Οι λέξεις απεργούν

Είναι από κείνες τις μέρες, που δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο, από εκείνο το «Προς τι», που η Κική Δημουλά, μου έμαθε να γράφω στο πανό διαμαρτυρίας, όταν οι λέξεις απεργούν. Όταν οι λέξεις, αρνούνται, να επαναληφθούν. Όταν δεν έχουν πλέον να πουν τίποτα. Όταν από την τελευταία φορά που είπαν, μαρμάρωσαν . Ούτε βήμα μπρος. Προς τι λοιπόν; Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω

Ελάχιστες διορθώσεις.
Έσβησα ένα και
μια και δεν είχε τίποτα να δέσει
βολεύτηκαν στη θέση του μερικά φίλεργα όχι
και έδωσα τα κλειδιά στο ανώτατο
Προς τι
να μπαίνει όποτε θέλει ελεύθερα
στο κείμενο, στην πρόθεση και στην υπογραφή.

Προς τι λοιπόν, τόσα χαμένα λόγια, τόσο μελάνι και χαρτί. Προ τι να γράψω για τα παιδιά της Αφρικής, για την πείνα του τρίτου κόσμου και την δική μας . για το εκλογικό σώμα που φοβήθηκε μη του πάρουν αυτά που δεν έχει. Προς τι να γράψω για τα περιβάλλον, λόγο επετειακό, τον ίδιο με τον περσινό και τον προπέρσινο. Προς τι για την Πατρίδα μας που μας σκοτώνει και για την ιδιαίτερη, που όλο βυθίζεται. Είναι άχαρος ο ρόλος να μετράς κάθε μέρα τα «πόσα μέτρα βάθους».
Είναι κάτι σαν αυτό που λέμε χαζό ξενύχτη, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και της νύχτας ακόμη περισσότερο.

Βάζοντας τα λουλούδια στο νερό δεν μεριμνάς.
Τους λες το πρώτο ψέμα
να ονειρεύονται τ’ απελπίζεις.

Προς τι τόσα λόγια περιτυλίγματος, τόση φλυαρία
Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω. Νοιώθω να έχω ανέβει ένα βουνό, να έχω κατέβει και να πρέπει να το ξανακάνω.

Αναρωτιέμαι την κακολόγησε κανείς
την επιλήψιμη ελπίδα;
Κανείς, εκτός από εκείνη
την παλαιών αρχών απελπισία

Χαλασμένη παρτίδα

Αν η συμμετοχή σου στην προεκλογική περίοδο, σου δίνει την  ευκαιρία να παρακολουθήσεις ανθρώπινες συμπεριφορές,  τη  μετεκλογική, αν είσαι  μάλιστα από την πλευρά των νικητών,  έχεις στα χέρια σου τις γενικές  εξετάσεις,  αίματος, ούρων και μαγνητικής.  Είμαι προσεκτικός με τις διαγνώσεις, δύσκολα ξεγράφω ανθρώπους. Πάντα ελπίζω  σε ένα θαύμα, μέχρι  που μου φανερώνεται η αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη.

Και αν δεν το είχαμε δει στο διάολο. Κρεμούσε το κουστούμι, κακοχυμένο, σε ένα σώμα κρυμμένο,  πίσω από ψεύτικες ταμπέλες που έδειχναν αριστερά. Δυστυχώς,  όσο και να προσπαθείς, στο δια ταύτα, πάντα  ανακαλύπτεις μια χαλασμένη παρτίδα για την οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και δεν μιλάμε για φρούτα.   Κάποιες πληγές έχουν κακοφορμίσει τόσο, που  δεν υπάρχει ίαση.  

Θα μου πείτε σε πρώτο πλάνο η απαισιοδοξία;  Παράπονο είναι, πρωτίστως με τον εαυτό μου, που μέσα στον ενθουσιασμό πίστεψα,   ότι μπορεί να υπάρχουν όνειρα συλλογικά.  Δε φαντάστηκα ότι κάποιοι,  «το όλοι μαζί της άνοιξης», ήταν το δικό τους  εισιτήριο,    για να ταξιδεύσουν  στο τελευταίο  τρένο ως λαθρεπιβάτες,  που μπορεί να τους χαρίσει αυτό που πιστεύουν πως άξιζαν, μια κάποια  αποδοχή,  λίγο μπόι  που εκ γενετής δεν μπόρεσα να έχουν. Δεν φαντάστηκα ότι θα ξυπνούσα φθινόπωρο, μέσα στο λάκκο αυτού του άθλιου μικρόκοσμου, που ανέκαθεν μου προκαλούσε αποστροφή.

Και πώς να φανταστεί ένας ανήμπορος ιδεαλιστής, ένας αθεράπευτα ερωτευμένος; Η πείρα άλλωστε των ερώτων που προηγήθηκαν, ποτέ δεν σου προσφέρει, ούτε μια σταγόνα νερό.  Κι πάλι γυμνός όπως κάθε φορά, στολισμένος με ψευδαδάμαντες ρίχτηκα στον  άγνωστο  βυθό.  Μια ακόμα  από εκείνες τις βουτιές  των τριάντα δευτερόλεπτων...               

Το συλλογικό όνειρο άρχισε να ξηλώνεται,   έφυγαν   κάποιοι πόντοι, από ένα  ζεστό ρούχο που μας σκέπαζε.

Τι κάνουμε στο παρόν μας;  Όσοι  αγωνιούμε γι’ αυτό,  είμαστε από την πλευρά των αισιόδοξων, εκείνων  που δημιουργούν, που παράγουν ομορφιές,  που αμφισβητούν,  που μάχονται και   ας προβλέπουν  πως όλα θα πάνε χάλια.

Στον αντίποδα όσοι έχουν νεύρωση με το «όλα καλά θα πάνε» και τους βλέπεις να σαπίζουν στο παρόν τους, στην παράδοση, στην εσωστρέφεια, τον συμβιβασμό, τη συναλλαγή,  την διαχείριση του παρελθόντος,   την προσωπική ικανοποίηση του Εγώ τους…   μόνο θλίψη μεταφέρουν.

Αφορμή,  για τα παραπάνω,  το παράπονο ενός φίλου μου, του Δήμου,  που μπήκε πρόσφατα στη ζωή μου  και πίστεψε και αυτός, όπως και εγώ,  στο «συλλογικό όνειρο»

Τι περιμένει…

Έχω ξεκινήσει ένα κείμενο πριν μέρες, ελπίζω να είναι έτοιμο αύριο.  Είχα σκοπό να κεράσω κάποιες λέξεις,  όμως γρήγορα διαπίστωσα πως άνοιξα πληγές.  Δεν έχω σκοπό να τις κλείσω  πριν ολοκληρωθεί η απόξεση . Το παρακάτω μια  παλαιότερη διαπίστωση,  που ελπίζω να βοηθήσει  την βιοψία.

Να συνεχίσουμε με τις αναμονές και τις αναβολές. Αυτοί που περιμέναμε δεν ήρθαν και δεν πρόκειται να έρθουν.  Η γενιά των σαραντάρηδων σήμερα  -   για την οποία θα ασχοληθούμε εκτενώς σε άλλα κείμενα -   δεν ωρίμασε και από ότι φαίνεται δεν θα ωριμάσει ποτέ. Καμένη εντελώς,  από μια εχθρική συγκυρία, σχολιάζει  την επικαιρότητα και περιμένει. Τι περιμένει…;

Το χειρότερο αυτή την περίοδο,   που θα έπρεπε να αποτελεί την εμπροσθοφυλακή, δεν την βλέπουμε ούτε στα μετόπισθεν.    

Δεν ξέρω τι περιμένουν, γιατί κρύβονται  από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουν   την ευθύνη. Συμπεριφέροντε   λες και στην θέση τους,   θα χάσει άλλος.

Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν, απλώς θα μετράμε ήττες.

Δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να δούμε την εικόνα που θα ακολουθήσει. δυστυχώς εκτός από τις καθημερινές παραχωρήσεις των κεκτημένων, παραχωρούν και μέρος της ψυχής και του μυαλού τους,  δεν υπάρχει διαφορετική εξήγηση απέναντι σ’ αυτήν την απάθεια.
Ας φύγουμε όμως από το συλλογικό, που με ευκολία ακυρώνει την  ευθύνη   και ας ρίξουμε το βλέμμα στο Ένα, εκεί που με μια απλή πρόσθεση, έχουμε αυτήν την εικόνα του δήθεν, του τίποτα, τελικά.  Αν ελπίζουμε  ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν, προς ζούγκλα μεριά, κατευθυνόμαστε. Αυτή τη γενιά, με όλες τις δικαιολογίες στα χρόνια που μεγάλωσε, έμαθε να σκέφτεται, περισσότερο καπιταλιστικά,  δηλαδή ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά.

Δεύτερη ζωή δεν έχει

Άντε τώρα να εξηγήσεις,   εκείνα τα  μπερδεμένα λόγια που προηγήθηκαν,  σε αναγνώστες που δεν τους αφορούν.  Δεν σας κρύβω,  ότι κι εγώ σε άλλο χρόνο δυσκολεύομαι να τα καταλάβω.

Είναι  όπως οι στιγμές, που δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε  και επομένως  υπάρχουν και λόγια που δεν  μπορούμε να ξαναγράψουμε. Mόνο να αντιγράψουμε.

Από (τα ρω του έρωτα του Οδυσσέα Ελύτη),  το παράπονο του.

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Κάπου εκεί  στις   αρχές του   φθινοπώρου  με πιάνει, εκεί  που δεν υπάρχουν διλλήματα για τον ερχομό του χειμώνα. Τα υπαρξιακά ζητήματα  αναδύονται με περισσότερη ένταση αυτήν την εποχή. Και επειδή  δεύτερη ζωή δεν έχει…
Είναι τα μείον των απολογισμών, η αδυναμία των προϋπολογισμών, τα χρόνια που βαραίνουν και δεν αφήνουν περιθώρια για επενδύσεις.

Το «ότι φάμε και ότι πιούμε», δεν μπορούμε δυστυχώς να το πούμε όλοι, οπότε, θα το ρίξουμε στα παραμύθια, αυτά που μας μεγάλωσαν όπως τα μάθαμε, και αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς όπως θέλουμε πλέον εμείς να τα λέμε. Άλλωστε εκείνο το παράπονο, τα παιδιά και τους μεγάλους επισκέπτεται. Το στάδιο των πολλών απαιτήσεων, το έχουμε περάσει προ πολλού. Ούτε δόξα ούτε χρήμα. Πολύ λίγα είναι αυτά που ζητάμε σήμερα, γι' αυτό και το παράπονο. Όσον αφορά τα παραμύθια, εκεί είμαστε εκτός συναγωνισμού, το  ξέρουμε καλά το μάθημα μας… Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν. Το παράπονο εκείνης της στιγμής που ξεφούσκωσε και αυτό με τη σειρά του   και μας άφησα εκεί στου δρόμου τα μισά, ήταν  παιδί  κάποιας αγνοημένης λεπτομέρειας, αν δεν με γελάει η μνήμη μου.