Οι λέξεις απεργούν

Είναι από κείνες τις μέρες, που δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο, από εκείνο το «Προς τι», που η Κική Δημουλά, μου έμαθε να γράφω στο πανό διαμαρτυρίας, όταν οι λέξεις απεργούν. Όταν οι λέξεις, αρνούνται, να επαναληφθούν. Όταν δεν έχουν πλέον να πουν τίποτα. Όταν από την τελευταία φορά που είπαν, μαρμάρωσαν . Ούτε βήμα μπρος. Προς τι λοιπόν; Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω

Ελάχιστες διορθώσεις.
Έσβησα ένα και
μια και δεν είχε τίποτα να δέσει
βολεύτηκαν στη θέση του μερικά φίλεργα όχι
και έδωσα τα κλειδιά στο ανώτατο
Προς τι
να μπαίνει όποτε θέλει ελεύθερα
στο κείμενο, στην πρόθεση και στην υπογραφή.

Προς τι λοιπόν, τόσα χαμένα λόγια, τόσο μελάνι και χαρτί. Προ τι να γράψω για τα παιδιά της Αφρικής, για την πείνα του τρίτου κόσμου και την δική μας . για το εκλογικό σώμα που φοβήθηκε μη του πάρουν αυτά που δεν έχει. Προς τι να γράψω για τα περιβάλλον, λόγο επετειακό, τον ίδιο με τον περσινό και τον προπέρσινο. Προς τι για την Πατρίδα μας που μας σκοτώνει και για την ιδιαίτερη, που όλο βυθίζεται. Είναι άχαρος ο ρόλος να μετράς κάθε μέρα τα «πόσα μέτρα βάθους».
Είναι κάτι σαν αυτό που λέμε χαζό ξενύχτη, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και της νύχτας ακόμη περισσότερο.

Βάζοντας τα λουλούδια στο νερό δεν μεριμνάς.
Τους λες το πρώτο ψέμα
να ονειρεύονται τ’ απελπίζεις.

Προς τι τόσα λόγια περιτυλίγματος, τόση φλυαρία
Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω. Νοιώθω να έχω ανέβει ένα βουνό, να έχω κατέβει και να πρέπει να το ξανακάνω.

Αναρωτιέμαι την κακολόγησε κανείς
την επιλήψιμη ελπίδα;
Κανείς, εκτός από εκείνη
την παλαιών αρχών απελπισία