Τρίτη 19 Απριλίου 2022

«Πού να γείρω απόψε;

Μεγάλη εβδομάδα θα μπορούσε να γίνει η συνήθης αναφορά, όμως οι παραμονές, οι εορτές, τα έθιμα, πολλές φορές υπολείπονται των γεγονότων.

Η εβδομάδα των παθών συνδυαστικά με την φρίκη του πολέμου, την πανδημία την ακρίβεια, αποκτάει ιδιαίτερο συγκινησιακό χαρακτήρα. Γίνεται το απόλυτο σκηνικό ενός ατελείωτου Γολγοθά, με χιλιάδες σταυρούς κρυμμένους πίσω από τα κλειστά παράθυρα.


Εβδομάδα των παθών, όπως και οι προηγούμενες εβδομάδες, για τους ταπεινούς και καταφρονημένους. Στα ήδη γνωστά προβλήματα, αυτές οι μέρες προσθέτουν και το συναισθηματικό βάρος. Το βάρος όχι βέβαια από τα πάθη του Χριστού, αλλά από την ανάγκη που φτάνει στα όρια της ντροπής
Μικρή η ζωή μας, όμως… ας την να ζήσει, να προχωρήσει ανέμελα, να αξιοποιήσει όλες τις αισθήσεις της, να χαρεί. Ωραία να το λες πως όμως, δε μπορώ να την κλείσω σε κουτιά , να βάλω ταμπελίτσες, να την τακτοποιήσω όπως αρμόζει… Δε μπορώ να κλειδώσω τα αισθήματα να μην τα δει ο ήλιος. Σχεδόν πάντα μου ξεφεύγουν, συναντιούνται στους δρόμους με «Γολγοθάδες», Σταυρούς του μαρτυρίου, Επιτάφιους και Αναστάσεις και επιστρέφουν πιο έντονα, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Μπερδεύονται τα προσωπικά με τα κοινωνικά, η χαρά με την θλίψη και με γεμίζουν ερωτηματικά:
«Πού να γείρω απόψε; Στην προδοσία της Τετάρτης ή στον σταυρό της Πέμπτης; Πού να κατευθύνω τα δάκρυά μου; Στη μοίρα του προδότη ή στο θάνατο του προφήτη; Πού να επικεντρώσω τη θλίψη μου;» Αυτά παθαίνουμε Κυρία μου εμείς του 60 οι εκδρομείς. “Ιησού ή Βαραββά; Τον Ιούδα ή τον Πέτρο; Ο ένας πήρε χρήμα και αυτοκτόνησε ο άλλος μετανόησε και αγίασε. Θα την βγάλουμε κι αυτή την ανηφόρα. Και λοιπόν; Τι έχει για μετά; Δεν είναι κάθε βουνό Γολγοθάς, ούτε κάθε ξύλο σταυρός. Είναι όμως κάτι λεπτομέρειες τόοοοσο μικρές, τόσο ανεπαίσθητες που σου λογχίζουν το σώμα ακαριαία. Αυτή η τόσο σιγανή φωνή ας πούμε στο τηλέφωνο, ήταν έγνοια ή προδοσία; Ο Ιούδας είναι ρόλος γι αυτό και πήρε τόσα πολλά ονόματα προϊόντος του χρόνου. Η προδοσία όμως είναι έργο, είναι πράξη. Δεν αλλάζει όνομα υφή και πικρή γεύση. Και είναι στην καθημερινότητα μας η πιο συχνή συνήθως επικάλυψη των πάσης φύσεως σχέσεων”
Μόνο ένα θαύμα μας σώζει αλλά τα θαύματα αποτελούν ανεκπλήρωτους πόθους, που ανακαλύφθηκαν για να μπορούμε ν’ αντέχουμε την σκληρή πραγματικότητα. 

Για μας δεν θα υπάρχει πρόσκληση

Στο κλίμα των ημερών, γιατί η επικαιρότητα αδυνατεί, να καλύψει τις μνήμες, άλλωστε το Πάσχα δεν είναι αυτό που θα ζήσουμε, αλλά αυτά που έχουμε ζήσει.

Προσδοκώ ανάσταση νεκρών θα ακουστεί πάλι το μεγάλο Σάββατο. Τι προσδοκίες και αυτές, αλήθεια το φαντάζεστε; Σε ποια γη να χωρέσουν και τα μεταλλαγμένα που να φτάσουν για να σιτιστούν;


Διάβασα μια προσδοκία κάπου, που εμπεριέχει αρκετή δόση ρεαλισμού, αφού πριν την καλέστρα έχει κάνει αρκετό ξεσκαρτάρισμα.
Εγώ λέει αν μου έπεφτε λόγος, θα καλούσα πίσω όσους δεν πρόλαβαν να ζήσουν, εκείνους που έφυγαν νέοι και ανερώτευτοι, αυτούς που πάγωσαν πριν γελάσουν, τους ανθρώπους που δεν ενηλικιώθηκαν ποτέ, δεν αγάπησαν, δεν αγαπήθηκαν, που από φιλί ξέρουν μόνο της μάνας τους στο κρύο μέτωπο τους. Οι άλλοι που έκαναν – όπως και αν τον έκαναν - τον κύκλο της ζωής τους, ας μείνουν να ησυχάσουν και ας μας φυλάνε. Έτσι και αλλιώς την Παρασκευή το βράδυ, στο αεράκι του επιταφίου, θα σκύψουμε πλάι το κεφάλι και θα κλάψουμε τους δικούς μας - ο καθένας - νεκρούς. Κυρίως τους μέσα μας – νεκρούς.
Γι’ αυτό σας λέω, τι αξία θα είχε το φετινό Πάσχα χωρίς αυτά που προηγήθηκαν.
Ακόμα και σήμερα που η εποχή βάζει εμπόδια στις ήδη αδυνατισμένες μας αισθήσεις, εμείς με τις παρακαταθήκες μας, θα το γλεντήσουμε και έτσι. Ακόμα και σήμερα που η πανδημία, η ακρίβεια και ο πόλεμος δεν μας επιτρέπει γιορτές και πανηγύρια...
Ακόμα και σήμερα, οι μυρωδιές, οι μουσικές και τα χρώματα παραμένουν ανεξίτηλα στην άοσμη και άχρωμη εποχή μας και εμείς έχουμε την τύχη να μας ξυπνούν. Τώρα που όλα έγιναν εμπόριο εμείς το προσπερνάμε.
Τώρα όσο για το προσκλητήριο νεκρών, για μας δεν θα υπάρχει πρόσκληση. Τον παρακάναμε τον κύκλο μας. Αυτό αφορά τους άλλους που περιέγραψα παραπάνω. 

3 στους 4 Έλληνες δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους

Όπως περιγράφει το νέο Ευρωβαρόμετρο που δημοσιοποιήθηκε για τον χειμώνα 2021-2022 ένας στους δύο Έλληνες (49%) αγωνιούσε για την κάλυψη των δαπανών της οικογένειας και του νοικοκυριού, ποσοστό σχεδόν διπλάσιο του μέσου όρου της Ε.Ε (26%).

Αδυναμία πληρωμής των μηνιαίων λογαριασμών ανέφεραν πάνω από 3 στους 4 Έλληνες (77%, έναντι 33% στην ΕΕ ). Η αδυναμία αυτή είναι πάγια για το 29% των Ελλήνων, ενώ για το 48% ήταν το χειμώνα περιστασιακή.


Για να γίνει εμφανής η χαώδης απόσταση της Ελλάδας με το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», το 66% των κατοίκων στις 27 χώρες μέλη της ΕΕ δήλωσαν ότι δεν αντιμετωπίζουν καμιά δυσκολία στην πληρωμή των λογαριασμών… Κατανοητό κ. Πρωθυπουργέ;
Και επειδή αναφερόμαστε στον τόπο, η πολιτική ηγεσία βιώνει μια διαχρονική παθογένεια, αναπτύσσεται και λειτουργεί εντός του θερμοκηπίου. Δυστυχώς το μικροκλίμα, υπήρξε ο καθοριστικός παράγοντας που διαμόρφωσε τα πράγματα στον τόπο μας.
Έξω έχει λιακάδα αλλά πώς να την δουν με κλειστά παράθυρα; Γίνανε ένα με την υγρασία, ο ορίζοντας, το ταβάνι του γραφείου τους, άλλαξε χρώμα το δέρμα τους και τι χρώμα να το πεις, αυτό της μούχλας ίσως, ανακατεμένο με σκοτάδι. Είναι εύκολο τελικά να πιστέψεις πως είσαι βασιλιάς κλεισμένος στο παλάτι σου, οι αυλοκόλακες άλλωστε που σε περιτριγυρίζουν την έχουν αυτήν την ικανότητα, να σε γεμίζουν αέρα κοπανιστό και να φουσκώνουν τα φτερά σου, το λάθος είναι να δοκιμάσεις να πετάξεις. Πτώση χίλια τα εκατό και κανένα πέλαγος δεν θα πάρει το όνομα σου. Αν δεν ανοίξεις τα παράθυρο να σκάσει μύτη ο ήλιος στον απέναντι τοίχο, πώς να δεις τη σκόνη που σε σκεπάζει και τα νοσηρά παράσιτα που σε περιτριγυρίζουν; Πως να αναπνεύσεις αλήθειες από τον κόσμο τον πραγματικό, που μπορεί να βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κει, για σένα όμως φαντάζει στην άλλη άκρη.
Δυο βήματα είναι η πόρτα, στρίβεις το χερούλι αριστερά και βγαίνεις έξω στη ζωή. Έρχεσαι σε επαφή, με τους ανθρώπους και ακούς τα προβλήματα τους. Τι δεν καταλαβαίνεις κ. Μητσοτάκη.

Όμως η ζωή δεν είναι μια Κυριακή




Είναι της Άνοιξης το παρακάτω, της Άνοιξης που αντιστέκεται στην βαρβαρότητα, που αποκρούει τις επιδρομές, που επιβεβαιώνει την κυκλική της πορεία και μας υπόσχεται για την επιστροφή της.

Που θα πάει αυτή η κατάσταση; Μέχρι τέλους, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Η επόμενη ερώτηση είναι για το τέλος. Ποιο θα είναι το τέλος και πότε; Εδώ δεν έχει απάντηση. Μέσα σ’ αυτή την σύγχυση, γινόμαστε όλοι μαθητευόμενοι μάγοι.
Όσο και αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να αντικαταστήσω τις λέξεις, ούτε και τη διάθεση. Πολλά μαζεμένα αυτές τις τελευταίες μέρες, με αναμονές και προσμονές, που επιμηκύνουν το διάστημα, σχεδόν το ακινητοποιούν. Δεν περνάει με τίποτα.
Άσκηση το παρακάτω μιας Κυριακής του Απριλίου σαν σήμερα με βαρομετρικό χαμηλό.
Μπήκα στο θάλαμο προσομοίωσης και βγήκα με την εμπειρία να βάζει φωτιά σε ό,τι προσπάθησε να με χαλάσει, γιατί η μοναξιά της Κυριακής σε παγώνει. Μπορεί να είναι και τ’ απογεύματα της Κυριακής αυτά που σε κάνουν δίχως καρδιά. Τις Κυριακές σε μια επαρχιακή πόλη είναι όλα τόσο σιωπηλά. Θέλεις δεν θέλεις ακούς τους χτύπους της καρδιάς, πως γίνεται τις Κυριακές να μη σε σκέφτομαι;
Οι υπόλοιπες μέρες τα κρύβουν, τα κρύβει η κίνηση τα καταπίνει ο θόρυβος της πόλης. Τις Κυριακές όμως είναι όλα σιωπηλά σ’ αδειάζει η πόλη που άδειασε. Είναι η ώρα που μπορείς να πεθάνεις αν δεν κτυπήσει το τηλέφωνο, η ώρα που το καταφύγιο σου γίνεται φυλακή.
Πολλοί είναι εκείνοι που ενδεχομένως αγαπιούνται για εκείνη την ώρα. Που αντέχουν χρόνια και χρόνια την έρημο μιας αγάπης μονάχα για αυτές τις Κυριακές. Όμως η ζωή δεν είναι μια Κυριακή.
Δυο ώρες παιδεύομαι να βάλω τρεις λέξεις στη σειρά. Τίποτα.
«…η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο…κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο…”
μας λέει ο Τάσος Λειβαδίτης.
Καμιά φορά αρκούν δυο στίχοι για να ανοίξουν παράθυρο στην αισιοδοξία, να ξαναφέρουν την πίστη. Πίστη στη ζωή, στις δυνάμεις μας, στο θάρρος ενώπιον του μέλλοντος.
Όσο μπορώ προσπαθώ, να χρωματίσω λίγο τις μέρες μας . Κάθε μέρα κι ένα σενάριο καταστροφής παραλύει την ραχοκοκκαλιά μας. Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις. Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» Βγήκα στο παράθυρο το ανατολικό...

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...