Πεσσόα στο βιβλίο της ανησυχίας. Σε κουράζει ακόμα και αυτό που θα μας έδινε ανάπαυση. Αυτό που μας κουράζει γατί μας κουράζει. Αυτό που θα μας έδινε ανάπαυση γιατί η ιδέα να το αποκτήσουμε μας κουράζει. Υπάρχουν εξουθενώσεις της ψυχής κάτω από όλες τις αγωνίες κι όλους τους ανθρώπινους πόνους.
Πιστεύω ότι αυτοί που δεν τις γνωρίζουν είναι μόνο όσοι αποφεύγουν τις αγωνίες και τους πόνους, και επιδεικνύουν τόση διπλωματία απέναντι στον εαυτό τους, ώστε να γλιτώσουν από την θλίψη τους. Δεν είναι περίεργο που κάποια στιγμή που αποκτούν συνείδηση ξαφνικά τους βαραίνει όλο το βάρος της πανοπλία τους και η ζωή τους γίνεται μια αγωνία από την ανάποδη, ένας χαμένος πόνος. «Αρκεί να πονέσουμε ξανά» για να ξαναθυμηθούμε και τον Οκτάβιο Πας.
Αρκεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια ακόμα και αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε. Ακόμα και αυτές τις μέρες που μας γυρίζουν πίσω, άλλωστε και η οπισθοχώρηση μέρος της πολεμικής τακτικής είναι. Σιγά τι χρωστάμε, αγάπη να μη χρωστάμε.

Η φωτογραφία είναι του Γιώργου Τερζή 

Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει. Εμείς και η μνήμη

Η αναφορά γίνεται για τις μνήμες και το Νοέμβρη, η δικής μας η γενιά όσο και αν προσπαθήσει δεν πρόκειται να τον ξεχάσει. Δεν περιέχει ευχές, άλλωστε για κάποιους θα είναι καλός, για κάποιους άσχημος, κάποιοι θα πατήσουν απ’ ευθείας στο Δεκέμβρη, περνώντας αδιάφορα τον ενδιάμεσο χρόνο τους. Και όλοι θα τον θυμόμαστε ελέω κορωνοϊού.

Ο Νοέμβρης του ‘73 προπορεύεται απ΄ όλους τους Νοέμβρηδες της ηλικίας μου.
Ναι εμείς και η Μνήμη. Και ο Νοέμβρης , ως σύμβολο, ήταν για τη γενιά μου - λίγο πριν, λίγο μετά - προθάλαμος για την ενηλικίωση. Εκεί βαφτιστήκαμε πολιτικά και παραδοθήκαμε σπάταλα στο παρόν. M’ αυτούς τους κάποτε νέους, τους κάποτε εξεγερμένους, πορεύεται σήμερα εν πολλοίς η Ελλάδα.
Οι περισσότεροι σήμερα αντιμετωπίζουν το Πολυτεχνείο όπως γράφει Ν Ξυδάκης “με συγκατάβαση, στο όριο της αδιαφορίας. Αν τους ρωτήσεις τι σημαίνει γι’ αυτούς, θα ταλαντευτούν ακαριαία μεταξύ εχθρότητας και αμήχανου δέους. Δεν είναι τακτοποιημένο ακόμη· ενοχλεί. Άλλοι, μάλλον λίγοι, το βλέπουν με έμφοβο θαυμασμό, δηλαδή, δεν το βλέπουν. Τα παιδιά του Δημοτικού το μπερδεύουν με την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου· μόνο που αναρωτιούνται: χωρίς Τούρκους και Γερμανούς, ποιοι είναι οι κακοί; Αρκετοί λυκειόπαιδες, με μισοχωνεμένο τον Επιτάφιο του Περικλέους, το βλέπουν σαν προνομιακό πεδίο για την εξεγερσιακή τους γυμναστική. Και κάποιοι μεσήλικες, που ήταν νέοι τότε, το βλέπουν σαν τη ματαιωμένη νιότη τους”.
Κάπως έτσι και αν οι Νοέμβρηδες που έζησα μέχρι σήμερα απέκτησαν κάποια υπόσταση και αν έγιναν μουσική και αν έγιναν τραγούδι και καταγράφηκαν στο χρόνο, ο Νοέμβρης του ‘73 ευθύνεται.
«Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει μ' ένα τρένο Αθήνα, Λάρισα, ωραία Θεσσαλία
στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπημένο με μια πληγή από παλιά μελαγχολία. Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι μ' έναν καιρό που όλο σκέπτεται να βρέξει. Νοέμβρης μήνας...»
Έχει και συνέχεια ...Νοέμβρης μήνας, η μοναξιά του, σαν ανήμερο θηρίο και φεύγει μ’ ένα κουρασμένο λεωφορείο. Και ο φετινός Νοέμβρης με την χώρα σε καραντίνα , γίνεται ακόμα πιο σκληρός.

“Πιο ισχυρό αναβολικό από την εθνική μας αλκοόλη δεν υπάρχει”

Δεν ευθύνεται μόνο η οικονομική κρίση, τα προβλήματα που προκαλούν οι μετανάστες, και εν γένει η απαξίωση της πολιτικής ζωής του τόπου, για την ενίσχυση νεοναζιστικών φαινομένων, όπως αυτά εκφράστηκαν έντονα το προηγούμενο διάστημα. και φυσικά μέσα από το κόμμα της «Χρυσής Αυγής».

Πολύ πριν την κρίση πρόβαλε και πάλι η ιδέα της «Μεγάλης Ελλάδος», να σημειωθεί, όποτε αυτή η επιθυμία ήταν σε έξαρση, πάντα γινόταν και πιο μικρή. Από αθλητικά γεγονότα μέχρι την Γιουροβίζιον, τα αστικά κόμματα που κυβερνούν έριχναν και ρίχνουν πολύ μπλε στο τραπέζι της αποχαύνωσης, διαμορφώνοντας σιγά-σιγά ένα εθνικιστικό κλίμα.
Μαζί με τα αναβολικά στους αθλητές, δηλητηρίασαν και ένα κομμάτι της κοινωνίας. Τις θύελλες τις θερίζουμε σήμερα.
Δεν ξέρω αν οι αριστερές μου καταβολές ευθύνονται, που δεν βγήκα να πανηγυρίσω το 2004 στους δρόμους με την γαλανόλευκη την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, από την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου. Οι εθνικιστικές εξάρσεις, πάντα μου προκαλούσαν αλλεργία. Για να είμαι ειλικρινής το χάρηκα πολύ, για να μη συμβεί όμως ο φανατισμός που ακολούθησε, δεν το κρύβω, αν μπορούσα θα χάριζα αυτή την νίκη.
Εκείνα τα « Ελλάς Ελλήνων χριστιανών», « Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα», «η βόρειος Ήπειρος είναι ελληνική», «πότε θα πάρουμε την Πόλη», «η Κύπρος είναι ελληνική., «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», μου προκαλούν ανατριχίλα.
Για εκείνο που είμαι σίγουρος είναι, ότι δεν συνέβαλα με το δικό μου χειροκρότημα, στις απανωτές κατραπακιές από την υπόθεση ντόπινγκ, που καθιστούν τις νίκες των πρωταθλητών μας χάρτινες, και την χώρα μας έκθετη στα μάτια του κόσμου.
«Σίγουρα πάντως» έγραφε ο Παντελής Μπουκάλας, «λιγότερα παιδιά θα ντοπάρονταν αν δεν τα ζάλιζε η εθνική μας μέθη, υπό το κράτος της οποίας εξισώνουμε με φυλετικό θρίαμβο μια πρωτιά στα εκατό μέτρα πεταλούδα ή ένα ρεκόρ στο αρασέ· και πιο ισχυρό αναβολικό από την εθνική μας αλκοόλη δεν υπάρχει».
Ακριβώς αυτό το αναβολικό σε μια κοινωνία που δυστυχεί και πρέπει να ξεχνά την καθημερινότητα, την ακρίβεια, την ανεργία, την φτώχεια, είναι γραμμένο σε κάθε συνταγή της εξουσίας, που θέλει να βλέπει μια τέτοια εκτόνωση του λαού που δυναστεύει.
Και είναι παλιά η συνταγή από το « άρτος και θεάματα» στο «αμερικανικό όνειρο», από το «κάθε πόλις και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο», « Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»…

Αρκεί να υπάρξουν πολλά παιδιά στο μέλλον...

"Το τέλος του χρόνου θα σημάνει και το τέλος του Κορωνοϊου." Μέχρι την παραμονή της πρωτοχρονιάς, μου είπε η Αμαλία μου, θα ζήσει. "Δεν θα του τύχει το φλουρί, θα στεναχωρηθεί, θα φύγει και θα πεθάνει" .

Παρά την παγκοσμιοποίηση και την κυριαρχία των αγορών.
Παρά την οικονομική κρίση και τη φτώχεια που μαστίζει τους λαούς. Παρά την πανδημία που δοκιμάζει σκληρά όλη την υφήλιο... τα δέντρα παραμένουν όρθια. Ο ήλιος συνεπής ακόμα και στα δευτερόλεπτα αναβοσβήνει και ο ουρανός, όσο και αν προσπαθούν δεν θα ξεχάσει το γαλάζιο. Στο τέλος ούτε και άνθρωποι να μου το θυμηθείτε… Έχει ενδιαφέρον η διήγηση από τον ΄Ιταλο Καλβίνο, για κάποιον συλλέκτη άμμου, που απογοητεύθηκε όταν απομόνωσε το υλικό από τη φυσική του θέση.
Είναι κάποιος που κάνει συλλογή από άμμο, ταξιδεύει στον κόσμο, και όταν φτάνει σε μια θαλάσσια ακτή, στις όχθες ενός ποταμού ή μιας λίμνης, σε μια έρημο , μαζεύει μια χούφτα άμμου και την παίρνει μαζί του.
Στην επιστροφή, τον περιμένουν τοποθετημένα στη σειρά εκατοντάδες γυάλινα μπουκαλάκια, μέσα στα οποία η λεπτή γκρίζα άμμος της λίμνης Μπάλατον, η πάλλευκη του Κόλπου του Σιάμ, ή εκείνη η κόκκινη που η ροή του Γκάμπια αποθέτει χαμηλά στη Σενεγάλη, ξεδιπλώνουν την όχι μεγάλη γκάμα των ξεθωριασμένων χρωμάτων τους, αποκαλύπτουν μια ομοιογένεια που θυμίζει την επιφάνεια της σελήνης, παρά τις διαφορές του μεγέθους των κόκκων και της υφής τους, από τη λευκή ή μαύρη χαλικοειδή πυκνότητα της άμμου της Κασπίας, που λες και είναι ακόμα βουτηγμένη σε αλατισμένο νερό, ως τις επίσης λευκές και μαύρες μικροσκοπικές πετρούλες της Μαρατέα, ή το λεπτό κατάλευκο αλεύρι με τα βιολετιά στίγματα του Κόλπου της Χελώνας, κοντά στο Μαλίντι της Κένυας.

Ιδού που επιστρέφοντας από ένα ταξίδι, προσθέτει καινούργια μπουκαλάκια δίπλα στα άλλα, και ξαφνικά συνειδητοποιεί πως, χωρίς το λουλακί της θάλασσας, η λάμψη εκείνης της γεμάτης θραύσματα κογχυλιών παραλίας έχει χαθεί, πως από την υγρή ζέστα των ξεροπόταμων της ερήμου δεν έμεινε τίποτα στη συλλεχθείσα άμμο, πως, μακριά από το Μεξικό, η ανακατεμένη με λάβα άμμος του ηφαιστείου Παρικουτίν, είναι απλώς μια μαύρη σκόνη που μοιάζει να βγήκε από τζάκι. Προσπαθεί να ξαναφέρει στη μνήμη του την αίσθηση εκείνης της παραλίας, εκείνη τη μυρωδιά του δάσους, εκείνη τη λάβα, αλλά είναι σαν να κουνάει απλώς λίγη από εκείνη την άμμο στο βάθος της ετικεταρισμένης μπουκάλας.
Παλαιά στα παραμύθια που μας έλεγαν, υπήρχε πάντοτε κάποιος κεντρικός ήρωας που τον θαυμάζαμε και τον αγαπούσαμε. Ήταν ένα πρόσωπο κι ας ήταν βγαλμένο από τα παραμύθια. Είχε όνομα. Τα σύγχρονα παραμύθια έχουν ήρωες χωρίς όνομα μιας και η λέξη οικονομικό συμφέρον είναι τόσο ψυχρή για να συγκινήσει την καρδιά ενός μικρού παιδιού. Απ’ ό,τι φαίνεται η παγκοσμιοποίηση δεν θα μπορέσει να ισχύσει για τον κόσμο των παιδιών, που θέλουν όνομα για τους ήρωες των παραμυθιών τους. Ο μικροσκοπικός ιός που τα έχει βάλει με έναν κόσμο ολόκληρο, εξαφανίζεται κάτω απο το παιδικό χαμόγελο κι αυτό είναι μια ελπίδα. Αρκεί να υπάρξουν πολλά παιδιά στο μέλλον. Πιο πολλά από τον παιδικό πληθυσμό όλης της γης. 

Κάτι θέλω να πω...

Προσπαθώ να μορφοποιήσω κάτι, που με απασχολεί σοβαρά το τελευταίο διάστημα. Κάτι θέλω να πω, αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει, να βρω τις λέξεις, να βρω τον βηματισμό. Για να είμαι πιο ειλικρινής , τα μέχρι τώρα στοιχεία παρουσιάζουν ελλείψεις.
Είναι κι’ αυτό που πολλές φορές λέμε «δεν θέλω να το πιστέψω» ή ακόμα και αν το πιστεύω μου πέφτει βαρύ να το ξεστομίσω.

Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι «όλα» κινούνται με σκοπιμότητα. Το «Όλα» είναι αυτά για τα οποία δεν αναφέρουμε.
Η πλειοψηφία χωρίς καμία διάθεση για προσφορά, για δράση, για συμμετοχή. Μια πλειοψηφία τηλεθεατών που χωρίζεται σε οπαδούς αστείων τηλεοπτικών προγραμμάτων. Που δέχεται χωρίς δεύτερη κουβέντα ότι της προσφέρεται, που αποκτάει καινούργιες διατροφικές συνήθειες καταβροχθίζοντας με μανία σκουπίδια.
Μια πλειοψηφία που με κάνει να κινδυνεύω να γίνω αιρετικός.
Να τα βάλω με τον Θεό να τα βάλω με το Λαό. Ποιο Θεό και ποιο Λαό.
Βόλεμα στο βόλεμα και ξεβολεύτηκα για τα καλά από τις ουτοπίες μου.
Σ’ αυτόν το θίασο ο καθένας έχει ένα ρόλο. Εντάξει υπάρχουν οι πρωταγωνιστές, αλλά χωρίς τους κομπάρσους…
Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη.
Έχω την αίσθηση ότι όλα έχουν σβηστεί. Τα υπερφορτωμένα εγκεφαλικά μας κύτταρα, για να αντέξουν σβήνουν με απίστευτη ταχύτητα. Λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Αντιμετωπίζουν το σήμερα, σαν αποτέλεσμα παρθενογέννησης.«Η αλήθεια του καθενός» λέει ένα τραγούδι, είναι ο δρόμος του, δηλαδή του ψέμα του. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι παρακολουθούμε μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα, αλλιώς που θα μπορούσαν να χωρέσουν; Οι ίδιοι ηθοποιοί τα καταφέρνουν όπως φαίνεται, το ίδιο καλά και στην κωμωδία και στην τραγωδία. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτό το θέαμα που παρακολουθούμε, εκτός από μια κωμωδία που εξελίσσεται σε τραγωδία.