Μέρες Μαρτίου

Νοέμβρης του 2020 και γυρίζουμε πίσω. Μέρες Μαρτίου ξαναζούμε. Μέρες Μαρτίου επαναλαμβάνουμε γράφοντας.

Ένας μικρός ιός, αόρατος δια γυμνού οφθαλμού, αρκεί για να πατήσει, απότομο φρένο η υφήλιος. Όλα αναβάλλονται, όλα αναστέλλονται. Και εκείνα τα μεγαλεπήβολα σχέδια με αυστηρά χρονοδιάγραμμα, θα πάνε πίσω, πόσο πίσω; Ο κορωνοϊός ξέρει. Πόσο αδύναμοι μπροστά στη φύση. Πόσο πιο μικροί από τον αόρατο δια γυμνού οφθαλμού εχθρό.
Είμαστε σε θάλασσα τώρα, φουρτουνιασμένη. Όλες οι καταιγίδες, σαν μία, μας δέρνουν. Αδύνατον να προβάλλεις το παρόν στο κοντινό μέλλον, αδύνατον να χρησιμοποιήσεις την έως τώρα εμπειρία για να σχηματίσεις το αύριο. Η πανδημία τ’ αλλάζει όλα, αιωρούμαστε στο κενό, δεν ξέρουμε που να πατήσουμε, στεκόμαστε όλοι στο ένα πόδι, σε ασταθή ισορροπία, αβέβαιοι και ετοιμόρροποι.
Οι βεβαιότητες για ανέφελο και λαμπρό μέλλον έχουν εξατμιστεί. Τώρα διψάμε για ζωή και είμαστε έτοιμοι πλέον να ξεθάψουμε τις ξεχασμένες δυνάμεις, τα χαμένα αισθήματα. Στα χείλη μας ξανάρχονται οι άγνωστες λέξεις…. συντροφικότητα, αλληλεγγύη, συλλογικότητα, έγνοια, φίλος παλιός.
«Της Τέχνης της πιστής δώρα πιστά» αναζητεί ο Καβάφης... τέτοια κι εμείς. Τι προτείνει ο Καμύ;
“Κάθε τοίχος είναι μια πόρτα εξόδου. Ας μην ψάχνουμε αλλού την πόρτα εξόδου παρά στον τοίχο όπου είμαστε στριμωγμένοι. Αντιθέτως, ας αναζητήσουμε την ανάπαυλα εκεί όπου βρίσκεται, δηλαδή στο κέντρο της μάχης”.
Νιώθουμε ότι τίποτε δεν είναι ίδιο πια, με αυτό που ξέραμε. Τέλη του 2020 και είμαστε απορημένοι, πολύ φοβισμένοι, τόσο που να περιμένουμε τα πάντα, ακόμη και τα χειρότερα.
Η πρόσκρουση στον πάτο θα είναι ανακουφιστική, θα τερματίσει το φόβο και την απόγνωση, θα σημάνει την επανέναρξη.
Ίσως να χρειαζόμαστε αυτό που ζούμε για να δούμε με άλλη ματιά το χρόνο, που τον ξοδεύαμε στη διαρκή ανάπτυξη, και στην συσσώρευση πλούτου. Ο δολοφονικός ιός μας προσφέρει μια βαθύτερη επίγνωση του χρόνου, γιατί ο χρόνος σπαταλιέται μόνο όταν δεν το ζεις απόλυτα, με ό,τι έχεις, αλλιώς η ζωή, ξοδεύεται και καίγεται.