Δεύτερη ζωή δεν έχει

Άντε τώρα να εξηγήσεις,   εκείνα τα  μπερδεμένα λόγια που προηγήθηκαν,  σε αναγνώστες που δεν τους αφορούν.  Δεν σας κρύβω,  ότι κι εγώ σε άλλο χρόνο δυσκολεύομαι να τα καταλάβω.

Είναι  όπως οι στιγμές, που δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε  και επομένως  υπάρχουν και λόγια που δεν  μπορούμε να ξαναγράψουμε. Mόνο να αντιγράψουμε.

Από (τα ρω του έρωτα του Οδυσσέα Ελύτη),  το παράπονο του.

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Κάπου εκεί  στις   αρχές του   φθινοπώρου  με πιάνει, εκεί  που δεν υπάρχουν διλλήματα για τον ερχομό του χειμώνα. Τα υπαρξιακά ζητήματα  αναδύονται με περισσότερη ένταση αυτήν την εποχή. Και επειδή  δεύτερη ζωή δεν έχει…
Είναι τα μείον των απολογισμών, η αδυναμία των προϋπολογισμών, τα χρόνια που βαραίνουν και δεν αφήνουν περιθώρια για επενδύσεις.

Το «ότι φάμε και ότι πιούμε», δεν μπορούμε δυστυχώς να το πούμε όλοι, οπότε, θα το ρίξουμε στα παραμύθια, αυτά που μας μεγάλωσαν όπως τα μάθαμε, και αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς όπως θέλουμε πλέον εμείς να τα λέμε. Άλλωστε εκείνο το παράπονο, τα παιδιά και τους μεγάλους επισκέπτεται. Το στάδιο των πολλών απαιτήσεων, το έχουμε περάσει προ πολλού. Ούτε δόξα ούτε χρήμα. Πολύ λίγα είναι αυτά που ζητάμε σήμερα, γι' αυτό και το παράπονο. Όσον αφορά τα παραμύθια, εκεί είμαστε εκτός συναγωνισμού, το  ξέρουμε καλά το μάθημα μας… Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν. Το παράπονο εκείνης της στιγμής που ξεφούσκωσε και αυτό με τη σειρά του   και μας άφησα εκεί στου δρόμου τα μισά, ήταν  παιδί  κάποιας αγνοημένης λεπτομέρειας, αν δεν με γελάει η μνήμη μου.